menu

SPRINTS - Letter to Self (2024)

mijn stem
3,66 (134)
134 stemmen

Ierland
Rock
Label: City Slang

  1. Ticking (3:06)
  2. Heavy (3:27)
  3. Cathedral (2:59)
  4. Shaking Their Hands (3:42)
  5. Adore Adore Adore (2:37)
  6. Shadow of a Doubt (4:10)
  7. Can't Get Enough of It (4:19)
  8. Literary Mind (4:32)
  9. A Wreck (A Mess) (3:36)
  10. Up and Comer (3:46)
  11. Letter to Self (3:20)
totale tijdsduur: 39:34
zoeken in:
avatar van ABDrums
4,0
Vanochtend kreeg ik de tip om deze plaat eens van een luisterbeurt te voorzien. Ik ben nu bijna bij het einde ben aanbeland en ik wil hem jullie niet onthouden, legian en ProGNerD (en ook denk ik dat Juul1998B hier zeker iets mee kan!).

De volgende beschrijving van het album op Bandcamp vind ik eigenlijk wel heel treffend en veelzeggend. Dat scheelt mij weer een hoop schrijf- en nadenkwerk.
SPRINTS' debut album ‘Letter To Self' embodies their substantial evolution over the past 3 years. Transforming pain into truth, passion into purpose and perseverance into strength, the Dublin four-piece have steadily grown in stature, releasing two acclaimed EPs and building a fearsome live reputation.

'Letter To Self' is the sound of SPRINTS consolidating and levelling up. Exhibiting their most vulnerable moments and imbuing their visceral garage-punk with a palpable sense of catharsis that we can all benefit from.

Inspired by Savages, their sound matured into energetic and abrasive garage-punk, synthesising influences ranging from early Pixies, Bauhaus, Siouxsie Sioux, IDLES and LCD Soundsystem.

Singer, guitarist and lead-songwriter Karla Chubb tackles her inner turmoil head-on, and uses her platform to address inequality and issues close to hear heart, like the campaign for 'Repeal The 8th', and women’s ongoing fight for bodily autonomy, struggles with self acceptance, identity, mental health struggles, sexuality and catholic guilt.

For their debut album, the band set about transforming so-called “negative energy” into an opportunity for communal catharsis and healing. Karla Chubb sums up the message that lies at the very heart of the album: “No matter what you're born into, or have experienced, there's a way to emerge from this and be happy within yourself.”

Toegegeven, hier moet je absoluut voor in de stemming zijn. Dit type punk vind ik echter gevarieerd en interessant genoeg om echt van te kunnen genieten. Wat me met name opvalt zijn de heerlijke baslijnen die de boel aan elkaar knopen. Vaak niet heel moeilijk, maar wel ontzettend smaakvol en behoorlijk effectief.

Bovendien vind ik de zangeres lekker expressief enigszins theatraal zingen. Dat stoort me echter geen moment, aangezien ik zelfs denk dat de zangwijze zeer goed uit de verf komt in combinatie met de persoonlijke lyrics en de stuwende punk-ritmes. Tel daar een aantal eigenwijze composities, een goede sequencing en een sterke productie bij op, en je hebt een uitstekende punkplaat te pakken.

Zet 'm eens onbevoordeeld op zou ik zeggen, ik vind het in ieder geval een zeer fijne plaat die zeker nog een aantal keer voorbij gaat komen. Dan is hiermee voor mij het muziekjaar van 2024 officieel afgetrapt en is eerste ontdekking een feit!

Ik vraag me ook hardop af of namsaap, Johnny Marr, AOVV en EvilDrSmith te porren zouden zijn voor dit plaatje. Geen idee eigenlijk, maar ik tag jullie toch maar even onder het motto 'wie niet waagt, die niet wint'.

avatar van henrie9
4,5
Je kan 2024 maar best zo dampend rockend mogelijk inzetten en dan word je met een memorabel debuutalbum als dat van SPRINTS als vanuit het niets ineens perfect bediend. Een viertal brutaaltjes met intussen al een verschroeiend stevige live-reputatie in Dublin en heel ver in de omstreken.

Ja, ze schrijven behoorlijk sombere rocksongs, maar wel knallend, ritmisch, melodisch als de beste popsongs van Garbage, vol doelgerichte opwinding, taai volhoudende power en krachtig zuiverende emoties.

