Roxy6 schreef:
Zelf denk ik dat je het echt breder moet zien Bert.
Ik denk dat Alex Turner wel oprecht is en zeker geen fake crooner, zoals ik hierboven al schreef is hier een lange weg aan vooraf gegaan en ik vind het wel heel bijzonder dat AM veel meer moeite doen om zich te onderscheiden in het Muzieklandschap dan veel bands die maar op een saaie herhalingsoefening gaan.
De composities wijzen uit dat hier een zeer getalenteerde groep aan het werk is. Natuurlijk blijft de uitkomst van hun werk aan smaak onderhevig, dat is een gegeven.
Over de boxen en door de koptelefoon klinkt het ook altijd weer anders, maar ik denk dat het een gewaagde, goed doordachte en geraffineerde voortgang is van al hun voorgaande werk.
Hoop dat het je later meer gaat bevallen
De opmerking van Don Cappuccino: "Turner klinkt als iemand die een crooner nadoet in plaats van echt een crooner te zijn." neem ik met een kilo zout, menig crooner zou willen dat hij het zo kon!
Kijk, dat Alex Turner barst van het talent, dat betwist ik geen seconde. Minstens top 10 van zijn generatie als het op songwriting aankomt. En het geflirt met dode muzikale genres is ook niet uit het niets gekomen, dat loopt al vanaf TLSP inderdaad en misschien nog wel eerder (Baby, I'm yours bijvoorbeeld). Maar dan nog voel ik het nu gewoon niet. Dit was een band die ooit nauwelijks een podium-uitstraling had, maar desondanks puur op basis van talent de hele indiescène een keiharde schop onder zijn reet verkocht. Ooit ontwikkelden ze zich door hun oude sound met nieuwe (of juist oude) dingen te verenigen: van woestijnrock tot Ennio Morricone. Ze werden ouder, ervarener en theatraler. Maar waren wel zichzelf. Tot AM in ieder geval.
Maar daarna kroop Alex in dat rare alter ego, de zogenaamde verwende en verzadigde rockster spelend, als Elvis in zijn nadagen. Pingelend op zijn piano in een casino op de maan, weemoedig denkend aan de hoogtijdagen. En dat doet ie volgens mij heel zelfbewust. Kijk naar die clip van Mirrorball op Youtube. Met z'n analoge film, ouderwetse lettertypes, de roestbruine stoffige studio, de special effects uit de 70s. Waarbij de heer Turner in zijn witte sjieke jasje dan heel gewichtig de knoopjes van zijn blouse dichtdoet en met een gepijnigde blik de camera inkijkt. Een en al de gekwelde chansonnier uithangend (ik weet niet wie hier wel eens heeft gehoord van de Mestreechteneer John Tana, maar die parodieert dat gedrag meesterlijk).
Dat Alex de bijpassende muziekstijlen mooi vindt en die in de muziek incorporeert, ja dat kan. Maar waarom ga je tegelijk dat rare stergedrag cultiveren?? En dat er door ontwikkeling dingen uit de sound verdwijnen kan heel goed (zie een Radiohead). Maar hier lijkt er nauwelijks meer iets eigens over, het voelt voor mij een en al retro. En ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit voor een genie Alex Turner wel natuurlijk voelt.
Enfin, dit is ook maar een meninkje he

. Ik had op iets anders gehoopt, das duidelijk. En anderzijds: Lana del Rey doet dit soort dingen ook en die komt er bij mij wel mee weg. Dus dit gemopper zegt vast meer over mij dan over Alex Turner.