ROSALÍA - LUX (2025)

Ja. Mooi album maar ik bevat hem nog niet helemaal na een paar keer luisteren. Er gebeurt veel. Voor mij voelt het, op het eerste oor, alsof ik een mix van Björk en Nelly Furtado hoor met ergens een heel ver vleugje experimenteel Kate Bush, aangelengd met wat Amerikaanse invloeden hip en trip-hop invloeden. En dan dit alles samen in een fles Spaanse sangria gebotteld.

Maar dat laat ik liever los. De dame is uniek in haar muziek (lijkt het). Ik ken haar verder geheel niet en dat wordt dus blijkbaar tijd.

FKA Twigs is ook het eerste wat in me opkomt. Vooral de eerste vier nummers geven me daarom een lach op m'n gezicht. Geweldige mix van instrumenten (sound effects) en zang. Vanaf track vijf voelt alles als een brij aan en steekt er geen enkele song meer bovenuit. Erg jammer want het album begint zo lekker. Dat Rosalia er veel werk in heeft gestoken en van dit album een kunstwerkje heeft gemaakt, geloof ik direct!

Het album staat hier constantly on repeat. Nog steeds bezorgt het me goosebumps. Ik vind ook geen enkel minder moment. Voor mij zonder twijfel de strafste plaat van de afgelopen jaren.

Het stemgemiddelde is nu toch wel verontrustend aan het zakken het is nu nog maar 4.28

Eerlijk gezegd zou dat laatste mij een saucijs wezen Je was wel 'spot on' met je observatie t.a.v. van stijlelementen = fado, flamenco en een vleug opera. Vwb het laatste kan je wel stellen dat operazangeressen altijd vrij geprononceerd zingen (met bijbehorende gelaatsuitdrukkingen), en dat is natuurlijk goed te verklaren: duidelijk (bereikbaar) zijn voor de toeschouwers. Zelf moest in in eerste instantie denken aan Callas: Mario, Mario in Tosca), maar ook Von Otter Habanera

Ik vind het een heel fijn album en juist die mix van elementen valt heel goed hier - dit is veel afwisselender dan Motomami, dat meer een album is voor de huishoudelijke klusjes. Dit album nodigt meer uit tot bankzitterij onderwijl glaasje nippend.

Ik moet toegeven, ik heb het album met pijn en moeite maar één keer helemaal geluisterd. De meeste nummers doen me helemaal niets. Krijg er een musical-vibe van (bij sommige nummers zelfs een Mariah Carey of Christina Aguilera associatie) en de arrangementen (ook zang) zijn vaak erg overdreven en pompeus. Het lijkt ook een soort conceptalbum, nooit echt van die stijl gehouden (behalve the Wall). Maar uiteindelijk is het gewoon smaak en gun ik iedereen veel plezier met dit album dat blijkbaar zoveel mensen hoog waarderen.

Berghain doet me ergens terugdenken aan een aantal (semi)-klassieke nummers die in de vroege 90's een massapubliek bereikten, zoals Barcelona, Caruso en Vivaldi's 4 seasons.

De overeenkomst: ze waren pakkend en goed gemaakt, met een randje kitsch dat werkte.

Had dit destijds uitgebracht (eventueel met een iets gedateerdere productie), en het had misschien dezelfde route bewandeld.

Al sluit ik succes onder de meer 'casual' luisteraars ook nu niet uit. De melodiën zijn snel te onthouden.

Edit, wat uren later: Op het moment dat ik dit tik is het op Spotify al +42 miljoen keer beluisterd. Best veel, voor een nummer dat slechts een paar weken uit is, en ook nog haaks staat op de dominante hedendaagse muziektrends. Dat zijn lang niet alleen maar mensen die op sites als deze zitten.

Ik ervaar precies hetzelfde. Dit album kruipt onder mijn huid, laat me niet meer los tot tranens toe. Prachtig!

