Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

Ik vergat nog een favoriete Dylan plaat naast deze & Blood, uit een andere tijdspanne: Time Out of Mind.

Kan ik me perfect voorstellen: same here

Producer en eindbaas Bob Johnston heeft zijn muzikale levensverhaal online gepubliceerd.

Een must voor alle liefhebbers van bijvoorbeeld Dylan, Paul Simon en Leonard Cohen.

Like A Rolling Stone vandaag exact 50 jaar geleden opgenomen

LARS


@ Royal Albert Hall – London, England – 26 May 1966
Soundcloud

In een duister verleden (lees: 2011 ofzo), ik zat nog net op de middelbare school, zong ik op een muziekavond Like a Rolling Stone. Een paar jongens had ik zover gekregen me te begeleiden, ik pufte uit alle macht in mijn mondharmonica en voelde me vijf minuten Bob Dylan. Memorabel zat het optreden voor publiek niet geweest zijn, voor mij wel: ik was zeventien, het leven stond op het punt te gaan beginnen en ik zong, schreeuwde, het nummer dat precies de energie, de boosheid en de kracht in zich droeg die ik die periode in mezelf voelde, maar die er tot dan toe niet uit leek te kunnen. Deze plaat begint met dat lied.

Dylans uiterlijk op de platenhoes spreekt boekdelen: hij heeft een kop als een opgestoken middelvinger, maar met een onwijs tof jekkie aan. Highway 61 Revisited voelt als een logisch vervolg op Dylans vorige plaat, waarop hij voor het eerst de elektrische gitaar oppakte. Hier past zijn nieuwe geluid hem inmiddels als een tweede huid, de band klinkt voller dan op Bringing it All Back Home. En wat een songs staan er op deze plaat, mijn hemel... Het niveau van de opener wordt regelmatig geëvenaard, Dylan heeft in een paar maanden een ontzettende stap gemaakt op compositorisch gebied. En wat klinkt Dylan levendig, krachtig, vrolijk, wat heerlijk jong, wat waanzinnig volwassen, wat ongelofelijk goed...

Dit is wat mij betreft misschien wel Dylans beste plaat van de jaren zestig, en één van de toppers uit zijn oeuvre. Waar zijn eerdere platen hier en daar inzakmomenten bevatten, zijn die hier nagenoeg afwezig - ze steken hooguit nog de kop op bij nummers die anderhalve minuut te lang duren, maar dat vergeven we hem, het is de ambitie zullen we maar zeggen. En wanneer, helemaal aan het einde van de plaat, de versnelling een tandje lager mag, komt het ontroerende Desolation Row nog eens de hoek omkijken, waarmee Dylan bewijst ons niet alleen kan laten dansen, maar ook kan laten huilen.

Dit is de eerste plaat van Bob Dylan die ik nog niet zo heel goed kende, op een paar nummers na. Ik ben blij dat het direct zo'n genoegen is. Ik merk trouwens dat het voor mij niet te doen is bij deze besprekingen ook uitvoerig op de teksten in te gaan: zeer belangrijk, zo belangrijk dat ze het verdienen om langzaam naar binnen te sijpelen, honderden keren in mijn hoofd rond te wandelen en zich langzaam in mijn schedel te slijten. Ik denk dat ik, wanneer ik het hele oeuvre doorgeploegd ben, ik nog een keer van voor af aan begin om Dylans teksten de aandacht te geven die ze verdienen.

Nog even terug naar dit album om conclusies te trekken: een plaat waar Dylan zich wat mij betreft definitief bewijst als songschrijver. Een rijke plaat waar je lang, heel lang naar kan blijven luisteren. Feest!

Zijn stem is hier veel beter te pruimen dan op Blood on the Tracks en Blonde on Blonde. De teksten zijn weer mooi en minder zwaarmoedig dan op voorgenoemde albums. De muziek is aangenaam door afwisselende boventonen van piano, harmonica en gitaar. Het ritme en de melodie zetten een vrolijke bluesrock 'groove' neer, die aangenaam wisselt tussen de nummers. Luistert lekker weg op een zonnige zaterdagmorgen. Toch een halfje eraf, want desolation row is een veel te lange en rustige afsluiter.

