Taylor Swift - The Life of a Showgirl (2025)

vinylbeleving
In vergelijking met Ryan Adams valt het nogal mee met de hoeveelheid nieuwe muziek.

Het was ooit niet meer dan normaal om elk jaar een nieuw album uit te brengen. En zoveel nieuwe muziek heeft ze ook niet uitgebracht, sinds 2020: Folklore, Evermore, Midnights, TTPD en dit album. Dat is gemiddeld 1 album per jaar.

En ja, de Taylor's Versions, 4 stuks, maar dat ging met name om eigenaarschap, omdat ze de rechten van haar originele masters kwijt was. En nee, die heeft ze niet gratis weggegeven, maar er zaten wel een hoop bonus tracks op.

En 'online' kun je alles vinden en hoe meer je in een bepaalde richting zoekt, hoe meer het algoritme je dingen aanbiedt uit die richting, waardoor je alleen maar gesterkt wordt in je overtuiging. En dat geldt voor Swifties, die aan de andere kant van het spectrum zitten, net zo.

En nee, ze is niet gevrijwaard van kritiek, voor mij hoeven al die verschillende versies ook niet zo, maar ik stoor me er niet aan zoals sommigen. En ik geloof er gewoon niet in dat het alleen maar om geld gaat. Taylor Swift is in de eerste plaats een artiest die muziek maakt omdat ze dat leuk vindt. En dat ze dat dan zo goed mogelijk in de markt wil zetten, dat neem ik haar niet kwalijk. Al zou ze nog maar 10% verkopen van wat ze nu doet, dan maakt ze nog steeds muziek.

A propos, over reacties op het album zelf gesproken, en spijkers zoeken op laag water; de ex van Travis Kelce is, blijkbaar, een persoon van kleur (ik had echt geen idee, ik volg het privé leven van Taylor amper, mij draait het voornamelijk om de muziek). Maar goed, nu zijn er dus mensen die haar racistisch noemen vanwege de tekst 'onyx' in Opalite. Want dat is een donkere edelsteen en mensen zien het dus als 'Travis heeft zwart vervangen door wit'. Dat het puur gaat om de tegenstelling tussen licht en donker, als in een donkere periode uit je leven (zoals ook in Daylight) gaat aan mensen voorbij. En blijkbaar is Opaal de geboortesteen van Travis.

Of dat ze met de tekst 'got the whole neighbourhood looking like you' zou impliceren dat ze in een witte buurt wil wonen. Ik interpreteer deze tekst juist dat ze veel kinderen wil hebben van hem.

Ofwel: zoekt negativisme en gij zult vinden. De mensen die haar (muziek) haten zullen toch nooit overtuigd worden en er gaat veel slechte muziek en slinkse verkooptactieken nodig zijn om de meest verstokte Swifties van hun geloof af te laten vallen.

Ik zit er ergens tussenin. Als de muziek écht slecht is, dan koop ik het album niet. Doe ik bij Neil Young ook niet. Geen van beiden heeft mijn steun nodig, financieel, of anderszins. En 'de verzameling compleet houden', daar ben ik allang mee gestopt.

Overigens is mijn collega een aardige maatstaf voor de gemiddelde Swiftie, zij zit er ook veel meer in dan ik. En ook zij zegt dat mevrouw Swift af en toe slinkse tactieken toepast, zoals met de fysieke versie van Anthology. Als die meteen was uitgebracht had ze de reguliere versie niet gekocht.

Maar het hoort erbij. Er is niks van Taylor Swift haar fans aandoet dat iemand als Neil Young niet allang heeft gedaan bij die had hem. En laat ik nou net fan vaag beiden zijn. En persoonlijk vind ik het achterhouden van bepaalde muziek om de meest dubieuze redenen (in het geval van Young) veel vervelender dan 30 kleuren vinyl. Of het uitbrengen van een inferieure versie, zuiver omdat het de eerste uitvoering is bijvoorbeeld.

