Steven Wilson - The Overview (2025)

Ik vond de meeste albums van SW erg goed, maar dit album is saai en vooral heel langdradig. Hij is er niet op vooruit gegaan zullen we dan maar zeggen.

Ik ben geen kenner van de muziek van Steven Wilson.
Maar ik heb altijd interesse in lange nummers die een opbouwende structuur hebben.

Aan het goede adres dus. Fijne plaat en heerlijk om al die stijlen te horen in ruim 40 minuten muziek, verdeeld over twee nummers.

Inmiddels ook een aantal keren gehoord, moet er nog even inkomen (wat beter luisteren) denk ik.
Ik vind voor nu de voorganger een tikkie beter maar zoals gezegd, nog eens wat beter luisteren. Kom erop terug.

Ik heb nu een aantal keren de twee nummers van het 1e album beluisterd en ook de 10 andere nummers van het tweede album. Ik weet niet of het tweede album dan ‘simpelweg de losse nummers/delen’ van het eerste album zijn. Er zitten bepaalde subtiele verschillen in. En zelfs dikke twijfels soms maar..

Door deze met elkaar te vergelijken ben ik dieper beide albums ingegaan. Geconcentreerder luisteren. Soms ogen dicht en zelfs mijn handen voor mijn ogen. Door dat te doen komt er wel heel veel naar binnen en merk je dat Wilson zeer subtiel te werk is gegaan met dit album en dat er veel, heel veel te ontdekken is. En in een eerdere post hier gaf ik aan dat het via mijn boxen door de woonkamer resoneerde zoals bedoeld maar met een koptelefoon ontdek je de diepere lagen ook beter.

En dan vind ik het tweede album eigenlijk (nu) nog wat beter omdat ik daar de tijd heb om de nummers apart te beluisteren. Kan herhalen. Dat geeft een soort afbakening waardoor ik het album beter tot mij kan nemen. Niet in één ruk zoals de twee nummers van het 1e album. Ik vermoed dat ik daar nog niet echt aan toe ben. Eerst dat tweede album. Dan later het geheel van de twee nummers van het 1e album.

Dit album vraagt echt aan mij om diepe concentratie. En is in mijn oren echt geniaal in elkaar gezet, gespeeld en opgebouwd. Dit album vraagt totale onderdompeling.

Als je door alle pretentie heenkijkt/luistert, zijn dit gewoon twee goede tracks, met lange intro’s / uittro’s als fillers. Geen volwaardig album mijns inziens.

Nou, daar is 'ie weer hoor, Steven Wilson met zijn jaarlijkse oefening in muzikale zelfbevrediging. The Overview klinkt precies zoals je zou verwachten: een beetje pretentieus geneuzel, een flinterdun concept en natuurlijk de verplichte 'progressieve' productie die vooral bedoeld is om audiofielen te pleasen.

Echt vernieuwend? Nah. Spannend? Niet echt. Dit album voelt eerder als een samenvatting van zijn vorige vijf platen, met wat random stukjes ertussendoor om het ‘diep’ te laten lijken. Oh ja, en uiteraard weer een cliché boodschap.

Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar het kwartje wil nog niet landen...krijg het gevoel dat Moby z'n zolder heeft opgeruimd en nog wat tegenkwam in de bak met van alles en nogwat.

Ik zie dat anderen er heel blij van worden, zelf word ik toch het meest vrolijk van het wat meer korte, puntige en stevige werk van Wilson...en een gitarist als Guthrie die de boel af en toe eens flink opschudt.

Ik heb meer dan 30 Porcupine Tree, Steven Wilson en Bass Communion albums aan MuMe toegevoegd en kan me nog de tijd herinneren dat ik Deadwing promote om op 20 stemmen te komen. Ofschoon ik The Overview niet slecht vind, mis ik wel de SW/PT stijl van weleer. Misschien moet ik nog wat meer gaan luisteren? Of toch nog maar eens In Absentia, Deadwing, Fear of a Blank Planet, Stupid Dream of The Raven Regused to Sing opzetten?
Overigens vind ik Orchestral Objects mooier dan Objects Outlive Us.

