menu

Queen - Jazz (1978)

mijn stem
3,56 (498)
498 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Mustapha (3:02)
  2. Fat Bottomed Girls (4:17)
  3. Jealousy (3:14)
  4. Bicycle Race (3:03)
  5. If You Can't Beat Them (4:16)
  6. Let Me Entertain You (3:03)
  7. Dead on Time (3:23)
  8. In Only Seven Days (2:30)
  9. Dreamer's Ball (3:31)
  10. Fun It (3:30)
  11. Leaving Home Ain't Easy (3:15)
  12. Don't Stop Me Now (3:30)
  13. More of That Jazz (4:16)
  14. Fat Bottomed Girls [1991 Remix] * (4:22)
  15. Bicycle Race [1991 Remix] * (4:59)
  16. Fat Bottomed Girls [Single Version] * (3:23)
  17. Bicycle Race [Instrumental] * (3:09)
  18. Don't Stop Me Now (With Long-lost Guitars) * (3:34)
  19. Let Me Entertain You [Live in Montreal, November 1981] * (2:48)
  20. Dreamers Ball [Early Acoustic Take, August 1978] * (3:40)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 44:50 (1:10:45)
zoeken in:
avatar van kaztor
4,5
De buurman schreef:
Ik val Bikkel bij met betrekking tot Bicycle Race. Je kunt doen of het een belachelijk nummer is. Je kunt ook van mening zijn dat het een razendknap geschreven en gespeeld nummer is. De structuur en de akkoordovergangen zijn buitengewoon complex, of op z'n minst onorthodox, en toch klinkt het lichtvoetig en compact. Ga er maar aan staan.
Je kunt het afdoen als het liedje met de fietsbellen. Zoals je alles plat kunt slaan. Het lichte, niet epische karakter was denk ik iets wat Queen nastreefde op Jazz. Geen ellenlange epistels over profeten of verzonnen historische veldslagen, maar knappe liedjes over jaloezie, scheiding, en inderdaad ook over fietsen en grote bipsen. Niet uit armoede, maar omdat ze het wilden. De link met ABBA ontgaat mij eigenlijk.

Bicycle Race, daar kan ik kort over zijn.
Een ijzersterk prog-nummer gevat in 3 loei-scherpe minuten, gekenmerkt door vakmanschap en gedrevenheid. Meesterwerk.

avatar van kaztor
4,5
bikkel2 schreef:
(quote)


Niet dus ( alleen Dreamers Ball heeft een jazzy touch.)

Deze misschien: Looking at life, and all the various things go wrong.
Give me no more of that jazz.

Meer gebaseerd op frustratie. Ik vind het wel een aardige. Een muziekterm gebruiken voor een bak ellende.
Dat idee krijg ik ook luisterend naar de tekst van de afsluitende track.

Ik denk ook wel dat het een sneer was in de richting van critici die de band niet hoog hadden zitten. Jazz is een puristen-genre en Queen staat daar wat haaks tegenover.

avatar van bikkel2
3,0
Jazz lijkt wel wat een "fuck you" plaat. De subtiliteit van met name II, Opera en Races ( News Of The World is ook al minder hoogdravend), lijkt in het niets verdwenen voor Queenbegrippen.
Het is allemaal wat meer recht voor z'n raap, zowel muzikaal als tekstueel.
De produktie is rauwer, maar ook dunner. Ik bekritiseer nog altijd de klank van Jazz. Ik vind het niet geslaagd.
Songmatig is het ook niet overal joepie, maar er staan zeker geslaagde stukken op. Maar echt memorabel heb ik deze nooit gevonden.
Queen zat al wat in de jetset heb ik het idee. Het is allemaal wat minder gretig voor mijn gevoel.

avatar van Mssr Renard
3,5
Queen was een Arenarockband geworden en schreef daar ook de nummers voor. Veel songs (vooral van May) volgden het stramien van Now I'm Here en Tie Your Mother Down.
Zelfs Deacon en Mercury schreven rockers. De enige die echt niet lekker op de plaat uit de verf komt is Taylor. Zijn songs op Jazz zijn ook gelijk zijn slechtste songs. Een beetje waarmee hij de eerste Cross-plaat mee vol zet: funkrock maar dan wat slapjes. Hij kan wel een lekker riffje gitaar spelen.

