The Beach Boys - Pet Sounds (1966)

Vorig jaar kwam Panda Bear in mijn leven. Vele malen is de vergelijking met de Beach Boys gemaakt. Nieuwsgierig genoeg ben ik begonnen aan Pet Sounds. Veel in de zomer gedraaid (trein, zon, landschap), de liedjes bleven onverbeterlijk in mijn hoofd zitten. In blije en minde blije buien kan -alleen de openingstracks al- mij vlagen van euforie bezorgen. Maar eigenlijk is ieder lied een parel. De Beatles hebben heel wat aan deze jongens gehad destijds.

Zelden zo'n brok blijdschap op 1 schijf gehoord, ook al zit er meer achter.
Ach, er kan zoveel worden gezegd over Pet Sounds.. Ik houd op

* * * * *
Max score.

ps. Extra tracks als Trombone Dixie zijn werkelijk geniaal.

Toen Brian Wilson Rubber Soul van de Beatles hoorde, moest en zou hij dat overtreffen. Het resultaat werd Pet Sounds.

Toen Paul McCartney Pet Sounds hoorde moest en zou hij dat overtreffen. Het resultaat: Sgt Peppers And His Lonely Hearts Club Band.

Toen Brian Wilson die plaatse hoorde moest en en zou hij dat overtreffen. En toen ging het fout. Smile werd door band en maatschappij niet begrepen en eigenlijk nooit voltooid. Pas jaren en verschillende nervous breakdowns later, voltooide Wilson zijn onbegrepen meesterwerk.

Maar Smile zal voor altijd in de schaduw blijven staan van Pet Sounds. Dat is een album dat iedere muziekliefhebber in huis moet hebben. Het is niet eens mijn grootste favoriet, maar toch heeft deze muziek iets magisch. Zoveel bezieling. Van begin tot eind klopt iedere noot, iedere riedel en ieder geluid. De sfeer die dit album oproept is vrolijk en melancholisch tegelijkertijd. Pet Sounds moet je gewoon ervaren.

Iedereen kent hits als Sloop John B en God Only Knows (aanvankelijk b-kantje van Wouldn't It Be Nice) maar in combinatie met die andere nummers van Pet Sounds zijn ze alleen nog maar mooier. Net alsof alles op z'n plek valt. Met als hoogtepunten That's Not Me en Caroline, No.

Natuurlijk, je moet er wel van houden. Die typische sixties sound moet je kunnen waarderen. Deze kostbare vorm van antiek is niet voor iedereen weggelegd. Maar als je houdt van eerlijke close harmony muziek, gecomponeerd vanuit het hart, dan moet het raar lopen wil je Pet Sounds niet in je collectie opnemen.

Vreemdgenoeg was dit album destijds geen grote hit. De commerciële surfliedjes van de Beach Boys deden het beter in de hitparade. Het zal Brian Wilson worst wezen. Hij bewerkstelligde iets dat veel belangrijker is dan verkoopcijfers. Hij maakte muziek die generaties later nog steeds aanspreekt.

Happy Days.
Stoere Fonzie en de rest.
The Beach Boys zijn de rest.
Christelijke, maagdelijke schooljongetjes.
Weg is het verlangen naar de jeugd.
Geen Surfin' U.S.A., California Girls en Fun, Fun, Fun meer.
Surfplank verkocht voor literatuur.
Filosoferen op het strand.
Dagdromen over de toekomst.
Huisje, boompje, beestje.
Kinderlijke onschuld.
Gezamenlijk naar de kinderboerderij.
Bokjes voeren met brokjes die voor 2 cent te koop zijn bij de plaatselijke kiosk.
Schaapscheerderfeesten.
Geitenwollen sokken cultuur.
Breipatronen bij de Magriet.
Zwembroek maakt plaats voor warme koltrui.

