Arcade Fire - Pink Elephant (2025)
mijn stem
102 stemmen
Canada
Rock / Pop
Uitgebracht in eigen beheer
-
Open Your Heart or Die Trying (3:12)
-
Pink Elephant (4:44)
-
Year of the Snake (5:10)
-
Circle of Trust (6:05)
-
Alien Nation (3:24)
-
Beyond Salvation (1:20)
-
Ride or Die (4:08)
-
I Love Her Shadow (5:29)
-
She Cries Diamond Rain (1:21)
-
Stuck in My Head (7:23)
- nummer 2 in de rotatielijst
1
geplaatst: 15 april, 21:24 uur
Jaa.. hier kijk ik wel naar uit. Vond het toch spannend of ze nog zouden doorgaan na alles wat er speelde in de tijd rond de uitgave van WE. De abumcover vind ik niet supermooi, maar het is dan wel weer verfrissend anders dan voorheen.
Ten tijde van Suburbs werd ik fan, toen ik het nummer Neighbourhood #1 met alle toeters en bellen op tv zag, en waarna ik direct in de eerste drie cd's dook. Reflektor en Everything Now volgde ik iets minder, maar vind ik beide zeker niet slecht (zeker de eerste niet). Maar WE draaide ik na uitgave weer echt vaak, en in het bijzonder dat keilekkere opbouwende eerste nummer. Ik kan niet ontkennen dat er, zoals hierboven geschreven, minder 'fire' is dan op de eerste albums, maar ik waardeer de fijngevoelige deuntjes van deze band die niet meer jeugdig tegendraads is, maar zich nog graag even zo voelt en daardoor wellicht soms nostalgisch, maar wel vrolijk gesnaard, overkomt zoals op Year of the Snake, dat bedeesd uit de speaker kabbelt en toch onmiskenbaar als Arcade Fire klinkt, maar niet meer als die bombastische 'indie'. Het nummer heeft ondanks de ritmische start overigens een wel erg Baby Mine-achtige ingetogenheid en lijkt net iets te weinig te climaxen. Maar het zal toch vast niet allemaal zo ingehouden zijn... Benieuwd of ik de rest ook weer zo ga waarderen!
Ten tijde van Suburbs werd ik fan, toen ik het nummer Neighbourhood #1 met alle toeters en bellen op tv zag, en waarna ik direct in de eerste drie cd's dook. Reflektor en Everything Now volgde ik iets minder, maar vind ik beide zeker niet slecht (zeker de eerste niet). Maar WE draaide ik na uitgave weer echt vaak, en in het bijzonder dat keilekkere opbouwende eerste nummer. Ik kan niet ontkennen dat er, zoals hierboven geschreven, minder 'fire' is dan op de eerste albums, maar ik waardeer de fijngevoelige deuntjes van deze band die niet meer jeugdig tegendraads is, maar zich nog graag even zo voelt en daardoor wellicht soms nostalgisch, maar wel vrolijk gesnaard, overkomt zoals op Year of the Snake, dat bedeesd uit de speaker kabbelt en toch onmiskenbaar als Arcade Fire klinkt, maar niet meer als die bombastische 'indie'. Het nummer heeft ondanks de ritmische start overigens een wel erg Baby Mine-achtige ingetogenheid en lijkt net iets te weinig te climaxen. Maar het zal toch vast niet allemaal zo ingehouden zijn... Benieuwd of ik de rest ook weer zo ga waarderen!
1
geplaatst: 23 april, 17:25 uur
Als ik de snippets van de eerste show van hun tour gisteravond in Mexico zo hoor, komt dit wel goed. Het enige gevaar zit nog in slechte / oninteressante productie maar de nummers zijn op eerste gehoor absoluut op niveau, dit zou wel eens het beste sinds The Suburbs kunnen worden.
Maar goed, deze gedachte had ik ook bij het zien van de eerste live-beelden van WE materiaal, dus het is nog afwachten.
Maar goed, deze gedachte had ik ook bij het zien van de eerste live-beelden van WE materiaal, dus het is nog afwachten.
