Billie Eilish - Happier Than Ever (2021)

Gisteravond luisterde ik opnieuw en ik had een associatie die ik zelf heel vreemd vond, maar ik wil het toch delen: Amy Whinehouse, niet qua stem (uiteraard), maar qua beleving. Billie klinkt soms veel ouder / doorleefder dan ze is, op Everybody Dies bijvoorbeeld.

Ik moet het debuut van Billie Eilish nog eens aandachtig beluisteren, maar als ik deze nieuwe aftoets aan mijn herinneringen daaraan, lijkt het me dat Billie en haar broer een stevige stap vooruit hebben gezet.

Lekker gevarieerde plaat die bijna een uur doorgaat, maar desondanks niet meteen inzakmomentjes bevat. De teksten moet ik nog nader bekijken, maar de songs zitten fijn in elkaar met diverse invloeden (jazz, bossa nova, soul...). Billie zingt ook meer, heb ik de indruk.

Een positieve verrassing, toch wel.

Dit is wellicht wel de meest bijzondere muziekdraad die ik in tijden heb gelezen hier. Blijkbaar weet Billie Eilish de gemoederen goed bezig te houden. Wat een compliment op zich is. Maar los van smaak, deze plaat steekt bijzonder goed in elkaar. Geen super hits maar wel bijzonder goede popmuziek met een uitzonderlijk goede, mag ik schrijven moderne?, productie. Koptelefoon op en genieten! En over de vergelijking met Madonna, muzikaal gaat die natuurlijk aan alle kanten mank. Maar als het gaat om de impact die een artiest kan hebben op een generatie dan lijkt het alsof we inderdaad met een fenomeen te maken hebben. Net als de Queen of Pop destijds. Ik kan hier alleen maar waardering voor hebben.

Wat een heerlijke plaat is dit zeg. Billie verraste mij eerder met haar debuut, dat ik eigenlijk zomaar meenam bij mijn platenboer. Doe eens gek. En dan heb je best een aantal draaibeurten nodig om de muziek echt te waarderen. Die Billie Eilish is wel een fenomeen, want zeg nou zelf, zo'n enorme populariteit opbouwen met dit soort muziek, allemaal best uniek hoor. Het klinkt allemaal sober, introvert en is kaal maar doeltreffend geproduceerd, en heeft desondanks een soort mystieke uitstraling. Niet iedereen zal er van houden, maar dit is wat mij betreft wel een blijvertje. De "moeilijke" tweede plaat blijkt een voltreffer die het eerste album overtreft.

Ik begin toch langzaam maar zeker te beseffen hoe goed ze wel is. Hoor nu "Billie Bossa Nova". Alweer een ander genre. Zo divers..

Ik was niet zo enthousiast over haar debuutplaat maar deze bevalt me beter. Vooral het begin is ijzersterk. Tegen het einde weet t mijn aandacht niet helemaal meer vast te houden maar ik begin in ieder geval te begrijpen waarom men zo enthousiast is over deze mevrouw.

Dit is een goed album.

Helemaal mee eens. Mensen die dit album minder dan 4* geven moet je niet serieus nemen.

Ik heb altijd geleerd om een artiest op zich zelf te beoordelen en niet te vergelijken met andere voorgangers. Billie is een zangeres met een eigen stijl waar je van houdt of helemaal niet. Ik moet haar albums altijd vaker beluisteren om ze te kunnen waarderen. Na 1 luisterbeurt vind ik het vaak "vermoeiend", maar na de 2e komt de waardering langzaam op gang. Ik vind dit album wel ietsje minder goed dan haar vorige, maar ook deze groeit op me. 3,5*

