menu

Nightwish - Dark Passion Play (2007)

mijn stem
3,66 (185)
185 stemmen

Finland
Metal / Rock
Label: Universal

  1. The Poet and the Pendulum (13:53)
  2. Bye Bye Beautiful (4:14)
  3. Amaranth (3:54)
  4. Cadence of Her Last Breath (4:14)
  5. Master Passion Greed (6:02)
  6. Eva (4:24)
  7. Sahara (4:25)
  8. Whoever Brings the Night (5:47)
  9. For the Heart I Once Had (3:55)
  10. The Islander (5:05)

    met Troy Donockley

  11. Last of the Wilds (5:40)

    met Troy Donockley

  12. 7 Days to the Wolves (7:03)
  13. Meadows of Heaven (7:10)

    met Troy Donockley

  14. The Escapist * (4:57)
  15. Reach [Amaranth Demo Version] * (3:57)
  16. Eva [Orchestral Version] * (4:28)
  17. While Your Lips Are Still Red (Theme from the Movie "Lieksa!") * (4:19)
  18. Amaranth [Orchestral Version] * (3:51)
  19. Eva [Demo Version] * (4:15)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 1:15:46 (1:41:33)
zoeken in:
avatar van james_cameron
3,5
Openingstrack The Poet And The Pendulum valt heerlijk bombastisch en ruig met de deur naar binnen, maar dat is dan ook direct het hoogtepunt van het album. De nieuwe zangeres past prima bij de band, maar het album bevat iets teveel rustige songs. Ook missen sommige songs nu net dat beetje extra dat ze uit doet steken boven het maaiveld. Maar goed, al met al zeker geen slecht album en voorgangster Tarja mis ik niet bepaald.

avatar van Edwynn
4,0
Met Dark Passion Play maakte het ietwat ingedutte Nightwish een gewaagde stap. Er wordt niet opnieuw gezocht naar een semi operazangeresje maar er wordt een aards klinkende vocaliste aangetrokken die voorheen in een AOR band zong.
Muzikaal verandert er niet zo heel veel. Wel worden de nieuwe nummers vol vuur gebracht. Dat gepassioneerde heb ik sinds Oceanborn niet meer gehoord. Opener The Poet And The Pendulum is ronduit spannend mini-epos dat boeit van de eerste tot en met de laatste seconde. 7 Days To The Wolves klinkt ook zo spannend. De orkestgeluiden zijn zeker niet geforceerd en voegen wel degelijk iets toe. Het toegankelijke Bye Bye Beautiful en de single Amaranth luisteren lekker weg en kennen een aantal sterke zanglijnen. Zeker op plaat weert mevrouw Olzon zich kranig.
Verder staat er ook nog een handjevol (semi)ballades op waarvan het dromerig kabbelende For The Heart I Once Had mij wel aanspreekt.
Jammer is dat de nieuwe zangeres live niet heel erg overtuigt. Het is ook moeilijk opboksen tegen de aanhoudende schreeuw om een Tarja achtige zangeres. Maar technisch gezien komt Annette in dit genre ook wel iets tekort.
Bij mijn exemplaar zit een bonusschijf zonder zang. Een geinige geste. Dan kunnen de tegenstanders van Annette zelf de boel naar wens inzingen. .

5,0
Ik begon naar Nightwish te luisteren toen ze de nieuwe zangeres al in de band hadden zitten en mij maakte het niet uit welke van de twee zong. Tarja was goed op de voorafgaande albums en Anette goed in dit album. Tarja's stem zou bij dit album helemaal niet passen. Ookal is Tarja live beter dan wil dat niet zeggen dat het niet mogelijk is om zonder haar goede muziek te maken. Een goed album en ik hoop dat ze er nog veel van mogen maken met Anette.

avatar van The_CrY
4,5
Dark Passion Play is natuurlijk echt een problematische fansplitser. Het wordt allemaal wat bombastischer, wat orchestraler en wellicht ook nog meer mainstream. Met Once was dat pad al bewandeld, maar daar hadden ze een probleempje minder. Want hier ontbreekt ook het herkenbare stemgeluid van Tarja Turunen, ons aller favoriete Nightwish-zangeres.

Dus hier hebben we een stijl die de band eigenlijk niet eigen is --> onherkenbaar, en nog een ander vrouwtje die de microfoon vast houdt ook... wie hier nog Nightwish in kan horen zou een zesde zintuig nodig hebben.

Nou, als dat zo is dan heb ik die. Dit is toch overduidelijk Nightwish? Een ander zangeresje, ja, maar als je Once op prijs stelde mag je hier niet afhaken om een andere reden. En Anette Olzon is verre van bagger, dus de enige reden waarom men om haar zou afhaken is omdat ze Tarja niet is. Mocht dat de reden zijn dat je afhaakt, dan heb je de plaat dus niet beluisterd voor wat het is.

Want het is me toch wat. Bombast, orkestje hier, orkestje daar, toenemende epiek en vooral toffe nummers! Poet and the Pendulum natuurlijk, en naast de drie bekende singeltjes ook Cadence of Her Last Breath, For the Heart I Once Had of Eva. Stuk voor stuk mooie, genietbare nummers die misschien een ander sfeertje hadden als Tarja haar stem had laten horen, maar ik wil niet zeggen dat het dan ook mooier zou zijn geweest. Applausje voor mevrouw Olzon, want ze had een zware taak en die heeft ze goed uitgevoerd.

