The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

Juist door het spaarzame instrumentarium komt deze plaat ontzettend bij mij binnen. Prachtige teksten ook. Dit album is voor mij een van de twee platen (de andere is die nieuwe van Blur) die dit jaar op 1 gaan eindigen.

Laugh Track klinkt in mijn oren wat voller en qua geluid wat dichter op elkaar. Hierdoor raakt het me minder.

Crimineel lage score deze hier.

Ik blijf teruggrijpen naar dit album. Ik vind het erg goed! Dit was mijn eerste The National album waar ik de lancering bewust van heb meegemaakt (daarvoor was ik nog geen fan en was de band mij zelfs nog niet eens bekend!), dus dit album heeft wel iets speciaals voor mij. Ik keek zodoende ook rijkhalzend uit naar dit album destijds en het heeft mij absoluut niet teleurgesteld, toen, maar nu ook nog niet!

Ik vind het zeker niet hun beste werk, die eer gaat denk ik toch naar Trouble Will Find Me voor mij, maar ik vind deze beter dan opvolger Laugh Track. Ieder z'n ding, zal ik dan maar zeggen.

Ik heb het aardig wat pogingen gegeven, maar het luisteren gaat me snel tegenstaan. Niet omdat het te druk is, maar juist het tegenovergestelde kan blijkbaar ook; ik vind het een hoop gezever. De ook rustige opener Once Upon a Poolside vind ik nog wel sterk (mooie productie ook), maar verder zijn het enkel de songs met een klein beetje pit New Order T-Shirt en Tropic Morning News waar ik met plezier naar luister.
Misschien ben ik de band moe. High Violet, I am easy to find en vooral Boxer vond en ik erg genietbaar.

0,3 slechts onder jouw eigen score

Een vermakelijk album. Vooral het begin vind ik erg mooi. Daarna is het allemaal niet heel spannend. Het is niet verkeerd, maar grijpt mij nergens ook echt aan. Leuk voor eens vooral.

De eerste twee zinnen zetten de lezer flink op het verkeerde been

Ja, dat had ik nu ook...

Ik volg The National sinds Alligator. Wat mij betreft staat Boxer op eenzame hoogte en iedere plaat daarna is net weer een tikkeltje minder (al vind ik Sleep Well Beast net wat interessanter dan Trouble Will Find Me).
First Two Pages of Frankenstein is ook weer een tikkeltje minder dan de voorganger. Daarmee vind ik dit zeker geen slechte plaat. Maar het broeierige van deze band, met zo nu en dan uitbarstingen van Matt Berninger, is wat deze band zo goed maakte in hun beginperiode en dat ontbreekt ook weer op First Two Pages. Daardoor kabbelt de plaat een beetje voort, ik zou het net niet saai willen noemen, maar echt indruk maakt het ook niet.

Ik moet zeggend dat 'Eucalyptus', 'New Order T-Shirt', 'The Alcott' (mooie gedoseerde rol van Taylor Swift), 'Tropical Morning News' en 'Your Mind Is Not Your Friend' wel weer erg mooi zijn. Maar als je dan zo'n nummer als 'Eucalyptus' live hoort, dan vraag je je af waarom ze het niet zo op plaat gezet hebben. Live hoor je de pit die je op de plaat toch mist. En nummers als 'Alien', en 'This Isn't Helping' en 'Ice Machines' zijn gewoon niet echt interessant.
Hoe dan ook, mooie plaat, maar verrassen doet the National hier niet.

The National blijft een band waar je constant naar teruggrijpt. Knap toch, als je het als band voor elkaar krijgt stoer gevonden te worden in je pubertijd en ook salonfähig is om op te zetten tijdens een rustig dinertje. Er zijn weinig bands die zo goed de balans hebben kunnen vinden tussen alternatieve rock en rustgevende omgevingsmuziek. Toch loert daar ook gevaar van The National. Er is niets mis met First Two Pages of Frankenstein, maar dat komt ook omdat het album weinig veelzeggend is. De uitzonderingen op de plaat vind je aan het begin. Vooral Once Upon a Poolside is een parel, en dat is veelal aan Sufjan Stevens te danken. Veel van de nummers die erop staan hadden ook drie, vijf of meer dan tien jaar geleden kunnen zijn geschreven door The National. Ook daar is niets mis mee. Maar het maakt het allemaal minder memorabel.

Alien is heerlijk. Staat hier veel te laag bij de favorieten. Maar spelen ze live blijkbaar altijd.

Nog 4 dagen en het is zover. 2u30 als headliner van een festival...de verwachtingen zijn erg hoog.

Uiteindelijk ruimschoots ingelost, niet?

Wat mij betreft hun minste album (vanaf Alligator gerekend). Het klinkt voor mij te vlakjes en een aantal nummers klinken zelfs inspiratieloos. Ook bijzonder dat van de gastartiesten ik Sufjan Stevens verreweg het hoogst heb zitten, maar dat nummer is voor mij een van de zwakste broeders op deze plaat, tegenvaller. Daarentegen tegen alle verwachtingen in vind ik het duet met Taylor Swift een van de hoogtepunten samen met Your Mind Is Not Your Friend. Genoeg andere leuke nummers ook, maar te weinig hoogtepunten dus.

De openingstrack Once Upon a Poolside met Sufjan Stevens is juist voor mij een van de hoogtepunten van dit album. Ik had net een nieuwe installatie en nieuwe speakers en dit klinkt daarop om te janken, zo mooi