Ik heb een zwak voor de muziek van Sting en er zijn weinig albums van hem die ik niet kan waarderen. Wel is het overduidelijk dat hij de laatste 20 jaar soms te makkelijk terug grijpt naar het recyclen van zijn eigen werk. Soms op positieve wijze zoals op
Sting - ...All This Time (2001) of
Sting - Symphonicities (2010) maar vaak ook tenenkrommend zoals op
Sting - My Songs (2019) .
Dat is natuurlijk zijn goed recht, maar ik hoor liever oorspronkelijk materiaal. En dan ook graag zonder samenwerking, want daar lijkt hij ook patent op te hebben
En wanneer je in de eerste 15 jaar van je carrière alleen maar topalbums maakt, kun je dat toch niet zomaar verleert zijn zou je denken ?
Ik heb de 'International Deluxe CD' versie, die verpakt zit in een verpakking op 7" formaat met mooi boekwerk, waarin Sting in zijn welbespraakt Engels uitgebreide linernotes heeft geschreven. De hoesfoto vind ik ook erg fraai, maar die goedkope geel/oranje balk is dan weer oerlelijk.
Het album begint meteen heerlijk met de stuwende drums van 'Rushing Water', een van de beste nummers in mijn optiek. Het is een uptempo song die overigens zo op zijn vorige album had kunnen staan. Het is voor mij muzikaal het broertje van '50,000' en een goede binnenkomer. Uptempo single 'If it's Love' heeft voor mij de stijl van
Mercury Falling en sinds lange tijd heeft Sting weer eens een vrolijke popsingle geschreven. Niet mijn favoriete kant van hem, maar deze bevalt me wel.
Het eerste volledig onbekende nummer voor mij, 'The Book of Numbers', is een degelijke Sting song in de stijl zoals ik hem dan wel graag hoor. Melancholiek met een gevoelsmatige winterse sound (lekkere bass ook).
'Loving you' is opgebouwd rondom drum programming, wat het nummer een wat modernere sound geeft. De verdere instrumentatie is miniem met mooie soulvolle vocalen, wat erg goed uitpakt.
'Harmony Road' heeft veel woorden in de coupletten, waar ik even aan moest wennen. Het nummer bevat een solo van Branford Marsalis, waardoor het classic Sting klinkt. Dat doet 'For Her Love' volledig, want de gitaarpartij van Dominic Miller is een echo van 'Shape of My Heart'. Wederom ondersteunt het een erg fraaie ingetogen ballad. 'The Hills on the Border' doet me wat denken aan het solowerk van Mark Knopfler, waarschijnlijk door de Ierse invloeden van Peter Tickell. Heerlijk nummer voor een herfstwandeling.
'Captain Bateman' lijkt een zijstap te zijn van zijn Last Ship-project. Wederom een nummer met de zee als thema, een rode draad door Stings carrière. Ook 'The Bells of St. Thomas', gesitueerd in het Antwerpen van Rubens, heeft het verhalende van
The Last Ship.
Titelnummer 'The Bridge' is opgebouwd rondom de stem van Sting en de gitaar van Dominic Miller, simpel maar o-zo effectief. Een mooie afsluiter van het oorspronkelijke (korte) album. Mijn versie gaat verder met wederom een nummer over water getiteld 'Waters of Tyne'. Het is een traditional waar Sting teksten aan heeft toegevoegd en er zo een nieuw nummer van heeft gemaakt.
Sinds lange tijd heeft Sting ook weer een instrumental op z'n album gezet. 'Captain Bateman's Basement' is een leuk tussendoortje, niet meer dan dat. Het lijkt een jam waarop Sting een melodie neuriet met het idee hier ooit een tekst voor te schrijven. Mijn versie van het album eindigt met een cover van de Otis Redding klassieker 'The Dock of the Bay', een van Stings favoriete nummers ooit. Hij coverde het in opdracht en het is smaakvol gecoverd, maar ook overbodig.
The Bridge is een degelijk album, dat ergens in de middenmoot zal eindigen in de Sting discografie. Gebroederlijk naast
Mercury Falling, Brand New Day en
57th & 9th, maar ik ben er blij mee.