Review #10:

Bob Dylan is zeker niet de enige folkartiest / singer-songwriter die voor geen meter kan zingen, maar in tegenstelling tot anderen doet hij niet bepaald de moeite dit te verbergen. De productie zorgt ervoor dat op de momenten dat Dylan zingt, de overige instrumenten redelijk in de achtergrond geraken. Enerzijds wil ik de productie hiervoor bedanken, omdat de meeste instrumenten niet echt van hoogstaand niveau zijn; veel nummers missen een sterke hook en de mondharmonica is in 90% van de gevallen een verschrikkelijk instrument. Aan de andere kant erger ik me aan de productie, omdat de zang van Dylan niet bepaald een aspect is wat mijns inziens nu echt extra aandacht verdient.

Zelfs met deze punten zou ik dit album hoger waarderen dan dat ik het nu zou doen, maar ik heb het nog niet gehad over een belangrijk punt, dat direct bij de openingstrack duidelijk naar voren komt: een hoop nummers duren veel te lang. Waarom stopt Like A Rolling Stone niet na drie minuten? Waarom duurt Ballad Of A Thin Man in godsnaam zes minuten? Ik voel dat ik twee keer naar hetzelfde nummer aan het luisteren ben, en op dat moment gaat mijn aandacht van melodie en lyrics naar de zang. Kortere nummers hebben dit probleem niet: de melodieën zijn niet zeer sterk, maar goed genoeg om mij er een aantal minuten bij te houden. De title track is instrumenteel gezien sterk genoeg om mij af te leiden van de zang, maar zou als het vijf of zes minuten zou duren, hetzelfde probleem ondergaan zijn als de andere langere nummers. De langere nummers beginnen, met uitzondering van Desolation Row, na een paar minuten gewoon simpelweg te vervelen, en in sommige gevallen zelfs te irriteren.

Ik weet dat ik misschien een beetje te veel nadruk leg op de zang van Bob Dylan, maar het is wel het belangrijkste onderdeel in veel van de nummers. Een Dylan die zingt zoals op Blood on the Tracks (ook geen goede zang, maar beter dan dit), zou dit album zeker een punt opschroeven. Nu moet ik het doen met een dikke onvoldoende.

3,5 / 10

Beste Nummers: Highway 61 Revisited, Desolation Row

Dit is een van de grappigste recensies die ik de laatste tijd heb gelezen. Als je de stem van Bob Dylan niet kunt waarderen houdt het natuurlijk gewoon op. In de popmuziek lopen wel meer ongeschoolde zangers rond, maar het gaat natuurlijk ook en vooral om de expressie en verder lijkt het me ook en vooral een kwestie van smaak. Over de productie kun je uiteraard van mening verschillen. Mij heeft het nooit uitgemaakt dat de instrumenten enigszins naar de achtergrond verdwijnen in het geluidsbeeld. Zal er nog eens extra op letten de volgende maal dat ik dit album beluister - ik denk evenwel niet dat ik mijn mening ga bijstellen.

Het blijft verbazingwekkend hoe mensen die helemaal gek worden van de stem van Dylan, vervolgens zijn repertoire gaan recenseren. Je moet natuurlijk iéts te discussiëren hebben op die leuke muzieksites...

Merkwaardig fenomeen, deze plaat de afgelopen dagen in de auto beluisterd en het gevoel bekroop me dat ik de plaat te hoog gewaardeerd had. Zojuist op koptelefoon beluisterd en ik zeg een welverdiende 4 sterren! Desolation Row is een prachtige afsluiter maar had gerust wat korter gemogen. Nu mezelf nog eens de tijd gunnen om me in de teksten te verdiepen.

Er is al genoeg geschreven over deze ultieme Singer/songwriter. Dit album, Blond On Blond en Street Legal zullen wel zo ongeveer wel mijn favorieten van his Bobness zijn.

Net even door m'n Dylan-stemmen gegaan, zag ik dat deze op 3* stond. Geen idee of dat een foutje was, of dat ik ooit heel lang geleden na te weinig luisterbeurten gestemd had, maar het is alleszins niet echt een accurate stem meer...

Vol punt erbij dan maar!

Absolute Dylanklassieker die eigenlijk van begin tot eind goed is. Al vind ik zelf Blood on the Tracks nog wel een stuk beter dan z'n 60's-albums, die krijgt dan ook de volle 5*.

Favorieten zijn (verreweg) de opener en slottrack. Beide behoren zonder twijfel tot het beste wat de man gemaakt heeft!

4*

Dit is één van die zeldzame platen die je helemaal in trance mee voert en dat is een heerlijke luistertrip. Tot ineens het nummer Highway 61 Revisited met dat rare fluitje aan het begin en voor mijn gevoel een compleet ander tempo. Dat hele nummer haalt je volledig uit die ervaring. Dan mag Dylan wel afsluiten nog met Desolation Row, maar helemaal erin komen lukt niet meer en zonder dat éne nummer was dit gewoon Top 10-materiaal geweest voor mij.

