The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Als het echt ondragelijk wordt kun je altijd dit nog proberen.
Morphine - Cure for Pain
Massive noch Morphine stemmen mij somber trouwens. The Cure ook niet perse, al missen ze hier idd de elementen waar ik blij van word.

Punt is meer dat deze plaat blijft hangen in zelfmedelijden en diepe melancholie, iets waar geen enkel mens vrolijk van wordt (dacht ik). Enkele platen in mijn top 10 gaan over bredere filosofische en spirituele thema's, maargoed whataboutism etc.

En WELKE van Swans....

Hmm, ik vind Swans een goede band hoor, maar om nou te zeggen dat dat niet melancholisch is of bol staat van zelfmedelijden vind ik redelijk onzin. Luister God Damn The Sun er maar eens op na, overigens een schitterend nummer. Verder luister ik muziek niet per se vanwege de teksten, en RS schrijft zijn teksten vooral aan de hand van het gevoel dat hij oproept met de muziek. En dat past in dit geval prima bij elkaar.

Ben ik dan een van de weinigen die, ondanks dat de muziek zeer melancholisch en somber is, wél gewoon positief hiervan wordt? Blij is niet het goede woord, maar ik kan wel écht genieten van dergelijke muziek, zonder hier somber van te worden. Daar heb ik gelukkig geen last van! Niet alleen bij deze plaat hoor, bij dergelijke muziek in het algemeen.

Nope:)

Als ik van een flat af wil springen na het beluisteren van een dusdanig melancholisch en somber album, word ik daar best blij van ook. Het heeft je dan in elk geval geraakt.

De grond ook, maar da's een hardere ervaring.

Ik snap wel wat Deren Bliksem bedoelt. Ik word ook vrolijk van sombere melancholische muziek.

Da's heel persoonlijk, voor mij werkt dat niet - ik zal het zo toelichten - ik draai dan vaak jazz (bijv Coltrane) of klassiek (pianomuziek: Mozart of Chopin).

Ter vergelijking: een goede vriendin doet aan blind dates - in de hoop op finding mr Right; ik vroeg haar wat is voor jou een regelrechte afknapper bij mannen, at first sight; zij antwoordde: mannen die badstof sokken dragen. Welnu dit album is voor mij als badstof sokken - door de productie staat het me al tegen, op het eerste gehoor.

En zo somber vind ik dit niet eens. Ken platen waarna ik met een stomp in mijn maag blijf zitten, daar hoort dit absoluut niet bij! Dan komt bijvoorbeeld Swans al meer in de richting

Een prachtplaat van The Cure!!! Deze plaat behoort tot een van de betere werken van de band. We moesten meer dan 10 jaar wachten op een nieuwe plaat maat het was het wachten meer dan genoeg waard!

Ik vind het ook hun beste werk sinds Wish.

Nee, het is niks nieuws onder de zon, maar ondanks, en dankzij de zware tonen en melancholische sferen, is het een pracht plaat geworden

Ik heb twee keer een poging gedaan het album te luisteren, maar kwam er niet doorheen. Dichtgeplamuurt, compressie op alles, alles overstuurt en dan drie, vier, vijf lagen dik. Goedkoop klinkende synthesizers. Een soort bewerkte demo, zo klinkt het.

Met verbazing de recensies geluisterd, wat heb ik gemist dan? Nog een keer geluisterd. Nee, ik hoor steeds hetzelfde nummer, met dezelfde opbouw, met dezelfde tragisch klinkende intro’s. En steeds denk ik ‘had je niet het nummer van een paar producers kunnen vragen aan Brian Molko van Placebo?’.

Anyway, de commentaren hier doorgeploegd en gelukkig, het zijn die recensenten die massaal last van verstandsverbijstering lijken te hebben.

Begrijp me goed: iedereen mag maken wat zij of hij wil. Iedereen mag het ook uitbrengen. Maar ik word niet goed van al die opgeklopte marketing prietpraat die tegenwoordig voor recensies moet doorgaan. Bah.

