The Haunted Youth - Dawn of the Freak (2022)
mijn stem
278 stemmen
3
geplaatst: 23 april 2023, 23:13 uur
In Amsterdam hebben ze de vijf kwartier wel aangetikt volgens mij. Het volledige album (minus Fist), drie nieuwe nummers en een cover van Walking On A Dream. Het optreden was, net als in de Ekko eerder dit jaar, heel strak. Fijn gitaarwerk en de nieuwe nummers (waarvan eentje instrumentaal) klonken veelbelovend.
1
geplaatst: 24 april 2023, 15:29 uur
Gisteren Amsterdam was betoverend, echt mooi.
Song hanne is het instrumentale nummer, deze staat zelfs op youtube van gisteren
https://youtu.be/P5xM34C0QCM
Song hanne is het instrumentale nummer, deze staat zelfs op youtube van gisteren
https://youtu.be/P5xM34C0QCM
1
geplaatst: 3 mei 2023, 14:10 uur
Wie The Haunted Youth onlangs live aan het werk zag, heeft het nummer Riptide reeds kunnen ontdekken. Vandaag gelost als single, maar dan wel onder een andere bandnaam.
King Viktor is het duo-project van THY-gitarist Tom Stokx en diens goede vriend Arno De Ros. De band bestaat reeds sinds 2018 en was het muzikale verwerkingsproces van Tom die z'n vader tijdens de tienerjaren verloor. Door het succes van THY werd dit echter on hold gezet, maar met de hulp van Joachim -die ook hier zanger mag spelen- ziet hun debuutsingle alsnog het daglicht.
Wie de komende concerten van THY bijwoont, krijgt de songs van King Viktor er voortaan bij. Dit is dus vermoedelijk de 'andere' muziek waar Joachim het maanden geleden over had. Het is een tikkeltje donkerder en minder speels, ik denk wat aan Radiohead, maar klinkt vooral ook wel als THY. No wonder I like it.
King Viktor - Riptide (ft. THY)
King Viktor is het duo-project van THY-gitarist Tom Stokx en diens goede vriend Arno De Ros. De band bestaat reeds sinds 2018 en was het muzikale verwerkingsproces van Tom die z'n vader tijdens de tienerjaren verloor. Door het succes van THY werd dit echter on hold gezet, maar met de hulp van Joachim -die ook hier zanger mag spelen- ziet hun debuutsingle alsnog het daglicht.
Wie de komende concerten van THY bijwoont, krijgt de songs van King Viktor er voortaan bij. Dit is dus vermoedelijk de 'andere' muziek waar Joachim het maanden geleden over had. Het is een tikkeltje donkerder en minder speels, ik denk wat aan Radiohead, maar klinkt vooral ook wel als THY. No wonder I like it.
King Viktor - Riptide (ft. THY)
1
geplaatst: 21 augustus 2023, 07:42 uur
esteban schreef:
Het is een tikkeltje donkerder en minder speels, ik denk wat aan Radiohead, maar klinkt vooral ook wel als THY. No wonder I like it.
King Viktor - Riptide (ft. THY)
Het is een tikkeltje donkerder en minder speels, ik denk wat aan Radiohead, maar klinkt vooral ook wel als THY. No wonder I like it.
King Viktor - Riptide (ft. THY)
Ik wilde het net hebben over dit nummer. Krankzinnig hoe dicht dit in de buurt komt van alles wat ik mooi lijk te vinden aan muziek. THY is echt een geweldige band, maar dit nummer ticks all boxes, magistraal.
0
geplaatst: 15 december 2023, 21:05 uur
Het soort kranige Belpopplaten waarbij je spontaan gaat leviteren. Geen gelikte sound, geen overproductie, geen pretentie. De eerlijke rockbranie van withete kooltjes die het niet hoeven uit te leggen. Just dig their guts!
0
geplaatst: 15 december 2023, 23:36 uur
Net gezien in VERA. Vond het enorm saai. Was de enige denk ik 
0
geplaatst: 30 december 2023, 12:26 uur
Net het nieuwe nummer In My Head (live) gehoord. Hopelijk is dit snel een single. Song Hanne zou ook fijn zijn voor op de nieuwe plaat.
0
geplaatst: 24 mei, 16:11 uur
Sure do. Klinkt opgewekt, vertrouwd, lang uitgesponnen solo-finale. Me like, blij weerzien! In My Head is wel nog beter, die lossen ze liefst ze snel mogelijk.
Wat het tweede album betreft, gaan ze helaas voor dezelfde strategie. 'Helaas' omdat we tot het najaar van 2025 moeten wachten. Voordeel, veel singles ondertussen. Nadeel, mogelijk weinig nieuws te ontdekken eens de langspeler uit is. But hey, I'll take that.