Mee eens, maar The Overview is nog mooier. mooie compositie.

Ik zit voorlopig ook in kamp Overview.

Waar staan die vijf bonustracks dan op die hierboven bij de omschrijving genoemd worden? Op een speciale uitvoering of zo?

Red33 Op de limited deluxe edition volgens mij. Als je die nog ergens kan vinden, dacht dat die al uitverkocht was.

Ik zie mijzelf toch wel als een Wilson/PT liefhebber maar kan hier ook nog niet echt warm voor lopen. Komt vooral door de 70's prog vibe die hier in zit. Dat is niet mijn kopje thee en daar blijf ik dus wat op afhaken. Klinkt verder fantastisch en er zijn ook weer top muzikanten aan het werk, daarvoor dus niets dan lof. Ik laat het album nog even inwerken de komende tijd maar kom voor nu toch niet voorbij de 3,5. Een middenmoter dus...

Volledig mee eens. Net de box binnen met “The Alterview”; alleen al vanwege deze bonusdisc de moeite van het aanschaffen waard. Prachtige artwork ook (in het boek dan, de cover vind ik zelf erg lelijk).

Dit nieuwe album heeft nog een paar luisterbeurten nodig, het is niet heel toegankelijk maar tot nu toe vind ik het weer heerlijk sfeervol.

Steven’s hyper gehypte ‘return to prog rock.
Maar is het ook een goede plaat?
Ik ben eerlijk gezegd nog niet overtuigd. Hier en daar wat gave stukken, memorabele melodieën, prima teksten… maar als geheel werkt het (nog) niet voor mij.
De epics zijn daarvoor té onsamenhangend, fragmenten die niet ‘netjes’ aan elkaar geknoopt zijn.
Daarbij vind het gesproken woord gedeelte van zijn vrouw Rotem best irritant worden na een tijdje.
Het gitaarwerk van Randy McStine is prima, inventieve muzikant.
Al met al aardige plaat, maar zeker geen meesterwerk als Hand Cannot Erase of the Raven. 7/10.

In mei maar eens live aanschouwen.

Mooi sferisch album. Nergens vernieuwend, maar prima composities. Ook weer erg goede productie, snoepjes voor t oor.

Ik neem aan dat je sfeervol bedoeld. Sferisch is een ander woord voor 'rond'

Ik ga nu door de eerste luisterbeurt heen. En nu al merk ik dat deze een aantal rondjes moet gaan draaien om te landen. Met de compacte speelduur is dat geen enkel probleem, eerder een pluspunt zelfs.

wat suf….sfeervol inderdaad.

Na een 10-tal draaibeurten kan ik zeggen dat The Overview toch weer een mooie toevoeging is aan de collectie hier.
Ik hoor veel invloeden uit zijn vorig werk.
De drang om toch maar iets compleet anders te doen, lijkt wat weg deze keer.
De keuze om 2 lange nummers te maken worden hier zeker geapprecieerd.

Het spoken word stuk op The Overview had wat minder dominant gemogen, dat is eigenlijk de enige kritiek die ik kan geven.

Op 22 mei zal ik erbij zijn om beide nummers live mee te maken.

4*

Steven Wilson is toch wel de artiest die mijn interesse in (prog) muziek heeft doen herleven. Op één of andere manier had ik jaren geleden eens een recensie gelezen van Hand Cannot Erase. Deze plaat werd overgoten door superlatieven. Op goed geluk gekocht en tja daarna is de trein bij mij gaan rollen. Terug cd's aankopen, concertjes meepikken en vooral veel nieuwe muziek leren ontdekken.
Dus ik was benieuwd naar deze nieuwe worp van SW. Wow, weer aangenaam verrast. Weeral een voortreffelijke productie. Slechts 2 songs, maar jongens wat voor een songs.
Ik ga in mei naar Brussel om hem nogeens live bezig te zien. Kijk er naar uit !

Het voelt zo fragmentarisch aan...

30 luisterbeurten verder ondertussen.
Ik ga hem toch verhogen met een halfje.

