Ik heb dat "Welk-is-nu-het-betere-werk-van-Nick-Cave"-gevoel nooit. Ik vind de man magistraal,onberekenbaar en muzikaal een unicum. Elk werk is voor mij een pareltje , een ontdekking en een genot voor het oor. Deze heb ik dan ook al oneindig veel keren beluisterd en het slingert je van een depri sfeertje naar een hoempapa-achtig hoekje. Geniaal.
De titelsong is een uit den treure gebruikt begrafenis nummer. Persoonlijk zou ik The Ship Song eerder gebruiken voor zo'n gelegenheid, maar dat is persoonlijke smaak
Stranger than kindness is dan weer zo'n meersterwerk dat bij mij steeds op repeat komt te staan. Die enerverende gitaren,dat tromgeroffel,die melancholische zang die telkens iets langs het tempo ligt en dat orgeltje op het einde. Oorgasme

Jacks Shadow is dan weer dat typische Cave geluid dat eerder naar The Birthday Party leunt met die scherpe gitaren en donkere vocalen. Ik hoor er niet echt Coil in echter

)
The Carney is dan weer die vrolijke hans die bij Nick naar bovenkomt. Qua sfeer : Tom Waits meets Gangs of New York.
She Fell away : hoorde ik jaren geleden voor het eerst op de radio en overdonderde me toen door het dreigende gevoel wat ervan uitging.
En die afsluiter met die vettige rochel in het begin die de inleiding is voor een rauw ruw en lekker ruig gezongen nummer.
Duidelijk ... ik ben een NC en Birtday Party die-hard fan

)