Leuk! Buiten mijn gebaande paden en niet iets wat ik direct zou opzetten, maar alle goede kritieken hier en de jubelende recensies maken toch nieuwsgierig. Ik vind het hele album ontzettend genieten en betrap mezelf dan ook geregeld op een glimlach tijdens het luisteren. De traan, die mis ik nog. Ik luister er toch met een bepaalde afstand naar. Wie weet komt dat nog. Vooral met een koptelefoon op komt het helemaal tot leven, en vind ik het vooral een hele fijne afwisseling met wat ik normaal gesproken luister.

Ik hoor gelukkig weinig musical terug in dit album. Wel flarden klassieke opera, daar zitten ook die uithalen in waar je het over hebt. Het verschil met Mariah Carey is dat Rosalía wel klassiek geschoold is. En dat hoor je, ook in haar stembeheersing. Overigens was de moeder van Mariah Carey wel een klassiek geschoolde operazangeres. Wel eens naar een opera geweest? Een echte aanrader.

Liefhebbers van dit album moeten deze zeker ook eens gaan luisteren: Lido Pimienta - La Belleza (2025)

Eveneens klassieke invloeden....

Dat is toevallig ook het eerste waar ik aan dacht. De Colombiaanse Lido Pimienta.

Het is niet helemaal vergelijkbaar, maar als je in deze Lux-vibe zit misschien wel een mooie nieuwe ontdekking voor sommigen hier.

Het is een album dat ik wel op vinyl zou willen hebben maar, mijn hemel 50 euro.....
En dan voor krap 50 minuten

Een bijzondere en gewaagde combinatie van stijlen en geluiden is het zeker. Knap verzonnen en kwalitatief goed gemaakt ook. Maar of ik het ook leuk vind om naar te luisteren? Heb m 3 keer gedraaid nu maar het lukt me nog niet helemaal om me over m'n eigen vooroordelen en smaak heen te zetten merk ik. Er gebeurt hier heel veel, maar voor een popplaat mis ik toch ook een beetje de echte liedjes of melodieën die blijven hangen in je hoofd. Dat gebeurt vooralsnog maar weinig.
Enfin, ik waag er nog een paar luisterbeurten aan, wie weet valt het kwartje. En anders laat ik dit fenomeen over aan anderen.

‘Als het kwartje valt’ kent u die uitdrukking? Lux zit rijkelijk in de melodieën daar niet van... Maar melodieën hoeven toch niet altijd te blijven hangen, wil het kwartje pas kunnen vallen? Wat de uitdrukking verder ook mogen betekenen. Soms kan muziek ook aantrekkelijk zijn als niet meteen ‘het kwartje valt’, dacht ik…

Voor de genZers/niet-boomers onder ons: een kwartje is een oud geldstuk dat voor de invoering van de euro de waarde had van een kwart gulden. Gecorrigeerd voor inflatie kun je het nu vergelijken met een 5-centsstuk. Als je het gooide in een automaat (een jukebox bijv), dan gebeurde er wat als het 'viel'. Nu zou je het denk ik moeten hebben over
het in werking treden van de machine als je er met je RFID-chip in je telefoon over het scanvlak swipet. Oid

En ja, ook melodieën die niet blijven hangen hebben waarde, een muzikaal stuk is ook meer dan alleen een melodie. Maar toch, het is niet allesbepalend maar voor mij wel vaak relevant, zeker bij pop. Waarom zou ik iets een hoge score willen toekennen of vaak willen opzetten als ik het stuk toch snel weer vergeet?

Ik snap dat dit voor sommige heel goed zal zijn.
Ik ben geen fan van haar stem, en het album klinkt alsof ze een aaneensluitend verhaal verteld. Maar ik spreek geen Spaans dus ik weet het niet. Ook zo dit zo een score kunnen zijn.

Maar voor mij dus te theatraal, en geen stem die ik mooi vind.

Dit album doet mij denken aan het betere eurovisiesongfestivalwerk. Mooie stem, sterke melodieën, soms wat theatraal en licht klassiek getint. Jammer dat ik geen Spaans ken want dan kon ik ook letten op de teksten (waar ik ook veel belang aan hecht).

Hier idem dito. En daarom zal ik dit album niet vaak draaien. Maar de muzikale omlijsting vind ik dan weer wel erg mooi.

