Deftones - Ohms (2020)

Deftones kom ik altijd maar moeilijk mee weg, maar dit keer op aanraden van een goede vriend van me toch de nieuwe plaat maar eens goed geluisterd. Ik vind het echt niet slecht. Een soort Smashing Pumpkins meets U2. Een nummer als 'Genesis' of 'Urantia' knalt behoorlijk lekker en laten dat knorrende gitaargeluid goed combineren met een vette song. In het totaalplaatje verzuipt het voor mij daarentegen net teveel in brommerige midtempo riffs en de zanger die steeds hetzelfde trucje blijft herhalen. Niet vooruit te branden dit. Ze staan overal hoog aangeschreven, maar ik betrap me erop dat ik het een beetje saai vind.

Het blijft een goede band. En op zich is dit ook weer een prima album. Maar als je al die albums beluister, dan vind ik de albums toch wel inwisselbaar. Ik denk dat een goede collectie aan Deftones albums heb, namelijk de eerste 3. Over dezelfde trucjes... daar kan ik wel iets bij voorstellen. Maar ondanks deze kritieken mogen ze wat mij betreft wel in herhalingen vallen. Als ik wat anders wil horen, luister ik wel naar een andere artiest. Ik denk dat ik Radiant en Pompeji de beste nummers van dit album vind. En Ohms is voor mij al een heel bekend nummer.

Met Saturday Night Wrist, Koi No Yokan en Diamond Eyes mis je dan toch een grote evolutie WesleyX16.
Op de eerste platen kan ik volgen dat ze wat hetzelfde klinken. Adrenaline en Around the Fur tappen uit hetzelfde vaatje maar die 2de laat al veel meer progressie horen in de songstructuren.

White Pony is het perfecte huwelijk van die 2 eerste albums. Met de Self-titled wordt er koers gezet naar de evolutie die vanaf Saturday Night Wrist zou volgen. Ik lees veel dat ze dezelfde trucjes zouden herhalen maar toch vind ik al hun nummers een uniek eigen geluid hebben.

Inwisselbare albums hebben ze voor mij niet gemaakt maar Gore vind ik een duidelijk minder sterk werk.
Around the Fur, White Pony, Diamond Eyes en Koi No Yokan zijn de must haves van Deftones in mijn oren. Deze Ohms is zich daar langzaamaan aan het bijvoegen

De groove in "This link is dead".....Bizar gewoon!

Bij dat nummer hoor je de agressie terug die ook in Engine nr9, Head up, Elite of Hexagram zat.

Heerlijk dat ze dat terug hebben. Al hun platen zijn hard maar het echte hondsbrutale vind ik vooral in die nummers en dat ontbrak wel een beetje bij de latere platen.

Het lijkt eerder een kwestie van een nadrukkelijke maar af en toe onnavolgbare mening. Dat is soms wat lastig.

Zo heb ik van Thekillers87327 al eens begrepen dat ie de zanger van Afghan Whigs geweldig vind, maar die zanger van The Twilight Singers juist weer een zeikerd. Een ander hoort wellicht geen verschil, maar dat neemt niet weg dat op een forum iedere mening er mag zijn.

Ben benieuwd naar Ohms, White Pony draaide ik graag.

Dit is goud

Ik kan me best vinden in je verhaal, alleen voel en ervaar ik die emoties dan weer niet. Het is voor mij vooral de dromerige sfeer en de dynamiek in de muziek en mix van stijlen die ze voor mij zo pakkend en interessant maken. Vooral Gore en deze weten mij makkelijk mee te sleuren in dat opzicht.

Dank trouwens. Heb me nooit echt verdiept in de band dus het is wel leuk om te lezen waar de mix van stijlen vandaan komt. Toch fascinerend dat de band toch bij elkaar blijft, andere bands vallen al snel uit elkaar met zulke verschillende interesses.

Op Gore heeft Stephen Carpenter weinig bijgedragen. Natuurlijk kan het wat opgeklopt zijn door de media, maar Carpenter had schijnbaar niet zo'n voeling met het materiaal van die plaat. Carpenter laat op deze plaat dan ook veel meer van zich horen dan op Gore.

Ja, ik dacht ook altijd wel dat dat een beetje de rolverdeling in Deftones was, maar dan kijk ik dan toch wel weer op als ik hier lees dat 'Carpenter has said that during the time they were recording Around the Fur he had Depeche Mode's then-new album Ultra on "24-hour repeat."' Dat gaat er wel netjes mee door dat 'Moreno, meanwhile, stated that his intake of metal was minimal', maar met alle respect, ik vermoed dat het allemaal echt niet zo zwartwit verdeeld is als zij het misschien ook laten voorkomen in interviews. Moreno doet immers ook regelmatig mee op albums van andere metalbands. Die mix van stijlen is natuurlijk ook wel een beetje hun USP - om het cynisch te zeggen - dus ik kan me wel voorstellen dat ze dat ook wel lekker aanzetten in interviews.

