Roxy Music - Siren (1975)

Een hele goede plaat deze, waarvan Love is the Drug als enig nummer een hit werd.
Toch vind ik de drie beste tracks: Sentimental Fool, Whirlwind en Both Ends Burning.

De laatstgenoemde van de drie is verreweg het beste (naar mijn mening). Dit omdat Both Ends Burning erg goed in elkaar zit en een van de eerste echte New-Wavenummers is uit de geschiedenis. (O.k. Virginia Plain van een paar albums eerder gaat al een eindje de New-Wave richting in). Maar omdat uit Both Ends Burning een ander nummer is voortgekomen. In 1977 bracht de toen nog onbekende New-Wave/Rockband Ultravox hun tweede album 'Hahaha!' uit. Het laatste van de 8 daaropstaande nummers heet Hiroshima Mon Amour, een heel mooie song, die qua akkoorden verrassend veel op Both Ends Burning' lijkt.

Berichten verplaatst naar Roxy Music

Leuk. En wat vind je van het album?

Een stuk minder dan het fantastische drieluik For Your Pleasure - Stranded - Country Life dat hieraan voorafging. Ik merk dat ik echt niet vaak naar deze cd teruggrijp, ook al heb ik hem fysiek in bezit. Jij?

Niet zo geniaal als FYP natuurlijk, maar dat is dan ook onmogelijk. Ik vind deze wel op gelijke hoogte komen als een Stranded of Country Life, dat dan weer wel. Sentimental Fool en Just Another High zijn vrij onderschatte Roxy-parels bijvoorbeeld. De onsterfelijke hit Love is the Drug is ook niet kapot te krijgen en natuurlijk hebben we nog het geweldige Both Ends Burning (die is live nog veel beter).

Toch maar vaker naar Siren teruggrijpen ArthurDZ en Johnny Marr?Zijn jullie soms vergeten hoe fantastisch Siren is. Alleen de hoes is al artwork, zoals alle hoezen van RM, allen ontworpen door mister Ferry himself.

Wel de minste van het legendarische vijftal m.i.
Maar het niveau ontloopt elkaar niet veel.
Toch het debuut, FYP en Stranded, zijn voor mij de beste albums.

Eén van de prachtigste hoezen allertijden, die van Siren. Maar dat kun je van bijna alle Roxy-albums in de periode 1972-1975 wel zeggen (behalve die van Country Life, die is spuuglelijk, geef dan maar die van Flesh + Blood).

Jerry Hall is de nimf die als zeemeermin uit de zee komt geslopen

Both Ends Burning.....

Door de aanschaf van de boxset 'the studio albums' luister ik alle lp's in volgorde af van Roxy Music.
Roxy Music heeft op Siren, meer als op Country Life, een paar echt bijzondere nummers, die je ook op de eerste drie platen terug vond. Love Is The Drug & Both Ends Burning zitten natuurlijk op dat topniveau. Ook is het zo dat er flink wat (echt) goede songs op dit album staan. Met name End of the Line (mooie piano), Sentimental Fool & She Sells vind ik erg mooi.

Alles bij elkaar is dit album net wat sterker dan Country Life, maar net wat 'gewoner' dan de eerste drie platen. Wel is de productie weer een stuk sterker, met een betere dynamischer sound als gevolg. Door het flink aantal nummers dat echt de moeite waard is en de ijzersterke songs Love Is the Drug & Both Ends Burning, is dit alles bij elkaar alweer een echt goed album van Roxy. En oh ja: een juweel van een hoes!

Ja west, we weten het nu wel, he?

Vandaag dit album (samen met een uitgebreidere versie van The Stone Roses 'The Stone Roses' (1989)) aangetroffen en gekocht bij de Kleine Bossche Platenbeurs. Heb deze onmiddellijk opgezet toen ik thuis kwam, en heb het weer twee keer helemaal gedraaid.
Dit blijft een heel goed album, met Sentimental Fool, Whirlwind, BOTH ENDS BURNING en Nightingale als de vier betere nummers.

Deze zeemeermin laatst van een vriend op vinyl gekregen en inmiddels meerdere keren beluisterd.
Muziek afgespeeld op de achtergrond, maar ook op de voorgrond. En het is denk ik de minste ervaring die ik met RM heb tot nu toe.

