Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: SPRINTS - Letter To Self - dekrentenuitdepop.blogspot.com
SPRINTS - Letter To Self
De Ierse band SPRINT opent het muziekjaar 2024 met haar debuutalbum Letter To Self en het is een overrompelend goed debuutalbum, dat overloopt van energie en urgentie en vol staat met geweldige songs
De Britse muziekpers creëert aan het begin van 2024 een ware hype rond de Ierse band SPRINTS. Dat betekent meestal dat er niet zo veel bijzonders aan de hand is, maar de band uit Dublin heeft met Letter To Self echt een geweldig album afgeleverd. SPRINTS kan uit de voeten met postpunk, maar schuift minstens net zo vaak op richting indierock, garagerock of punk. Letter To Self maakt indruk met fantastisch gitaarwerk en met de alle kanten op schietende zang van Karla Chubb, die kan praten, zingen en schreeuwen, maar het debuutalbum van SPRINTS is ook een album met een aantal direct memorabele songs en een album waar de energie van af spat. Een prachtige start van het muziekjaar 2024!
Een deel van de Britse muziekpers heeft het in de allereerste week van 2024 al serieus over het album van het jaar. Het is een album dat uitvoerig de hemel in wordt geprezen, waarbij superlatieven niet worden geschuwd en waarbij driftig wordt gestrooid met grote namen. Het gaat allemaal om Letter To Self van de Ierse band SPRINTS (met hoofdletters). Na twee veelbelovende EP’s en het opbouwen van een uitstekende live-reputatie, is het helemaal aan het begin van 2024 tijd voor het langverwachte debuutalbum van de Ierse band.
Door de zorgvuldig gecreëerde hype begon ik met enige scepsis aan het album van de band uit Dublin, maar deze scepsis verdween al snel als sneeuw voor de zon. SPRINTS krijgt onder andere het label postpunk opgeplakt en hoewel dit niet helemaal ten onrechte is, klinkt de band uit Dublin zeker niet hetzelfde als al die andere postpunk bands die de afgelopen jaren zijn opgedoken, onder andere uit de Ierse hoofdstad, die dankzij Fontaines D.C. en The Murder Capital uitgroeide tot de hoofdstad van de postpunk.
SPRINTS overtuigde me niet direct, want wanneer in het eerste deel van de openingstrack staccato gitaarakkoorden worden gecombineerd met dwingende basloopjes, wat nerveuze drums en wat onvaste praatzang klinkt de muziek van SPRINTS nog niet heel onderscheidend. Halverwege de openingstrack trapt de Ierse band het gaspedaal echter volledig in en verlaat het de gebaande paden van de postpunk om ergens tussen garagerock, punk en indierock uit te komen.
Frontvrouw Karla Chubb laat horen dat ze ook kan zingen en SPRINTS verrast vrijwel direct met geweldige gitaarriffs, die hier en daar herinneren aan het gitaarwerk van The Edge in zijn jonge jaren, maar dan wat minder geremd, en zo nu en dan met uithalen die flink kunnen ontsporen. De ritmesectie blijft het postpunk keurslijf nog even trouw, maar alles bij elkaar genomen klinkt Letter To Self al snel een stuk spannender dan vrijwel alle postpunk albums die vorig jaar zijn verschenen.
Het is voor een belangrijk deel de verdienste van Karla Chubb, die niet alleen de meeste vocalen voor haar rekening neemt, maar ook de belangrijkste songwriter van de band is en een deel van het gitaarwerk voor haar rekening neemt. De Ierse muzikante vertrouwt deels op praatzang, maar kan ook echt zingen en kan het bovendien heerlijk uitschreeuwen. Het voorziet Letter To Self van heel veel energie en die energie wordt versterkt door het al eerder genoemde geweldige gitaarwerk op het album.
Het is gitaarwerk dat de muziek van SPRINTS ook de kant van de indierock, noiserock, punk of garagerock opduwt, waardoor de band uit Dublin zich definitief ontworstelt aan het hokje postpunk. Het is gitaarwerk dat behoorlijk rauw stevig kan klinken, maar het veelkleurige gitaarwerk op Letter To Self kan bij vlagen ook bijna minimalistisch klinken en herinneren aan het briljante debuutalbum van Young Marble Giants om niet veel later weer een compleet andere kant op te schieten.
Wanneer wolken postpunk overdrijven op Letter To Self raakt SPRINTS aan Siouxsie & The Banshees, maar minstens net zo vaak hoor ik flarden van een jonge PJ Harvey of domineren invloeden uit de 90s indierock. Hole, Elastica en Pixies komen ook voorbij, maar SPRINTS blijft ook zichzelf, waardoor het de vergelijking met anderen al snel ontstijgt.
Elf songs lang staat SPRINTS garant voor een enorme dosis passie, energie en urgentie, maar de Ierse band maakt ook indruk met de ene na de andere geweldige song, die stuk voor stuk makkelijk blijven hangen. Ik ga het in de eerste week van het jaar echt nog niet over jaarlijstjes hebben, maar dat het muziekjaar 2024 fantastisch is gestart met Letter To Self van SPRINTS is ook wat mij betreft zeker. Erwin Zijleman