It's me, hi! Tijd voor een bericht bij dit veelbesproken album.

Van origine ben ik een Taylor Swift hater maar ergens in 2023 ben ik op het verkeerde pad beland en inmiddels heb ik alle albums in huis, Taylor's Versions incluis. Put narcotics into all of my songs indeed (uit 'Who's Afraid of Little Old Me').

Ik was niet zo enthousiast als menig over de terugkeer van Max Martin, want haar beste albums zijn wat mij betreft haar laatste werken met Jack Antonoff en Aaron Dressner, maar over een grandioze popterugkeer had ik stiekem wel natte dromen. Een artieste die al bijna 20 jaar in het vak zit, en inmiddels op haar 12e album zit, die het commerciële hoogtepunt nog niet heeft bereikt (al zal dat nu echt wel, maar dat dacht ik ook bij 'The Tortured Poets Department'). En ja, dan wil ook ik het instinctief gaan vergelijken met andere artiesten en waar die zaten na 20 jaar of na 12 albums. Maar al het vergelijkingsmateriaal kan eigenlijk de deur uit want een carrière zoals die van Taylor Swift hebben wij nog nooit gezien. Na 'Lover' leek haar commerciële piek wel over maar ergens daarna is het weer omgeslagen en gaat het telkens weer alle verwachtingen te boven. Een deel zal wel te maken hebben met de vergroting van haar publiek met het winnen van de harten van 'echte' muziekliefhebbers met 'folklore', een groot deel met de Taylor's Versions waarin ze oude muziek een nieuw leven gaf (precies nadat ze de interesse had gewekt van een alternatief publiek, goede timing), en een kleiner deel met het succes van 'Anti-Hero', op dat moment haar grootste hit in jaren.

Nu dus haar kortverwachte 12e album, en eerlijk: hij valt tegen. Een week na release durf ik al te zeggen dat ik dit voorlopig de minste van al haar albums vind. Als ik geen fan was - of als ik nog een hater was - dan had ik dit album 1 luisterbeurt gegeven en daarna nooit meer naar omgekeken. Nu heb ik het album als fan veel gedraaid en de nummers groeien wel, maar sommige artistieke keuzes blijven opvallen. Haar schrijven was op haar vorige album 'The Tortured Poets Department' enorm sterk, en ik denk zelfs haar beste werk van haar carrière, maar op dit album is het juist een zwaktebod. Ik vind het expliciete taalgebruik ook niet passen bij de nummers (bijv. het gebruik van 'bitch' en 'bad bitch' in de refreinen van 'Honey' en 'Eldest Daughter'). Sowieso is het rijmen van 'bad bitch' met 'savage' de nieuwe put your hands in the air, wave 'em around like you just don't care. Afgezaagd. Beneden haar gebruikelijke niveau. En in het refrein nog wel. Ook 'Wood' had subtieler gemoeten. Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik liever de clean versies van nummers hoor (behalve 'Started from the Bottom' van Drake omdat ik dat gat in het refrein zo leuk vind). Los van het taalgebruik zijn deze nummers sowieso geen hoogvliegers. 'Wood' had er wat mij betreft baat bij gehad als het een bridge had.

Maar er staan ook zeker wel leuke nummers op. Het eerste nummer 'The Fate of Ophelia' is echt een geslaagd popnummer. Ik ben benieuwd of dit daadwerkelijk een hit wordt als de hype van de eerste paar weken is verdwenen. 'Elizabeth Taylor' en 'Opalite' zijn leuk, al zijn ze ook niet meer dan dat. 'Father Figure' en 'CANCELLED!' vind ik allebei erg geslaagd. Deze nummers vind ik qua tekst ook het meest interessant. 'CANCELLED!' klinkt als een 'Reputation' Vault track en kan zich wat mij betreft ook meten met de beste nummers van dat album.