0
geplaatst: 21 juni, 09:42 uur
Een pak minder luchtig en volledig instrumentaal, de donkere rand van King Viktor: Falling to Pieces
5
geplaatst: 24 augustus, 13:38 uur
Toen Dawn of the Freak uitkwam besprak ik dit debuut van The Haunted Youth al eens voor de Gonzo (circus). Ik kan me vaag herinneren dat ik gematigd positief was over het album, met de kanttekening dat het allemaal misschien niet zo fris en origineel was als ik gehoopt had. Welnu, die mening ben ik in principe nog steeds toegedaan, maar waar ik toen een probleem maakte van het feit dat het me allemaal niet vaag en avant-gardistisch genoeg was, vind ik dat op dit moment van ondergeschikt belang aan de onweerstaanbare melodieën die me al weken in hun greep houden.
Één van mijn doelen voor 2024 was om minder muziek te ontdekken. Dat klinkt misschien raar voor een fervent muziekliefhebber als ik, maar ik was de laatste jaren zo obsessief bezig met het ontdekken van nieuwe muziek dat ik wel overal over mee kon praten, maar niet meer echt genoot van mijn hobby. Ik stond mezelf simpelweg niet toe om een album door en door te leren kennen, omdat er nog duizend andere releases in mijn nek hijgden die ook aandacht verdienden.
Meer van dit
Zo verging het ook het debuut van The Haunted Youth, waarvan Belg Joachim Liebens de geestesvader is. Beluisterd, goed bevonden, maar niet excentriek genoeg om mijn aandacht voor langer dan één of twee luisterbeurten vast te houden. Toch voegde ik destijds enkele nummers (‘Broken’ en ‘Shadows’) toe aan mijn immer uitdijende playlist met leuke liedjes. Enkele weken geleden kwam toevallig ‘Broken’ voorbij, en sindsdien luister ik niet veel anders meer dan Dawn of the Freak.
Wat me plotseling zo diep greep aan dat ene nummer? Geen idee eigenlijk, maar de combinatie van het verleidelijke gitaarlijntje, het redelijk hoge tempo dat desondanks niet kan verhullen dat er veel leed over de luisteraar uitgestort wordt, de zachte, maar bedwelmende zang van Liebens, toen ik het hoorde dacht ik: jaaa, meer, veel meer van dit!
Lagere schoolniveau
En zo geschiedde: ik heb in de laatste weken Dawn of the Freak hevig in de rotatie zitten. Want er staan nog veel meer liedjes zoals ‘Broken’ op deze plaat: breekbaar, hypnotiserend en verschrikkelijk aanstekelijk. Telkens wanneer ik denk dat ik er voor even klaar mee ben, bespeur ik enkele uren later weer een niet te onderdrukken verlangen naar al die fijne liedjes op deze plaat.
Niet dat dit een perfect album is. De teksten vind ik het lagere schoolniveau niet ontstijgen, vooral de tekst van ‘I Feel like Shit and I Wanna Die’ zou ik van geen enkele schrijver accepteren, maar dan hoor ik weer dat verslavende synthlijntje op hetzelfde nummer en ben ik meteen verkocht. Genoeg om over te klagen, maar de onweerstaanbaarheid van deze nummers zorgt dat alle kritieken direct weer teniet gedaan zijn.
Ontdekkingsdrang
En hoe fijn is het dat deze obsessie – want zo mag mijn luistergedrag van de laatste weken best genoemd worden – niet de kop ingedrukt wordt door mijn muzikale ontdekkingsdrang, die het de afgelopen jaren eigenlijk onmogelijk maakte om zo intens van muziek te genieten zoals ik dat de laatste maanden weer doe. Ik heb mijn luisterstijl uit mijn tienerjaren weer herontdekt, en ik geniet er met volle teugen van; van obsessie naar obsessie hupsen en de tijd nemen voor ieder album om het echt goed te leren kennen en een onverwoestbare band met een album opbouwen.
Als ik me die bespreking in de Gonzo (circus) goed herinner, schreef ik toen dat Liebens het op zijn tweede langspeler wel over een andere boeg moest gaan gooien, dit geluid vond ik destijds toch wat te beperkt houdbaar. Bij die opmerking kan ik me op dit moment helemaal niks meer bij voorstellen. Meer van dit soort kwetsbaarheid gestoken in verslavende popsongs alsjeblieft. Liever vandaag dan morgen!
blogpost
Één van mijn doelen voor 2024 was om minder muziek te ontdekken. Dat klinkt misschien raar voor een fervent muziekliefhebber als ik, maar ik was de laatste jaren zo obsessief bezig met het ontdekken van nieuwe muziek dat ik wel overal over mee kon praten, maar niet meer echt genoot van mijn hobby. Ik stond mezelf simpelweg niet toe om een album door en door te leren kennen, omdat er nog duizend andere releases in mijn nek hijgden die ook aandacht verdienden.
