Stevie Wonder - Songs in the Key of Life (1976)

Dit is dus exact hetzelfde hoe ik ook over dit album denk. Het is wel goed en het is hoorbaar dat het een klassieker is, maar het is mij te vrolijk allemaal. Pastime Paradise was een feest der herkenning natuurlijk, ik wist niet dat Coolio het zo letterlijk overgenomen had.

Mijn favoriet is Village Ghetto Land, dat nummer is gewoon 1 lang hoogtepunt Mooi album, maar 5 sterren? Nee....

4*

Het is echt ongelooflijk lastig om de nummer 1 van je top10 te voorzien van commentaar, want vaak genoeg krijg ik niet onder woorden wat zo fantastisch is.

Bij het beluisteren van Songs in the Key of Life ervaar je een onuitputtelijk geniale stroom aan muzikale perfectie en ongehoorde creativiteit die je van je kruin tot aan je de nagel van je kleinste teen kietelt met absolute wereldsongs dat je kippenvel over het lijf krijgt. Een waar luistergenot, een streling van het hoornvlies en 1 uur 44 minuten en 53 seconden lang een niet te onderdrukken glimlach op je gezicht. Genialiteit en muzikaliteit zijn nog nooit zo goed samen gevangen als op deze twee wonderbaarlijke schijfjes. Een luisterervaring die je alleen maar meer en meer wilt beleven, en nog een keer en nog keer en nog keer..... etc.

Stevie Wonder, niet de meeste geniale vocalist, maar wel een man die het uiterste uit de mogelijkheden van zijn vocalen haalt neemt je op Songs in the Key of Life bij de hand om je zijn absolute meesterwerk te tonen. Een meesterwerk waardoor je de wereld voor altijd anders zal zien, een meesterwerk die de wereld sowieso veranderd heeft.

Wonderful goed, exceptioneel uitgesproken en pure muzikaliteit gevangen in 21 non-stop hoogtepunten.

Dat za het zo ongeveer wel zijn met mijn beschrijving. Stevie laat je alles horen. Hij neemt je mee in de prachtigste soulballads, laat je grooven op de tofste funky-soulsongs en gooit er ook eens een totaal muzikaal nummer tegenaan. Simpelweg vocaal perfect, zoals Stevie weet wat zijn stem kan. Muzikaal geniaal, zoals Stevie zijn hele creatieve hebben en houden in deze plaat heeft gegooid. Tekstueel aangrijpend en genietend.

5 sterren en jammer dat ik er niet meer kan geven.

Zijn Opus Magnum...........

De 4 voorgaande albums (Music of My Mind, Talking Book, Innervisions en Fulfillness' First Finale) zijn de aanloop naar dit Meesterwerk........

De geweldige musicale en artistieke prestaties die Stevie op dit album ten toon sprijt zijn van een ongekend nivo die maar zelden in de muziek geschiedenis zijn vertoond.........

Alles valt op dit album perfect in elkaar het is een geweldige harmonieuze mix van Soul / Funk / Pop die 21 nummers lang weet te boeien en nergens ook maar een spoortje van verveling te weeg brengt.........
Zowel de down-tempo als ook de up-tempo nummers getuigen van on ongeloofelijk muziekaal inzicht en zijn allen van en even hoog nivo..........

De invloed die het album in de loop der tijden heeft gehad is ook van een niet te onderschatten waarde....... Vele nummers van dit album zijn later gecoverd door anderen en de Samples die van dit album in andere nummers zijn gebruikt zijn bijna niet meer te tellen.......

Waar Innervisions en Fulfillness' First Finale nog 9 en 10 nummers hadden heeft deze er 21 alleen al om deze prestatie (21 nummers lang dit geweldig hoge nivo vast houden) mag men dit met recht een Meesterwerk noemen dit is de Kroon op zijn meest sucses volle periode 1972 - 1976. Hier na werd het allemaal weer wat minder, wat hier nu de preciese reden van is is mij ook niet geheel duidelijk. Maar dat dit album de afsluiter van een tijdperk is mag wel duidelijk zijn.........

Voor dit Opus Magnum kan ik dan ook niet minder dan de volle 5* geven, maar dat is eigenlijk nog te weinig....... Dit is een album van buiten catagorie en behoort in iedere platenkast te staan........

Na afgelopen weekend alle 5 albums uit zijn artistieke top periode (1972 -1976) weer eens te hebben beluisterd besloten om Songs in the Key of Life in mijn Top 10 te zetten........

Dit album moet gewoon gehoord worden door iedereen die muziek lief heeft. Dit is in mijn ogen een plaat die de muziekwereld heeft verandert. You love it or hate it maar hij heeft Soul naar RnB gebracht.

Het moet gezegt worden dat ik ook niet echt een RnB fan ben maar er zijn toch hier en daar enkele parels in dat genre te vinden, zoals deze plaat.

Zoals al eerder werd aangehaald en je hierboven kunt zien bevat de plaat 21 liedjes, waarbij je al snel zou denken dat ze gaan tegensteken, maar dat is helemaal niet zo.Stevie Wonder slaagt erin om je gedurende de hele plaat te blijven boeien, wat heel moeilijk is met zoveel liedjes.

