The Beach Boys - Pet Sounds (1966)

Ik sluit me bij jou aan. En ik hoor ook nog een gevoel van tekortschieten ('You Still Believe In Me'), vervreemding ('I Know There's An Answer', of nog erger.. de alternatieve versie van dat nummer, 'Hang On To Your Ego'), de vluchtigheid van gevoelens ('Here Today'), een gevoel nergens bij te horen ('I Just Wasn't Made For These Times') en inderdaad liefdesverdriet ('Caroline No'), waarbij dat laatste thema ook al verwerkt zit in veel eerdere liedjes. 't Is ook weer iets wat velen - including me! - niet direct in de gaten hebben bij eerste beluistering, puur omdat je dat niet associeert met de luchtige, zorgeloze liedjes die ze hiervóór maakten. 't Is dus zeker geen ongecompliceerde 'feel-good'-plaat, hoewel je er ook weer niet down van wordt, daarvoor is de muziek te sterk en te veelkleurig.

Nja, jullie hebben natuurlijk wel voor een stuk gelijk - ik ken de teksten namelijk ook uit mijn hoofd. Neem de lyrics apart en het lentegevoel slaat misschien over in een herfstig tranendal.
Maar toch, waar bij The Smiths de happy melodietjes meestal ondersteund worden door bijtende spot, levensmoeheid en andere zwar(t)e thema's (voer voor depressivo's eigenlijk), merk ik in Pet Sounds toch de wil iets aan de situatie te doen. Dit is veel meer een plaat van de hoop dan één over liefdesverdriet. In Wouldn't it be nice, You still believe in me en I'm waiting for the day wordt dit zondermeer duidelijk. Brian Wilson wil zich niet gewonnen geven. Neem daarbij de hemelse melodieën en mijn vrolijke bui kan niet meer stuk!

The Smiths is wel een goede vergelijking. Daar moet ik dan bij zeggen dat ik bij The Smiths erg blij wordt van de muziek, mede doordat ik moet lachen door de heerlijke teksten. Die humor vind je bij deze plaat natuurlijk niet.

ok qua teksten is het misschien niet zo blij, de muziek daar wordt ik eerder blij dat depri van

Inderdaad geen humor als "Girlfriend in a coma, I know, I know, it's serious".

Helaas moest Brian Wilson zich minder dan een jaar later wél gewonnen geven toen zijn obsessieve werk aan de opvolger Smile maar niet tot een bevredigend einde wilde komen en de verschijning van Sgt. Pepper hem de definitieve nekslag toediende. Voor z'n gevoel was 'ie op muzikaal terrein verslagen, en dan nog wel door de band die zich door zijn Pet Sounds had laten inspireren! Wilson ontspoorde volledig, Smile werd in rudimentaire vorm als Smiley Smile uitgebracht en slechts af en toe werd Brian als een soort trekpop door de rest van de band weer tevoorschijn gehaald uit het dal van zijn depressie als ze 'm 'ns nodig hadden. Dit geeft wel aan hoe kwetsbaar Wilson ook al tijdens het maken van Pet Sounds geweest moet zijn, neem alleen al de alternatieve versie van 'I Know There's An Answer' getiteld 'Hang On To Your Ego', de tekst dáárvan was geschreven in een ondubbelzinnig hopeloze bui! Maar de toen inderdaad nog aanwezige hoop heeft 'm doen besluiten de tekst aan te passen. Al met al zou je de plaat dus als bitterzoet kunnen betitelen, omdat het beide gevoelskanten in zich draagt

Hier kan ik vrede mee nemen

Hij staat nu op bij mij (in stereo). Mijn God... wat is 'Don't Talk (Put Your Head On My Shoulder)' toch een on-ge-lo-fe-lijk mooi liedje!

