menu

The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore (2021)

mijn stem
3,76 (474)
474 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Atlantic

  1. Living Proof (4:53)
  2. Harmonia's Dream (6:26)
  3. Change (6:04)
  4. I Don't Wanna Wait (5:13)
  5. Victim (6:00)
  6. I Don't Live Here Anymore (5:27)

    met Lucius

  7. Old Skin (4:52)
  8. Wasted (4:10)
  9. Rings Around My Father's Eyes (4:17)
  10. Occasional Rain (4:54)
  11. Oceans of Darkness * (3:35)
  12. Slow Ghost * (3:10)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 52:16 (59:01)
zoeken in:
avatar van jordidj1
4,0
Lekker plaatje weer hoor, niks mis mee. Maar LITD en ADU klinken toch wat geavanceerder, heb ik het gevoel.

avatar van tymuu
5,0
jordidj1 schreef:
Lekker plaatje weer hoor, niks mis mee. Maar LITD en ADU klinken toch wat geavanceerder, heb ik het gevoel.


Dat gevoel had ik ook na eerste keer luisteren. Geef het een paar luisterbeurten en dat gevoel is verdwenen. Althans bij mij.

avatar van jordidj1
4,0
tymuu schreef:
(quote)


Dat gevoel had ik ook na eerste keer luisteren. Geef het een paar luisterbeurten en dat gevoel is verdwenen. Althans bij mij.


Jij vindt deze al beter dan ADU, zie ik. Gewaagd, zo ver zou ik nog niet durven te gaan als ‘ie nog maar net uit is haha

avatar van philtuper
2,0
aERodynamIC schreef:
Ik had gehoopt op een ander geluid (beetje commerciëler zoals I Don't Live Here Anymore had ik misschien helemaal niet erg gevonden), maar eigenlijk hoor ik helemaal niet zo veel nieuws.

Niet erg. Het klinkt prima allemaal en een groot fan zal ik nooit echt worden (ik heb alleen Lost in the Dream fysiek in de kast staan en dat volstaat denk ik wel).
Ik zou de platen daarvoor zeker ook proberen. Zit meer in dan in het latere werk, dat steeds saaier lijkt te worden. Slave Ambient is zeker ook de aanschaf waard als je Lost in the Dream goed pruimt.

avatar van aERodynamIC
3,5
philtuper schreef:
(quote)
Ik zou de platen daarvoor zeker ook proberen. Zit meer in dan in het latere werk, dat steeds saaier lijkt te worden. Slave Ambient is zeker ook de aanschaf waard als je Lost in the Dream goed pruimt.

Ik ken Slave Ambient. Prima plaat hoor.

avatar van tymuu
5,0
jordidj1 schreef:
(quote)


Jij vindt deze al beter dan ADU, zie ik. Gewaagd, zo ver zou ik nog niet durven te gaan als ‘ie nog maar net uit is haha


Yes, mijn mening vorm ik vaak na de eerste luisterbeurten al. Vooralsnog een schot in de roos. Zit voor mij geen enkel minder nummer tussen. Kan zijn dat het album op de lange termijn nog wat gaat zakken, maar ik verwacht van niet.

avatar van stardust_be
4,0
Na 2 meesterwerken lag de lat wel ontzettend hoog bij mij voor Wod en na paar beluisteringen moet ik toch wel toegeven dat sommige songs toch minder beklijven als voorheen. De sound klinkt nog wat meer jaren 80 met veel synths wat mij niet altijd ligt (i Don't Wanna Wait doet mij zelfs aan Phil Collins denken meh).

Maar genoeg knappe songs nog te vinden zoals de al bekende titeltrack (met die heerlijke backing vocals), het uitgesponnen Harmonia's Dream en het album eindigt ook zeer sterk met het Springsteen-achtige anthem Wasted (de Nothing To Find van deze plaat) en de ontroerende laatste 2 songs. Benieuwd of de rest van album nog wat gaat groeien bij mij. Voorlopig hou ik het op 4*

avatar van kever007
4,0
Mooi album. Iets rustiger dan de vorige twee toppers maar wel even strak opgenomen. Niet van hetzelfde laken een pak. Ik hou wel van deze evolutie in de muziek. Voorlopig 4 sterren.

avatar van Gringo_m
Kan me wel vinden in de recensie van OOR:
"Wat ook opvalt is dat er amper traditionele gitaarsolo’s voorbijkomen. Telkens wanneer je er eentje verwacht, gebeurt er juist iets spannends, zoals die priemende synthdolk aan het eind van Victim of de stampende break in de prachtige slotsong Occasional Rain. Binnen de lijntjes gebeuren er dus best wat nieuwe dingen bij The War On Drugs, maar de lijntjes zelf zijn onveranderd".