1
geplaatst: 25 april, 00:36 uur
Pink Elephant
Een erg mooi nummer! Dat ik dat nog van Arcade Fire kan zeggen. De mix is verre van goed. Erg overstuurde drums. Ondanks dat is het tóch prachtig.
Een erg mooi nummer! Dat ik dat nog van Arcade Fire kan zeggen. De mix is verre van goed. Erg overstuurde drums. Ondanks dat is het tóch prachtig.
1
geplaatst: 25 april, 15:48 uur
KKOPPI schreef:
Ik heb de nieuwe equivalent van AF 2004 nog niet gespot, jullie?
Ik heb de nieuwe equivalent van AF 2004 nog niet gespot, jullie?
Het debuutalbum van Friko deed me wat aan de oude AF denken.
1
geplaatst: 1 mei, 10:10 uur
coldwarkids schreef:
Pink Elephant
Een erg mooi nummer! Dat ik dat nog van Arcade Fire kan zeggen. De mix is verre van goed. Erg overstuurde drums. Ondanks dat is het tóch prachtig.
Pink Elephant
Een erg mooi nummer! Dat ik dat nog van Arcade Fire kan zeggen. De mix is verre van goed. Erg overstuurde drums. Ondanks dat is het tóch prachtig.
De band en ik zijn elkaar kwijtgeraakt met Everything Now. De opvolger WE was al beter, maar heb ik nauwelijks geluisterd. De nieuwe singles klinken oke maar niet opzienbarend. Het lijkt alsof de band z'n weerhaken is kwijtgeraakt en dat maakt de liedjes toch meer kopieën van eerder (beter ) werk. Year Of The Snake is het beste liedje van de twee, maar mist een echte finale of apotheose. De productie of mix vind ik niet slecht maar ook niet bijzonder, en dat is toch wel opmerkelijk met zo'n grote naam als Daniel Lanois. Ik ben wel benieuwd naar het hele album, meer dan bij de vorige twee albums, dus dat is sowieso winst.
1
geplaatst: 1 mei, 21:49 uur
Het klinkt misschien een beetje pretentieus, maar ik mis een ziel of een hart in de nummers. Het lijkt alsof er geen gevoel in de nummers zitten.
0
geplaatst: 2 mei, 02:19 uur
MRDammann schreef:
Het klinkt misschien een beetje pretentieus, maar ik mis een ziel of een hart in de nummers. Het lijkt alsof er geen gevoel in de nummers zitten.
Het klinkt misschien een beetje pretentieus, maar ik mis een ziel of een hart in de nummers. Het lijkt alsof er geen gevoel in de nummers zitten.
Wat mij betreft heb je helemaal gelijk. de "laid back" Arcade Fire kan heel duf worden. en dat gebeurt hier. Onbegrijpelijk dat ze deze nummers niet tot climax laten komen, want daar smeken ze om.
0
geplaatst: 6 mei, 13:58 uur
Eerste twee platen waren majestueus, de twee volgende waren oké en de twee daarna waren... geen idee, heb er geen actieve herinnering aan. Year of the Snake valt niet bepaald mee, om me licht uit te drukken. Dat ons huwelijk al even voorbij was wordt weer duidelijk. Ik laat deze roze olifant lopen, prima!
0
geplaatst: 6 mei, 16:06 uur
Dit gaat tot een van hun betere behoren. Mag ook wel weer eens na 15! Jaar.
0
geplaatst: 6 mei, 21:36 uur
Nog niets van gehoord. Komt heus nog wel. Maar na Reflektor, een prima album, was de pijp duidelijk leeg. Ik geloof totaal niet in een spectaculaire comeback na 12 jaar, hoogstens een degelijk album.
0
geplaatst: 7 mei, 22:02 uur
coldwarkids schreef:
Dit gaat tot een van hun betere behoren. Mag ook wel weer eens na 15! Jaar.
Dit gaat tot een van hun betere behoren. Mag ook wel weer eens na 15! Jaar.
