Blur - The Ballad of Darren (2023)

Met dat verschil dat met zijn stem zo'n nummer volledig verpest wordt, want dat heeft weinig met zingen te maken.

Speciaal voor jou dan een afspeellijst met alle instrumentale Spinvis-nummers! zodat je er toch nog een beetje van kan genieten!

Het eerste Blur album dat ik van begin tot eind goed vind. Geen enkele misser. Topalbum. Hun beste en momenteel mijn favoriete plaat van het jaar.

Best een laag gemiddelde voor een ontiegelijk mooi album als deze. Eigenlijk zou een band zo laat in hun carrière niet meer zulke mooie parels mogen maken, maar zie nu.

Wil trouwens ook even een spotlight zetten op de bonus tracks, die eigenlijk niet moeten onderdoen aan de 'echte' tracklist. Vind The Rabbi zelfs een van de sterkste nummers van de hoop.

Vrij onverwacht dat Blur nog met een album op de proppen kwam. Een behoorlijk album, wat donkerder en melancholieker dan voorgaand werk maar vrij evenwichtig. Al spreken de songs globaal mij minder aan die van vorig album of hun beste in de jaren '90.

Mijn profiel: Groot fan van de eerste 3 Gorillaz albums, maar ook van de laatste. Gelukkige bezitter van Everyday Robots (2014). Ik ken 4 nummers van Blur bij naam: Song 2, Country House, Parklife en Girls & Boys.

In eerste instantie ging ik uit van een simpele rockplaat. Met The Narcissist als toegangkelijke single. Bij St. Charles Square lijkt het inderdaad die kant op te gaan. Maar dat was een eenmalige rit. Nu is het toch wel een rustig plaatje geworden. Je vergeet soms wel eens dat de gemiddelde bandlid uit de jaren 90 ook gewoon 50+ is. Het is voor mij de eerste Blur-plaat waar ik voor ga zitten, en het valt mij niet tegen. Ben wel benieuwd hoe de Blur-fan hierin staat. The Narcissist blijft het best hangen, wat een voltreffer. Barbaric staat ondertussen ook in de V15, terecht ook.

Ik word hoe dan ook wel blij van de stem van Albarn. Hij is eigenlijk gewoon de Ray Davies van zijn generatie.

Wat een heerlijk melancholische plaat van Blur. Ik waan me weer terug begin jaren 90. Maar dan niet bij het Blur-geluid van toen, eerder bij de alternatievere (of ok, misschien gewoon minder doorgebroken) gitaargroepjes. Bij Barbaric moet ik bvb terugdenken aan de heerlijke gitaarpop van Jazz Butcher, Felt en zelfs het meer electronische Momus.
Dinsdag zie ik ze in Lokeren. Waar ik eerst mikte op een verzameling greatest hits hoop ik nu dat ze een groot aantal songs van dit album brengen.

Het is puur op mijn waardering voor de oude Blur en sommige Damon Albarn projecten dat ik bij mijn eerste draaibeurt de plaat niet binnen 5 nummers uitzet. Dan komt The Narcissist, een lekker nummer en ook daarna kan ik het wel aardig waarderen tot en met het laatste hoogtepuntje, The Height.
En tot mijn eigen verrassing lijkt het daarmee niet zozeer Damon Albarn maar juist Graham Coxon te zijn die met zijn atypische gitaargepiel vooral de tweede helft van de plaat nog de moeite waard maakt. Zo heb ik wel weer wat geleerd maar ik verwacht niet dat ik deze plaat nog heel vaak zal draaien.

Voor de zekerheid heb ik hierna nog even Parklife opgezet, misschien vind ik niet zozeer deze laatste worp matig maar ben ik gewoon Blur-moe. Dat valt mee: Parklife bevalt me nog als vanouds.

Ik was naar The Swan aan t luisteren en dat is nu wel eens mooi, wel duidelijk AM/Hawley achtig

Blur-moe lijkt me moeilijk aan het tempo dat die albums uitbrengen, niet?

Ik ben meer liefhebber van 13 en het titelloze album, maar deze zou wel eens op de derde plaats kunnen belanden. Hoe meer ik ze beluister, hoe beter ik deze schijf vind.

Ik denk meer Albarn moe.