Toppers zijn voor mij ook Sir Duke en Isn't She Lovely, Village Ghetto Land maar ook helemaal niet te vergeten Black Man natuurlijk een protest song over rascisme en het nodeloze daarvan.

Fantastische plaat van 4.5* met toch wel optie op een 5*

Excusez moi monsieur Wonder?!

Het is lang geleden dat ik zo erg van mijn sokken geblazen door een album! geweldig, deze plaat is geen seconde te lang.

Dit album is eigenlijk net als je vriendin: je hebt veel lol met haar (I Wish, Sir Duke etc.), veel romantische momenten (een groot deel van de songs zijn ballads) en soms probeer je eens wat nieuws (progressieve elementen op Contusion). Al met al was ik echt verbaasd over dit album!

ik durf dit album nu nog niet gelijk de volle mep te geven maar wat niet is kan komen..

Stevie Wonder leerde ik als 12-jarige kennen via de singles Happy Birthday en Master Blaster.
Ik vond ze zo mooi dat ik zijn LP 'Hotter than July' kocht en die grijs draaide.

Wist ik veel dat hij zijn artistiek hoogtepunt al voorbij was. Pas de laatste jaren ben ik dit album beginnen beluisteren. Dubbelelpees zorgen bij mij voor een drempel: 104 minuten, hoe verwerk je dat? Wel, vrij eenvoudig: er zijn zoveel herkenbare ankerpunten dat de eerste luisterbeurten weinig inspanning kosten.

Het enthousiasme voor en de klassiekerstatus van dit album begin ik nu maar te begrijpen. De uiteindelijke doorslag kwam door de lyrics mee te volgen, het maakte voor mij het plaatje compleet. Niet enkel muzikaal is dit album onvoorstelbaar veelzijdig, ook qua teksten is Stevie Wonder geweldig. Je krijgt een grote diversiteit aan onderwerpen: liefdesliedjes (Summer Soft), maatschappijkritiek (Pastime Paradise, Village Ghetto Land), passie voor muziek (Sir Duke), jeugdsentiment (I Wish) ...

Songs in the key of life, de titel kon niet beter gekozen zijn. Prachtig!

Een uur en drie kwartier aan bijna alleen maar topmuziek van het allerhoogste niveau, dat kon ik natuurlijk niet blijven negeren. Ik zou en moest hier iets bij schrijven. Zou het ooit nog iemand anders lukken om dit kunstje van Stevie na te doen? Ik denk het niet, eerlijk gezegd. De beste man leefde tijdens de opnames van Songs in the Key of Life voor de muziek. Letterlijk. Op een dag (of eigenlijk twee dagen?) zat hij eens 48 uur aan één stuk door in de studio, dat is toch onvoorstelbaar in deze tijden?

Hoewel dit een goudmijn, een schatkist, een vloedgolf van prachtige geluiden is kan ik er toch wel zonder redelijk veel moeite één ultieme favoriet uit kiezen: het werkelijk waar adembenemende Knocks Me Off My Feet. "I don't want to bore you with it", zingt hij. Wel, dat doe je allesbehalve, Stevie. Oeeehhh, Songs In The Key of Life, i love you, i love you, i loooove you...

Neen, met alle respect, maar een album als dit gaan we nooit meer krijgen denk ik, van niemand. Dit is meer dan een klassieker, bijna alles uit de moderne R&B is gejat van dit album, onvoorstelbaar.

Daarom zal ik maar eindigen met de bizarre en onvatbare vaststelling dat dit dan nog niet eens het allerbeste Motown-album is. 'What's Going On' overtreft ie net niet in mijn ogen, maar daar valt mijn mond toch wel van open. Wat-een-label, dat Motown, en vooral: WAT-EEN-PLAAT!

Stephen Stills heeft als solist vijf topplaten achter elkaar afgeleverd? Daar kan ik me weinig bij voorstellen. De eerste twee zijn uitstekend, zijn titelloze album uit '75 is een groeiplaat, maar wel zeer behoorlijk. Maar daarna wordt het een pak minder. Als je de eerste Manassas-plaat meerekent, kom je enigszins in de buurt, maar dan nog...

Van enkele anderen die je noemt, ken ik te weinig om het te kunnen beoordelen. Bij Joni geef ik je gelijk. GG vind ik een twijfelgeval en Neil heeft bij mijn weten ook geen vijf tamelijk briljante platen achtereen afgeleverd. Wel in totaal natuurlijk, ruimschoots zelfs, maar ik vermoed dat Minneapolis hier echt doelt op een reeks platen die achtereenvolgend zijn uitgebracht. En ook dan ben ik geneigd Stevies prestatie buitengewoon te vinden, al zal hij zeker niet de enige zijn. En uiteindelijk blijft het natuurlijk ook allemaal een kwestie van individuele smaak en voorkeur. Ik heb dit bericht dan ook maar gemarkeerd als mijn persoonlijke mening...