Black Country, New Road - Ants from Up There (2022)

Krijg ook echt geen genoeg van The Place Where He Inserted the Blade. Wat een imponerende voordracht van Isaac daar! Klinkt in mijn oren verre van geforceerd. Eerder juist oprecht, breekbaar en tegelijkertijd krachtig.

Deze live versie is wat mij betreft ook zeer de moeite waard

De live registratie is van hun concert op 6 maart 2021 in de Queen Elizabeth Hall.

Klein loflied voor een groot Black Country, New Road... Tegelijk met het vertrek van je zanger een regelrecht eigenzinnige klassieker afleveren, het is niet iedere groep gegeven. Na zeeën van lauweren voor je eersteling For The First Time, alle hype en verwachtingen afschudden, rechtstaan en gewoon verder doen en afwerken, dan ben je toch alleen uit het beste hout gesneden. Juist dit alles samen, clair-obscur van ontsteltenis en euforie, dat overkomt hen nu, het Britse Black Country, New Road. Hun nieuwe, totaal bezielde plaat werd dus zelfs nog stukken beter dan dat debuut. Ooit vertrokken ze van de spirit van Arcade Fire of een Scott Walker, steken ze hun meesterstuk Ants From Up There nu hier zelfverzekerd weer overvol verbluffende geluidsexperimenten, lyrisch ongekunstelde warmte en eerlijkheid. Alles bijeen moet dit wel het allerbeste voorstellen, het meest verrassende van postrock, postpunk, of hoe je dit hedendaagse alternatieve kind van indierock ook benoemen wilt. Allesbehalve hapklaar zeker, maar wat een klankrijkdom. Saxofoons. Violen. Gitaren. Piano. Afbijtend gezang. Wat een melodieën. Wat een arrangementen. Wat een ideeën. Wat een pompende, stuiterende vernieuwingsdrang.
Bijna elke song is een anthem. Je luistert dit hartverscheurende, verwarrende muzikale werkstuk zomaar in één ruk uit. Na dergelijke triomf van perfect georganiseerde confusie rest enkel onthutst, uitgeteld, voldaan na-ademen en breekt overal oorverdovend de bijval los. En dan er ook onweerstaanbaar steeds naar terugkeren. Nieuwe luistervaringen reveleren de subtiele diepten, steeds intenser spoelt aan melancholie en intrinsieke, universele kwetsbaarheid.
Maar nu, Black Country, New Road, ja, wat nu dus vanaf 2022? Afschudden vlug maar weer zowel opdoffers als verwachting. Ongestoord, in een verse slagorde van zeven of zo, bladzijde omslaan, andermaal verder zoeken naar vernieuwde samenhang, inslaan dan gauw bij A New Road in chaos. Het gewoon weer wagen, nieuwe grote sprong maken in het onbekende. Wentelen wij ons zolang in dit fenomenale opus, Ants From Up There.

Ik was een groot fan van de debuutplaat. Het was zelfs mn favoriete album van vorig jaar. Helaas heb ik nog geen klik gevonden met de opvolger. Eerlijk gezegd, ben ik zelfs teleurgesteld en begrijp ik de lovende recensies niet. Maar ik sluit niet uit dat het kwartje nog moet vallen.

Dan was die plaat 'For The Last Time' genoemd

Sluit me hier geheel bij aan. Trek de Arcade Fire vibes niet zo in met name de eerste helft van het album. Mis de rauwere en meer dissonante sound van hun debuut. Laatste drie nummers maken overigens veel goed. Met The Place… als absolute uitschieter.

Goede plaat, maar niet zo goed als de eerste. Door alle lovende worden had ik ook meer verwacht. Het voelt allemaal wat gecontroleerder, of ze zich inhouden.

Een bijzondere plaat, zeker in zijn rol als opvolger van de toch minstens ook spraakmakende plaat 'For The First Time'. Zelfde instrumentarium en toch een andere sfeer: soms bijna wat 'hoorspel-achtige' vibe, waarin een muzikaal verhaal vertelt wordt dat opbouwt naar de afsluitende, zeer fraaie trits 'The Place Where He Inserted The Blade', 'Snow Globes' en 'Basketball Shoes'. Zeker 'Snow Globes' met dat lopende gitaarmotiefje in de intro en outro is zeer fraai. De gekwelde stem van de afzwaaiende leadzanger Isaac Wood versterkt de mood van het album 'Ants From Up There' optimaal. Spannende plaat aan het begin van 2022.