Ik heb de genialiteit van Pet Sounds nooit begrepen.
Juist de zomerse wat opgejaagde muziek sprak mij aan.
Niet de samenzang.
Voor mij hoorden ze nu thuis tussen The Hollies en The Monkees.
Het nivo van The Byrds of The Mamas & The Papas is onbereikbaar.
Prijsnummers zijn hier Wouldn’t Be Nice en I Know There’s An Answer.
God Only Knows is me teveel KRO.
Jongerenkoor op een zondagochtend.
Gedoucht, haartjes in een scheiding.
Vleugje parfum uit vaders badkamerkastje.
Liever de zoute zweetlucht.
Middagje op de golven.
Sex op het strand.
Biecht overslaan.
Vanwege slapenloze nachten en een flinke kater.

In het kader van Cabeza Borradora's top 52 essentiële albums
Pet Sounds is zeer geliefd je struikelt over de 5 sterren web site's en in best plaat van verkiezingen meestal Pet Sounds ook wel tegen.
Paul Mc Cartney claimt er door te zijn beïnvloed.
Pet Sound wordt ook altijd geroemd om zijn vocalen arrangementen die ook uitstekend zijn.
Aparte instrumenten en een goede productie.

Genoeg loftrompetten en luisteren.
Pet Sound levert een veelzijdig pallet met mooie popliedjes als I'm waiting fotr the day, Wouldn't be nice en I know there's an answer.
Fraaie ballads als You still believe in me en Don't talk (Put your hand on my shoulders) en Caroline No.
Instrumentals Pet Sounds, Let's go for away for awhile.

En natuurlijk kroonjuwelen zoals Sloop John B, deze traditional is in het arrangement van Brian Wilson voor mij het mooiste nummer van het album.
Het nummer dat meestal de grootste eer krijgt is natuurlijk God only knows prachtig gezongen door Carl (Brian wilde het nummer eerst zelf zingen).

Heden ten dagen hoor je nog als eens de opmerking dat dit wel een erg braaf album is, wat het ook wel is.
Ik mis persoonlijk ook wel wat pit, iets wat ik met het voor mij geweldige Smile niet heb.
Brian Wilson maakt nog steeds dit soort "lieve" muziek, het gaat hem nog steeds wel goed af.

Voor mij persoonlijk is dit een van de hoogtepunten in de muziekgeschiedenis. Zonder dit album hadden The Beatles niet verder gegaan dan de grenzen die toen geschreven regels waren in de studio. Wilson ging verder en je hoort fietsbel, toeters, ...

Er staat volgens mijn bescheiden mening geen enkel slecht nummer op dit album maar uitschieters zijn toch god only knows, sloop john b, wouldn't it be nice

Dik verdiende 5!

Eindelijk weer eens wat belangstelling voor dit album, al lijkt ze niet echt positief te zijn... Feit is dat dit album niet zo hoog gewaardeerd wordt als de positie in critici-lijstjes doet vermoeden.

Heel vreemd is dat misschien niet. Buiten Brian Wilson was immers niemand echt in staat songs te schrijven waardoor ingevingen van anderen uitblijven. Wederom leunt Pet Sounds weer voor een groot deel op de samenzang. Omdat sommige nummers geen al te originele melodie hebben wordt het dan toch enigszins saai.

Zelfs Beach Boys fans zullen niet kunnen ontkennen dat de singles er vrij eenvoudig uit te pikken zijn. Sloop John B, God Only Knows en Would't It Be Nice zijn wonderschoon en behoren tot de ultieme '60 songs. Deze drie klassiekers zorgen eigenlijk al voor een overall van 4 tot 4,5*. Schitterende singles. Als ik een verzamelaar van de groep opzet kan ik dan ook volledig wegdromen.

Bij Pet Sounds lijkt dat toch minder goed te lukken. Misschien komt het omdat er na de opener een aantal mindere goden volgen. Vanaf de B-kant wordt het eigenlijk pas echt een groot feest. Overigens vind ik het totaalplaatje bij lange na niet in de buurt komen van bijvoorbeeld het Beatles werk uit dezelfde periode. Bij vlagen superieure pop maar de tand des tijds heeft er wel degelijk vat op weten te krijgen.