Op YouTube staat een leuk interview, rond 1997 was dat, dan zet Stephen een cd van the Sneaker Pimps op in de tourbus. Dus ik geloof dat Stephen ook niet alleen maar metal is. Heb 'm ook weleens heel enthousiast gehoord over bepaalde rap meen ik. Chino heeft een vrij brede smaak, idd veel 80's, maar ook harde en experimentele dingen, waar je soms amper een label op kunt gooien. Hij praat met regelmaat over muziek van andere artiesten, en heb flink wat dingen leren kennen dankzij hem. Oud, nieuw, pop, obscuur, hard, mellow, dat loopt gigantisch uiteen. Dat maakt ze ook extra goed, openminded guys.

My God wat een mokerharde plaat is dit zeg. Morgen de vinyl binnen. This Link Is Dead is niet normaal, echt een muur van geluid dat op je afkomt. Echt zo'n fuck alles gevoel tijdens het luisteren van dat nummer. Dit word m'n nieuwe Gym plaat denk ik.

Haha idd. Kwam niet bij toen ik het las.

Ook hier voorlopig duidelijk de favoriet van deze plaat. Echt een heerlijk nummer.

Plaat blijkt een groeibriljant. Geweldig. alleen met The spell of mathematics en vooral Pompeji kan ik helemaal niks.

Voor mij is de echte uitschieter The Spell Of Mathematics. Man, dit had zo op KNY kunnen staan!

De hernieuwde samenwerking met producer Terry Date werpt zijn vruchten af- dit is één van de betere Deftones-albums geworden. Qua geluid, sfeer en dynamiek doet het songmateriaal denken aan het doorbraakalbum Around The Fur, en dat is natuurlijk heel goed nieuws. Van begin tot eind is dit een opgefokt, energiek en intens album, met zowel de band als zanger Chino Moreno in topvorm. Geen mindere track te ontdekken ook.

Nu ook Ceremony en Urania doorbeken zit deze heel erg op het randje van 4,5*.

Zit mischien nog niet zo diep als Diamond Eyes, Koi No Yokan en zeker niet White Pony maar staat absoluut gelijk met Around the Fur en Adrenaline.

Plaat van het jaar tot nu toe voor mij.

De remaster van Tony Hawk en deze Ohms hebben 2020 nog gered

Ceremony, Radiant City, Pompeji die prachtig overgaat naar het nummer
This Link Is Dead. Wat een klasse! Wat een plaat!! Dit kan ook zo maar eens in mijn top 10 komen. Ongetwijfeld het beste album van 2020.

Gekocht op goud vinyl en het is echt een heerlijke plaat. Productie is ook heel fijn. Sterk album!

Ik moest er even inkomen, want het is toch weer een beetje een ontoegankelijkere Deftones geworden met een wat minder open geluid à la Deftones en Diamond Eyes, maar deze plaat begint me na een weekje dagelijks luisteren steeds beter te bevallen. Naast de grotere rol voor Frank Delgado, valt Sergio Vega me overigens nog wat sterker op dan de vorige platen; er zit veel postpunk in zijn basspel. Vooral door die baslijn lijkt de heerlijke uitloop van 'The Spell of Mathematics' lijkt wel een Deftones-versie van 'Blue Monday'.

Overigens, bizar dat 'Headless' maar door één iemand als favoriet aan is gevinkt; heerlijke combinatie van de 'Minerva'-achtige en de mathmetalachtige kanten van Deftones. Ik wacht nog heel even met stemmen, maar mijn sterretje krijgt-ie te zijner tijd.

Potverdikkie, gewoon een dikke groeibriljant van Deftones. Aangenaam verrast, het duurt even voordat sommige nummers vallen, maar wat een plaat!! Op repeat! Halfje omhoog, gewoon de volle 5 sterren.
Lastig om uitschieters te noemen, maar momenteel zingt Ceremony veel rond in mijn hoofd.

Binnen 10 jaar is dit gewoon een classic van het niveau ATF, White Pony en Diamond Eyes

(Ikzelf reken daar ook nog Koi No Yokan bij)

Vergeet vooral de naamloze niet, ondergewaardeerde plaat

Het is de enige plaat van hen die ik nog niet heb maar met Minerva bevat het wel een persoonlijk top 5 nummer.

Binnenkort koop ik hem wel. Wel al eens gehoord maar nog niet alles intensief beluisterd buiten Hexagram en Minerva dus.

Zal na een 10tal luisterbeurten daar dan ook mijn impressie neerpennen.

Tweede helft kakt het album toch wel wat in met wat saaie nummers, maar misschien komt dat ook wel omdat je het na de eerste helft wel hebt gehoord en het wel erg veel op elkaar begint te lijken. Nou, ja een beetje een tegenvaller is het wel, had wel wat meer spanning kunnen gebruiken.