Al van bij de doortastende opener 'Ticking', onheilspellend als een tijdbom bovendien, met die kwetsbare, van oorsprong Duitse frontvrouw Karla Chubb die we het keer op keer als een ziedend op en neer over het podium rollende Frank Black van Pixies horen uitschreeuwen. Net zo in het schrikwekkende, tot aan zijn hartverscheurende explosie langzaam doortikkende 'Shadow of a Doubt', eerst even als PJ Harvey de spanning opbouwen en vervolgens een vier minuten lange angstige ontladingsschreeuw als na welk trauma of depressie ook. Of zoals in een der hoogtepunten, de sneltrein 'Literary Mind', een jachtige queerlovesong met veel gruizige gitaren en The Strokes-vibes, meezinger, met een altijd furieuze Chubb, hier vocaal ondersteund door bassist McCann. In 'Cathedral' ook, met queervrouw Karla als een bezwerende Jim Morrison hevig tegen de vastgeroeste Ierse moraal aanschoppend.
Ook de referenties naar U2 zijn niet van de lucht, neem het rauw exploderende 'Heavy', met Chubb weer vol in mantra-modus, dat 'Desire' oproept. Of in het goedkeuring zoekende 'Adore Adore Adore'. Evengoed is deze laatste dankbare knipoog naar 'Adore Life' van Savages, hun inspiratieband. Na de katharsis van een witheet album besluiten ze in de finale woeste titelsong toch met positieve lyrics: we hoeven niet op elkaar te lijken om elkaar te aanvaarden. En in het slotparlando, Chubb's allerlaatste woorden "Any night can become day."

'Letter To Self', een kolkend album met een heel pak uitmuntende, opzwepende ADHD-songs op rij, met in zich, hoe kan het anders, een diep kwetsbare Ierse bodem. Ze borrelt daar in Dublin dus mooi verder die bron van bruisende creativiteit, van steengoede bands op zoek naar bevestiging. Een muzikale tsunami als SPRINTS hoort in al zijn frisheid bij diegenen die in dit jonge 2024 zeker de grote sprong verdienen. Karla Chubb, zang-gitaar, Colm O'Reilly, gitaar, Sam McCann, bas, Jack Callan, drums, traag maar zeker groeien ze uit tot een band van niet meer te negeren drieste gitaarhonden.

'Ze zeggen dat ze goed is voor een groentje', zingt cynische Karla Chubb over zichzelf in 'Up and Comer'. Maar samen vormen ze intussen een ambitieus, meedogenloos kwartet, dat niet in de pas wil lopen en dat drie jaar, in singletjes en epeetjes, dit glorieus debuut met zijn fantastische soundmuur van wegschurende gitaren en doordollende bassen en drums hebben gewikt en afgewogen. Tot het hier dan ook helemaal goed zit. Met dank daarvoor ook aan producer Daniel Fox, bassist van de even wild confronterende Gilla Band.

Een knetterend debuut, op het City Slang-label notabene, van energievreters die hun bandnaam niet hebben gestolen, die als een Usain Bolt sprint na sprint weten te trekken. Met als uithangsbord hun ongeremd intense zangeres wiens vocals tot lang nadien blijven nagalmen als in één lange bevrijdende schreeuw. Losgeslagen verslavend plaatje, zoveel is duidelijk. Het wordt lekker druk rond Fontaines D.C. en The Murder Capital, al zo helemaal aan het begin van het jaar.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: SPRINTS - Letter To Self - dekrentenuitdepop.blogspot.com

SPRINTS - Letter To Self
De Ierse band SPRINT opent het muziekjaar 2024 met haar debuutalbum Letter To Self en het is een overrompelend goed debuutalbum, dat overloopt van energie en urgentie en vol staat met geweldige songs

De Britse muziekpers creëert aan het begin van 2024 een ware hype rond de Ierse band SPRINTS. Dat betekent meestal dat er niet zo veel bijzonders aan de hand is, maar de band uit Dublin heeft met Letter To Self echt een geweldig album afgeleverd. SPRINTS kan uit de voeten met postpunk, maar schuift minstens net zo vaak op richting indierock, garagerock of punk. Letter To Self maakt indruk met fantastisch gitaarwerk en met de alle kanten op schietende zang van Karla Chubb, die kan praten, zingen en schreeuwen, maar het debuutalbum van SPRINTS is ook een album met een aantal direct memorabele songs en een album waar de energie van af spat. Een prachtige start van het muziekjaar 2024!