Toch 4,5* door de uitzonderlijk goede singles.

Het vorige album dat ik een review heb gegeven was Revolver van The Beatles. Als je dat gaat vergelijken met zoiets als de Beach Boys komt, dan valt het me wel op dat dit toch wat kinderachtiger en simpeler dit klinkt, al beweren de commentaren anders. Pet Sounds wordt geroemd door de complexere melodieën en de prachtige harmonieën. Het schijnt ook geïnspireerd te zijn op Rubber Soul van The Beatles.

Nah vooruit dan maar, ik hoor het stiekem dan ook wel. Een paar bekende nummers van hen zijn ook best het horen waard hoor, maar zoiets als Don't Talk, dat is gewoonweg glazuur brekend! Wat een suffe lamme sound is het. En ohja zo'n albumcover werkt ook niet echt mee om het iets meer pit te geven .

Dat laatste ben ik wel met je eens. Dat is dan ook alles.

"Pet Sounds" is qua geluid anders dan de vrolijke surfliedjes die ik van The Beach Boys gewend ben. Het album is serieuzer van toon. Verschillende thema's komen voorbij in een set van goede liedjes, zowel tekstueel als muzikaal. Daarnaast vind ik de zang en samenzang van The Beach Boys altijd erg mooi, vooral op "Sloop John B." vind ik die hemels. De genialiteit die aan dit album wordt toegedicht ervaar ik zelf niet zo. De liedjes zitten knap in elkaar, qua compositie, maar ook productioneel, maar in mijn beleving ook niet meer dan dat. Daarnaast is het niet echt mijn persoonlijke smaak en vind ik het soms erg braafjes. Dat neemt niet weg dat ik "Pet Sounds" een prima en genietbaar album vind.

De Amerikaanse rockband The Beach Boys was in 1962 één van de eerste bands die de surfmuziek succesvol doorvoerde naast bekende artiesten zoals Dick Dale. Mede door dit succes ontwikkelde de groep zich steeds meer in hun muzikale stijl door perfectionist Brian Wilson. Zijn creatieve ambitie werd niet ingezien door de groepsleden en platenmaatschappij, wat er bijna voor zorgde dat het in 1966 verschenen album Pet Sounds niet zou verschijnen. Het album kenmerkt zich door complexe arrangementen en de prachtige songteksten die in zijn totaliteit zeer sterk zijn uitgewerkt.

Het album opent met de klassieker Wouldn’t It Be Nice die je door de unieke beginsound al gelijk het nummer in duwt. Het muzikale orkest geeft het nummer een extra laag en leidt je door het leven van een koppel die denkt aan het volwassen zijn. De krachtige samenzang vormt een meeslepend geheel die door de hoge zang vrolijke reacties oproept. De pracht en praal gaat verder in het sfeervolle You Still Believe in Me. Instrumentatie zoals de harpsichord zorgen voor de unieke geluiden waar toeters en bellen zich veelvuldig in vermengen. Een klein maar fijn liedje met een complexe instrumentatie.

That’s Not Me is wat lichter met zijn drums, orgel en bas. Het verhaal vormt een treuriger geheel waardoor de intro wegvalt en de klanken de emoties versterken. Een man die zichzelf niet meer is en zich eenzaam en verlaten voelt wordt versterkt door de achtergrondzang. De donkere klanken van het orgel vormen de basis voor Don’t Talk. Het is niet de tijd om te praten maar om stilletjes alleen aan dit moment te denken. Het strijkorkest komt langzaam aanzetten om de emoties aan te wakkeren en laat een soberheid over het geheel glijden. I’m Waiting for the Day opent groots en bombastisch waarna het overgaat in een eenvoudige melodielijn waaraan zich instrumenten vastklampen. Een vervlogen liefde moet worden terug gevonden, het verhaal wordt aangesterkt door de complexe achtengrondgeluiden.

