menu

Peter Frampton - Frampton Comes Alive! (1976)

mijn stem
3,51 (179)
179 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: A&M

  1. Something's Happening (5:41)
  2. Doobie Wah (5:34)
  3. Show Me the Way (4:34)
  4. It's a Plain Shame (4:18)
  5. All I Wanna Be (Is by Your Side) (3:07)
  6. Wind of Change (2:45)
  7. Baby, I Love Your Way (4:37)
  8. I Wanna Go to the Sun (7:12)
  9. Penny for Your Thoughts (1:21)
  10. (I'll Give You) Money (5:35)
  11. Shine On (3:35)
  12. Jumpin' Jack Flash (7:35)
  13. Lines on My Face (6:56)
  14. Do You Feel Like We Do (14:17)
totale tijdsduur: 1:17:07
zoeken in:
avatar van caravelle
Ok Jorro, dan heb ik je verkeerd begrepen. Excuses bij deze. Wens ik je bij deze een fijne jaarwisseling.

5,0
Frampton gestrikt door Johan Derksen komende zomer, terwijl Peter aan zijn afscheidstour bezig is.

4,0
Gedwongen afscheidstour, lees dat hij aan een progressieve spierziekte lijdt. Wat jammer.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Jeugdsentiment dit, heerlijke live plaat met het duo Lines On My Face en het fenomenale Do You Feel Like We Do ( met die geweldige talkbox ) als absolute hoogtepunten.
Was een van de eerste vinylplaten die ik kocht in de jaren 70.
Later ook op CD aangeschaft , baal er echter van dat daar enkele nummers op zijn weggelaten ☹️

avatar van caravelle
Beste TS, Koop de 25th anniversary deluxe Edition. Daar staat de dubbel lp in zijn geheel op en nog wat extra nummers die ook niet verkeerd zijn.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Dank Caravelle voor de tip, daar ga ik eens achteraan!

avatar van gaucho
3,5
TEQUILA SUNRISE schreef:
Later ook op CD aangeschaft , baal er echter van dat daar enkele nummers op zijn weggelaten ☹️

Bedoel je dat er op CD nummers ontbreken ten opzichte van de dubbel-LP? Dat dacht ik niet, toch? Zowel mijn dubbel-LP als mijn (geremasterde) CD telt veertien nummers. Of heb je het over een vroege CD-uitgave?
Ik wist niet af van die 25th anniversary. Die heeft inderdaad een paar extra nummers van dezelfde show, maar ik denk toch dat ik het hierbij laat. Ik vind het sowieso een lange zit om dit album in één keer helemaal te beluisteren.

Wat niet wegneemt dat ik er met enige regelmaat toch nog altijd een plaatkant of een paar nummers van draai. De discussie of dit een overschat album is, is hierboven en op de vorige pagina's al uitgebreid gevoerd. Het is inderdaad niet een exceptionele plaat die het predikaat 'meesterwerk' verdient, het is vooral een heel degelijk live-album.
Maar ik vind wel dat Frampton hiermee het succes kreeg wat hij verdiende. En dat zit 'm dan met name in de kwaliteit van de nummers op zich. Want die zijn vrijwel zonder uitzondering dik in orde. Met de voorafgaande studioplaat Frampton uit '75 had hij zich al redelijk in de kijker gespeeld, maar er was een (destijds hevig gepromoot) live-album voor nodig om die uitstekende songs goed voor het voetlicht van een breed publiek te krijgen. Dat lukte hiermee prima, en ook ik viel er destijds als jonge tiener meteen voor.


Jammer dat het succes hem daarna meteen weer ontglipte, al had Peter het met de veel te snel in elkaar gezette opvolger I'm in you (een titel die er gewoon om vróeg om te worden geparodieerd, natuurlijk... ) daar zelf wel een beetje naar gemaakt. Maar het komt wellicht ook omdat zijn AOR-rock over de gehele linie waarschijnlijk toch te degelijk en te voorspelbaar klonk om indruk te blijven maken in het snel veranderende muzikale landschap van de daaropvolgende jaren.