avatar van mol
4,5
mol
Na een paar luisterbeurten valt me op hoe in vrijwel elk nummer bepaalde songstructuren op de achtergrond borrelen om daarna op de voorgrond te verschijnen. Het geeft het een erg organisch geluid - de songs evolueren waar je bij staat. Ingenieus hoor.

avatar van Koos R.
4,0
Ik zal het album vandaag aanschaffen. Op basis van de uitgebrachte singels maak ik de inschatting dat ik tevreden zal zijn.

Ik lees in de reacties vooral de vergelijking met de laatste twee albums. Dat is mooi. Echter, om de vergelijking helemaal te maken is het beter om de twee eerdere albums (Wagonwheel blues en Slave Ambient) en de EP Future Weather mee te nemen in de vergelijking. Dan hoor je ontwikkeling goed. Wagonwheel blues is heerlijk rammelend, Slave Ambient is met zijn zuiver geluid plots goed doordacht. De EP Future Weather gaf destijds de inkijk in de mooi frisse, soms cleane ontwikkeling in hun geluid. Persoonlijk vind ik de verschillende versies van hun nummer Brothers erg goed gedaan.

Mijn inschatting is dus dat dit nieuwe album keurig in het verlengde ligt, waarbij het perfectionisme van Adam en zijn oog voor diverse subtiele details naar voren zal komen.

avatar van philtuper
2,0
aERodynamIC schreef:
Ik ken Slave Ambient. Prima plaat hoor.
Had al zo’n vermoeden. Slave Ambient, of eigenlijk Future Weather, is de kiem voor Lost in the Dream.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The War On Drugs - I Don’t Live Here Anymore - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The War On Drugs - I Don’t Live Here Anymore
The War On Drugs kiest op haar nieuwe album voor een nog wat gepolijster geluid, maar wat zit het knap in elkaar en wat zit er veel mooist verstopt in de aan de jaren 80 herinnerende muziek van de band

Tien jaar geleden was de muziek van The War On Drugs nog een vat vol tegenstrijdigheden, maar op I Don’t Live Here Anymore trekt de band uit Philadelphia de lijn van haar vorige twee albums door. The War On Drugs kruipt op haar nieuwe album nog wat dichter tegen de toegankelijke rockmuziek aan en laat zich nog wat meer beïnvloeden door de rockmuziek uit de jaren 80. Het klinkt op het eerste gehoor wel erg gepolijst, maar I Don’t Live Here Anymore is een album dat je moet uitpluizen en ontdekken om vervolgens steeds meer moois en bijzonders te horen in de prachtige songs en klanken op het album, die lang niet altijd de platgetreden paden bewandelen.

De Amerikaanse band The War On Drugs maakte tussen 2008, het jaar waarin het debuutalbum Wagonwheel Blues verscheen, en 2017, het jaar van A Deeper Understanding, het tot voor kort laatste studioalbum van de band uit Philadelphia, een fascinerende ontwikkeling door. Die ontwikkeling vond met name plaats op de twee albums die ik nog niet genoemd heb, het avontuurlijke en veelkleurige Slave Ambient uit 2011 en Lost In The Dream uit 2014, waarop de band opschoof richting een veel gepolijster rockgeluid.

Dat toegankelijke en stevig geproduceerde rockgeluid keert terug op het deze week verschenen I Don’t Live Here Anymore, de opvolger van het vorig jaar verschenen live-album Live Drugs, dat ik vorig jaar, ondanks het mooie geluid en de gloedvolle vertolkingen van de inmiddels bekende songs van The War On Drugs, heb laten liggen.

Zeker bij de eerste beluisteringen van I Don’t Live Here Anymore had ik dezelfde ervaring als bij A Deeper Understanding vier jaar geleden. Het nieuwe album van The War On Drugs klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam en het klinkt bovendien als een omgevallen platenkast vol helden uit de rockmuziek uit met name de jaren 70 en 80, maar het album klinkt op hetzelfde moment ook wel wat gewoontjes en mist de spanning en het avontuur van bijvoorbeeld het briljante Slave Ambient uit 2011.

Net als zijn voorganger is ook I Don’t Live Here Anymore echter een album dat alleen maar aangenamer en beter wordt. In muzikaal opzicht klinkt het misschien wat aan de gladde of zelfs saaie kant, maar beluister het album met een goede koptelefoon en je wordt zielsgelukkig van het prachtige geluid en de zeer smaakvolle wijze waarop gemusiceerd wordt door de Amerikaanse band.