In hetzelfde jaar, 1965, verschenen als zijn voorganger Bring It All Back Home. Deze plaat ligt ook duidelijk in het verlengde ervan. En opent met de klassieker Like A Rolling Stone, en ja, misschien heb ik dit nummer te vaak gehoord maar een geweldige song blijft het natuurlijk. Ballad Of A Thin Man is een van mijn favoriete Bob Dylan songs, zo lekker slepend met ook zijn herkenbare snijdende voordracht.
Zelfs het ellenlange Desolation Row kan me niet vervelen. Afjijn, gewoon weer een super album met een Dylan in topvorm.

Dit is een weergaloos album. Zijn teksten zijn onnavolgbaar goed. Zijn stem gaat door merg en been. De muzikale omlijsting met orgel en mondharmonica is briljant.

Punt er af.
Zo woest vals als de gitaar klinkt op Queen Jane, dat stoort mij tegenwoordig.
Net als die schel piepende mondharmonica trouwens.
Waarschijnlijk dat Bob te veel marihuana genuttigd had tijdens de opnames maar dit kan toch nooit de bedoeling zijn geweest?

voor mij blijft dit toch een Dylan klassieker. En, ik als muzikant, vind het niet altijd zo muzikaal én technisch maar het gevoel van zo'n plaat overstijgt toch alles <? >

Ik ben ook muzikant en ik geef ook niet zo veel om technisch vernuft in muziek maar hier irriteert het mij gewoon. Misschien ben ik te streng voor mijzelf om gelijk een punt er af te halen want er staat natuurlijk genoeg moois op Highway 61 Revisited.

Geniale muzikant. Eigenlijk niet zo goed kunnen zingen, maar dankzij veel creativiteit toch één van de beste muzikanten ooit zijn. De ultieme songwriter voor mij. Zijn melodieën, lyrics en gekozen onderwerpen om over te schrijven tonen een gigantische creativiteit aan. Wat mij betreft is dit zijn beste album, met als mooiste nummer : Like a Rolling Stone.

Dit vind ik persoonlijk toch echt wel het beste album van Bob Dylan, enorm energiek en gedreven, en vooral de levendigheid van de nummers bevallen mij enorm. Desire en Blood On The Tracks vind ik ook nog mooie albums, en live The Rolling Thunder Revue uit 1975. Ik heb nog veel meer albums van Dylan in de kast staan op cd, maar die zet ik eigenlijk nooit meer op. Die zeggen mij eigenlijk niets. De 4 net genoemden draai ik af en toe nog, en zijn voor mij eigenlijk wel de platen die voor mij de Bob Dylan lading wel kunnen dekken.

Blonde on Blonde zegt je niks?

Blonde on Blonde heb ik origineel in de kast staan, maar daar kan ik helaas maar weinig mee. Heb hem volgens mij maar 3x in zijn totaliteit afgespeeld, maar is niet echt mijn ding.

Uitstekende start en uitstekend einde van een uitstekend album. Of anders gezegd Like a Rolling Stone is een prachtige opening van dit album, Desolation Row een fijn slot, maar ook alles wat daartussen staat scoort een ruime voldoende. Het album bevalt beter als Bringing it all Back Home uit hetzelfde jaar ook al is het minder akoestisch. De kwaliteit van de nummers ligt gewoon hoger.
Al het positieve over dit album is al lang gezegd en hierboven geschreven. 17 pagina's berichten waarvan de meeste (zeer) positief. En ik kan me daar alleen maar bij aansluiten.
4* voor de nummer 1 in de 100 Greatest Albums of 1965 en nummer 1 in BestEverAlbums 1965.
Het album staat ook op 1 in de MuMe lijst over dat jaar.

En het is ook mijn nr.1-album van 1965.

Ik zat lang met 4 sterren in mijn hoofd, maar om de duur is het naar mijn mening iets te veel van hetzelfde. Waar ik de mondharmonica tot middenin het album nog een fijne toevoeging vind, vind ik dit naar het einde wat teveel. Desalniettemin vakwerk van Ome Bob met een aantal regelrechte klassiekers, waarbij hij een zeer constant niveau aanhoudt. Ook weinig 'speciallekes' zoals op BoB, wat ik niet erg vind.