Nou dat is misschien wat overdreven. Op basis van twee matige singels denk ik juist dat deze in de onderste regionen van hun discografie gaat vallen. Slechter dan Everything Now zal het niet worden, dus wie weet worden we nog verrast?
0
geplaatst: 7 mei, 22:07 uur
Ik vind de eerste twee songs tekstueel nog wel interessant. Lijkt een beetje midlifecrisis-achtig te zijn. Maar muzikaal is het een stuk saaier dan ik van ze gewend ben. Ben wel benieuwd of het hele album deze vibe heeft maar ik hoop van niet eigenlijk.
0
geplaatst: 8 mei, 17:35 uur
Aanvulling: de eerste recensies lopen binnen vandaag en de meeste zijn niet heel positief. Introvert, ingetogen, zielloos, saai... Mogelijk is dat deels intentioneel, maar dan nog vind ik het niet hoopvol klinken. Zou dit dan de roze olifant in de kamer worden waar je wel gemakkelijk niet aan kan denken? Ik hoop nog altijd dat het meevalt...
1
geplaatst: 8 mei, 17:52 uur
Een nieuwe Arcade Fire: ergens kijk ik er niet meer zo naar uit en ergens toch ook weer wel.
Waarschijnlijk omdat ik inmiddels ook wel weet dat, net als zoveel andere grote namen die ik hoog heb zitten, de verrassing er niet meer zo is, er sprake is van verzadiging en het raakt gewoon wat minder. Dat is op zich niet erg.
En hoe zou de lijn zich gaan voortzetten? Vijf glitters voor Funeral, een halfje minder voor Neon Bible, The Suburbs en Refklektor, vier voor Everything Now en WE.
De singles van Pink Elephant heb ik een beetje langs me heen laten gaan om zo alle nummers van van het album in één keer tot me te nemen.
De instrumentale opener Open Your Heart or Die Trying begint vrij onheilspellend en dat belooft toch wel wat.
Maar dan kakt het in bij titelnummer Pink Elephant. Een beetje lusteloos gedreutel. Alsof Win hier een Neil Young-achtig nummer wil laten horen. Maar als ik dat wil horen zoek ik wel een album van ome Neil zelf op.
Op Year of the Snake krijgt Régine Chassagne weer een rol van betekenis. Gevoelsmatig doet me dit aan de latere Pixies denken. Net als bij die band horen we een best prima nummer, maar de term prima hanteren we niet graag bij Arcade Fire. Toch?! Het kabbelt een beetje voort. Het vuur is duidelijk een beetje smeulend geworden.
Door met Circle of Trust dan. Muzikaal heeft het wel wat, maar qua zang is het allemaal wat vlakjes en ineens vind ik het geluid op dit album gewoon ook niet zo mooi. Ik weet niet zo goed waar dat 'em nu in zit. Aardig nummer, maar echt wild word ik er vooralsnog niet van. Het gaat maar door en vlamt niet echt.
Alien Nation is het eerste nummer waarvan ik denk ' ja dit heeft wel iets'. Maar ergens is het ook wel een beetje een chaotisch nummer. Chaos is iets wat Arcade Fire juist zo goed uitvoert, maar hier pakt het dan toch weer niet zo lekker uit als voorheen.
Geruisloos gaat het over in Beyond Salvation, waar het onheilspellende van de opener weer opdoemt. Het ruimteschip dat op vertrekken staat. Maar ja, een interlude.... dus logisch dat het daar op voortborduurt.
Ride Or Die is een eenvoudig liedje, maar Win is geen ster-zanger en hier irriteert zijn geknepen zang me een beetje waardoor ik het niet als mooi ervaar en dat had het misschien wel kunnen zijn.
I Love Her Shadow lijkt ineens wel een beetje meer te gaan doen dan smeulen: hier wakkert het vlammetje wat hoger op. Hè, hè het lukt blijkbaar toch nog om een wat interessanter nummer te toveren, maar het is nog steeds geen hoogtepunt zoals ze er op de voorgangers wel tussen zaten. Het is het leukste nummer van dit album en dat zegt eigenlijk al genoeg.