Hou erg van opera. Liever Le Nozze di Figaro dan Soldaat van Oranje als je begrijpt wat ik bedoel. Dat neppe van musicals met die langgerekte uithalen, brrrrr… dat is de vibe die ik krijg van het album. Nu tweede keer geluisterd. Dat was de laatste keer. Maar nogmaals, ik respecteer de smaak van anderen.

The jury is still out hier, niet vies van een stevig stukje bombast, maar haar stem, kweenie.

In het (Spotify-)verlengde van haar album hoorde ik het nummer samen met James Blake (Barefoot In The Park), dat werkte dan weer wel onmiddelijk.

Ik moet nog teveel bedenken of ik dit mooi vind en bij muziek moet ik voelen, anders niks.

Mooi album, maar niet mijn favoriete van haar. Heb hem nu 5 a 6 keer geluisterd maar de songs blijven niet echt hangen (op Berghain, Mundo Nuevo en la Yugular na). Ik snap ook niet helemaal waar de hype ineens vandaan komt, aangezien deze dame al heel lang (internationaal) aan de top staat.

El mal queurer vind ik persoonlijk bijvoorbeeld beter dan Lux. Wat meer "beat", wat meer "Spanje". Ook Los Angeles is schitterend en meer richting klassieke flamenco. Motomami is ook een zeer veelzijdig, lekker album.

Is Lux dan zoveel minder? Nee. Ik vind het zeer knap dat Rosalia eigenlijk op elk van haar albums een compleet andere weg durft in te slaan. In mijn ogen doet ze dat keer op keer met succes. Ze is echt über -veelzijdig en elk album vernieuwend wat dat betreft.

Hier is de 2LP 42 euro met vrij lage verzendkosten en relatief snel bezorgd:

https://www.fnac.com/a21005847/Rosalia-Lux-Vinyle-Colore-Vinyle-album#omnsearchpos=1

Het is wel kwalitatief goed gemaakt en klinkend vinyl en de hoes is mooi, met een soort nep leer. Bovendien staan er 3 prima bonustracks op, waardoor je op ruim 60 minuten muziek komt.

Ik lees hier ook kritiek op haar stem. Voor mij moeilijk te volgen, ik hoor een zeer fraaie stem.

Stel nou dat een paar mannen dit knappe album had gemaakt. Zou het cijfer dan ook zo zakken?

Och ik vind het niet zo vreemd. Ik ben dol op Rosalia, maar dat haar stijl niet voor iedereen is kan ik me prima voorstellen. Als je niks hebt met Flamenco achtige zang hebt of de bombast wat te veel vindt dan snap ik goed dat iemand dit vreselijk vind. Dat dit album blijkbaar om een of andere reden toch weer een groter bereik heeft dan haar eerdere werk, betekent dat sommige mensen voor het eerst haar muziek gaan beluisteren. Dan zitten daar dus ook mensen bij die niets met deze muziek kunnen. Een beetje makkelijk om dan meteen te suggereren dat dit door latente misogynie zou komen.

Geen kritiek. Vind die niet mooi, en gaat me op den duur vervelen. Wil niet zeggen dat andere die wel mooi vinden en dat snap ik ook.

Het was maar een vraag. Wat jij aangeeft zal zeker ook opgaan.

Van de bonustracks vind ik Jeanne de mooiste.

Bij het zien van de albumcover een paar weken geleden dacht ik meteen: ''Hoes naar mijn hart.'' Gevangen doch voldaan in klassiek maagdelijk wit. Een stijlvolle en hoffelijke hoes die de zuivere schoonheid van het leven vangt. ROSALÍA'S lange rebelse zwarte golvende haren zorgen voor een intrigerende tweestrijd. Direct genoeg aanleiding om dit album te willen horen, in de hoop en verwachting een rijke variatie aan klassieke elementen, stijlen en instrumenten te horen en een totaalplaatje die een rechtstreekse greep uit het leven zou kunnen nemen. Het genre 'wereldmuziek', de Spaanse cultuur als roots, 15 liedjes naar een in verhouding korte speelduur en de in het oog springende hoes dragen bij aan deze verwachtingen.