Meer van dit
Zo verging het ook het debuut van The Haunted Youth, waarvan Belg Joachim Liebens de geestesvader is. Beluisterd, goed bevonden, maar niet excentriek genoeg om mijn aandacht voor langer dan één of twee luisterbeurten vast te houden. Toch voegde ik destijds enkele nummers (‘Broken’ en ‘Shadows’) toe aan mijn immer uitdijende playlist met leuke liedjes. Enkele weken geleden kwam toevallig ‘Broken’ voorbij, en sindsdien luister ik niet veel anders meer dan Dawn of the Freak.
Wat me plotseling zo diep greep aan dat ene nummer? Geen idee eigenlijk, maar de combinatie van het verleidelijke gitaarlijntje, het redelijk hoge tempo dat desondanks niet kan verhullen dat er veel leed over de luisteraar uitgestort wordt, de zachte, maar bedwelmende zang van Liebens, toen ik het hoorde dacht ik: jaaa, meer, veel meer van dit!
Lagere schoolniveau
En zo geschiedde: ik heb in de laatste weken Dawn of the Freak hevig in de rotatie zitten. Want er staan nog veel meer liedjes zoals ‘Broken’ op deze plaat: breekbaar, hypnotiserend en verschrikkelijk aanstekelijk. Telkens wanneer ik denk dat ik er voor even klaar mee ben, bespeur ik enkele uren later weer een niet te onderdrukken verlangen naar al die fijne liedjes op deze plaat.
Niet dat dit een perfect album is. De teksten vind ik het lagere schoolniveau niet ontstijgen, vooral de tekst van ‘I Feel like Shit and I Wanna Die’ zou ik van geen enkele schrijver accepteren, maar dan hoor ik weer dat verslavende synthlijntje op hetzelfde nummer en ben ik meteen verkocht. Genoeg om over te klagen, maar de onweerstaanbaarheid van deze nummers zorgt dat alle kritieken direct weer teniet gedaan zijn.
Ontdekkingsdrang
En hoe fijn is het dat deze obsessie – want zo mag mijn luistergedrag van de laatste weken best genoemd worden – niet de kop ingedrukt wordt door mijn muzikale ontdekkingsdrang, die het de afgelopen jaren eigenlijk onmogelijk maakte om zo intens van muziek te genieten zoals ik dat de laatste maanden weer doe. Ik heb mijn luisterstijl uit mijn tienerjaren weer herontdekt, en ik geniet er met volle teugen van; van obsessie naar obsessie hupsen en de tijd nemen voor ieder album om het echt goed te leren kennen en een onverwoestbare band met een album opbouwen.
Als ik me die bespreking in de Gonzo (circus) goed herinner, schreef ik toen dat Liebens het op zijn tweede langspeler wel over een andere boeg moest gaan gooien, dit geluid vond ik destijds toch wat te beperkt houdbaar. Bij die opmerking kan ik me op dit moment helemaal niks meer bij voorstellen. Meer van dit soort kwetsbaarheid gestoken in verslavende popsongs alsjeblieft. Liever vandaag dan morgen!
blogpost
0
geplaatst: 24 augustus, 15:03 uur
Lekkere plaat die me bij vlagen doet denken aan het geweldige The War On Drugs! Mooi dromerig bij vlagen, maar gelukkig niet té. Er zit dankzij het gitaarwerk, de drums en de bij vlagen héérlijke synths genoeg pit in dit album en daar kan ik erg van genieten! Broken en Gone zijn favorieten, alleen jammer dat Gone ineens zo snel stopt, terwijl hij nog lang had door mogen gaan van mij!
Mooi om te vermelden dat Joachiem Liebens bijna alles zelf doet op het album! Dus de zang, gitaar, bass, synths en de drums! Bijzonder zeg! Bij slechts enkele nummers worden alléén de drums en de bass door andere bandleden gedaan. Hoe kun je dan spreken van een band, vraag ik me nu af?
Mooi om te vermelden dat Joachiem Liebens bijna alles zelf doet op het album! Dus de zang, gitaar, bass, synths en de drums! Bijzonder zeg! Bij slechts enkele nummers worden alléén de drums en de bass door andere bandleden gedaan. Hoe kun je dan spreken van een band, vraag ik me nu af?
* denotes required fields.
* denotes required fields.