De plaat waarop voor de elektrische Dylan alles samenkomt. Een tingel-tangel-piano die wordt geschraagd door het vette orgel van Al Kooper, een zware bas die de elektrische gitaar opstuwt, drums die op de achtergrond blijven maar zich niet laten wegdrukken, de mondharmonica die als een warm mes door de boter van de begeleiding gaat, en wanneer Dylan het juiste timbre voor het juiste nummer opzet is zijn stem gewoon een apart instrument – giftig in Like a rolling stone en Ballad of a thin man, pleitend voor zichzelf in It takes a lot to laugh en Queen Jane approximately, doodop in Just like a Tom Thumb's blues, geamuseerd de bizarre stoet in Desolation Row in ogenschouw nemend.
        Twee vervelende nummers onderbreken de flow: Tombstone blues, bijna zonder melodie, met een goedkoop double-time-drumtempo en een scheurende elektrische gitaar die pijn aan mijn oren doet, en het titelnummer, ook met dat vervelende up-tempo-drumritme maar wel met een hilarische tekst (en let ook op het geestige rijmwoord in de vierde regel):

Oh, God said to Abraham, "Kill me a son."
Abe say, "Man, you must be puttin' me on!"
God say, "No", Abe say, "What? "
God say, "You can do what you want Abe, but
        The next time you see me comin', you better run!"
        Well, Abe said, "Where you want this killin' done?"
        God said, "Out on Highway 61"
(volgens mij zingt hij trouwens per ongeluk "On out Highway 61")

Ik moet deze twee nummers even noemen om niet de indruk te wekken dat dit een vlekkeloze plaat is. Dat is het namelijk niet: het lijkt er haast op alsof Dylan in die tijd zijn eigen produktie niet kon bijhouden, hetgeen tot gevolg heeft dat zijn platen werkelijk bomvol staan van de cryptische teksten en muzikale experimenten die niet zozeer de grenzen van de folk-, blues- en rockgenres waar hij zich mee bezighield oprekten alswel een totaal nieuwe landkaart noodzakelijk maakten. Zijn titelloze debuutplaat verscheen op 19 maart 1962 en Blonde on blonde op 16 mei 1966, amper vier jaar en twee maanden maanden later. Dat deze absurde explosie van creativiteit niet voor iedereen is of dat niet alles even goed is spreekt bijna vanzelf, maar de rijkdom die deze jaren vertegenwoordigen is zó extreem, zó veelgelaagd en zó onuitputtelijk dat ik nog altijd geen artiest ken wiens zeven beste platen een ook maar énigszins vergelijkbare impact hebben (hoewel ik begrip kan hebben voor wie met de Beatles komt aandragen), en dit album is voor mij bijna de culminatie daarvan.

Wow, de twee nummers die jij vervelend noemt zijn voor mij twee van de hoogtepunten, beste BoyOnHeavenHill. But then again, dit zijn 9 hoogtepunten. Wat een meesterwerk is dit toch, nipt Dylans beste.

Jaren geleden had ik één van mijn eerste MP3 spelers en dat ding had ruimte voor 128 (of 256, ik weet het niet meer exact) MB. Toen leek dat gigantisch veel, ondertussen is dat danig achterhaald, maar ik weet nog dat ik heel de speler had gevuld met Highway 61 Revisited, Blonde on Blonde en Nashville Skyline. De fietstocht van en naar de middelbare school duurde nagenoeg exact even lang als Desolation Row en ik zou zelfs geen gok willen wagen hoe vaak ik dat nummer heb gespeeld tijdens mijn fietsritten. Highway 61 Revisited werd nadien wat opzij geparkeerd door Blood on the Tracks als favoriete Dylan album maar de afgelopen dagen nog eens een paar keer opgezet en ooh, wat blijft dit toch een indrukwekkend album. Openen met Like a Rolling Stone (al komt er qua gevoel niets boven die liveversie in het Sportpaleis in 2011), eindigen met Desolation Row en daartussen nog parels als Tombstone Blues en Ballad of a Thin Man afleveren. Een aantal van de nummers zijn veelvuldig live gespeeld (hetzij niet altijd in dezelfde stijl, zoals we van Dylan gewend zijn) maar het is een goede kwaliteitsgraadmeter dat mijn meestal ietwat belabberde geheugen nog perfect het voltallige album woord per woord kon meezingen. Blood on the Tracks zal voor andere redenen altijd mijn ultieme Dylan-plaat zijn maar ik ga deze Highway 61 Revisited toch ook eens wat meer revisiten.