Voorman Adam Granduciel doet met zijn zang nog altijd hier en daar denken aan Bob Dylan en Bruce Springsteen, maar ik hoor dit keer ook wel wat van Tom Petty. De vier jaar geleden overleden Tom Petty heeft ook in muzikaal opzicht zijn sporen nagelaten op I Don’t Live Here Anymore, maar het album klinkt zoals gezegd als een omgevallen platenkast waarin steeds weer nieuwe invloeden opduiken.

Het zijn hier en daar invloeden waar ik in de jaren 80 nog met een grote boog omheen liep, maar ook de songs waarin The War On Drugs flirt met de aalgladde Amerikaanse radiorock uit de jaren 80, zijn wat mij betreft niet te versmaden. Het knappe van I Don’t Live Here Anymore is dat The War On Drugs nooit precies doet wat je verwacht, waardoor de net wat te gepolijste songs op het album toch een ruw randje krijgen of de songs die dreigen te exploderen toch opeens omslaan in zoete klanken.

Hoe vaker ik naar het nieuwe album van The War On Drugs luister, hoe beter het wordt. In de instrumentatie duiken steeds meer bijzondere dingen op, de zang wordt steeds trefzekerder en de songs op het album beginnen bij aangename herinneringen uit de jaren 80, maar slepen je langzaam maar zeker het heden in.

Ik moest in de jaren 80 niet veel hebben van veel van de rockmuziek die is te horen op I Don’t Live Here Anymore, maar The War On Drugs laat me decennia later horen dat ik misschien wel fout zat. De band uit Philadelphia is zo langzamerhand een totaal andere band dan tien jaar geleden, maar het is absoluut de grote band geworden die ik er toen in hoorde. Erwin Zijleman

avatar van ArthurDZ
3,5
Met de nodige scepsis opgezet, enige nummer dat ik hier al van kende was de titeltrack en die vind ik echt pijnlijk matig. Maar goed ik was vandaag toch nieuwsgierig en wat blijkt, eerste vijf nummers vind ik opvallend prima. Harmonia's Dream is wat mij betreft nu al een carrièrehoogtepunt voor deze band zelfs, geweldige song! Maar dan komt dat gezapige titelnummer, en die luidt een tweede helft van het album in die ik veel minder trek, dan wordt het me plots veel te kabbelend.

Ga hem sowieso nog een paar keer draaien maar voorlopig vind ik deze wel een stap terug in vergelijking met de twee voorgangers. Die waren ook heel knus, maar ook een stuk onderhoudender.

avatar van vinylbeleving
2,0
Even off topic hoor, maar hallo waarom is dit album 40 euro op vinyl?! Als het artwork nou met goud ingelegd was ofzo, maar los van dat het artwork spuug lelijk is, duurt het album 52 minuten. Had het album iets korter gemaakt en het kon op twee kanten vinyl.

Qua muziek staat me dit opzich wel aan, het is aardig maar niet zo bijzonder.
De Volkskrant omschreef het als boomer rock, en dat klopt wel.
Eigenlijk is dit album zó gezapig en is elke kreukel zo gladgestreken dat het weer een soort van fijn wordt. Een beetje zoals John Mayer's Sob Rock. Al is Mayer not done bij de meesten, en tja... The War On Drugs can do no wrong.
Een typische 3 sterren plaat dus dit album. Ze hebben heus de potentie om nog eens een meesterwerk te maken, maar dan zullen ze wel eens wat gedurfder te werk moeten gaan.

avatar van Tav74
vinylbeleving schreef:
Even off topic hoor, maar hallo waarom is dit album 40 euro op vinyl?! Als het artwork nou met goud ingelegd was ofzo, maar los van dat het artwork spuug lelijk is, duurt het album 52 minuten. Had het album iets korter gemaakt en het kon op twee kanten vinyl.

Qua muziek staat me dit opzich wel aan, het is aardig maar niet zo bijzonder.
De Volkskrant omschreef het als boomer rock, en dat klopt wel.
Eigenlijk is dit album zó gezapig en is elke kreukel zo gladgestreken dat het weer een soort van fijn wordt. Een beetje zoals John Mayer's Sob Rock. Al is Mayer not done bij de meesten, en tja... The War On Drugs can do no wrong.
Een typische 3 sterren plaat dus dit album. Ze hebben heus de potentie om nog eens een meesterwerk te maken, maar dan zullen ze wel eens wat gedurfder te werk moeten gaan.


