Arcade Fire - Pink Elephant (2025)

Ik verbaas me heel erg over de toon van de negatieve reacties op dit album. Juist doordat Arcade Fire een paar hooggewaardeerde albums heeft gemaakt, lijkt iedereen zijn messen geslepen te hebben. Wat ik vaak teruglees is dat elk album minder wordt, maar ten eerste spreken de gemiddeldes op deze site dit tegen en ten tweede vond ik 'WE' (net als best wel wat anderen) een prima album. En dat album is pas drie jaar geleden verschenen, dus ik vind het ook raar om de conclusie te trekken dat een band het niet meer heeft.

Daarnaast wordt er in vele recensies - en ook hier - de link gelegd met het seksueel wangedrag, maar ik kan me voorstellen dat dat voor de band zelf echt een non-issue is. De berichtgeving is echt al jaren geleden. Als wij Arcade Fire denken, dan denken we daar als een van de eerste dingen aan, maar die bandleden zelf zijn daar echt niet meer mee bezig denk ik. In alle recensies worden door een soort psychologen van de koude grond allerlei verbanden gelegd, maar volgens mij slaat dit echt nergens op.

Dan het album zelf: vind ik tot nu toe ook niet zo goed als zijn voorganger, 1-2 aardige nummer gehoord tot nu toe. Maar vraag me echt af of dezelfde cd van een nieuw band zo'n lage beoordeling zou krijgen. Ik denk het niet.

Alien Nation en Stuck In My Head pakken me totaal niet. Het mag de pret niet drukken. Voorderest een prachtplaat! Vooral de behoudende sfeer overall doet me veel goeds. Ook heerlijk dat de songs lekker uitgerekt zijn. Circle Of Trust

Ken het genre niet, zal wel een reden voor zijn inderdaad Hoe dan ook, er zijn genres waar langere nummers met repeterende beats of melodiën goed werken zoals electronische dansmuziek, bijv LCD Soundsystem (en die songs bouwen ook op naar een climax, heeft wel wat toe te voegen). Ik heb meer moeite met nummers/liedjes uit het pop-rock genre die last hebben van het lengte syndroom. En om dan toch bij de nieuwe Arcade Fire te blijven, "Alien Nation" vind ik een goed voorbeeld van een nummer dat wél werkt, compact, verrassend, wendingen, etc.

Dan is het een pracht ep. Want met die twee nummers eraf, blijft er weinig album over.

Ik blijf het nog wel eventjes proberen, maar vindt het vooral vlees noch vis. Een kort album met rommelige liedjes, wat onsamenhangend instrumentaal geneuzel, weinig energie en eigenlijk ook niet goed gezongen. Vanmiddag nog eventjes The Suburbs geluisterd, jeetje wat is dat dan een verschil dan zeg. Bijna niet voor te stellen dat dit dezelfde band is. Alsof ze er zelf ook niet echt zin meer in hebben. Je hoort een totaal in elkaar gezakte band. WE heb ik niet veel geluisterd, maar wat ik er van hoorde was echt heel wat beter dan het zeer zwakke Pink Elephant. Wat een deceptie.

Het is altijd jammer als een band die je zo diep in je brein en hart hebt zitten, hoort afglijden. Natuurlijk, een tweede Funeral gaat er nooit meer in zitten. Wat dat betreft draagt Arcade Fire dezelfde torn met zich mee als Pearl Jam. Een debuut zo magistraal dat je er nooit meer overheen komt. Ook de albums daarna - en dan reken ik Reflektor mee - waren van zeer hoog niveau. Waar ik nog even de ijdele hoop had dat de stijgende lijn weer is ingezet na het redelijke WE, blijkt die hoop vervlogen.

Pink Elephant benoemt nergens de roze olifant. Het voelt zelfs wat ongemakkelijk bij vlagen. Moeizaam en letargisch ploegt Arcade Fire zich door de nummers heen. Deels veroorzaakt door productionele keuzes: het album klinkt in mijn ogen wollig.

Tegelijkertijd vind ik dat de band ook aan muzikaliteit heeft ingeleverd. Dit is het eerste album dat zonder Will Butler is opgenomen. Dat laat zich voelen. Arrangementen drijven nu op de productionele toevoegingen van Daniel Lanois zonder dat er veel gebeurt.

Het is niet allemaal kommer en kwel. En ik vermoed dat veel van de nummers live beter tot hun recht komen. Zo zit er ergens in de titeltrack een goed liedje verstopt. Het komt er hier alleen niet uit. Zonde, ik hoop dat ze ooit weer op niveau komen.

Wat een ellende dit. Hebben ze met z'n twee op de zolderkamer wat in elkaar geflanst, Win en Régine?
Nummers hebben net zoveel inhoud als hun relatie op dit moment, volkomen leeg.
Boekje in de boekkast en LP ergens diep wegstoppen.

Hoewel ik het er niet helemaal mee eens ben, een goede grap is gewoon een goede grap

Wat een wereld, 3 dagen ver en deze is zowat overal met de grond gelijk gemaakt.
Ik sluit mij aan bij de verbazing. Er hangt een verslavend sfeertje over heel de plaat.

Je vindt 'm ni slecht begrijp ik?

Als je niet aan roze olifantjes mag denken, dan ga je er juist wel aan denken.