Ik ben trouwens ook zeer blij dat het gewoon 2 volwaardige nummers zijn op Apple Music en dat deze niet in stukjes erop staan zoals bvb Thick as a Brick van Jethro Tull.
Uiteraard heb ik hier ook zowel de Blu-ray alsook de gesigneerde CD liggen. De boxset bracht voor mij geen meerwaarde, zo zot ben ikzelf nu ook weer niet.

Zeer herkenbare SW sound, zo zeer zelfs dat je echt bepaalde stukjes qua specifieke sound en sfeer letterlijk kunt verwijzen naar eerdere albums. Uitstekende productie, zoals we gewend zijn uiteraard !

Qua (gebruikelijke) gastmuzikanten, naast de al genoemde Randy McStine, ook complimenten weer aan het karakteristieke toetsenwerk van Adam Holzman: heerlijk !

Kortom: de gebruikelijke kwaliteit van (een van) de grootmeester(s) in de hedendaagse prog, maar niets vernieuwends of briljants dat het voor mij echt een meesterwerk maakt. 4* dus...

Een Belgische klassieker. 'Dirk, u kunt mij Filip noemen, want ik denk dat in de ruimte geen protocol is. Kunt u mij zeggen wat u ziet door het venster?', prevelde stuntelig kroonpretendent Filip in 1992 tegen Dirk Frimout. Hij, ervaren astronaut, toertjes trekkend in zijn spaceshuttle, die toen daarop de prins waardig repliceerde: 'Het zicht op de aarde is echt buitengewoon...'.

Intussen kondigt anno 2025 op die aardbol een overgetalenteerde componist, de Brit Steven Wilson zijn rentrée aan met zijn achtste solo-langspeler. Hij, de man die met zijn band Porcupine Tree het muzikale genre voorbeoefend door rocklegendes als King Crimson, Yes, Pink Floyd en anderen op nieuwe hoogten bracht. Met hem gaan we een derde van een eeuw na Frimout toch weer die ruimte in om die geweldige cognitieve en transformatieve ervaring helemaal te zien vastleggen in diepere woorden. Om ze muzikaal uitgesponnen te horen vertalen in kloppende progrock, griezelig avangardistische psychedelica, jazzy zwevende ambient en kunstige pop. In zijn adembenemende album 'The Overview' ondergaan we dat existentiële gevoel van ongerepte schoonheid en verbondenheid met de aarde en de onrustige mens die ze bevolkt. Onze onbeduidendheid zweemt tegenover die enorme uitgestrektheid, tegenover die onvatbaar kille, zwarte plaats van anti-leven. Als doorheen een kluwen van mistige gaswolken weerspiegelt Wilson nietige beelden van het leven op aarde in al zijn goede en kwade dagen. Een onooglijke mens niettemin zo onwetend over de universaliteit van de hemelse wereld.

Wilson's 'The Overview' is muzikale filosofie nu helemaal op maat van progrockers, bovendien met zijn esoterisch verhaal aangenaam verpakt in opnieuw een fantastisch concept. Een aanzuigende soundtrack, net als toen met Mike Oldfield in de seventies, oldskoolgewijs verdeeld in twee aanstekelijke delen. 'Objects Outlive Us' en 'The Overview' elk met een aantal doolhofsecties waar heerlijk op weg te deinen valt. Best dan ook voor in een klein hoekje, knus ineengetrokken daar met verplichte hoofdtelefoon.

Steven Wilson is onze man met ervaring. Hij de clevere muzikale topatleet die ambitieus zijn hele carrière samenvat in dit epos en in schitterende, subtiel gearrangeerde en zuiver uitgevoerde composities.

Hoor die sterke, bij wijlen ijzig snijdende falsetstem en al die met elkaar verweven instrumenten. A capella scanderend koor, pianotoetsen, strijkers, sax, beats, op metaal dansende bassnaren, rechttoe rechtaan verschroeiende gitaarsolo's, nostalgische Yes-parlando's, een triphop-dansje. Alles wentelt even statig om je heen als dat wiel van Stanley Kubrick's ruimteschip in een zee van Strauss. Even dacht je, hé, daar is warempel echt de 'A Space Oddysey's'-HAL-computer en straks begint misschien ook nog Pink Floyd's 'Astronomy Domine'. Ze maken 'The Overview' tot een enig album ademend in een universum van massief elektronisch geluid.

