Sigur Rós - ÁTTA (2023)

‘Probleem’ wat zich vaker voordoet en vast en zeker ook al vaker benoemd is; de muzikale stroming die bij een album genoemd wordt klopt soms echt van geen kanten. Onder ÁTTA wordt vermeld ‘pop/rock’. Misschien toch een idee om het genre per album variabel te maken en niet aan alle releases van een band hetzelfde label te hangen. Niet altijd gemakkelijk, maar dit kan toch beter lijkt me.

Vandaag de CD opgehaald bij Concerto Amsterdam (ik had m al een maand geleden besteld), wat prachtig! Op aanraden van 'Wiki', moet je hem in één keer achter elkaar luisteren.

Leuke anekdote:
Jaaaaaren geleden (toen ze nog niet zo bekend waren) voor het eerst in Paradiso gezien... wat een concert, heb staan janken omdat ik het zo verschrikkelijk mooi vond....

Jaren later kwamen ze weer in, toen nog HMH. Een vriend van mij uit Rotterdam nodigde mij uit mee te gaan, maar ik twijfelde omdat ik zo'n goede herinnering had van Paradiso, uiteindelijk toch meegegaan en je raad het al, weer janken!

Halfje erbij. Als hij eenmaal is ingedaald, laat hij niet meer los.

Moet hem denk ik een flink aantal keer luisteren voor een eerlijk oordeel.

Eerste gehoor is: dit zijn een heleboel ideeën door elkaar en het lijkt wat onsamenhangend.

Ik hoor met vlagen de meditatieve, hypnotiserende, herhalende invloed van Sveinsson. Dit is wat mij altijd heeft geraakt bij SR. Maar wat ik zeg, met vlagen.

Zou het Jónsi zijn die te veel wil? Men heeft het over weinig afwisseling op deze plaat maar ik zou zelf misschien wel zeggen te veel afwisseling. Oké, je mist natuurlijk de euforische uitbarstingen maar als dit een meditatieve plaat was geweest met nummers als "Untitled 3" of "Heysatan" dan was het voor mij al 100x beter geland.

Op het eerste gehoor gaan deze composities alle kanten op maar niet echt ergens heen.

Maar kans dat hij nog goed gaat vallen.