She Cries Diamond Rain is wederom een interlude en dan besef je ineens dat er dus maar zeven nummers op staan als we deze twee tussenstukjes en het intro niet meerekenen.
Afsluiter Stuck in My Head is qua titel wat wrang, want dat is nu niet wat dit album bij me doet en ik verwacht ook niet dat het dat gaat doen in de toekomst. Alles gaat aan me voorbij zonder echt te blijven hangen. Ik mis de haakjes. Dit nummer ploegt ook weer voort, klinkt rommelig en je zou bijna gaan zeggen dat het goed is dat we het einde naderen.
Eigenlijk is de hoes van het album best symbolisch: een triest olifantje met een vlammetje dat eigenlijk wel aan het doven is. Soms gaat dat zo. Pink Elephant is niet slecht, maar doet me ook niet zoveel meer als het oudere werk van de band. En die dalende lijn? Ehm ja, voor mij de minste Arcade Fire tot nu toe. Dit gaat er niet eentje voor de eindlijstjes worden. Het is niet anders. En dan ben ik met 3,5* denk ik best mild.
Waarschijnlijk omdat ik inmiddels ook wel weet dat, net als zoveel andere grote namen die ik hoog heb zitten, de verrassing er niet meer zo is, er sprake is van verzadiging en het raakt gewoon wat minder. Dat is op zich niet erg.
En hoe zou de lijn zich gaan voortzetten? Vijf glitters voor Funeral, een halfje minder voor Neon Bible, The Suburbs en Refklektor, vier voor Everything Now en WE.
De singles van Pink Elephant heb ik een beetje langs me heen laten gaan om zo alle nummers van van het album in één keer tot me te nemen.
De instrumentale opener Open Your Heart or Die Trying begint vrij onheilspellend en dat belooft toch wel wat.
Maar dan kakt het in bij titelnummer Pink Elephant. Een beetje lusteloos gedreutel. Alsof Win hier een Neil Young-achtig nummer wil laten horen. Maar als ik dat wil horen zoek ik wel een album van ome Neil zelf op.
Op Year of the Snake krijgt Régine Chassagne weer een rol van betekenis. Gevoelsmatig doet me dit aan de latere Pixies denken. Net als bij die band horen we een best prima nummer, maar de term prima hanteren we niet graag bij Arcade Fire. Toch?! Het kabbelt een beetje voort. Het vuur is duidelijk een beetje smeulend geworden.
Door met Circle of Trust dan. Muzikaal heeft het wel wat, maar qua zang is het allemaal wat vlakjes en ineens vind ik het geluid op dit album gewoon ook niet zo mooi. Ik weet niet zo goed waar dat 'em nu in zit. Aardig nummer, maar echt wild word ik er vooralsnog niet van. Het gaat maar door en vlamt niet echt.
Alien Nation is het eerste nummer waarvan ik denk ' ja dit heeft wel iets'. Maar ergens is het ook wel een beetje een chaotisch nummer. Chaos is iets wat Arcade Fire juist zo goed uitvoert, maar hier pakt het dan toch weer niet zo lekker uit als voorheen.
Geruisloos gaat het over in Beyond Salvation, waar het onheilspellende van de opener weer opdoemt. Het ruimteschip dat op vertrekken staat. Maar ja, een interlude.... dus logisch dat het daar op voortborduurt.
Ride Or Die is een eenvoudig liedje, maar Win is geen ster-zanger en hier irriteert zijn geknepen zang me een beetje waardoor ik het niet als mooi ervaar en dat had het misschien wel kunnen zijn.
I Love Her Shadow lijkt ineens wel een beetje meer te gaan doen dan smeulen: hier wakkert het vlammetje wat hoger op. Hè, hè het lukt blijkbaar toch nog om een wat interessanter nummer te toveren, maar het is nog steeds geen hoogtepunt zoals ze er op de voorgangers wel tussen zaten. Het is het leukste nummer van dit album en dat zegt eigenlijk al genoeg.