'Ruin the Friendship' en Wi$h Li$t zijn prima nummers maar zullen nooit favorieten worden van mij. 'The Life of a Showgirl' is denk ik mijn minst favoriete nummer van het album. Dit klinkt meer als een nummer van Sabrina Carpenter dan Taylor Swift. En dat kan goed uitpakken, maar hier is dat helaas niet het geval.

Over het geheel is dit een oké maar vooral inessentieel album van Taylor. Zoals gezegd staat hij bij mij onderaan de ranglijst. Ik ben niet de enige want online is ook grotendeels de perceptie dat het tegenvalt. De hype die ze met dit album had gecreëerd wordt niet waargemaakt. Het album zal met name herinnerd worden vanwege de verkochte aantallen, en dat is prima. Taylor Swift laat zich altijd enorm inspireren door haar omgeving en wat zij meemaakt. Op dit moment heeft zij het perfecte leven en ik wens haar dit ook toe. Ik hoop alleen dat dit album geen voorbode is van dat hoe dat perfecte leven zich blijft vertalen tot inspiratie voor haar muziek.

Als je naar dit album gaat luisteren zonder dat je verwacht dat het zal klinken als 1989, is het best een prima album. Ophelia, Opalite, Father Figure en CANCELLED! zijn leuke popliedjes.
Een heel album in de stijl van Ophelia zou echt geweldig zijn geweest. Echt een sterk nummer is dat.

Na Reputation in 2017 werd Taylor Swift zo’n beetje opgegeven door het grote publiek. Men was van mening dat ze over haar hoogtepunt heen was. In 2019 dropte ze toch weer een album dat beter werd gewaardeerd, maar pas vanaf 2020 werd ze echt huge en schaarde zich een massa jonge fans achter Taylor. Katy Perry -een vergelijkbare artiest die vroeg gepiekt heeft-, kan hier helaas alleen maar van dromen. Dat Taylor nu een album uitbrengt dat wat minder wordt gewaardeerd, zegt niets. Net als Mariah Carey en Madonna in 2005, heeft Taylor bewezen dat ze ineens weer ‘helemaal terug’ kan zijn.

Taylor Swift debuteerde in 2006 en haar populariteit groeide gestaag, vooral met 1989 werd zij een tieneridool. In 2020 werd zij ook gewaardeerd door het 'alternatieve' publiek vanwege haar albums dit jaar.
The Life of a Showgirl zal goed verkopen omdat het van Taylor Swift is, zelf vind ik dat zowat haar minste album.
Mariah Carey en Madonna hadden in hun tijd ook enorm veel succes maar beiden kenden ook dalen in hun carrière en hadden een aantal miskleunen uitgebracht. Tot nu toe is er nog geen album van Taylor Swift commercieel geflopt.

harm1985ik las ergens op MM (bij Eefje de Visser) dat je dit album van Taylor Swift in 10 dagen 1.000 keer hebt gestreamd. Nou ben ik niet helemaal van deze tijd, dus wellicht heb ik een ander beeld bij streaming, maar zeg je nou dat je het album 100 x per dag hebt beluisterd?
Ik begrijp het vast verkeerd, dus leg het mij even uit. Dank alvast.

dit is wel raar....

En funny

Nee, 1000 keer een nummer van het album heb beluisterd. The Fate of Ophelia 95x, andere nummers 85x of zelfs 75x.

Sinds eind vorig houd ik het bij in stats.fm. Je kan zelfs je Spotify historie importeren.

Om het wat duidelijker te maken, sinds 3 oktober heb ik 3300 minuten naar dit album geluisterd. Dat maakt het mijn 8e meest beluisterde album van dit jaar. Ter vergelijking, naar Red (Taylor's Version) heb ik 10.337 minuten geluisterd dit jaar.

Nu moet ik zeggen dat ik dit jaar vrij eentonig heb geluisterd. Althans in harde cijfers.