I gave you love with a brand new start
That’s what you needed the most
To set your broken heart free

Met Let’s Go Away for Awhile volgt een instrumentaal gedeelte die krachtig in opbouw naar het hoogtepunt toewerkt. Strijkers voegen zich bij de zware saxofonen en worden weer stilletjes weggedreven om zelfs een colaflesje in de spotlight te zetten. De arrangementen vormen zich door het nummer heen en laten de ruim twee minuten als een schouwspel achter. Dan komen we aan bij de klassieker Sloop John B, een nummer dat in 1916 al voor het eerst werd ontwikkeld. Het muzikale gedeelte is zeer complex met een scala aan instrumenten. In alle geluiden wordt het verhaal over het schip verteld in een prachtige samenzang. De stemmen vullen elkaar op verschillende momenten aan. De muzikale structuur wordt in God Only Knows nog complexer met violen, accordeons, blazers en piano’s. De begintune is wereldwijd bekend en opent het verhaal van een persoon die de toekomst voor zich ziet en de liefde van zijn leven niet wilt verliezen. De instrumenten weven zich door elkaar heen en vormen een vrolijk en ontspannen ritme die de emoties op belangrijke punten versterken. Door de toevoeging van korte instrumentale stukken op de achtergrond ontdek je bij elke luisterbeurt meer en meer. Een hoogtepunt uit de muziekgeschiedenis in al zijn vormen.

I may not always love you
But long as there are stars above you
You never need to doubt it
I’ll make you so sure about it

I Know There’s an Answer opent met de heldere tonen van de tack piano, het ritme wordt daarbij versterkt door saxofoons en percussie. Al Jardine zingt de teksten ondersteund door de overige bandleden. De korte muzikale intermezzo vormt een vreemd schouwspel met blazers en al. Het egocentrische van de mens staat en hoe te vertellen dat iemand ook anders kan leven. De sombere teksten worden aangewakkerd met de emoties door de muziek. Op Here Today is de relatie voorbij en versomberd het geheel door de nieuwe vriend die ze krijgt. De ritmes van het nummer wisselen nogal eens en de donkere klanken worden afgewisseld met tonen van optimisme. Erna komt met I Just Wasn’t Made for These Times een vervolg met overpeinzingen in gedachten over het opgroeien en de romantiek. Brian bezingt de teksten met de ander leden die de zinnen door elkaar heen afiwsselen. De ritmes zijn complex maar wonderschoon met de saxofoons die lichtjes door het nummer heen blazen en de andere instrumenten hun werk laten doen.

De titeltrack Pet Sounds is puur instrumentaal en doet exotisch aan door de bongo’s, flesjes cola en verschillende blazers. De ritmes wisselen constant en aanwakkeringen vinden veelvuldig plaats. Het vormt de opmars naar het slotstuk Caroline, No. De vrouw die na een break-up totaal veranderd is en de emoties die hierdoor naar voren komen. De instrumentatie is rustig met de harpsichord en verschillende fluiten. Na ruim twee minuten lijkt het nummer voorbij maar komen de dierengeluiden nog even voorbij in de vorm van een blaffende hond.

Pet Sounds is groots, emotioneel, romantisch en vooral muzikaal zeer complex. Brian Wilson wist op het album een ongekende hoeveelheid instrumenten samen te brengen en in een perfecte harmonie met elkaar te laten communiceren. Het ritme gaat verschillende kanten op waardoor er veel te ontdekken valt. Emoties worden versterkt door strijkorkesten en blazers en bijzondere instrumenten zoals de Tannerin geïntroduceerd bij het grote publiek. Een pareltje in de muziekgeschiedenis die een opmars vormde voor meer geëxperimenteer in de muziek.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