She Cries Diamond Rain is wederom een interlude en dan besef je ineens dat er dus maar zeven nummers op staan als we deze twee tussenstukjes en het intro niet meerekenen.
Afsluiter Stuck in My Head is qua titel wat wrang, want dat is nu niet wat dit album bij me doet en ik verwacht ook niet dat het dat gaat doen in de toekomst. Alles gaat aan me voorbij zonder echt te blijven hangen. Ik mis de haakjes. Dit nummer ploegt ook weer voort, klinkt rommelig en je zou bijna gaan zeggen dat het goed is dat we het einde naderen.
Eigenlijk is de hoes van het album best symbolisch: een triest olifantje met een vlammetje dat eigenlijk wel aan het doven is. Soms gaat dat zo. Pink Elephant is niet slecht, maar doet me ook niet zoveel meer als het oudere werk van de band. En die dalende lijn? Ehm ja, voor mij de minste Arcade Fire tot nu toe. Dit gaat er niet eentje voor de eindlijstjes worden. Het is niet anders. En dan ben ik met 3,5* denk ik best mild.
0
geplaatst: 8 mei, 23:03 uur
Ik was eerder iets te enthousiast merk ik over de live versies, ik zei dat dit wel eens het beste kon worden sinds The Suburbs. Dat moet ik terugnemen want deze studioversies lijken me saai, en als je de tekst zo luistert zijn de cliché's toch wel echt te heftig. Wel denk ik dat dit boven WE kan komen te staan, maar het wordt hoe dan ook dichtbij.
1
geplaatst: 8 mei, 23:04 uur
aERodynamIC schreef:
Een nieuwe Arcade Fire: ergens kijk ik er niet meer zo naar uit en ergens toch ook weer wel.
Waarschijnlijk omdat ik inmiddels ook wel weet dat, net als zoveel andere grote namen die ik hoog heb zitten, de verrassing er niet meer zo is, er sprake is van verzadiging en het raakt gewoon wat minder. Dat is op zich niet erg.
En hoe zou de lijn zich gaan voortzetten? Vijf glitters voor Funeral, een halfje minder voor Neon Bible, The Suburbs en Refklektor, vier voor Everything Now en WE.
De singles van Pink Elephant heb ik een beetje langs me heen laten gaan om zo alle nummers van van het album in één keer tot me te nemen.
De instrumentale opener Open Your Heart or Die Trying begint vrij onheilspellend en dat belooft toch wel wat.
Maar dan kakt het in bij titelnummer Pink Elephant. Een beetje lusteloos gedreutel. Alsof Win hier een Neil Young-achtig nummer wil laten horen. Maar als ik dat wil horen zoek ik wel een album van ome Neil zelf op.
Op Year of the Snake krijgt Régine Chassagne weer een rol van betekenis. Gevoelsmatig doet me dit aan de latere Pixies denken. Net als bij die band horen we een best prima nummer, maar de term prima hanteren we niet graag bij Arcade Fire. Toch?! Het kabbelt een beetje voort. Het vuur is duidelijk een beetje smeulend geworden.
Door met Circle of Trust dan. Muzikaal heeft het wel wat, maar qua zang is het allemaal wat vlakjes en ineens vind ik het geluid op dit album gewoon ook niet zo mooi. Ik weet niet zo goed waar dat 'em nu in zit. Aardig nummer, maar echt wild word ik er vooralsnog niet van. Het gaat maar door en vlamt niet echt.
Alien Nation is het eerste nummer waarvan ik denk ' ja dit heeft wel iets'. Maar ergens is het ook wel een beetje een chaotisch nummer. Chaos is iets wat Arcade Fire juist zo goed uitvoert, maar hier pakt het dan toch weer niet zo lekker uit als voorheen.
Geruisloos gaat het over in Beyond Salvation, waar het onheilspellende van de opener weer opdoemt. Het ruimteschip dat op vertrekken staat. Maar ja, een interlude.... dus logisch dat het daar op voortborduurt.
