Wij muziekliefhebbers kennen honderden - wat zeg ik? Misschien wel duizenden - albums die boordevol mooie liedjes staan.
Wat wij muziekliefhebbers ook gemeen hebben:
Wij kennen ook liedjes, die een dusdanige bezieling meevoeren, dat ze je direct bij de strot grijpen.
Dat mooie moment, wanneer muziek over een magie beschikt, dat het letterlijk betovert.
Misschien een dom voorbeeld, is de auditie van Michael Prins tijdens het televisieprogramma 'ππ¦ ππ¦π΄π΅π¦ ππͺπ―π¨π¦π³/ππ°π―π¨πΈπ³πͺπ΅π¦π³ π·π’π― ππ¦π₯π¦π³ππ’π―π₯'.
De jury brak in tranen uit, door een ondefinieerbare magie, in een lied dat ze nooit eerder hoorden.
Wanneer je naar 'Fourth of July' van Sufjan Stevens luistert, hoor je niet alleen een zanger die naar z'n overleden moeder zingt. Je zou zweren dat haar ziel door de muziek heen klinkt.
Dat soort magie.
Die vang je niet zo snel als muzikant.
Toch is het
Bony Man gelukt. En niet één keer. Dit album bevat zo'n 70% magie, waarvan de overige 30% eveneens prachtig is.
Cinnamon Fields is een prachtig gedoseerd album.
De zang, de woorden, de muziek; je man er maar één woord voor bedenken...
Bezieling.
Vrijwel zeker binnen de top 3 van mijn jaarlijst en hopelijk ooit een plekje in de top 250. (Want in een lijst met 'Boxer', 'For Emma, Forever Ago' en 'Carrie & Lowell', zal deze niet misstaan.)