The Beach Boys - Pet Sounds

The Beach Boys kende ik tot nu toe alleen van het album Holland.
Dat album heb ik altijd erg sterk gevonden.
Waar ik hun beroemde tijdgenoten allang uitgebreid bestudeerd had, was ik bij The Beach Boys nooit verder gekomen dan Holland.
Daar had ik tot nu toe ook nooit de behoefde toe.
Ik had wel eens wat van het oudere werk van The Beach Boys gehoord.
Die koortjes.... het sprak me niet heel erg aan.
En de hoezen van die eerste albums: verschrikkelijk.
Dat sneue poseren met die surfplanken.
Om nog maar te zwijgen over het steeds terugkerende thema van het surfen zelf.
Van alle domme onderwerpen waar je teksten over kunt schrijven, spant dat toch de kroon.
Toegegeven: op Pet Sounds zijn de surfplanken voort weggeborgen.
Toch heeft de hoes van dit album me er toch altijd van weerhouden het een kans te geven.
Zoals ze daar op een rijtje die geitjes staan te voeren. En dan dat lelijke design dat zo typerend is voor hoezen uit de vroege jaren '60 en daarvoor.
Dat past allemaal totaal niet bij de reputatie die deze plaat heeft.

Maar goed, ik kwam er dus achter hoe hoog deze plaat staat aangeschreven.
'Een van de beste, meest vernieuwende platen ooit gemaakt'.
Paul McCartney noemde het een van de belangrijke inspiratiebronnen voor het briljante Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, wat het jaar daarna uitkwam.
Pet Sounds was zelf het antwoord op Rubber Soul.
Zoiets kun je niet negeren.
Ik besloot dus Pet Sounds te gaan luisteren.
Met hoge verwachtingen (ook omdat dit album als het hoogtepunt van de Brian Wilson-periode gezien werd).
Werden die verwachtingen waargemaakt?

Deze plaat is vooral beroemd vanwege het brede scala aan onconventionele muziekinstrumenten dat voor het eerst met popmuziek vermengd werd.
En ja, dit doen The Beach Boys erg goed op Pet Sounds.
De aparte instrumentatie is briljant verweven met de muziek.
Het voelt totaal niet geforceerd, iets wat ik bij dergelijke experimenten van bv. The Beatles en The Rolling Stones vaak wel zo voel.
Wat dat betreft heeft Brian Wilson bereikt wat hij denk ik wilde bereiken: aantonen dat popmuziek ook andere instrumenten kan bevatten, dan het klassieke kwartet.
Dit zorgt er echter ook voor dat het verrassingseffect van de instrumentatie snel voorbij is.
En dan komt het aan op de kracht van de muziek.

Hier moet ik me ook bij het gros van de muziekliefhebbers scharen: de muziek zit erg goed in elkaar.
Wouldn't It Be Nice, You Still Believe In Me, Don't Talk, God Only Knows, Caroline No enz. enz.: stuk voor stuk prachtige melodieën.
Er zijn wat luisterbeurten voor nodig om de nummers op hun waarde te schatten, maar wie daar de moeite voor neemt, ontdekt zeer originele en boeiende melodieën.
Vooral You Still Believe In Me en Don't Talk wil ik even in het bijzonder noemen.
In You Still Believe In Me vindt een perfecte afwisseling tussen vrolijk en onheilspellend plaats.
Het nummer begint luchtig, maar bij de woorden You still believe in me, slaat de vrolijkheid om naar iets anders... iets duisters. Heel fascinerend.

Voor Don't Talk had ik gelijk al een zwak.
Weer dat duistere geluid in het couplet.
En dan het warme gevoel van overgave in het refrein.
Brian Wilsons genialiteit in het arrangeren is hier ook goed te horen.
Dat intermezzo van de strijkers: hemels.
Pauken kondigen de climax aan.
Prachtig afgewerkt nummer.
Het nummer eindigt met fade-out.