Heb ik me net m'n best gedaan voor Big Thief en het is zowaar gelukt, ik vind het mooi, dient zich weer zo'n taaie kluif aan.
Maar deze band blijft me ontgaan. Nummers duren lang, ben ik groot voorstander van, maar er gebeurt niks. De meeste melodieën zijn...is het melodie?
Ok, er zijn wel mooie stukken, maar godsamme na 7 minuten gezemel, mag er wel ìèts gebeuren.
Ben bang dat dit geen liefde gaat worden.

Ik heb precies het tegenovergestelde. De vorige vond ik teveel rock naar mijn smaak, deze wisselt meer af in hard en rustig. Erg mooi.

Om het een meesterwerk te noemen is te vroeg. Dat zal de tijd leren. Het album blijft na 15 luisterbeurten nog steeds groeien. Zeer goede plaat. Al begrijp ik ook als mensen hier weinig energie uit halen.

Echt een legendarische rockplaat dit inderdaad, hoor. Toen Chaos Space Marine en Bread Song uitkwamen leek het even alsof de band over z'n piek heen was, maar dat zijn nogal groeiers gebleken op een album dat verder uitpuilt van de genialiteit. Hoewel hun debuut al mijn favoriete plaat van vorig jaar was, had ik toch het gevoel dat daar een paar nummers wat gemuilkorfd waren in vergelijking met de live-versies die ik gehoord had. Hier daarentegen heb ik het gevoel dat de band in de studio echt het maximale uit de nummers heeft gehaald, met overal prachtige details. Willekeurige opsommingen van hoogtepuntjes: de catharsis in "LIKE A CHI-YUUULD" in Concorde, het Reich-achtige samenspel tussen viool, piano en sax in Haldern, het achtergrondkoortje in The Place, die drumlawine in Snow Globes, en natuurlijk de laatste minuut van Basketball Shoes. Ik ga het gewoon zeggen: nog beter dan hun debuut, en één van de beste rockplaten van het afgelopen decennium.

Ik blijf het toch een moeilijke plaat vinden. Alles wat ik zo goed vond aan het debuut, mist hier. Opus is mijn favoriete track van ‘ For the first time’. Hoe dit swingt op volle kracht, geweldig. Iets vergelijkbaars vind ik dus totaal niet terug op deze opvolger.
Ze zijn hiermee een kant opgegaan die mij minder aanspreekt. Getuige alle lovende recensies zal het wel aan mij liggen. Wel moeilijk om hier een score aan te geven.

Ik blijf maar terugkomen bij deze plaat, het blijft toch wel heel jammer dat ik dit album nooit live kan gaan aanschouwen.

En toch staan ze op Dour...

Schijnbaar neemt bassist Tyler Hyde de zangpartijen over.

Voor mij duidelijk beter dan de voorganger. De eerste nummers op dit album liggen voor mij ook daar nog wat van in het verlengde en doen me bijgevolg het minste. Daarna wordt het geleidelijk aan beter tot het zeer mooie slottrio die voor mij meten hun beste drie nummers zijn die ze al uitgebracht hebben. De spanning, het gevoel de emotie is bij deze nummers veel meer aanwezig en raakt me daardoor ook.

Ik heb ze live gezien op Primavera en ze spelen dus alleen maar nieuw materiaal. Een stuk minder sterk zonder Isaac wat mij betreft, de post-punk invloeden zijn zelfs bijna weg. Maar muzikaal heeft het zeker nog wel zijn momenten, dan heb je alleen de teksten die nu tja..... erg middelmatig zijn. Laat dat nou net één van de favoriete dingen aan deze plaat zijn. Ik wacht de opvolger wel af, maar ik stel mijn verwachtingen flink naar beneden bij.

Zeer indrukwekkend wat Black Country, New Road hier aflevert. Voorlopig mijn nummer 1 van het jaar. Trek deze overigens veel beter dan hun debuut. De plaat doet me qua klank en stijl denken aan een mix van 'Funeral' van Arcade Fire met hier en daar een zweem van Sufjan Stevens en bijwijlen de intensiteit van 'Spiderland' van Slint.