Deftones - Ohms (2020)

Nog even wat betreft de discussie Chino Moreno versus Stephen Carpenter: het mag inmiddel duidelijk zijn dat die laatste niet bepaald het brein achter de band is. Je zou maar met zo iemand in één band zitten.

Wie weet wat de rest dan allemaal aanhangt.

Tja, dat ze goeie muziek weten te leveren zegt niets over hun verdere capaciteiten. Ach de muziek zal ik er niet minder om vinden.

Creativiteit en waanzin gaan nog wel eens samen. Hoe dan ook, een verzachtende omstandigheid voor Stephen Carpenter is dat hij 24/7 knetterhigh is.

Op zijn werk op Ohms is niets aan te merken.

Deftones is nooit een band geweest die mijn interesse heeft genoten. Waar het hem in zit is lastig te bepalen. Zijn het voor mijn gevoel de wat inwisselbare platen van de band, het 'trucje' van de herhalende harde en zachte stukken of ligt het ook simpelweg aan die typische emo voordracht van Chino Moreno.
Het is geen slechte zanger, maar de in mijn ogen 'gemaakte' en gepijnigde zang begint mij na 1 nummer al stierlijk te vervelen. De combinatie van metal, wat shoegaze invloeden en dromerige soundscapes klinkt zeker niet slecht en band zal zijn positie als een van de populairste nu-metal bands zeker hebben verdiend. Elke keer heb ik geprobeerd om bij elke nieuwe release aanknopingspunten te vinden, bepaalde details die mij zouden overtuigen, het is niet gelukt. Ook Ohms zal geen plekje weten te bemachtigen in de platenkast.
De schoonheid van deze muziek bereikt velen maar trekt aan mij voorbij.

Ik schaam me eerlijk gezegd een beetje voor mijn eerste reactie bij dit album. Je zou zeggen dat ik na duizenden uren Deftones toch wel moet weten wat deze band kan en waar ik naar moet luisteren. Voor deze plaat had ik echter een hoop tijd nodig. Het begon met de schok dat Chino veel harder uit de hoek komt dan verwacht. Daarna kostte het tijd om de verschillende lagen aan Deftones materiaal te doorgronden. Het is, zoals vaak bij Deftones, weer de som der delen die het goed maakt. Aan het begin hoorde ik vooral een brei en per luisterbeurt vallen er dan weer dingen op.

Na een flink aantal luisterbeurten vallen de melodieën op, het unieke drumwerk van Cunningham en het eerder genoemde riffwerk van Carpenter. De mannen hadden er zin en dat hoor je er aan af. In interviews las ik dat Chino, abe en Stephen zijn gaan jammen en dat die jamsessies de basis vormden van Ohms. Dan zou je denken dat bandleden Sergio Vega (Bas) en Frank Delgado (toetsen en samples) een rol op de achtergrond hebben maar met name die laatste drukt zijn stempel. Ik vond hem altijd al een van de sterkhouders van deze band maar op deze plaat gaat hij full Vangelis en perst hij zelfs krijsende zeemeeuwen uit zijn keyboard. Dat klinkt apart maar het gekke van deze band is dat het uiteindelijk allemaal in elkaar past en klinkt als een klok.

Het kostte deze doorgewinterde Deftonesfan veel te veel tijd maar het kwartje is gevallen. Wat een plaat is dit weer! Ik geef 4,5 sterren.

Ondertussen zo'n twintig keer het album beluisterd nu. Het is wederom fantastisch wat Deftones op de mat legt! Echter net niet genoeg voor een 5*. Het mist voor mij net de magie die een White Pony en Around the Fur wel hebben. Maar wederom gewoon een enorm solide album dat ik heel veel ga luisteren.

Favorieten:
Ceremony
The Link is Dead
Radient City
Ohms

Grappig dat ik overal een beetje hetzelfde lees. Eerste luisterbeurten hier ook flink wennen, maar inmiddels durf ik wel te zeggen ( na +/- 30 luisterbeurten ) dat deze plaat sowieso in de top 3 beste platen van Deftones komt wat mij betreft. Damn wat een sound, sfeer en creativiteit komt hier weer naar voren.

Deftones forever....!!

Favorieten:

Ceremony
Urantia
The Spell of Mathematics
Pompeji
Headless

Ze hebben een clip voor Ceremony gemaakt, vol met verwijzingen naar oudere nummers (zie de comments onder de video op Youtube). Erg mooi gedaan!

Intussen iets ouder dan een jaar deze Ohms en het blijft een schitterende schijf.

Fantastisch album, opnieuw, van mijn favoriete metalband. Ohms spuugt, klauwt, trapt, beukt en dendert mijn kop in met de volumeknop open. 46 minuten en 17 seconden. Nu even op adem komen met een kop thee, even de sereniteit opzoeken. Ook belangrijk. *****

Deze weer eens opgezet en ik ben het met voorgangers eens, deze kan zich trots scharen naast de andere topalbums van de band! Met als kanttekening dat ik zelf het veelal bekritiseerde Saturday Night Wrist briljant vind, en Gore het slechtste album van Deftones vind.