Ik blijk toch fan te zijn van de eerste Eno-albums, met meer experiment en meer vage sounds. Deze is toch het meest poppy en voorzichtig vind ik. Het wordt vooral leuk als het repetitieve aanhoudt, een rust wordt ingebouwd en vervolgens weer vol wordt uitgepakt (Both Ends Burning bv.). Of wanneer het er gewoon lekker opbeukt (Whirlwind).

Verder kabbelt deze zeemeermin gewoon nog lekker op de golfjes verder. Ferry had het voor gezien en zag volgens mij meer heil in zijn eigen muzikale pad. En zijn toenmalige vriendin, de zeemeermin, vertrok ook.

Gelukkig dat smaken verschillen. Ik vind Eddie Jobson zijn rol prima invullen bij Bryan Ferry cs.

Dit is een van de mooiste albums uit de zeventiger jaren!

Ik volg Roxy Music vanaf het prille begin in de vroege jaren 70. De eerste single: Virginia Plain (die in de eerste persingen van het debuut album nog niet op het album stond) was een regelrechte sensatie!
Vijf heren met hun oorsprong op de kunstacademie kwamen samen om de beste band in Engeland te vormen en alles viel op zijn plaats.

Bryan Ferry en Brian Eno waren aan elkaar gewaagd maar Ferry was de onbetwiste bandleider.
Het debuut album zette een duidelijke trend en kwam in een buitengewoon knisperende en inspirerende tijd uit, Bowie zat toen ook volop in zijn glam periode.

Er staan geen zwakke songs tussen op dit album, alleen maar groeibriljanten.

Dit was het vijfde album binnen vijf jaar. Ik geef het je te doen, tegenwoordig legt een gemiddelde band eens in de vier a vijf jaar een ei. dat was in de zeventiger jaren duidelijk anders.
Grote namen hebben in die periode voor heel erg veel moois gezorgd.

Siren; ik was er helemaal verliefd op - en nog steeds is het een dierbaar album- de openingstrack Love is the drug werd internationaal een grote hit en hoorde je maanden lang op de radio. Ferry & Hall (het covermodel dat hij via een reportage in de Voque leerde kennen) waren het jet-set koppel van het jaar, pagina grote artikelen in alle kranten en bladen, Ferry maakte in '76 het Let's stick together album wat ook insloeg als een bom. Jerry figurerend in twee clips, naast de titeltrack ook in The price of love.
Maar zoals het vaak gaat met snel opbloeiende stomende liefdes, de fakkel was snel weer gedoofd, zeker toen La Hall koos voor een amoureuze verbinding met Mick Jagger (met wie ze later trouwde en wel vier of vijf kinderen kreeg).

terug naar Siren, het is al vaker gezegd op dit fora: de productie is tijdloos, fris en helder, als je zegt dat het album 15 jaar oud is in plaats van 45 dan geloof je het ook.
Er staan enkele briljante nummers op, naast LitD ook natuurlijk Both ends burning, wat een intro heeft die song, na de knauwende synthesizer ontvouwt zich een zeer zonovergoten en breed muzikaal tapijt met Zuid Afrikaanse sferen. De gillende achtergrondzangeressen maken het tot een sensatie. Op het live album Viva komt dit nummer zeer tot zijn recht.

Maar ook serieuze en prachtige ballads, Could it happen to me en de afsluiter Just another high.
Het experimentele Sentimental fool mag ook niet onvermeld blijven, heel erg goed hoe de band hier ook speelt.

Hierna werd het een tijdje stil en mensen hielden hun adem in of de band nog wel door zou gaan...
in '79 werd de draad weer opgemaakt met het modieuze -en daardoor meer tijdsgebonden- Manifesto.
Gevolgd door nog twee prachtige albums : Flesh & Blood en het onvolprezen Avalon.
Toen was het echt op, de Roxy koek, bitter tears voor al de vee fans op de planeet.

Maar Avalon was wel de stijlkaart die Ferry speelde, waarop heel veel van zijn solo oeuvre is gebaseerd.
Een groot componist met een absoluut eigen stijl en een feilloos gevoel voor ritme en knetter goede arrangementen. De baslijnen, percussie en intro's op zijn albums zijn legendarisch.

Roxy had heel veel talent binnen de gelederen, naast Ferry en -in de begin jaren- Eno ook Phil Manzanera en Andy Mckay, de saxofonist-hobo-ist.

Ik ben ervan overtuigd dat Roxy Music heel erg veel Engelse bands en soloartiesten heeft geïnspireerd en beïnvloed, maar nooit is geëvenaard. Klasse van eenzame hoogte!