Een deel van de Britse muziekpers heeft het in de allereerste week van 2024 al serieus over het album van het jaar. Het is een album dat uitvoerig de hemel in wordt geprezen, waarbij superlatieven niet worden geschuwd en waarbij driftig wordt gestrooid met grote namen. Het gaat allemaal om Letter To Self van de Ierse band SPRINTS (met hoofdletters). Na twee veelbelovende EP’s en het opbouwen van een uitstekende live-reputatie, is het helemaal aan het begin van 2024 tijd voor het langverwachte debuutalbum van de Ierse band.

Door de zorgvuldig gecreëerde hype begon ik met enige scepsis aan het album van de band uit Dublin, maar deze scepsis verdween al snel als sneeuw voor de zon. SPRINTS krijgt onder andere het label postpunk opgeplakt en hoewel dit niet helemaal ten onrechte is, klinkt de band uit Dublin zeker niet hetzelfde als al die andere postpunk bands die de afgelopen jaren zijn opgedoken, onder andere uit de Ierse hoofdstad, die dankzij Fontaines D.C. en The Murder Capital uitgroeide tot de hoofdstad van de postpunk.

SPRINTS overtuigde me niet direct, want wanneer in het eerste deel van de openingstrack staccato gitaarakkoorden worden gecombineerd met dwingende basloopjes, wat nerveuze drums en wat onvaste praatzang klinkt de muziek van SPRINTS nog niet heel onderscheidend. Halverwege de openingstrack trapt de Ierse band het gaspedaal echter volledig in en verlaat het de gebaande paden van de postpunk om ergens tussen garagerock, punk en indierock uit te komen.

Frontvrouw Karla Chubb laat horen dat ze ook kan zingen en SPRINTS verrast vrijwel direct met geweldige gitaarriffs, die hier en daar herinneren aan het gitaarwerk van The Edge in zijn jonge jaren, maar dan wat minder geremd, en zo nu en dan met uithalen die flink kunnen ontsporen. De ritmesectie blijft het postpunk keurslijf nog even trouw, maar alles bij elkaar genomen klinkt Letter To Self al snel een stuk spannender dan vrijwel alle postpunk albums die vorig jaar zijn verschenen.

Het is voor een belangrijk deel de verdienste van Karla Chubb, die niet alleen de meeste vocalen voor haar rekening neemt, maar ook de belangrijkste songwriter van de band is en een deel van het gitaarwerk voor haar rekening neemt. De Ierse muzikante vertrouwt deels op praatzang, maar kan ook echt zingen en kan het bovendien heerlijk uitschreeuwen. Het voorziet Letter To Self van heel veel energie en die energie wordt versterkt door het al eerder genoemde geweldige gitaarwerk op het album.

Het is gitaarwerk dat de muziek van SPRINTS ook de kant van de indierock, noiserock, punk of garagerock opduwt, waardoor de band uit Dublin zich definitief ontworstelt aan het hokje postpunk. Het is gitaarwerk dat behoorlijk rauw stevig kan klinken, maar het veelkleurige gitaarwerk op Letter To Self kan bij vlagen ook bijna minimalistisch klinken en herinneren aan het briljante debuutalbum van Young Marble Giants om niet veel later weer een compleet andere kant op te schieten.

Wanneer wolken postpunk overdrijven op Letter To Self raakt SPRINTS aan Siouxsie & The Banshees, maar minstens net zo vaak hoor ik flarden van een jonge PJ Harvey of domineren invloeden uit de 90s indierock. Hole, Elastica en Pixies komen ook voorbij, maar SPRINTS blijft ook zichzelf, waardoor het de vergelijking met anderen al snel ontstijgt.