(Ik zal wel grumpy old boomer aan het worden zijn, zullen we het daar op houden?)

Ja

Ik heb alles van The Cure tot en met Disintegration, maar ik kom hier ook echt niet doorheen.
Erg gehyped naar mijn mening.

Tja, het is het eerste nieuwe werk van een geliefde band in tijden, en dan krijg je nu eenmaal overenthousiaste reacties. Ik ga best goed op Songs of a Lost World, maar ik vermoed toch dat veel (pers)reacties minder enthousiast waren geweest als er een jaar of drie, vier gezeten had tussen deze en 4:13 Dream. Sterker nog, als ze 4:13 Dream na een decennium relatieve stilte hadden uitgebracht, hadden ze daar waarschijnlijk heel wat overdreven positieve reacties op gekregen. Dat verklaart bijvoorbeeld ook waarom David Bowies matige The Next Day op vijfsterrenrecensies kon rekenen. Als het om popmuziek gaat, praten heel wat journalisten - en ook de bloggers - elkaar graag na. Zo jammer.

Slowgaze 4:13 Dream was wel een hele slechte plaat, met Underneath The Stars opent deze veelbelovend, en daarna mag je de plaat wel weer opbergen.

Volgens mij HEEFT de producer van o.a. Placebo deze plaat geproduceerd En voor Smith om advies aan Molko te vragen is de omgekeerde wereld eerlijk gezegd, maar u lijkt me niet bekend met The Cure.



Ehm, met een gemiddelde van ruim een 4 denk ik eerder dat het een bril is die u nodig heeft, ik kan Specsavers aanbevelen, tevens ook goed in hoortoestellen



Lijkt me verstandig ja.

Heb 'm laatst weer gedraaid en zo'n heel slechte plaat vond ik het niet; vooral een beetje wisselvallig en niet helemaal lekker geproduceerd. Maar op een paar uitzonderingen na, vind ik The Cure op geen van de albums die ik van ze ken het niveau de hele plaat lang hoog houden. Songs of a Lost World vind ik dan weer behoorlijk consistent, al ontbreken de echte uitschieters. Het kan verkeren.

Beetje wat ik laatst ook al schreef ivm Wish, die was onevenwichtiger maar met meer uitschieters.
En wat 4:13 Dream betreft, helemaal niet zo beroerd inderdaad, maar het ontbreken van synths en het onevenwichtige niveau (enkele flinke inzakkers) zorgen dat ik die niet snel zal opzetten, misschien ook maar weer eens een herkansing geven dan.

Ik vind dat er toch best wat uitschieters op staan , de eerste drie nummers, de laatste, persoonlijk vind ik het tot de beste nummers horen die ik van ze ken...

The Cure heeft nooit een echt prominente plaats gehad in mijn muziekleven. Dat is gek want de meeste albums zitten wel in mijn verzameling. Elf albums om precies te zijn. De voorlaatste twee ontbreken maar deze misschien wel laatste Cure worp komt er zeker bij. Een Cure album kwam toch wel in mijn verzameling maar niet direct al op de release datum. Dat geldt nu ook weer.

Robert Smith heeft om twee redenen een plekje in mijn hart. In de eerste plaats om zijn performance en zang in de band. Herkenbaar uit duizenden en altijd met een soort van snik in zijn stem. Maar misschien nog wel meer omdat zijn geboortedatum precies overeenkomt met die van mijn beste vriend die op 2 april 2021 helaas veel te jong is overleden. Aan een vriendschap van 55,5 jaar kwam een einde. Hij was een Cure fan van het eerste uur. Heeft ze ooit live gezien op pinkpop 1986. Ik vraag me echter af of hij heeft geweten dat hij exact net zo oud was als Robert Smith. Ik had het hem graag nog willen vertellen.

En dan dit album. Zoals gezegd misschien het laatste album van The Cure. Wat mij betreft stoppen ze dan op een hoogtepunt want zo beleef ik dit album absoluut. Het is zeker anders dan de albums van het eerste uur, maar topper Disintegration is er al een voorzichtig voorproefje van en dat album is toch mijn favoriete Cure Album.