De fade-out bij Don't Talk past wel bij het nummer.
Maar over het algemeen wordt de fade-out techniek te vaak toegepast op Pet Sounds.
Er zit veel originaliteit in het album, maar die is niet in de eindes te horen.
Wat het afwikkelen van nummers betreft, onderscheidt Pet Sounds zich niet van de muzikale status quo.
Natuurlijk doen The Beach Boys dit wel met hun eigen kenmerkende stijl, maar ook dit wordt teveel gebruikt: ik betrapte mezelf er toch op dat ik zat te wachten op nummers die niet met wegfadende koortjes zouden eindigen.
En hoewel de muziek erg goed in elkaar zit, zijn er ook muzikale stukken die verder uitgewerkt hadden kunnen worden.
De muzikale intermezzos in Here Today en I Just Wasn't Made For These Times bijvoorbeeld: heel erg mooi, maar doordat het zo kort duurt, schiet het een beetje aan zijn doel voorbij.
Verder vind ik Pet Sounds ook nog wel van 'fillers' te betichten.
De instrumentale nummers zijn leuk, maar ze halen het algemene niveau van de plaat niet.
Maar misschien dat deze nummers nog verder kunnen groeien bij latere luisterbeurten.
Maar om Pet Sounds een van de eerste conceptalbums te noemen, gaat mij te ver.
Daarvoor klinkt het te veel als een verzameling nummers, in plaats van een geheel.

Het zwakste punt van dit album zijn de teksten: het enige creatieve aandeel dat Brian Wilson uitbesteedde.
Hij had beter een andere tekstschrijver kunnen zoeken.
De teksten zijn ronduit knullig: ze doen geen recht aan de muziek.
Bij sommige nummers stoort dat niet zo (bij Wouldn't It Be Nice heeft het zelfs wel zijn charmes) en bij andere nummers valt het nog mee (Caroline No, Don't Talk en God Only Knows).
Maar bij That's Not Me, I'm Waiting For The Day en Here Today (om er maar een paar te noemen) is het niet om aan te horen.

I soon found out that my lonely life wasn't so pretty
I came along when he broke your heart, that's when you needed someone
It makes you feel so bad, it makes your heart feel sad, it makes your days go wrong, it makes your nights so long.

Ik vind 't van een kinderen voor kinderen niveau.
Het is waar dat tekst na de muziek komt, maar er zijn grenzen.

Dus, mijn conclusie wat betreft Pet Sounds:
De klankkleuren van de vele instrumenten worden briljant benut. Waar tijdgenoten van The Beach Boys er nog mee zaten te experimenteren, leek Wilson al precies te weten hoe hij dit aan moest pakken. Wat dat betreft klinkt Pet Sounds als een plaat die veel later uitkwam, toen wegbereiders al hadden laten zien hoe je exotische instrumenten met popmuziek vermengd.
Maar Pet Sounds kwam uit in 1966 en was daarom zelf zo'n wegbereider.
En dat geeft het album een onverwoestbare waarde, ondanks dat het nu soms enigszins gedateerd klinkt.
Dan kun je kritisch zijn wat je wilt: dat is gewoon pure kwaliteit.
Maar waar Sgt. Pepper's aparte instrumentatie (juist omdat het eruit springt) het album, los van de muziek, interessant houdt, moet Pet Sounds zich meer bewijzen.

En dat doet het.
De melodieën zijn sterk, de samenzang is goed.
Okee, het is misschien wat braaf, maar er zitten ook wat duistere momentjes in die het fascinerend houden.
Hier en daar laat Wilson wat kansen liggen.
De teksten zijn van een bedroevend niveau.
Maar al met al een goede plaat.