Ik vind deze plaat over het geheel niet veel soeps. Niet een album-plaat maar een verzameling songs. Datzelfde geldt voor The Game. Maar toch staan er mooie songs verstopt op deze plaat, zoals Jealousy en als je het echt zat aan worden bent, is daar ineens Don't Stop Me Now verstopt op kant 2.

De singles van deze plaat zijn wel echt de beste tracks, waardoor ik vaak Jazz gewoon niet opzet, en dat is jammer want dan loop ik toch Jealousy en In Only Seven Days mis.

avatar van De buurman
5,0
Zowel Taylor als Deacon hebben ooit verklaard dat ze dit geen geweldig album vonden. Ik weet niet van wanneer de uitspraken stammen, maar Taylor vond er vooral veel te veel nummers op staan waardoor het een ratje-toe werd, en Deacon zei alleen (voor zover mij bekend): die mag in de vuilnisbak. May zei er ooit wel iets positiefs over, in de zin dat de hernieuwde samenwerking met Baker toch niet zo'n gek resultaat had opgeleverd.

Voor mij blijft het een fascinerende plaat. Het is inderdaad een enorme klodder aan nummers. Dertien korte nummers lijkt inderdaad wel erg veel, om de plaat enige samenhang te geven. Maar afgezien van de wat matige drumsound (die overigens niet de plaat domineert) klinkt het in mijn oren nog steeds fris. Mercury zingt fantastisch. De Taylor nummers zijn weer plasmomenten, hoewel More Of That Jazz vermakelijk is. Het is net zo gevarieerd als ooit tevoren.

Ik snap de antipathie van veel vintage Queen-fans nooit zo goed. De ballads zijn nergens klef of te kitcherig, het rockt op veel momenten, en met 13 nummers levert men toch een serieuze inspanning. Ze maken het zich niet al te makkelijk. Lang leve Jazz, wat mij betreft.

kleine man
"Bicycle Race" is het bepalende lied dat Queen van een standaard rockbandje verpopte tot een unieke band.

Alles daarvoor en alles daarna kan beter zijn, maar dit is het sleutelnummer. Liedje dat nergens over gaat, en dat de hele muziekhistorie in zich herbergt. Een klassieker zonder weerga.

avatar van hnzm
3,5
Kant A is consistenter, maar op kant B staat mijn favoriet Dead On Time:
8 Mustapha
8 Fat Bottomed Girls
7 Jealousy
8 Bicycle Race
7 If You Can't Beat Them
8 Let Me Entertain You
9 Dead on Time
7 In Only Seven Days
7 Dreamer's Ball
5 Fun It
5 Leaving Home Ain't Easy
8 Don't Stop Me Now
7 More of That Jazz
gemiddeld 7,2

avatar van Supersid
4,5
Kant A is een dikke vijf sterren plaat, op kant B staan toch wat mindere goden. Daardoor is dit een erg schizofreen plaatje om te beoordelen. Maar ik ben oerfan, dus kan ik het slechts jammer vinden dat de volle pot er niet in zit. En kant B heeft inderdaad "Dead On Time" als troef, en ook nog een gewaardeerd hitje. Dat verzacht véél...

avatar van De buurman
5,0
Nog maar eens de loftrompet over Jazz. Ik begin aan The Game vanavond, maar halverwege Dragon Attack dacht ik… we gaan toch even 2 jaartjes terug. Het verschil is toch wel enorm. Ik hou van The Game, maar het is toch wel een serieuze stijlbreuk.

Ik snap het idee van een stap terug, twee vooruit. Maar dat laatste heeft Queen artistiek gezien nooit bereikt. Uitzonderlijk goeie nummers na 1980… een stuk of zeven, acht? Ik tel er alleen op deze plaat al meer.

Jazz… het blijft voor mij in zekere zin Queen op haar hoogtepunt. Ondanks de drumsound.

avatar van Mssr Renard
3,5
Voor mij zeker niet hun hoogtepunt. De sterke tracks zijn echt sterk, maar ik vind de nummers te kort en wat overdone hier en daar.

Vanaf The Works vind ik Queen weer echt heel goed. Ik zeg expres 'heel goed' want ik vind Jazz, Game, Flash en Hot Space nog steeds prima, maar als ik aan hoogtepunt denk, denk ik aan Day at the Races en News of the World.

Er staat wel veel heavy rock op deze plaat, en de nummers doen het live ook erg goed.