Ride Or Die is een eenvoudig liedje, maar Win is geen ster-zanger en hier irriteert zijn geknepen zang me een beetje waardoor ik het niet als mooi ervaar en dat had het misschien wel kunnen zijn.
I Love Her Shadow lijkt ineens wel een beetje meer te gaan doen dan smeulen: hier wakkert het vlammetje wat hoger op. Hè, hè het lukt blijkbaar toch nog om een wat interessanter nummer te toveren, maar het is nog steeds geen hoogtepunt zoals ze er op de voorgangers wel tussen zaten. Het is het leukste nummer van dit album en dat zegt eigenlijk al genoeg.
She Cries Diamond Rain is wederom een interlude en dan besef je ineens dat er dus maar zeven nummers op staan als we deze twee tussenstukjes en het intro niet meerekenen.
Afsluiter Stuck in My Head is qua titel wat wrang, want dat is nu niet wat dit album bij me doet en ik verwacht ook niet dat het dat gaat doen in de toekomst. Alles gaat aan me voorbij zonder echt te blijven hangen. Ik mis de haakjes. Dit nummer ploegt ook weer voort, klinkt rommelig en je zou bijna gaan zeggen dat het goed is dat we het einde naderen.
Eigenlijk is de hoes van het album best symbolisch: een triest olifantje met een vlammetje dat eigenlijk wel aan het doven is. Soms gaat dat zo. Pink Elephant is niet slecht, maar doet me ook niet zoveel meer als het oudere werk van de band. En die dalende lijn? Ehm ja, voor mij de minste Arcade Fire tot nu toe. Dit gaat er niet eentje voor de eindlijstjes worden. Het is niet anders. En dan ben ik met 3,5* denk ik best mild.
Een nieuwe Arcade Fire: ergens kijk ik er niet meer zo naar uit en ergens toch ook weer wel.
Waarschijnlijk omdat ik inmiddels ook wel weet dat, net als zoveel andere grote namen die ik hoog heb zitten, de verrassing er niet meer zo is, er sprake is van verzadiging en het raakt gewoon wat minder. Dat is op zich niet erg.
En hoe zou de lijn zich gaan voortzetten? Vijf glitters voor Funeral, een halfje minder voor Neon Bible, The Suburbs en Refklektor, vier voor Everything Now en WE.
De singles van Pink Elephant heb ik een beetje langs me heen laten gaan om zo alle nummers van van het album in één keer tot me te nemen.
De instrumentale opener Open Your Heart or Die Trying begint vrij onheilspellend en dat belooft toch wel wat.
Maar dan kakt het in bij titelnummer Pink Elephant. Een beetje lusteloos gedreutel. Alsof Win hier een Neil Young-achtig nummer wil laten horen. Maar als ik dat wil horen zoek ik wel een album van ome Neil zelf op.
Op Year of the Snake krijgt Régine Chassagne weer een rol van betekenis. Gevoelsmatig doet me dit aan de latere Pixies denken. Net als bij die band horen we een best prima nummer, maar de term prima hanteren we niet graag bij Arcade Fire. Toch?! Het kabbelt een beetje voort. Het vuur is duidelijk een beetje smeulend geworden.
Door met Circle of Trust dan. Muzikaal heeft het wel wat, maar qua zang is het allemaal wat vlakjes en ineens vind ik het geluid op dit album gewoon ook niet zo mooi. Ik weet niet zo goed waar dat 'em nu in zit. Aardig nummer, maar echt wild word ik er vooralsnog niet van. Het gaat maar door en vlamt niet echt.
Alien Nation is het eerste nummer waarvan ik denk ' ja dit heeft wel iets'. Maar ergens is het ook wel een beetje een chaotisch nummer. Chaos is iets wat Arcade Fire juist zo goed uitvoert, maar hier pakt het dan toch weer niet zo lekker uit als voorheen.