Vinylprijzen zijn bij een aantal grote labels enorm omhoog gegaan laatste maanden.

Recensie die je aanhaalt sluit wel aan bij mijn gevoel bij deze band, ik ben geen fan dus ga het verder ook niet beoordelen.

avatar van KKOPPI
4,0
Heb momenteel track 2 op staan. Als dit het niveau van heel het album blijkt te zijn, gaat mijn score hoog uitkomen.

5,0
Lost In The Dream was mijn eerste kennismaking met TWOD. Wat een fenomenaal album. Bij A Deeper Understanding was mijn verwachting groot. Dit viel tegen. Ik weet niet waar dat aan lag, want er staan zeker een paar mooie nummers op dat album. Ik denk dat het album mij in zijn geheel niet pakt(e). Bij dit nieuwe album waren mijn verwachtingen daarom getemperd. Inmiddels heb ik het album enkele malen geluisterd (waaronder tijdens een hardloopsessie in de regen), en ... WAUW! Wat een album. Voor mij zeker van het niveau LITD (misschien zelf beter!?). Ik kom in ieder geval de grijze herfstmaanden wel door!

4,5
Voor de liefhebbers: Er staan drie livetracks van CBS op YouTube. Hier één daarvan: Saturday Sessions: The War on Drugs performs "Occasional Rain" - YouTube - m.youtube.com

avatar van Minneapolis
4,0
vinylbeleving schreef:
maar los van dat het artwork spuug lelijk is,

9 van de 10 hoezen van de recente platen vind ik veel lelijker. Prima cover dit.

avatar van Dirruk
4,5
Even een snel een berichtje tijdens de eerste luisterbeurt. I Don't Wanna Wait.... wat een geschenk!

avatar van west
4,5
Ik zag net dat het gekleurde vinyl op de USA website van de band USD 34,95 kost en op de Europese website kost precies datzelfde rode vinyl Euro 49,95...

avatar van Erwin.c
4,0
Had 10 minuten korter gemogen zoals elk album van ze. Ik pleit er zowiezo voor dat een album maar 40 minuten duurt.

avatar van Zwaagje
3,5
vinylbeleving schreef:
Qua muziek staat me dit opzich wel aan, het is aardig maar niet zo bijzonder.
De Volkskrant omschreef het als boomer rock, en dat klopt wel.
Eigenlijk is dit album zó gezapig en is elke kreukel zo gladgestreken dat het weer een soort van fijn wordt. Een beetje zoals John Mayer's Sob Rock. Al is Mayer not done bij de meesten, en tja... The War On Drugs can do no wrong.
Een typische 3 sterren plaat dus dit album


In die vergelijking kan ik me wel in vinden. Sob rock van Mayer is ook zo'n album wat gewoon lekker in het gehoor ligt en niet wereldschokkend is. Dat heb ik bij dit album ook. Ik heb nu al een aantal keer naar het album geluisterd en dat zegt ook wel wat; mainstream maar wel lekker. Ik ga alleen het album dan wel iets hoger waarderen; dat dan weer wel. Maar al die 5* stemmers......dat hoor ik er echt niet aan af. Dat moeten de die hard fans zijn.

avatar van west
4,5
Zwaagje schreef:
(quote)

...Ik heb nu al een aantal keer naar het album geluisterd en dat zegt ook wel wat; mainstream maar wel lekker. Ik ga alleen het album dan wel iets hoger waarderen; dat dan weer wel. Maar al die 5* stemmers......dat hoor ik er echt niet aan af. Dat moeten de die hard fans zijn.

Dit is voor mij toch wel wat meer dan een gewoon lekker mainstream album en ik ben geen die hard fan. Ik krijg een prettig Springsteen gevoel als ik naar deze plaat luister en hij wordt per draaibeurt beter. Ik verhoog 'm naar 4,5*. Het zit knap in elkaar dit I Don't Live Here Anymore.

avatar van Zwaagje
3,5
west schreef:
(quote)

Dit is voor mij toch wel wat meer dan een gewoon lekker mainstream album en ik ben geen die hard fan. Ik krijg een prettig Springsteen gevoel als ik naar deze plaat luister en hij wordt per draaibeurt beter. Ik verhoog 'm naar 4,5*. Het zit knap in elkaar dit I Don't Live Here Anymore.