Het album opent met Alone. Dat nummer heeft een fraai intro dat ontegenzeggelijk des Cure is. Een mooie kalme melodie op de synths die zalvend werkt op je hoofd dat altijd maar druk is met de alledaagse beslommeringen, zelfs bij een pensionado zoals ik. De tekst beschrijft het einde van hoop, liefde en dromen, met een gevoel van verlies en leegte. Het benadrukt hoe alles stopt, terwijl herinneringen aan wat ooit was vervagen. Het is een melancholisch afscheid vol spijt en eenzaamheid. Zo’n tekst doet toch vermoeden…? (8,5)

Ook het tweede nummer And Nothing Is Forever laat weinig aan de verbeelding over. Dit nummer gaat nog een stap verder. De tekst gaat over het verlangen naar eeuwige verbondenheid, zelfs te midden van vergankelijkheid en het ouder worden. Het benadrukt troost in liefdevolle herinneringen en de belofte om samen te blijven, ondanks de onvermijdelijke eindigheid van het leven. Een nummer met symfonisch aandoende muziek die betoverend mooi is. De zang maakt het plaatje compleet. (9)

Vervolgens A Fragile Thing. Dit nummer gaat over een relatie die is veranderd door afstand en pijn. De liefde voelt kwetsbaar en breekbaar, met spijt over gemiste kansen. Ondanks beloften is het te laat om het verleden terug te draaien, wat verdriet en verlies achterlaat. Wat een herkenbaar onderwerp. Een gevoel wat velen zullen herkennen. Och had ik toen maar…. Dat geldt ook in de vriendschap van weleer. Die 55,5 jaar lijken een eeuwigheid maar dat is het niet. En wat had ik in die tijd anders kunnen of sterker nog, moeten doen? Een nummer dat muzikaal misschien wat meer aansluit bij het verleden. (8)

Warsong vertelt over een destructieve relatie vol conflict, leugens en spijt. Beide partijen worstelen met woede en pijn, maar vrede lijkt onbereikbaar. Het benadrukt de onvermijdelijkheid van strijd, met bitterheid en onbegrip als enige uitkomst. Een song met een zeer dreigende sfeer en een heftig intro dat de gevoelens van een conflict prima weergeeft. Ook de zang is stevig en hartverscheurend. (8,5)

Drone:Nodrone steekt van wal met een speels en melodieus intro. Het is echter weer geen nummer met een gelukkig verhaal De tekst gaat over verwarring, zelfverlies en het zoeken naar betekenis in een chaos van emoties. De ‘spreker’ worstelt met identiteitsverlies, misverstanden en het verlangen naar geluk, terwijl hij zich overweldigd voelt door herhaalde teleurstellingen en een gevoel van hopeloosheid. Veel somberder kan het bijna niet zijn. In de zang zit emotie maar ook een wanhopige schreeuw om hulp (8)

Het intro van I Can Never Say Goodbye met piano klinkt dreigend en dat past goed bij de inhoud die een gevoel van dreiging en verlies beschrijft. Een duistere kracht nadert om een geliefde, mogelijk een broer, weg te nemen. De ‘spreker’ voelt zich machteloos en gevuld met verdriet, terwijl afscheid nemen ondraaglijk lijkt in deze emotionele strijd. Hoe het afloopt blijft een beetje hangen. (8.5)

Ook All I Ever Am is absoluut geen opbeurende song. De tekst gaat over een constante worsteling met het verleden en de toekomst, en de angst om los te laten. De ‘spreker’ voelt zich gevangen in herinneringen, spijt en verwachtingen, terwijl het huidige moment altijd ontoereikend lijkt. Iets van dit verhaal is wel herkenbaar, met name de angst om los te laten kan verstikkend werken. De muziek voelt enigszins symfonisch aan (8.5)