Geruisloos gaat het over in Beyond Salvation, waar het onheilspellende van de opener weer opdoemt. Het ruimteschip dat op vertrekken staat. Maar ja, een interlude.... dus logisch dat het daar op voortborduurt.
Ride Or Die is een eenvoudig liedje, maar Win is geen ster-zanger en hier irriteert zijn geknepen zang me een beetje waardoor ik het niet als mooi ervaar en dat had het misschien wel kunnen zijn.
I Love Her Shadow lijkt ineens wel een beetje meer te gaan doen dan smeulen: hier wakkert het vlammetje wat hoger op. Hè, hè het lukt blijkbaar toch nog om een wat interessanter nummer te toveren, maar het is nog steeds geen hoogtepunt zoals ze er op de voorgangers wel tussen zaten. Het is het leukste nummer van dit album en dat zegt eigenlijk al genoeg.
She Cries Diamond Rain is wederom een interlude en dan besef je ineens dat er dus maar zeven nummers op staan als we deze twee tussenstukjes en het intro niet meerekenen.
Afsluiter Stuck in My Head is qua titel wat wrang, want dat is nu niet wat dit album bij me doet en ik verwacht ook niet dat het dat gaat doen in de toekomst. Alles gaat aan me voorbij zonder echt te blijven hangen. Ik mis de haakjes. Dit nummer ploegt ook weer voort, klinkt rommelig en je zou bijna gaan zeggen dat het goed is dat we het einde naderen.
Eigenlijk is de hoes van het album best symbolisch: een triest olifantje met een vlammetje dat eigenlijk wel aan het doven is. Soms gaat dat zo. Pink Elephant is niet slecht, maar doet me ook niet zoveel meer als het oudere werk van de band. En die dalende lijn? Ehm ja, voor mij de minste Arcade Fire tot nu toe. Dit gaat er niet eentje voor de eindlijstjes worden. Het is niet anders. En dan ben ik met 3,5* denk ik best mild.
Ik vind een 7/10 toch echt wel hoog voor jouw recensie.
3
geplaatst: 8 mei, 23:23 uur
KKOPPI schreef:
Ik vind een 7/10 toch echt wel hoog voor jouw recensie.
Ik vind een 7/10 toch echt wel hoog voor jouw recensie.
Dan heb je mijn laatste zin niet helemaal meegenomen denk ik. Ik zet dit album naast de andere van de band en dan ervaar ik een neergaande lijn. Maar ik zeg ook dat het niet slecht is. In dat geval is een 7 prima (maar wel de laagste album-score die ik deze band geef tot nu toe). En daarbij is het ook maar een cijfer. Ik vind 3* weer wat te laag. Ik denk ook dat ik bij dit soort bands (die ook 5* albums kunnen maken) gewoon wat kritischer ben in de bewoordingen, maar dat het in een cijfer lastiger te vangen is. Meer een 6,8, maar dat kunnen we niet uitdelen hier.
En dan nog: je goed recht dat te vinden natuurlijk: de één focust zich meer op het rapportcijfer en de ander op de begeleidende tekst. En laten we eerlijk zijn: muziek is emotie en dat is niet goed te vangen in tekst of een getal. Dat moet je voelen en gevoel kan per dag verschillen
Tip: maak de quote wat kleiner
0
geplaatst: 9 mei, 07:40 uur
Aiaiaiai dit had ik niet verwacht. Ik ben al een koele minnaar van de band maar dit klinkt als de plaat te veel. De laatste van Blondie. De laatste van The Clash. De laatste van The Pixies. Die waar het vuur uit is verdwenen. Spijtig, want ik had nu zelf wel meer verwacht.
0
geplaatst: 9 mei, 07:59 uur
Wat een (te verwachten) teleurstelling dit album.
Nergens prettig, bijzonder of aangenaam genoeg om het niveau te benaderen van hun eerste drie albums. Die zijn ook moeilijk te evenaren en niet te overtreffen.
Ik schat Pink Elephant voorlopig op een 3.5, zeker geen groeiplaat voor 4 sterren - eerder zakken naar 3.