Van de in totaal 97.216 minuten heb ik er 73.549 naar Taylor Swift geluisterd. De overige minuten naar 370 andere artiesten. Totaal 2593 verschillende nummers van 835 verschillende albums. Via Spotify althans.

CDs en downloads komen daar nog bovenop.

Die grap is al zou oud als The Beatles. Ouder misschien wel:

https://youtu.be/4e_cojjUKDc?si=3w-4F0bfuAKbAoL7

Ik had al zitten rekenen en dacht: 1.000 x 40 minuten, hoeveel uur zitten er in de dag bij Harm…..
Maar het was dus “slechts” een track….
Bijzonder, die extreme voorliefde voor Taylor.

Chet zo'n 66 uur, hoezo?

Anyway, ik koop geen honderden nieuwe albums per jaar, dus de eerste week/weken luister ik een album vaak heel intensief, daarna gaat het dan in 'normal rotation'.

Vandaar dat ik nog 9 andere albums van Taylor Swift dit jaar heel vaak heb beluisterd. 2026 zal wat meer in balans zijn.

Als ik alle uren dat ik naar Neil Young heb geluisterd in mijn leven bij elkaar optel, is dat misschien wel 10x zoveel als dat ik naar Taylor Swift heb geluisterd. Taylor Swift staat dan wel in mijn top 10, Neil Young, Grateful Dead en Ryan Adams zal ze niet snel van de troon stoten.

Komende week maar eens mijn Taylor Swift top 100 herzien. Denk dat, realistisch gezien The Fate of Ophelia en Opalite de enige blijvers gaan zijn, zoals Karma en Anti-Hero dat waren voor Midnights. Al heeft Ruin the Friendship denk ik voor mij de meeste betekenis. Teminste, daar zit de meeste herkenning in. Elizabeth Taylor en de titelsong zijn de andere kanshebbers voor een plekje onderin de top 100.

Eigenlijk is het heel logisch. Het is allemaal fabrieks- lopende band pop. Op z'n tijd niets mis mee, maar we moeten het ook niet verheffen tot grote kunst.

Je linkt naar een reclame (ik maar wachten tot de video begon), maar bedoelde je toevallig deze internetklassieker?

D'oh! Ja die dus. Copy-pasten met een telefoon blijkt lastiger dan gedacht.

Luister je deze nummers zo vaak omdat je oprecht die behoefte voelt? Of doe je het (onbewust) juist omdat je al die gegevens bijhoudt, om jezelf te laten zien hoe een dedicated Swiftie je bent?

Het komt iig wat geobsedeerd en dwangmatig over.

Ja, want dat is de enige reden om zo vaak naar muziek te luisteren.

Volgend jaar wil ik minimaal 1000 uur naar Merzbow luisteren. Ook al ga ik er mentaal helemaal aan onderdoor, het zal me lukken.

Ik vind mensen die op 10000 albums gestemd hebben, soms wel 3 stemmen per dag, dan weer obsessief. Kan me niet voorstellen dat je dan écht aandachtig naar de muziek hebt geluisterd. Of dat je je überhaupt herinnert hoe die albums ook alweer klonken.

Ondertussen scoort Swift haar 13e nummer 1 hit in de VS en niet alleen dat, ze heeft ook nog eens de eerste 12 plekken in de hitlijst te pakken, en dat is voor het eerst dat iemand dat klaarspeelt.

Het album zelf is haar 15e nummer 1, nog maar vier minder dan The Beatles. Volgend jaar zal nummer 16 wel komen, als de Taylor's Version van haar debuut uitkomt (hopelijk).

Ik vind Ruin the Friendship echt ondergewaardeerd, lijkt op een classic Taylor-nummer uit haar country pop tijdperk.

Verder maken weinig nummers indruk. Ze doet er goed aan om eens een hiatus te nemen, denk ik.

Jildert niet voor niks is Abigail dezelfde persoon die ook ter inspiratie diende voor Fifteen (van Fearless).