Endsong is de toepasselijke afsluiter. Een lang nummer met opnieuw een lang intro dat vooral somber klinkt. De met veel emotie gezongen tekst gaat over verlies, eenzaamheid en het verstrijken van de tijd. De ‘spreker’ reflecteert op vervlogen dromen en jeugd, terwijl hij zich niet meer verbonden voelt met de wereld. Het benadrukt een diep gevoel van leegte en niet thuishoren in de huidige tijd. (9)

Een album met emotionele teksten die inderdaad soms lijken te wijzen op een afscheid. Maar of dat zo is zal de (nabije?) toekomst leren. Het is wat mij betreft een album met veel diepte. Diepte die uitstekend wordt ondersteund door de prachtige muziek.

Conclusie en Aanbeveling
Dit album van The Cure is een emotionele reis vol diepgang en melancholie. Het combineert prachtige, sfeervolle muziek met teksten die raken en tot nadenken stemmen. Hoewel de sfeer somber is, biedt het ook schoonheid en troost voor wie zich hierin kan vinden. Een waardige afsluiting als dit echt het laatste album is. Zeker een aanrader voor zowel trouwe fans als liefhebbers van diepgaande, sfeervolle muziek.
Aanbevolen: luisteren en koesteren.

Waardering: 8,5

Slowgaze ik herken het wel wat jij beschrijft, vooral bij Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me. Die plaat is te lang en Hot! Hot! Hot! en Why Can't I Be You halen het niveau daar zeker omlaag. En juist die nummers zijn op single verschenen. The Top heeft ook een aantal misstappen, maar voor mij bezit zeker het werk vanaf Bloodflowers niet meer die impact wat ze eerder wel neerzetten. Het raakt mij niet meer. Ik ben aangenaam verrast door Songs of a Lost World, al speelt het sentiment ook mee. Ik laat mij hoe dan ook door het gevoel leiden, en zo heeft iedereen weer andere waarden en normen. Mijn gevoel bij deze plaat is gewoon erg goed. Een perfecte plaat bestaat niet, zelfs de nummer 1 in mijn Top 10 is niet perfect.

Met voldoening gelezen, want dit zou van mij kunnen zijn!!!

Helpt ook voor geen meter.

Ik zou zeggen, laat iedereen maar voor zichzelf bepalen hoe hij of zij dit album ervaart. Het is wat het is. Ik kan er helaas ook niets mee.

Het is wel grappig dat de fanboys bij elke vorm van kritiek weer over elkaar heen stuiteren om maar weer te benadrukken dat zij het het zo'n goed album vinden. Prima, maar na de zoveelst post wordt het wel wat bijzonder. Jullie mogen nu ook weer stuiteren want ik heb na de zoveelste poging defintief besloten dat dit het slechtste album is wat The Cure uitgebracht heeft in hun carriere, op het vreselijke Mixed Up album na maar dat was een verzamelaar dus telt eigenlijk niet mee. Score weer verlaagd naar 1,5 ster maar neig naar 1 ster. Nou fanboys, jullie mogen weer in de pen klimmen....

Is die laatste opmerking dan je reden om er 1,5* aan te hangen? Want daar lijkt het wel sterk op namelijk.

Ik hou 1,5 ster aan omdat ik de hoes wel mooi vind, als het om de muziek gaat geef ik 1 ster...

Bullshit, niemand zit hier te benadrukken dat je het geweldig moet vinden. Ik snap de fans van weleer prima als ze dit futloos vinden, hun oudere werk is gewoon beter. Maar als mensen onwaarheden verkondigen zoals producers die moeten worden ingeroepen, die dus zijn gebruikt! Of dat het aan de toondove recensenten ligt die in koor hallelujah prediken terwijl de plaat hier gewoon door een groot gedeelte als prima wordt beoordeelt, en ook op andere muzieksites, dan vraag je m.i. om een gepeperde reactie terug.
Misschien gewoon accepteren dat niet iedereen jouw mening deelt hierover en terug naar de orde van de dag?