Wisten jullie trouwens dat het nummer 'Caroline No' niet in de oorspronkelijke opnamesnelheid op de plaat is terechtgekomen? De platenmaatschappij vond de opname wel zó down, dat ze gewoon de snelheid opgevoerd hebben! Het maffe is dat Brian Wilson's stem daardoor haast onherkenbaar is geworden en nu klinkt als... Al Jardine, één van de andere leden van de band!
Die oorspronkelijk versie is terug te vinden op de 4CD-Box The Pet Sounds Sessions waarop naast het originele mono-album de door mij geprefereerde stereo-mix terug te vinden is, maar ook een volledig vócale en een volledig ínstrumentale versie van het album. Bij die laatste variant vind ik 'Don't Talk (Put Your Head On My Shoulder) misschien wel nóg mooier dan de versie mét stem, het nummer krijgt echt iets onaards waarbij de (gestreken) bas op een haast spookachtige manier aanvankelijk de rol van 'lead' van Brian overneemt. Wat ook grote bewondering bij me opwekte is, dat ik erachter kwam dat bijna het volledige instrumentale gedeelte in één keer is opgenomen. Daarmee bedoel ik dat alle instrumentenpartijen zich in één ruimte bevonden en alles 'live' inspeelden, wat misschien een verklaring is voor het betoverende totaalgeluid van het album.

Wat een prachtalbum is dit. Beter dan alles van de Beatles (oei, nu ga ik weer op lange teentjes trappen van mensen). De melodieën zijn prachtig en bovendien is het leuk om te horen dat niet alle popmuziek geschreven hoeft te worden in een bluesschema.

hehe idd!

AU!!

Altijd een beetje een overschatte plaat gevonden.

goh overschat, ik zie het steeds vaker.....:D

5 sterren, hoewel niet mn genre (kschaamde me haast dood toen ik hem ging halen), maar ik moet toegeven dat het wel zeer tof luistervoer is.

Doodschamen?! Dit is de meest briljante plaat ooit! Degenen die dit niet in hun platenkasten hebben staan zouden zich moeten schamen.

Inderdaad waarom schamen om een album die tot een van de beste en meeste revolutionairste albums ooit wordt gerekend.

Echt 'cool' is het niet om Brian Wilson beter te vinden dan Tupac.

Lekker cdtje dit.

Alles wat ik hier graag over zou zeggen, is over dit meesterwerk al vele malen gezegd. Momenteel luister ik er weer eens naar... Werkelijk prachtig! Zeker nu ik de versie heb waar ook de stereotracks op staan. Het voegt nog een extra dimensie toe aan iets wat al veel dimensies rijk was... Een onvervalste topper die steevast een plaats in mijn top-10 heeft. 5*

Sloop John B. vind ik wel een toppertje. Na Good Vibrations het beste nummer wat ik van ze ken. Het album luistert heel makkelijk weg maar ik vindt het iets te veel pop. Wel mooie zang en een goede opnamekwaliteit.

Sloop John B. is nota bene het meest poppy-nummer wat op de plaat staat (en eigenlijk niet van the Beach Boys, het zeemansliedje vindt zijn oorsprong in de jaren twintig). Wat mij betreft het minst goede nummer, geen verbluffende harmonieën maar wel sterk gearrangeerd.

Het beste nummer aller tijden staat natuurlijk wel op dit beste album aller tijden: God Only Knows

Inderdaad, geweldig nummer! Ook de rest van dit album is zeer de moeite waart. Dat is zelfs een understatement.

Deze plaat staat toch boven elke discussie ? Maf toch, zo'n bandnaam met totaal andere muziek. Is een 5.

Als je alleen op dit album afgaat misschien ja.

Vanaf het album Today! hebben ze toch wel muziek gemaakt die je moeilijker kunt vergelijken met het eerdere werk. Deze albums zijn zeker overigens zeker de moeite van het beluisteren waard (oa Today!, Smiley Smile, Sunflower, Surf's Up en Holland).

Ik luister er ook weer naar momenteel.
Het blijft één van de mooiste platen allertijden.. De productie is ook zo ontzettend perfect, en die prachtige arrangementen achter ieder nummer.. Ik kan ook niet meer anders dan alles mee zingen, zo nu en dan met prikkende ogen.

ik ga gewoon mijn mond houden op een ding na...

5.0 (al heel lang trouwens)

Vijf sterren, ongetwijfeld. Maar hoe goed deze cd ook is, vind ik het toch niet hun beste plaat. De nummers zijn nog niet af, wat op zich ook wel z´n charme heeft.
Sunflower en Friends vind ik nóg betere cd´s.

Vertel..