Een conceptalbum is het voor mij niet.
Het is ook niet zo indrukwekkend en groots als bv. Sgt. Pepper.
Maar goed: hetzelfde geldt voor Rubber Soul en Revolver.
Wat dat betreft is het jammer dat Brian Wilson tijdens de Smile-sessies een zenuwinzinking kreeg.
Als hij de goede ideeën op Pet Sounds nog verder had ontwikkeld, had dat een perfect meesterwerk opgeleverd (nu heb ik Smile nog niet geluisterd, dus ik hoop dat ik positief verrast wordt).
Al met al verdient Pet Sounds zijn reputatie grotendeels wel.
Ik zou het zeker niet de beste plaat ooit gemaakt willen noemen, maar vernieuwend is het zeker.
Het is een plaat die laat horen wat je allemaal met popmuziek kunt doen en daarmee hebben The Beach Boys hun tijdgenoten ongetwijfeld geholpen om nog briljantere muziek te maken.

Ik ken dit album vanuit de platencollectie van mijn vader. Ik vond én vind nu nog steeds de hoes niet bijzonder en heb misschien de plaat daarom altijd nooit echt goed beluisterd in het verleden. Een aantal jaren geleden kreeg ik het cd'tje van Pet Sounds in handen en ben toen eens gaan luisteren.

Niet verkeerd, maar ik vind sommige nummers een beetje 'over de top' qua arrangementen en geluiden. Het klinkt allemaal goed qua geluid, maar op 1 of andere manier hangt er een duistere kant aan deze plaat. Iets engs zelfs. Waarom? Ik weet het niet!

Maar toch: absoluut een goed album!

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

God Only Knows en de frontcover als plaatje zeggen mij wel wat, maar verder.
Het is eigenlijk heel erg stemmige muziek, wat the Beach Boys hier maak. Op het eerste gehoor ook heel braaf. Maar ik begrijp ook wel dat dit goed werkt, want het heeft iets aanstekelijks, iets goed behapbaars. Soms bijna zalvend door hoe de zanglijnen en de muziek samen komen. Geen verkeerd album dit en vast ook één die ik mijn vader aan kan raden (als hij het al niet kent).

Het beste album ooit gemaakt? Volgens velen is dat zo. Er zijn veel ‘aller-tijden’ lijstjes waarin het album op 1 staat in elk geval. En ik vermoed dat er weinig lijstjes zijn waar het album niet in de top 10 voor komt. En ja, ook ik vind het een erg fraai album.

Vooral de zang op dit album verdient een 10+. Het is bizar hoe harmonieus de stemmen op elkaar zijn afgestemd. Het lijkt bijna een sprookje. Als er een hemel bestaat dan kunnen de engelen dit niet evenaren.

Ook het begin van elke song is een klein meesterwerkje, vooral bij opener Wouldn’t It Be Nice is het even kippenvel. Vervolgens You Still Believe In Me. Dit nummer en de titeltrack Pet Sounds scoren bij mij onder de 8. Daarna is het vooral genieten. That’s Not Me. Bijna a capella op sommige momenten. Don’Talk is groots in zijn kleinheid. Hemelse zang.

I’m Waiting For The Day klinkt meest melancholisch, maar dan ineens is daar een versnelling. Let’s Go Away een instrumentaal moment van rust voor de tweede helft die o zo mooi begint met Sloop John B. ‘This is the worst trip I’ve ever been on let me go home’. Dat geldt niet voor de muziek in elk geval! Want nu komt het hoogtepunt van het album. God Only Knows

I Know There’s an answer. Ook dat is voor mij een hoogtepunt. Here Today, jammer van die sax of trompet(?).
I Just Wasn’t Made For These Times. Als dat op het album slaat klopt dat. Het is een album for all times. Afsluiter Caroline, No is de laatste kers op de taart. De trein kan vertrekken.

Stuk voor stuk nummers waarover is nagedacht. Brian Wilson heeft hier zijn gehele creatieve geest in gegooid. Het is zijn schepping. De overige leden van de band zijn druk met optreden. Dit album moest nog beter worden dan elk van zijn voorgangers maar ook van zijn opvolgers.

Het is gelukt om een album te maken wat helemaal af is. Maar het beste album aller tijden is het voor mij persoonlijk toch niet. Dat heeft meer te maken met mijn eigen smaak dan met dit album. Er is nog zoveel moois verschenen in alle jaren daarna.