Het blijft toch merkwaardig dat dit album weer op 1 staat (haar 15e inmiddels) in de billboard 200, dat de hele singles top 10 bestaat uit tracks van dit album, er meer dan 4 miljoen exemplaren van zijn verkocht, maar dat het album hier bijna over de hele linie wordt neergesabeld. Alsof er door Swift een wanproduct is geleverd. Een gotspe is het.

Nee precies, dat soort cijfers staat gelijk aan kwaliteit ga voor de lol eens kijken bij bijvoorbeeld de succesvolste bioscoopfilms. Durf je zonder met je ogen te knipperen te beweren dat dit allemaal meesterwerken zijn?

Avengers Endgame heeft een 8.4 op imdb (74e in de top 250 aldaar), en bracht 2.8 miljard op. Het één sluit het ander niet uit.

Omdat jij er geen zak aan vind, maakt het nog geen slechte muziek.

Dit klinkt wel heel erg als 'de eerste paar albums vond ik wel leuk, maar daarna werden ze te commercieel'. Nee, dit album is niet vernieuwend, maar Taylor Swift heeft inmiddels toch wel aangetoond een aardig veelzijdige artiest te zijn.

Geen enkele van haar albums sinds 1989 klinkt hetzelfde (nou ja Evermore en Folklore dan) en dit album is juist een mix van de albums sinds 1989. Is het haar beste album ooit? Nee, maar ook zeker geen bagger.

Begrijpend lezen is ook een vak. Ik heb zelf helemaal geen oordeel gegeven over de muziek of beweerd dat iets wat verkoopt niet goed kan zijn. Het enige punt wat ik maakte is dat het onzin is om verkoop- en streamingcijfers erbij te halen als 'bewijs' voor de vermeende kwaliteit. Genoeg voorbeelden van absolute bagger die door de massa verslonden worden.

En andersom dus ook, genoeg kwaliteit die door de massa gewaardeerd wordt.

Waar het mij om ging en mijn voorganger, is de insinuatie dat dit bagger is, ondanks de hoge verkoopcijfers; en dat de mensen die hiernaar luisteren schapen zijn die voor simpele marketing trucjes vallen.

Échte bagger, daar is geen redden aan, no way dat dat 4 miljoen exemplaren in één week verkoopt, dat zijn niet alleen maar die hard Swifties, ze spreekt er ook een breder publiek mee aan; misschien niet alle nummers, maar The Fate of Ophelia en Opalite zeker. Opalite kan zelfs nog wel eens groter worden dan Ophelia.

Hoe goed dit album door de fanbase gewaardeerd wordt komen we achter als het volgende album wordt uitgebracht. Want als dat minder goed verkoopt, dan komt dat omdat mensen teleurgesteld zijn in dit album en dus niet meer ongezien iets kopen.

Ik doe dat sowieso al zeker 10 jaar niet meer.

Overigens vind ik 3*, rekening houdend met een aantal niet serieus te nemen anti-stemmen, niet slecht. Er zijn Bob Dylan, David Bowie, Neil Young en Metallica albums die er slechter voor staan. En ook de laatste leg van Bruce Springsteen (OK, een cover album), nummer 5 van de artiesten lijst, komt er met minder vanaf.

De gedachtekronkels hierboven doen pijn aan mijn hoofd, ik geef het op

Tja, je weet pas dat je échte kwaliteit te pakken hebt als het, bij de release althans, de 5000 verkochte exemplaren niet eens aantikt. Dat moet dan wel zo goed zijn dat het is voorbehouden aan fijnproevers en daar zijn er nu eenmaal niet veel van.

Ik word echt te veel geïnfluenced op Tiktok. Omdat ie zo vaak voorbij komt, vind ik Wish List nu ook leuk!

Gelukkig heeft crazy frog 1.200.000 albums verkocht. Zo kan niemand mij een slechte smaak verdenken

Wat een non discussie guys. Iemand kan een andere smaak hebben.