Maar dit blijft een mooi tijdsdocument. Waarbij het eigenlijk verrassend is dat alleen Show me the way, en in mindere mate Baby I love your way, zulke knoeperds van hits werden. Er staat wel meer hitgevoelig materiaal op.

avatar van gaucho
3,5
Rondneuzend op het internet kwam ik nog een mooi verhaal tegen over Framptons succesperiode, en over de verkeerde keuzes die hij daarna maakte.
Opvallend detail: aanvankelijk zou dit een enkele plaat worden, zonder Show me the way, Baby I love your way en Wind of change. Maar A&M-praeses Jerry Moss zag wel wat in een dubbelaar. Framptons voorgaande studioplaten hadden immers voldoende goed repertoire opgeleverd...

https://ultimateclassicrock.com/peter-frampton-frampton-comes-alive/

avatar van caravelle
De 25th anniversary cd editie heeft de volgende toevoegingen:
Just the time of year (akoestisch en niet echt bijzonder)
Nowhere's too far for my baby (lekker beuknummer)
White sugar (redelijk maar niks mis mee)
Deze laatste twee had ik liever op het origineel gehad in plaats van Jumpin Jack Flash.

Tevens een (previously unreleased) Day's dawning. Toppertje dit nummer maar is een studio uitvoering met
een lekker live gevoel maar dan zonder publiek.

Alle nummers staan op deze 2CD in een andere maar kennelijk juiste volgorde tov het origineel. Tevens goeie liner notes met fijne info, prachtige foto's en voorzien van alle songteksten.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Helaas bevat mijn live schijf maar 10 nummers.
Mis Doobie Wah, Its A Plain Shame, Penny For Your Thoughts & All I Wanna Be ( Is By Your Side ).

avatar van caravelle
Dat waren toen twee losse cd's. Dat probleem had ik toen ook rond 1992!

avatar van Running On Empty
3,5
Eergisteren de vinyl schijven weer eens gedraaid.

Fijne dubbel LP blijft het.


avatar van Queebus
3,0
Afgelopen week gekocht op cd, de dubbelelpee had ik reeds in bezit, als onderdeel van een collectie die ik eerder kocht. Als het de doorbraak van een artiest is, de bestverkochte live album ooit, album van het jaar 1976 volgens Rolling Stone, dan moet het wel speciaal zijn toch? Na 3 keer luisteren vind ik het allemaal wel meevallen. Het is niet slecht of zo maar erg enthousiast wordt ik er niet van. Het kostte me veel moeite het hele album te beluisteren en denk dat Peter Frampton gelijk had toen hij Comes Alive als een enkel album bij de platenmaatschappij aanbood. Maar de verkoopcijfers bewijzen dat deze het bij juiste eind hadden en het als dubbelaar wilden uitbrengen.

avatar van Twinpeaks
2,5
Heb hem na flink wat jaren weer eens gedraaid en ik ben nog steeds niet bijster enthousiast. Het lijkt wel of er iets mist , maar wat het nou precies zou moeten zijn kan ik de vinger niet op krijgen. Het is allemaal degelijk en solide , maar de echte spark ontbreekt hier toch wel. In zijn tijd misschien een topper, maar nu schiet het dusdanig tekort om de hele speelduur te blijven boeien. 2 en halve ster en dan ben ik nog mild.

Kalamitsi
Framptom mist simpelweg ballen op dit album. Kort na de release weer rap kado gedaan. Zijn misbruik van die vermaledijde dappiatube deed mij gruwen. En dan dat zoete hitje... Van vuig rocken (mijn voorkeur) was/is geen sprake. Me dunkt weinig hoorbaar geleerd van Steve Marriott in Humble Pie, Die band kon overigens wél stevig uit de hoek komen op hun overtuigende eerste liveplaat Rockin the Filmore'. Maar dit...?