Wie weet kom ik uiteindelijk ook tot dat inzicht, maar "garantie tot de hoek".

avatar van Lost
4,0
Zeer fijn album …. Positief verrast deze morgen…. Eerste luisterbeurten kwamen direct goed binnen… de grote singles staan er misschien niet op maar qua album, flow, ritme zit het verdomd goed in elkaar…. Goed bezig dit Drugsoorlogje…

avatar van henrie9
4,5
Het is er, het langverwachte gehypete album van een van dé magische rockgroepen van het moment. Met meesterlijke gitarist nog steeds, Adam Granduciel, perfectionisische rockster zonder capsones. Herwerkt al een aantal platen lang de sound, de riffs, de beats van zijn voorbeelden Dylan, Springsteen, Petty, Wilco, Young en Ferry tot iets unieks, episch, vintage The War On Drugs. Hier lijken bij wijze van bewonderende knipoog zelfs dylaneske of Springsteensongtitels als 'Living Proof', 'Changes' en 'Occasional Rain' te worden opgezogen. In alle geval, net als al die inspiratoren ontvouwt zich in iedere nieuweling telkens weer een schare klassiekers. Niet anders op deze geweldge 'I Don't Live Here Anymore'.

The War On Drugs legde met zijn uit americana voortkomende poprock tot op heden een vlekkeloos parcours af, Granduciel ontwikkelde zich intussen zelf al tot stijlicoon, wiens sfeervolle sound en hemelse riffs door collega's in het wereldje begerig worden geadapteerd. In die zin is deze nieuwe geen maturiteitsproef meer, nee het is bevestiging gewoon van 's mans muzikale volwassenheid en groot talent. Het album bulkt van fris, toegankelijk, kwaliteitsvol werk, met nóg meer finesse en nieuwe wendingen in concept en groepsgeluid. Met die vonkende ingrediënten worden zo al jaren massaal fans aangestoken. Prachtige, ongrijpbare keybord-gitaarsongs met weer die complexe arrangementen en ook nu weer meermaals meeslepende uptempo TWOD-beats.

Neem zo het herkenbare gestroomlijnde geluid van het machtige 'Harmonia's Dream' of dat van pijnlijke powerballad 'Change' met 'I'm on Fire'-vibe en mooie piano in de eindsectie, het woeste scheidingsnummer 'Wasted' of het hypnotiserende 'Victim' : telkens gewoon nostalgisch wegdromen. Of het dreigend gespannen 'I Don't Wanna Wait' beginnend met etherische Roxy Music-sound en met fantastische gitaarsolo weer uitgroeiend in gelukzalige TWOD-bombast.

Maar er zijn nu algemeen ook opvallend meer korte, duidelijke, meer persoonlijke nummers, met daar beduidend minder mist en galm. Op dit album is er vooral meer plaats voor de vocals. Hebben we het bijvoorbeeld over het melancholische 'Living Proof', de ingetogen, uitgesproken dylaneske opener met bevallige pianokkoorden. Of 'I Don't Live Here Anymore' op hartslagbeat, versterkt met sfeervolle backingvocals van Lucius. 'Old Skin', over de pijn van verandering en vruchteloos terugduwen, heeft andermaal die ingetogen petty-dylan-frasering, zelfs met fraaie finale mondharmonicatoets. Met dezelfde stemmige terughoudendheid komt het folky 'Rings Around My Fathers Eyes' binnen, open en blootreflectie van de jonge vader die nu zelf  de beschermende ouderrelatie bekijkt. Of de sobere folkrock van 'Occasional Rain', perfecte afsluiter, stukje opbeurend optimisme na de storm van persoonlijke reflecties en bespiegelingen over tragiek en strijd in een wereld in brand.

Adam Granduciel en zijn groep hebben met andermaal een grote, epische plaat hun begrip van muzikale schoonheid nog verder geperfectioneerd. Ze zijn persoonlijker geworden, regelrechter, rauwer, compacter , maar hun soundscapes bieden gelukzaligheid met een onbepaalde houdbaarheidsdatum. Om zowel langdurig te laten neerdalen in kleine kring als over de grote massa's als niet te missen liveperformance. Ook wat dat laatste betreft... gewoon Springsteen nadoen, Adam.

5,0
Schitterende review henrie9!
Je beschrijft perfect mijn gevoel bij deze plaat.

3,0
LTU
Wordt er niet spannender op, beetje meer van hetzelfde alleen nu op het eind wat meer fillers dan normaal.
Rings Around My Fathers Eyes is toch echt wel het minste nummer van het album.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:28 uur

geplaatst: vandaag om 13:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.