Helaas Blur niet live willen zien in de Ziggo vanwege de krankzinnige ticketprijzen maar dat de heren nog kwalitatief goede muziek kunnen maken bewijst ook dit album wederom. Melancholisch terugkijken naar de jaren 90 doe ik al een tijdje niet meer. In feite hebben we hier nu met andere mensen en andere muzikanten te maken dan destijds maar zo nu en dan tikken ze de nineties even aan (St. Charles Sq., Barbaric, The Narcissist & The Rabbi). Ook inderdaad weer ingetogen nummers die mij teveel doen denken aan Albarn solo. De grootste parel wat mij betreft is The Heights die zomaar in de hall of fame van Blur tracks gezet mag worden. Laat de heren maar lekker dit soort albums blijven uitpoepen.

Blur anno 2023. Minder rock, meer intieme miniatuurtjes in de vorm van stemmige ballads, die de muzikaliteit en het goede gevoel voor melodie van Albarn & Co(xon) ragfijn weergeven. Mooie plaat, die prima past bij de levensfase van dit illustere Britpop kwartet. En dat ze nog kunnen rocken, heb ik kunnen beluisteren in de Ziggo Dome op 27 juni jl. Dus ook dat zit wel goed. Still going strong!!

De livestream waarin ze dit hele album integraal speelden (met enkele obscure oudere tracks als toffe toegift), heeft mijn waardering voor deze plaat nog meer doen toenemen. Een vreemde eend in het Blur-oeuvre zal het wel blijven, door de afgemetenheid ervan. Al hun andere platen (inclusief The Magic Whip) nemen wel ergens een onverwachte afslag, vliegen vrolijk uit de bocht of werken mooi met contrasten, hier gebeurt dat enkel enigszins bij de overgang van The Ballad naar St. Charles Square. Gezien een bonustrack als het heerlijk door Graham gezongen ska-achtige Sticks & Stones (en ze zullen vast meer van zulk materiaal hebben liggen), zal het een heel bewuste keuze geweest zijn hier een wat dat betreft a-typisch Blur-album van te maken. Toch voelt het voor mij juist daarin wel erg opzichzelfstaand en daarmee een waardevolle toevoeging aan dat oeuvre. Zoals eerder gezegd smaakt het wel erg naar meer, hopelijk ook bij de band en dan heb ik het niet over pas weer over een jaar of acht. Al blijven er natuurlijk al hun andere projecten (waarvan vooral Coxons The Waeve nu mijn aandacht heeft) om de tussentijdse honger enigszins te stillen.

(Deluxe) versie met 3 extra tracks maakt het album compleet.
Het marketing truckje voor extra reuring is ze vergeven.

youtube link 13. Sticks and Stones
en inmiddels ook aanwezig op spotify

Beste Bluralbum. Eerste 6 nummers om en nabij geniaal. Verslavend gitaartje in Barbaric. Bonussong The Swan is schitterend. Oi!

Soms zijn er van die platen waarop ik alle muziek wel goed vindt, maar dan blijf zoeken naar een soort 'klik' die nooit komt, dat gevoel dat de muziek je echt grijpt. De nieuwe Blur heb ik al een keer of dertig beluisterd, veel meer kansen dan ik de meeste andere albums geef, maar hij blijft een beetje aan dat euvel leiden. Goede liedjes, mooie teksten, prima productie, waarschijnlijk hun meest coherente plaat van de 21e eeuw tot nu toe. Maar?

Misschien mis ik wat energie, of afwisseling? Het blijft allemaal zo ronddwalen in zuchtende melancholie, introversie, gemijmer. Het enige dat je een 'rocker' zou kunnen noemen, 'St Charles Square', ontsnapt ook niet aan dat gevoel, en staat te vroeg op de plaat om wat licht te brengen in het emotionele moeras waar Albarn zichzelf in wentelt. Echt verrassend vind ik het ook niet meer, na veertig jaar en alle zijprojecten, het gevoel bekruipt me steeds dat ze dit alles weleens eerder en beter hebben gedaan.

Vanaf 'Faraway Island' wordt de plaat ineens een stuk beter, en de laatste drie nummers raken me wél echt. Daarom voor nu nog 3,5*. Ik blijf het gevoel houden dat op een gegeven moment het kwartje nog wel gaat vallen met de rest, maar dat zal echt nog moeten blijken.