4,0
Niet hun beste plaat maar toch wel een vrij interessant album. 4 sterren

avatar van MarkS73
4,5
Mijn favoriete Queen album. Ik heb Queen nooit echt een album band gevonden, er is eigenlijk geen één album waarop ik elk nummer raak vind, Jazz komt het dichtst in de buurt. Mustapha, geweldig nummer, zou zomaar de inspiratie voor het hele oeuvre van System Of A Down kunnen zijn, Fat Bottomed Girls, Bicycle Race, Dreamers Ball, If You Can't beat Them en natuurlijk Don't Stop Me Now, allemaal heerlijke meezingers. Zulke albums hadden ze meer moeten maken...

avatar van vielip
3,5
MarkS73 schreef:
Mustapha, geweldig nummer, zou zomaar de inspiratie voor het hele oeuvre van System Of A Down kunnen zijn


Ha wat geinig! Ik heb ook altijd de associatie met System of a Down gehad bij dit nummer.

avatar van Mssr Renard
3,5
Zal dat verklaren dat ik het één van de minste Queen-nummers vind? Nee hoor, ik kan gewoon maar niet wennen dat het eerste gedeelte geheel in Mono is. Een leuk studio-trucje, maar ik vind het vervelend. Ik zet de naald van de pick-up dan ook vaak op het tweede nummer: het billenlied.

avatar van Juul1998B
3,5
MarkS73 schreef:
Mijn favoriete Queen album. Ik heb Queen nooit echt een album band gevonden, er is eigenlijk geen één album waarop ik elk nummer raak vind, Jazz komt het dichtst in de buurt. Mustapha, geweldig nummer, zou zomaar de inspiratie voor het hele oeuvre van System Of A Down kunnen zijn, Fat Bottomed Girls, Bicycle Race, Dreamers Ball, If You Can't beat Them en natuurlijk Don't Stop Me Now, allemaal heerlijke meezingers. Zulke albums hadden ze meer moeten maken...

Interessant, ik vind innuendo juist dat album wat je beschrijft.

avatar van MarkS73
4,5
Mssr Renard schreef:
Zal dat verklaren dat ik het één van de minste Queen-nummers vind? Nee hoor, ik kan gewoon maar niet wennen dat het eerste gedeelte geheel in Mono is. Een leuk studio-trucje, maar ik vind het vervelend. Ik zet de naald van de pick-up dan ook vaak op het tweede nummer: het billenlied.


Dat is inderdaad irritant. Raar ook dat dit nooit verholpen is op de geremasterde versie.

avatar van Mssr Renard
3,5
Wat mij vandaag eens heel erg opviel, na een uitgebreide beluistering is dat voor het eerst Queen wat bij anderen heeft afgekeken. Dit is het duidelijkst in de songs 'If You Can't Beat Them' waar de gitaarriff wel wat wegheeft van bands binnen de boogierock/southern rock (bijv. Lynyrd Skynyrd) en 'Let Me Entertain You' die ook wat boogierock-invloeden heeft, maar meer weg heeft (qua tempo en drumshuffle) van Uriah Heep.

Bij beide songs lukt het Queen wel om er een behoorlijk Queen-nummer van te maken, dus het blijft Queen, maar het lijkt wel alsof Queen zich meer dan ooit heeft laten beïnvloeden door andere (hard-)rockbands. In het begin was dat eigenlijk alleen Led Zeppelin.

'Dead on Time' is dan wel weer volledig Queen, met ideëen van Brighton Rock (en de live-gitaarsolo's van May) verpakt in een knallende korte rocksong.

Op lp is de sequence 'Bicycle Race' tot en met 'Dead on Time' onderbroken, maar op cd of als stream is deze wel intact, en toch een kort kwartier behoorlijke knallende hardrock. Samen met 'Don't Stop Me Now' en 'Fat Bottomed Girls' wat mij betreft de hoogtepunten van deze wat wisselvallige plaat.

avatar van De buurman
5,0
Ik denk niet dat Freddie Mercury zich heeft laten inspireren door Uriah Heep. Maar wie weet.

avatar van LucM
3,5
Freddie Mercury is vooral geïnspireerd door Led Zeppelin en in mindere mate Deep Purple.
Jazz rockt wel steviger dan de voorgaande Queen-albums maar het songmateriaal is wat wisselvallig. Ik ben het met Mssr Renard eens dat de songs van Roger Taylor minder uit de verf komen, met name Fun It.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:47 uur

geplaatst: vandaag om 00:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.