Nu op naar Imaginarium, ik kan niet wachten.

avatar van Hardcoremaster
5,0
Toffe cd van Nightwish, elke cd van hun doet het goed bij mij, ook deze met Anette Olzon. Vind haar echt goed kunnen zingen..dus bij deze cd is Tarja geen gemis. De stem van anette ligt heerlijk in het gehoor. Vooral het begin van de cd is sterk gebracht..met als het 1ste nummer als favoriet hierzo. Brilliant aangepakt voor een song van bijna een kwartier.

Amaranth doet ook alles goed in muzikaal opzicht, lekker atmosferisch..eigenlijk zoals de hele cd. Cd2 is ook leuke toevoeging. Alle nummers van cd1 als instrumentaal op die schijf.
Vind de cd echt goed..toch een 5,0* voor de atmosfeer van de cd.

avatar van Dukebox
4,0
Na 10 jaar staat dit album nog steeds als een huis. Natuurlijk zitten er wat mindere plekken op, zie hierboven, maar het stemgeluid van zowel Marko als Anette, de composities, de atmosfeer, maken dit album een unieke plaat binnen het hele oevre van Nightwish. De band klinkt gevarieerder dan ooit, dankzij Olzon, en dankzij meer volwassen arrangementen. Zoals al gemeld, zitten er ook mindere stukken in, maar gezien de lengte van de plaat is er heel veel over om te genieten.

avatar van RuudC
3,0
Omdat mijn vrouw groter fan was vroeger (en compleet afhaakte na het vertrek van Tarja), heb ik de periode met Anette Olzon nooit een kans gegeven. Destijds heb ik wel wat fragmenten gehoord en besloten dat het toch al niet mijn ding was. Tegenwoordig ben ik wat ouder en opener geworden. Anette is zeker geen slechte zanger, maar ze past niet bij de unieke sfeer die de band had. Het harde geluid is zowaar wat teruggetrokken. Ik moet bekennen dat ik dit niet verwacht had.

Toch is dit zeker geen terugkeer naar het oude geluid. Ja, het klinkt wat organischer, maar de rol van Tuomas lijkt een stuk minder geworden te zijn. Het orkest past hier beter in het geheel dan op Once het geval was. Anette is ook niet zo prominent aanwezig als Tarja was. De benadering is vaak erg poppy. The Poet And The Pendulum bouwt nog lekker op, maar zo'n Amaranth of Cadence Of Her Last Breath zijn mierzoet. Nightwish verzuimt het om indruk te maken. Meestal maakt de band een makke indruk. Soms vlamt er een solo of is er een fraai, sfeervol moment. Dan jengelt Olzon er weer doorheen en halverwege begin ik me toch wel aan haar stem te ergeren. Nee, Nightwish is hier een beetje dood aan het gaan.


Tussenstand:
1. Century Child
2. Oceanborn
3. Over The Hills And Far Away
4. Wishmaster
5. Angels Fall First
6. Once
7. Dark Passion Play

avatar van lennert
3,5
Ja, de overgang van operazang naar pop/rock-vocalen was even schrikken, toch herinner ik me dat ik toentertijd best gecharmeerd was van Anette's zangpartijen in de vrijgegeven nummers. Sterker nog, Amaranth neurie ik altijd als ik een verschrikkelijk nummer dat in loop door mijn hoofd gaat moet verwijderen, want meer catchy dan dat nummer heeft de band volgens mij nooit gemaakt.

Het is vreemd hoe de band in bijna ieder nummer wel stukken verwerkt heeft die me iets doen. 7 Days To The Wolves is eigenlijk oersaai, maar heeft halverwege dan weer een hele mooie overgang. For The Heart I Once Had is suikerzoet, maar wel een heel krachtig refrein. Meadows Of Heaven is geen bijzondere spectaculaire afsluiter, maar wordt wel opgeleukt met een prachtige gitaarsolo. Over dat laatste: Emppu's gitaarwerk is ijzersterk. Ik onderschat zijn rol als sologitarist vaak, maar de beste man kan prachtig spelen, maar houdt het vaak beperkt qua kwantiteit. Dit betekent dat als hij soleert, het eigenlijk altijd goed aankomt. Op dit album tel ik netto volgens mij het meeste solo's en ze zijn allemaal prachtig.

Dark Passion Play is een lastig album dat me over het geheel toch net genoeg trekt om deze score te geven. Once ergerde me meer, maar had alsnog iets grotere uitschieters. Toch ben ik met nummers als The Islander, Master Passion Greed en Sahara nog steeds heel content. Opener Poet And The Pendulum heeft een groots refrein en beduidend beter geïntegreerde orkestrale passages dan het gros van Once had. Amaranth blijf ik ook een fijne single vinden. Toch heb ik het idee dat de band hier de schaar door een aantal songs had kunnen halen om memorabeler te zijn en Olzon klinkt bij vlagen toch vlakker dan ik me herinner.

Tussenstand:
1. Oceanborn
2. Century Child
3. Over The Hills And Far Away
4. Wishmaster
5. Angels Fall First
6. Dark Passion Play
7. Once

Gast
geplaatst: vandaag om 09:51 uur

geplaatst: vandaag om 09:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.