Steven Wilson is de creatieve producer-duizendpoot die, tussen vele remasteringsopdrachten in van 'Pink Floyd at Pompei' tot weer een of andere geliefde oude klassieker van Jethro Tull of voor wie dan ook, in zijn eigen werk zijn eigenwijze draai blijft geven aan wat echt voor transcenderende progrock doorgaat.

Bepaalde albums als deze moet je sowieso eerst laten indalen, al kom je er dan ook iets later na de release mee op de proppen. Maar die luttele bezinning loont, want 'The Overview' is Steven Wilson's nieuwste uniek meesterwerk, met een bijzondere boodschap voor de wereld. Het luistert zo mooi en het vloeit als één langzaam opgebouwde ruimte-opera weg in zijn grootse kosmische geluiden. Een indrukwekkend opus met een moderne toets kortom dat iedere fan wil horen en zelfs onbepaald zal herbeluisteren. Tot weer al de diepste finesses ervan zullen zijn prijsgegeven. En ja, zelfs voor dummies is 'The Overview' daarom alsnog het proberen overwaard.

Ik heb het album nu ook meerdere keren beluisterd en het wordt wat beter dan mijn eerste indruk. Ik kan enorm genieten van de rustige stukken maar de drukke stukken trek ik nog steeds niet. Iets wat ik ook al had bij de eerdere SW solo albums en weer niet bij de PT albums. Adam Holzman zal vast een fantastische toetsenist zijn maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch meer uit naar Richard Barbieri. Maar ik ben opgegroeid met Japan en niet met jaren 70's prog, dat zal ook meespelen. Bij mij komt bij deel 1 Objects Outlive Us overigens het Animals album van Pink Floyd af en toe voorbij en heb ik in deel 2 The Overview weer referenties naar The Sky Moves Sideways van Porcupine Tree. Er zijn meer referenties maar deze vallen mij (nu) het meest op. Het is dus een mixed bag, knap gedaan en gelukkig lekker eigenzinnig Wilson. Niet helemaal mijn kopje thee maar dat hoeft ook niet. Ik handhaaf mijn eerdere score van 3,5 en ik verwacht ook niet dat dit nog gaat veranderen...

Ik kan Rainmachine hierboven goed volgen maar i.t.t. hem doe ik er wel een halfje bij, heb ook wat beter geluisterd en dan zijn er toch weer hele mooie melodieën te ontdekken.
Ik heb afgelopen week ook Orbital van Samantha Harvey gelezen, past mooi in elkaar.
Op naar nog een halve ster erbij? Zou zomaar kunnen!

Als ik dat had geweten. Niet goed opgelet. Niet verwacht eigenlijk. Maar waarom staat dit niet op de gewone cd/blu-ray in plaats van? Maar wat nu? Hoe kom ik nog aan deze Orchestral Objects? Zoveel vragen.

Orchestral Objects

Alicia Dat is toch wel Steven eigen hoor. Hoewel het vanaf Hand cannot erase meer demo's waren die je erbij kreeg. Maar volledige nummers limiteren heeft hij in het verleden zo vaak gedaan, Zo baalde ik enorm dat ik naast de Grace for Drowning deluxe versie gevist heb toentertijd. Nu zijn het volgens mij vooral alternatieve versies van nummers bij de laatste paar albums.

Misschien dat hier een lieve user is die zijn boxset digitaal zou willen delen (ik houd mij dan ook aanbevolen )? Of de youtube video rippen?

Eerder zelfonderschatting van de artiest door de mooiste uitvoering - vind ik dan - te limiteren. Met video's rippen heb ik dan feitelijk ook niet de goede geluidskwaliteit. Maar het is in elk geval iets. Dank voor de YT uploader. Anders had ik nooit van het bestaan van deze versie afgeweten.