Nergens prettig, bijzonder of aangenaam genoeg om het niveau te benaderen van hun eerste drie albums. Die zijn ook moeilijk te evenaren en niet te overtreffen.
Ik schat Pink Elephant voorlopig op een 3.5, zeker geen groeiplaat voor 4 sterren - eerder zakken naar 3.
1
geplaatst: 9 mei, 08:23 uur
Year of the Snake vind ik een zeer geslaagde single: misschien wel de mooiste na Reflektor. De tekst en het thema raken mij (vallen en opstaan, samen met je partner door dieptepunten gaan maar er sterker uitkomen). De samenzang - waarbij de focus van Regine naar Win verschuift - is uitstekend.
Op dit album staan wel wat andere hoogtepunten, zoals het Reflektor-achtige Circle of Trust (al ben ik het met Aero eens dat het wat doorratelt), Alien Nation (met een explosieve tweede helft) en poppy I Love Her Shadow (had op Everything Now kunnen staan). De interludes voegen weinig toe, terwijl de overige nummers alweer vergeten zijn na het afspelen.
Op dit album staan wel wat andere hoogtepunten, zoals het Reflektor-achtige Circle of Trust (al ben ik het met Aero eens dat het wat doorratelt), Alien Nation (met een explosieve tweede helft) en poppy I Love Her Shadow (had op Everything Now kunnen staan). De interludes voegen weinig toe, terwijl de overige nummers alweer vergeten zijn na het afspelen.
1
geplaatst: 9 mei, 08:24 uur
Wat een tegenvaller. Het venijn zit in het laatste nummer. Tijdens het luisteren kwam het ouderwetse woord armetierig in mij op.
0
geplaatst: 9 mei, 09:11 uur
2 aardige nummers en opvulling. Tja. Ze moeten iets na een paar jaar stilte (en bezinning). Daarnaast klinkt het afgemixte geluid behoorlijk slecht / ingeblikt. Het is een demo-achtige plaat om snel te vergeten.
1
geplaatst: 9 mei, 09:14 uur
Even los van de muziek, maar wat is dit voor een productie joh. Het klinkt alsof ze door een dikke modderstroom heen moeten spelen. Het zal waarschijnlijk zo bedoeld zijn, maar het klinkt nergens naar.
0
geplaatst: 9 mei, 09:44 uur
Year of the Snake was al goedgekeurd (klinkt ouderwets AF ) en Circle of trust vind ik dus wel leuk. Ze gaan hier mee met de jaren 80 revival van de afgelopen jaren maar dan op eigen wijze. Verder is het geen kaarsje dat lang brandt.
) en Circle of trust vind ik dus wel leuk. Ze gaan hier mee met de jaren 80 revival van de afgelopen jaren maar dan op eigen wijze. Verder is het geen kaarsje dat lang brandt.
0
geplaatst: 9 mei, 09:57 uur
De fundamentele lastigheid van deze band is dat het eerste, magistrale album zó goed is dat ze daarmee alles al gezegd hebben. Wat moet je daarna nog? Als je hetzelfde blijft doen hoeft niemand het te horen, als je iets nieuws wil doen wordt het slechter.
0
geplaatst: 9 mei, 09:59 uur
vinylbeleving schreef:
Even los van de muziek, maar wat is dit voor een productie joh. Het klinkt alsof ze door een dikke modderstroom heen moeten spelen. Het zal waarschijnlijk zo bedoeld zijn, maar het klinkt nergens naar.
Even los van de muziek, maar wat is dit voor een productie joh. Het klinkt alsof ze door een dikke modderstroom heen moeten spelen. Het zal waarschijnlijk zo bedoeld zijn, maar het klinkt nergens naar.
Ja, dat modderige geluid is een bekend fenomeen bij alle AF platen na Funeral, in meer of mindere mate. Voor deze nieuwe plaat trek ik daarom bewust even de Sennheiser HD560S uit de kast later deze ochtend, die de te prominente mid-bas vrij goed maskeert.
* denotes required fields.