Nou, niet dus

Ook ik verbaas me een beetje over de veelal (erg) negatieve reacties en recensies hier. Ik wijt het vooral aan de (verkeerde) verwachtingen van die mensen. Als je iedere keer hoopt op een Funeral, Neon Bible of The Suburbs (wat ik wel begrijp hoor;)), dan kom je natuurlijk bedrogen uit. Maar als je er een beetje open in probeert te gaan dan kan dit best een prima/lekker album zijn hoor!

Mijn achtergrond is dan ook wel anders dan die van de meesten die teleurgesteld zijn. Ik ben pas ingeschakeld bij Arcade Fire bij WE en heb daarna pas hun eerdere werk beluisterd. Ik vind WE nog steeds erg goed, net als dat ik vooral Neon Bible en The Suburbs erg goed vindt. Reflektor moet ik nog eens beluisteren en Funeral heb ik al vaker beluisterd, maar heeft nog wat rijpingstijd nodig.

Hoe dan ook, met die achtergrond geniet ik best van dit album en kan ik er momenteel (nog) geen genoeg van krijgen. Het intrigeert me. Natuurlijk is het niet de topper die je hoopt en heeft het ook wat opvullingen met instrumentale nummers (die best dienend zijn aan het geheel), maar het heeft ook een aantal erg lekkere nummers in de vorm van Year Of The Snake (die goed in m'n hoofd blijft), Pink Elephant, Circle Of Trust, Alien Nation en de afsluiter Stuck In My Head. Sommige nummers zijn erg genietbaar en hebben een erg lekkere beat en ritme. Ook vind ik het prettig en mooi hoe het album wel als één geheel klinkt en menig nummer mooi in elkaar overloopt. WE vind ik absoluut beter, maar dit album verdient niet de negatieve reacties van deze aard (bij een (flink) aantal mensen dan). Maar goed, muziek blijft smaak en heeft ook grotendeels te maken met gevoel en het moment van beluisteren. Het doet hoop dat hij inmiddels wel boven de 3,0 is en dat ik zie dat mensen hun stemmen naar boven aanpassen.

Mee eens, Red33.

De eerste luisterbeurten begon ik vol verwachting, maar ik was erg teleurgesteld. Magertjes en weinig pakkend. Ik voelde even de liefde voor de band bekoelen. Maar ik moet zeggen dat het album na een goed aantal luisterbeurten inderdaad iets verslavends heeft. De langgerektheid en mediterende werking vormen de kracht (mijn mening) van de meerderheid van de nummers. Dus ben ik toch zonder schroom weer naar de Plato gelopen.

De rijkheid van bijvoorbeeld de magistrale songs op The Suburbs zit hier niet in. Dat de band uitgekleed is en feitelijk alleen Régine en Win nog over zijn, zal daar ook wel aan bijdragen. WE voelde ook al wel een beetje zo. De georganiseerde chaos is teruggebracht tot de kern, een beetje als een combi van een in de steek gelaten echtpaar en een echtpaar dat de rest overbodig vond. Tegelijk knap dat ze overeind blijven, en ik houd heel erg van de pure, heldere en eenvoudige songs, maar ik mis soms wel het bombastische (achtergrond)geluid dat een aantal oude nummers kenmerkt.

Het steekt ook een klein beetje dat Win in 2020 aangaf dat hij tijdens de coronatijd een grote hoeveelheid songs had geschreven, maar dat dit album na het 40-minuten durende WE wederom beperkt blijft tot dit aantal songs van samen 42 minuten. De lijmnummertjes voor een soepel verloop zijn op de tracklist ook altijd wat verwarrend, maar ze maken het album daardoor wel prettig luisterbaar. Maar ter vergelijking: The Suburbs was 63 minuten aan gevarieerde nummers.

Maar met Pink Elephant doen ze toch echt weer wat anders dan ze gedaan hebben. Helemaal met Alien Nation, dat hier vrij goed scoort (het had bij mij even tijd nodig), maar zelfs met zoiets als het catchy I Love her Shadow. Je moet het ze wel nageven: ze proberen elk album echt een eigen geluid mee te geven. Kanttekening is wel dat de teksten op de latere albums veelal minder boeiend zijn en wel erg vaak op herhaling gebouwd (Stuck in my head stuck in my head stuck in my head).

Soms komt dus een gevoel op van gemis aan rijkdom in instrumenten, aantal nummers en in teksten, maar wat mij betreft is Pink Elephant toch een fijn onderscheidend album met een lekkere sound en dus een prima voldoende.

Circle Of Trust, een van hun beste songs! Wat een banger!

Een 4,5 voor deze plaat, ben je serieus???

5 sterren kan altijd nog. Het heeft even de tijd nodig.

blijf nou van die drank af

Slecht ingeschat inderdaad haha.

Wel echt een lekker nummer ja. Het album kan me verder totaal niet bekoren, jammer!

Snap niet dat je als band met zo iets slaps en inspiratieloos komt aanzetten als dit album. Helaas. WE vond ik fantastisch, dit is echt een niveau van niks.
Snel vergeten en hopen dat ze over een paar jaar wel weer muziek kunnen maken

Toch nog 3* aangetikt?

De meeste nummers hebben het in zich om groots en meeslepend te zijn, maar de uitwerking is helaas pijnlijk pover, weinig creatief en het geheel mist vooral kracht.