Of er zijn gewoon meer boomers dan millenials. [/quote]

Ik kijk niet zo vaak meer op MM (gebrek aan interessante muziek, my bad), maar wat een mooie post!! Ook omdat je mij naar voren brengt, maar vooral door de kern te raken van fora en alle internet BS.

Iedere muziekliefhebber zou respect moeten hebben voor Swift. Of je er nou van houdt of niet. Ze doet zoveel zelf dat artiesten als Beyoncé en Adèle niet eens in haar schaduw mogen staan.

Verontwaardiging op dit forum is vaak hypocriet; meten met twee maten. Swift is een fenomeen en kan in deze tijd dezelfde status toegedicht worden als de Stones en de Beatles in hun tijd. En ik ben allesbehalve fan van haar.

Ja ik vind dat ook het beste liedje van het album.
De rest is mwah inderdaad.

Ik ben altijd voorzichtig met het direct beoordelen van een Taylor Swift album. Maar eigenlijk geldt dat voor ieder album. Een album moet bij mij altijd wat tijd krijgen om te rijpen en ik vind het prettig om ten minste een keer of vijf de tijd te hebben gehad om een album aandachtig te luisteren. Dat punt heb ik nu bereikt met The Life of Showgirl.

Back to basic: wat gebeurt er als je grote stukken productie weg laat en een akoestische gitaar het dominante instrument laat zijn in de meeste nummers met enkel de zang als tegenhang. Dan krijg je nummers die wat minder hitgevoelig zijn, maar wel puur in zijn eenvoud. Dat lijkt de gedachte die Swift moet hebben gehad toen ze Martin en Shellback aan het werk zette om de sound van deze plaat neer te zetten. En daar zijn de heren best aardig in geslaagd. Revolutionair wordt het daardoor niet, maar wel een prima popplaat waarbij de focus met name ligt op de teksten en niet op de beats of de productie.

Niet alleen de sound is simpeler, Taylor lijkt ook in haar diepste te verlangen naar een simpeler leven. In Wi$h Li$t wordt dit zelfs heel expliciet gemaakt: geef mij gewoon een huisje achteraf, een paar kinderen en laat me alsjeblieft even met rust. Ik kan me voorstellen dat je na tig shows van gemiddeld 3,5 uur over de hele wereld wel even klaar bent met in de spotlights staan. Aan mijn lijf geen polonaise voorlopig.

Het gebrek aan productie van de eerste elf nummers, maakt dat The Life of Showgirl nog harder binnenkomt. Dit is het eerste nummer waar de registers echt opengaan en dat heeft een opliftend effect. Ook het inmixen van een afsluitend sample van The Era's Tour is slim gedaan. Hierdoor wordt er een punt gezet achter dit deel van haar carriere en het is haar gegund.

Het zou mij niets verbazen als het een paar jaar duurt voordat we muzikaal weer wat gaan horen van Swift. De reworks van de eerste plaat en reputation schijnen al klaar te liggen op de plank om de fans zoet te houden zodat Taylor zich met haar Red Wood kan terugtrekken. Dit is een gepast afscheidscadeau voor nu.

Precies dat gevoel had ik ook bij het luisteren naar de titeltrack. Het lijkt op een afscheid. En gezien de trouwplannen, en de voorzichtige stap richting de filmwereld als regisseuse, ligt dit in de lijn der verwachting. Maar het bloed kruipt ook waar het niet gaan kan. Uiteindelijk zal het podium weer aantrekken. Verder deel ik je muzikale analyse.

Niet afgeluisterd, daarom geen beoordeling... ben tot zo'n 2/3e geraakt maar vond het drie keer niks; mierzoete popliedjes.

Zie aan het gemiddelde alhier dat het voor velen een tegenvaller is, ze heeft in het verleden betere albums gemaakt.