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik blijf dit een aangename (soft-)rockplaat vinden. Overigens vind ik Humble Pie net zo gaaf. Softrock kan bij mij prima naast hardrock en bluesrock bestaan.

De zoete hits zing ik uit volle borst mee. Ik heb ook veel losse singles van Peter Frampton. Leuke artiest om veel van bij elkaar te sparen.

avatar van LucM
4,0
Dit album was destijds een enorm succes mede vanwege de nr.1-hit Show Me the Way dat gekenmerkt door de talkbox en een nummer dat blijft staan als een huis.
Dit niveau wordt hier lang niet altijd gehaald maar Peter Frampton is toch wel een behoorlijke zanger en uitstekende gitarist en ik denk dat hij live beter tot zijn recht komt dan in de studio.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik vind het heel bijzonder hoe er sommige platen zijn die zo slecht in de smaak vallen, maar die ik toch erg graag luister. Zo zijn er natuurlijk ook veel platen die algemeen erg in de smaak vallen, die ik weer niet zo goed kan hebben. Soms snap ik het, maar soms ook weer niet.

Van deze plaat snap ik het wel, omdat het softrock is, en jaren 70 softrock heeft geen goede naam (tegenwoordig ook wel yachtrock) genoemd. In dat licht vind ik het bijzonder dat Steely Dan zo algemeen gewaardeed wordt, terwijl ik die juist weer saai vind. Maar ja, het is maar welke snaar een artiest bij je raakt. En Frampton raakt de juiste snaar bij mij.

avatar van LucM
4,0
Van Peter Frampton bezit ik enkel dit (live)album en het valt mij nog steeds in de smaak vooral vanwege zijn gitaarsolo's. Softrock zou ik dat niet noemen (wel bv. Bread of Carpenters), wel bluesrock met zowel rustige als ruigere stukken. Steely Dan is meer jazzrock en is meer gedistingeerd en gepolijst maar dan op de juiste manier.

avatar van Mssr Renard
4,0
In de kern is Peter Frampton ook een bluesrocker, maar ook een folky en zijn held is Stevie Wonder (hij coverde al wat songs van hem) dus hij heeft ook wel wat soul/r&b elementen in zijn muziek.

Maar ik noem het voor het gemak softrock. Verder kan ik (maar dat komt door mijzelf) met de grootste liefde Steely Dan geen jazzrock noemen. Eerder fusion (door de zang en de pop-elementen). Weather Report en Return to Forever noem ik jazzrock. Maar wat maakt het uit.

Ik vind het wel makkelijk om Frampton softrock te noemen. Past mooi bij mijn platen van Janis Ian en Al Stewart.

avatar van bikkel2
3,5
Comes Alive heeft mij nooit omver geblazen, maar dat het toen een succes was begrijp ik wel.
De "hit" Show Me The Way is natuurlijk een rockclassic geworden van jewelste en het heeft daardoor mede het succes van dit album bepaald.
Muzikaal is het uitstekend; Frampton is een smaakvolle gitarist en met zijn soulvolle stem is ook weinig mis.
Het is meer dat lang niet alle nummers bekijven en dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij ondanks goede bedoelingen nooit echt een superster is geworden. Er kwam geen succesvol vervolg en dat is best jammer.
Wellicht was hij beter op zijn plaats in een formatie als Humble Pie, met een ander toonaangevend bandlid.
Desalnietemin heb ik respect voor hem als artiest.
Ik zag 'm ooit live in Paradiso begin jaren 90 dacht ik en dat was heel goed, maar vooral het bekende spul kreeg support. Do You Feel Like I Do kreeg dezelfde behandeling als hier.

avatar van LucM
4,0
Peter Frampton was meer aan artiest die het van zijn optredens moest hebben dan zijn hitsingles of albums (al bracht hij nog een aantal uit) en als songschrijver is hij beperkt. Vooral een geweldige gitarist, overigens op veel albums gespeeld (o.a. David Bowie) en vooral live actief.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:14 uur

geplaatst: vandaag om 21:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.