Black Country, New Road - Ants from Up There (2022)

Ok! Jammer om te horen, hopelijk bevalt het me aanstaande zaterdag beter…

Ik vond het wel goed op Primavera!

Theatraal qua opbouw is hun nieuwe werk wel, met veel tempowisselingen en weinig stuwing vanuit de drumsectie. Het geheel klinkt matter en liefelijker en mist daardoor ook overtuiging. Ik vond het niet slecht, maar wel minder dan wat ik ervan had verwacht (met Isaac erbij).

Van de week een prima gig gezien in Roosje, maar wel met betere zangeressen, deze zanger vind ik niet geweldig, ook de stijl van de nieuwe nummers vond ik sterker als hierop.

Voor mij de plaat van het jaar. Ik blijf er maar naar teruggrijpen. Voornamelijk die eerste 3 nummers kan ik keer op keer achtereen draaien. Bizar goede en originele, gedurfde muziek!
Ben benieuwd of deze zanger ooit met eigen werk gaat verschijnen ..

Ik eindigde mijn bericht bij debuut For the First Time met:

Voor de grote hype die dit BCNR in 2021 was, vind ik dit toch een lichte tegenvaller. Maar 'Track X' en delen van 'Athens France' en 'Science Fair' laten toch horen dat we hier met een bijzondere band te maken hebben. Als ze iets minder over the top zouden gaan klinken, met wat meer aandacht voor het 'liedje', dan blijft het zeker in band om goed in te gaten te houden.

Laat dat nu precies zijn wat Black Country New Road op Ants From Up There gedaan hebben. De plaat is toegankelijker en meer een eenheid dan die debuutplaat, zonder dat de band iets aan originaliteit en creativiteit heeft ingeboet. Het mag dan toegankelijker zijn, nog steeds is het een ontzettend rauwe plaat, waar de zenuwen van zanger Isaac Wood bloot liggen. "Chaos Space Marine" klinkt redelijk opgewekt, Arcade Fire achtig zelfs, maar daarna komen ook veel donkere stukken ('Bread Song', 'The Place Where He Inserted the Blade', 'Snow Globes', 'Basketball Shoes'). De teksten zijn vaak cryptisch, maar lijken te handelen over toxische relaties.. met anderen, met het grote publiek, met zichzelf, wie zal het zeggen. Je blijft naar de teksten luisteren, interpreteren, opnieuw luisteren, herinterpreteren. Sommige zinnen of woorden komen steeds terug. De 'Concorde', 'Billie Eilish style'.. ze staan ergens symbool voor.

De plaat, en met name het gevoel wat ik erbij krijg, doen me denken aan In The Aeroplane over the Sea van Neutral Milk Hotel. Ook zo'n album dat je eindeloos kunt analyseren, er thema's in kunt ontdekken. Een plaat die niet per se 'mooi' is om te horen, maar die je bij de strot grijpt en je niet meer loslaat. Funeral past ook wel in dat rijtje, al is dat album iets gepolijster. BCNR wordt vaak in één adem genoemd met bands als Squid en Black Midi, maar ik merk dat ik veel minder heb met die bands. De emotie voert hier de boventoon, meer dan bij de genoemde bands die veel berekender klinken. En die emotie voel ik.

Zo'n nummer als 'Snowglobes', wauw wat een track. Minutenlang opbouwen, en dan komen die drums. Puur op gevoel. Het klinkt eigenlijk nergens naar, dreigt volledig uit te bocht te vliegen, het zou niet moeten werken maar het werkt. Misschien voor mij wel het mooiste nummer van 2022. Online zijn veel theorien te vinden over waar dit nummer over zou gaan en wie Henry zou kunnen zijn. Voor mij betekent 'Snowglobes' alles en niets.

Oh, god of weather, Henry knows
Snow globes don't shake on their own, ah
Oh, god of weather, Henry knows
Snow globes don't shake on their own, ah

Sowieso, de laatste 3 nummers met 'The Place Where He Inserted The Blade', 'Snowglobes', en 'Basketball Shoes' behoren tot een van de beste 1-2-3 punches die ik ooit gehoord heb.

Het was een schok om te horen dat Isaac Wood net voor het uitkomen van deze plaat de band had verlaten. Maar ergens, erop terugkijkend, verbaast het me ook niet. Deze intensiteit, ook live goed te horen, lijkt me moeilijk vol te houden. En ik heb liever een gelukkige Wood dan een nieuwe Ian Curtis. Het schijnt dat hij tegenwoordig in een bakkerij werkt. Hopenlijk horen we nog ooit iets van hem.

Hoe moet het verder met deze band? Zo veel toekomst, maar nu zonder hun boegbeeld en artistiek leider.
Ik heb hun eerste Europese optreden gezien in Nijmegen in 2019, en enkele weken geleden opnieuw daar met een compleet nieuwe set. Het was zeker wennen, ik miste de intensiteit van Isaac Wood, maar toch heb ik van dat optreden genoten. De overige bandleden nemen om beurten de zang voor hun rekening, de nieuwe nummers zijn over het algemeen rustiger en intiemer, maar de creativiteit en originaliteit is nog steeds hoorbaar. Of dat volgend jaar een net zo mooie plaat gaat opleveren als Ants From Up There is maar de vraag, maar zeker een plaat om naar uit te kijken.

Maar ik heb dit jaar geen betere plaat voorbij horen komen dan Ants From Up There. Een meesterwerk.

Bij het vorige album ben ik halverwege afgehaakt: te geforceerd, te gekunsteld. Ik kon er niet veel mee.

Toch de opvolger maar eens proberen in de hoop dat het nu allemaal wat meer in balans is. Het doet me denken aan Funeral van Arcade Fire. Vond ik toen het net uit was ook allemaal een beetje too much en nu is het al jaren één van mijn meest geliefde albums.

Of Ants from Up There dat ooit gaat worden betwijfel ik, maar bij deze ben ik niet afgehaakt. De scherpe geforceerde randjes zijn eraf en maken plaats voor een betere balans. Hierdoor vind ik het niet meer zo overdreven en ‘kijk ons een bezig zijn’, maar wordt het spannender en leuker om naar te luisteren.

Overtuigende plaat zeg! M'n zoon attendeerde mij op deze. Nog een paar keer de revue laten passeren, maar helemaal mijn ding. Avontuurlijke arty folk rock.

Tot en met track 8 is het in orde (weliswaar een stuk minder dan het debuut), maar nummers 9 en 10....wat een ellende. Deze twee nummers stonden onlangs tegelijk in een ladder voor de Witte Trui, en waar menigeen dit het hoogtepunt van het album vindt, vind ik het eerst oersaai en daarna oerlelijk.

Altijd leuk om de meningen van anderen te zien en het er compleet mee oneens te zijn, zoals het bericht hierboven. Na een paar keer luisteren werd het beter en beter, en nu klinkt het geheel fantastisch, maar de laatste drie nummers is een absoluut hoogtepunt en maakt het fantastische album nog een stuk geweldiger. Een echte klassieker is dit zeg, 5*

Ober! Mag ik alstublieft een uiterst ellendige nacht waarin ik huil tot 5 uur?