Elf songs lang staat SPRINTS garant voor een enorme dosis passie, energie en urgentie, maar de Ierse band maakt ook indruk met de ene na de andere geweldige song, die stuk voor stuk makkelijk blijven hangen. Ik ga het in de eerste week van het jaar echt nog niet over jaarlijstjes hebben, maar dat het muziekjaar 2024 fantastisch is gestart met Letter To Self van SPRINTS is ook wat mij betreft zeker. Erwin Zijleman

avatar van 4addcd
4,0
Kijk, weer dit is voor mij de grote waarde van MuMe; albums en artiesten leren kennen die normaal gesproken voor mij onbekend waren gebleven. De diverse links naar andere bands maakten me nieuwsgierig, dus gisteren en vandaag al diverse malen gedraaid. De energie en het onstuimige mag ik heel graag horen. Al na nummer 3 zag ik de moshpit en pogo al voor me tijdens een live optreden. Live lekker uit je plaat, maar fijn is dat de energie in de huiskamer ook al hoorbaar en voelbaar is bij het draaien van het reguliere album. Daar laten vele bands het liggen. De mix is ook best hard en dat versterkt de muziek van Sprints enorm.
Is er alleen maar goed wat er blinkt? Nou, niet helemaal, want naast dat het niet vernieuwend of origineel is betrap ik de band er op dat ze vaak op dezelfde manier richting een ontstuimig refrein gaan. De toonhoogte en volume van de stem gaan richting de voorspelbare maar heerlijke climax. Daardoor soms het gevoel dat nummers te veel op elkaar lijken.
Och, dit soort albums moet je eigenlijk niet te veel analyseren. Gewoon zelf ook even op standje onstuimig en euforisch om na dik 39 minuten hijgend en puffend met een grote glimlach weer op adem te komen. Errug jammer dat je als zuid-oost Brabander niet naar een concert in de buurt kan. Had er zeer zeker naartoe willen gaan!

avatar van AreYouThere
4,5
Ik ga dit keer maar eens geen uitgebreide review schrijven maar het kort houden. SPRINTS levert echt een dijk van een plaat af. Niet mega complex maar oh zo lekker. Voor die momenten dat je even een schop onder je kont nodig hebt of even wakker geschud moet worden na een saaie werkdag op de weg naar huis. Dit doet voor mij eigenlijk alles goed. Hebben we het al vaker voorbij horen komen? Misschien. Maar goede muziek blijft goede muziek en 'Letter to Self' is niet alleen goede muziek, het is een blik met energie die ik graag even opentrek als ik er behoefte aan heb.

4,5* - Het jaar is goed begonnen.

avatar van RonaldjK
4,0
In mijn beleving was het vroeger aan het begin van een nieuw jaar stil, tot eind januari een nieuwe album- en singlegolf kwam. Dat is niet meer zo. Wie niet alert is, mist onmiddellijk iets. In de hoek van indie/alternative zijn daar bijvoorbeeld opvallende albums van The Smile, Ty Segall en Sprints.
Vooraf een mea culpa: ik weet dat ik de groepsnaam eigenlijk met hoofdletters moet schrijven, maar vind dat zo lelijk. Ook BROODTROMMEL is niet meer dan broodtrommel. Sorry lieve mensen van Sprints, maar weet dat ik jullie Letter to Self wél lekker vind.

Hierboven terecht geconstateerd: "Het jaar is goed begonnen" (AreYouThere) en "betrap ik de band er op dat ze vaak op dezelfde manier richting een ontstuimig refrein gaan" (4addcd).
Het resultaat is niet vernieuwend (moet dat dan altijd?) maar wél smakelijk. Die opbouw naar een climax lukt wat mij betreft het best in Cathedral en een speciale vermelding wegens smakelijkheid voor de akoestische gitaren in Can't Get Enough of It. Shaking Their Hands groeit bij vaker draaien. Nog een favoriet: Literary Mind gaat niet klein van start maar is meteen stevig en bevat een prachtige melodie.
Zangeres-gitariste Karla Chubb heeft een krachtige en eigenwijze stem die alle decibellen prima kan bijhouden. De korte gitaarsolo's (Colm O'Reilly?) pakken ook, zoals in A Wreck (A Mess): zingend als een ulleann pipe.

De teksten gaan nogal eens over de donkerheid in het leven; poëtisch zonder al te concreet te worden, zodat je er je eigen verhaal in kunt zien. Zoals de hoes meldt: "This is an album for anyone who needs it." In (liefdesliedje?) Literary Mind zit bovendien een leuk woordenspel tussen 'literary' en 'literally' verscholen.

De band omschrijft zichzelf als 'garage punk', waarbij je er andere genrestickertjes bij kan plakken. Maakt ook niet uit. Stevig en emotioneel. Aangenaam.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:12 uur

geplaatst: vandaag om 02:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.