1. Getting Older (4:04) --- 3,5
2. I Didn't Change My Number (2:38) --- 4,0
3. Billie Bossa Nova (3:16) --- 3,5
4. My Future (3:30)  --- 3,5
5. Oxytocin (3:30) --- 3,0
6. Goldwing (2:31) --- 2,5
7. Lost Cause (3:32)  --- 3,0
8. Halley's Comet (3:54) --- 3,5
9. Not My Responsibility (3:47)  --- 3,5
10. OverHeated (3:34) --- 3,5
11. Everybody Dies (3:26) --- 3,5
12. Your Power (4:05)  --- 3,0
13. NDA (3:15)  --- 3,5
14. Therefore I Am (2:53)  --- 4,0
15. Happier Than Ever (4:58)  --- 3,5
16. Male Fantasy (3:14) --- 3,5

Vooral bij het tweede deel van 'My Future' had ik dat! Het stuk waar het tempo verandert

Billie Eilish is (dacht ik) een tiener idool, dus dit soort artiesten laat ik al snel links liggen. Meestal is het niet helemaal mijn genre. Toch betrap ik me erop dat ik het dit jaar heel vaak beluisterd heb. En met plezier. Eigenlijk is het gewoon een steengoed album!

Tieners kunnen ook wel eens het geluk hebben dat hun uitgekozen idool wel degelijk wat kan.

Het is een aardig album, waarbij het venijn vooral in de staart zit. Het album komt naar mijn idee wat moeilijk op gang. Vooral een vermakelijk album.

Grappig, ik vind juist dat het heel sterk begint. Zeer minimalistisch en ingehouden, ik hoor in de productie Blonde van Frank Ocean een beetje terugkomen. Wat zeker geen belediging is. Sterker nog, qua productie is dit één van de sterkste albums die ik 2021 heb gehoord. Ook de zang en teksten van Billie Eilish zijn zeker niet slecht, ik ben aangenaam verrast kan ik wel zeggen. Alleen net iets te lang, nu staan er toch een aantal mindere tracks tussen. Lees Goldwing en Male Fantasy, want dit album had natuurlijk met de geweldige titeltrack moeten eindigen.

Toch wel een erg fijne én sterke plaat van Billie Eilish, met niet geringe medewerking van haar broer Finneas, uiteraard. Op productioneel vlak was het debuut al goed in orde, hier worden nog flink wat stapjes in de goeie richting gezet. De plaat neemt bijna een uur in beslag, maar biedt een hele waaier aan genres en stijlen die Billie moeiteloos naar haar hand zet, en wat misschien nog knapper is: als geheel houdt Happier Than Ever moeiteloos stand.

Getting Older is meteen een opener die de toon zet, en het vleugje ironie van de albumtitel in de verf zet. Billie mag dan naar verluidt blijer dan ooit zijn, uit haar ogen op de albumcover is vooral een soort tergende ennui op te maken. Wat dan weer in schril contrast staat met de nostalgische melancholie van de titelsong. Al voelt die ook wel weer unheimisch aan, tot ie bloedmooi openbarst.

Waar ik bij het debuut van het ingetogen karakter de achillespees maakte, maakt dat hier net deel uit van de kracht. De liedjes zijn beter, komen straffer en oprechter over, het zit beter in elkaar. I Didn't Change My Number begint demonisch, Ocytocin en NDA zijn twee dansvloerknallers op zijn Billie's en Your Power is een onthutsend relaas over een toxische relatie; een sterke tekst die een universeel karakter heeft.

Daarmee is de koek nog lang niet op. Mijn twee persoonlijke favorieten zijn het heerlijk warm klinkende, maar verraderlijke Billie Bossa Nova, en het dromerige Halley's Comet, dat hint naar Frans chanson en vooral een mijmerende Billie Eilish laat horen. Tekstueel heeft deze plaat meer dan genoeg te bieden, met als rode draad misschien wel de complexiteit in gevoelens, ervaringen, verwachtingen van een onzekere millennial aan wiens mouw iedereen trekt, maar die toch vooral zichzelf wil zijn en haar eigen leven wil leiden. De ontluiking van een jongvolwassene kan een verwoestende kracht, maar evengoed schoonheid met zich meebrengen. Billie Eilish heeft beide zeker in zich.

4 sterren