Als een band als The Cure een nieuw album uitbrengt, dan zijn de verwachtingen torenhoog. Ook wel vreemd, want na 1992 vielen de albums toch best tegen. Met toch wel een flinke teleurstelling met hun laatste album 4:13 Nightmare. Maar als grootheid Robert Smith na 16 jaar eindelijk gelooft iets goed genoeg te vinden om het uit te gaan brengen, dan mag je wel iets verwachten natuurlijk. Je wil gewoon dat het goed is.
Hoewel ik niet direct helemaal overtuigd was van het nieuwe materiaal dat de wereld in werd geslingerd, had ik wel de behoefte het vaker te luisteren om de nummers te laten groeien en dat hebben ze gedaan. Er zit veel diepgang in en het persoonlijke ervan raakt me ook. Misschien is het de herkenning van het verlies en het ouder worden. Een nummer als Drone vind ik wat minder (al groeit ook die nog steeds), maar het overgrote deel van het album wordt me meer dierbaar met elke luisterbeurt. Ik begin nu ook te verlangen het weer te horen, want het wordt beter bij elke luisterbeurt. Het is geen Disintegration of Pornography, maar ik ben ook geen 18 meer en kan nooit opnieuw ervaren zoals ik toen deed. Het is een andere tijd.
Uiteraard is deze plaat geen achtergrondmuziekje. Hij vraagt om je aandacht. Wacht niet tot een intro voorbij is, maar luister naar de muziek, alle nuances, laat je meevoeren, laat je oren verwennen. Dit is The Cure, weet je nog, geen 13 in een dozijn popproductie. En het is zonder meer hun beste sinds Wish.
Overigens maakt het ook nog wel uit hoe je hem draait, vanaf welke media en apparatuur. Ik lees regelmatig over 'compressed' geluid. Ik speel hem af vanaf de grey marbled vinyl versie over de stereo, en wel met een beetje volume natuurlijk en dat klinkt wat mij betreft prima. De deluxe 3 discs uitvoering volgt nog en de Blood Records picture disc wordt binnenkort bezorgd. Waarom tenslotte één uitvoering kopen als je aan drie ook voldoende hebt?