Ondanks alle signalen op groen had ik nog totaal geen duiding of ROSALÍA mij als zangeres goed zou liggen. In 2018 heb ik het releaseoverzicht van MuMe volledig binnenstebuiten gekeerd, dus ik moet ongetwijfeld flarden van El Mal Querer gehoord hebben en op dat moment besloten hebben dat ze mij niet positief genoeg opviel om verder in te verdiepen. De heldere piano-intro van Sexo, Violencia y Llantas zet een verwachtingscheppende toon, waarna ROSALÍA eigenlijk maar 6 seconden nodig heeft om mij volledig te overrompelen en overtuigen. Een kristalheldere, hemelse zang met een stembeheersing die heel natuurlijk en overtuigend klinkt. Net zoals west kan ik me moeilijk voorstellen dat dit een stem is die iemand minder zou liggen of raken; deze heeft geen karakteristieke elementen die lelijk in het gehoor zouden kunnen liggen. Smaakkwestie blijft natuurlijk persoonlijk; ieders mening of gevoel telt evenveel.

Voor iemand met tinnitus is het onverwacht omhooggedraaide volume van Reliquia's refrein een eerste onaangenaam opvallend puntje. Bij mij brengt het een korte schrikreactie teweeg terwijl ik in opperste concentratie was gebracht door de fraaie albumopening, dus ik begrijp er de noodzaak ook niet direct van. Wellicht een onzorgvuldigheid in de productie; op de rest van het album hoor ik in ieder geval geen storende volumewisselingen.
Misschien is het de schuld van Daft Punk?!!

Om naar eigen ervaring het gehele album geconcentreerd en met frisse energie te kunnen beluisteren heb ik de 15 liedjes opgedeeld in 3 vijftallen over 3 dagen. Ondanks het schrikmomentje in Reliquia zat ik na het eerste 5-tal op een onaantastbare 5 sterren. Mio Cristo Piange Diamanti is al vaker met lof genoemd, maar toch wil ik ook nog even benadrukken wat een wonderschoon nummer dit is.

Door mijn aanpak heb ik kracht van de overgang naar Berghain enigszins gemist, maar daarmee begint het tweede vijftal duidelijk weer met een hoogtepunt. De kern van Berhain en La Perla zijn prachtig, maar wat ik jammer vind is dat beide liedjes in hun laatste minuut sterk van toon veranderen en beide iets vervallen in iets wat minder mooi is dan de oorspronkelijke kern van de nummers. LUX biedt met 15 liedjes in 49 minuten al ruim voldoende variatie, dus deze afwisseling voelt voor mij iets als overdaad. Ik had liever nog wat sprankelende virtuoze violen gehoord in plaats van het I'll fuck you 'til you love me-gedeelte.

Daarna 3 korte liedjes, Mundo Nuevo, De Madrugá en Dios Es un Stalker, waarmee ROSALÍA de indruk wekt de variatie/afwisselingen en tempo van het album hoog te willen houden. Bij mij heeft het helaas een tegenovergesteld effect, want dit zijn in mijn ogen de 3 minst krachtige liedjes van het album; ze voelen wat onaf en overhaast en vormen daardoor een wat rommelig en overmoedig middenstuk. Daarbij vind ik Dios Es un Stalker een vrij lelijke songtitel.

Ondanks dat Berghain en La Perla in essentie wel echt hoogtepunten zijn, heb ik toch wat moeite met het tweede vijftal en zakt mijn totaalscore naar 4 sterren en ben ik toch wat huiverig welke kant het derde vijftal gaat opvallen.
Deze staande ovatie was wel in mijn achterhoofd blijven hangen en ik putte er vertrouwen uit dat vinylbeleving zijn gelijk ging halen.

Ik ga er verder weinig woorden aan vuilmaken, want het derde vijftal is inderdaad tot in elk detail genieten en doordat het tempo hier over het algemeen wat lager ligt is er extra ruimte voor ROSALÍA'S zang om tot zijn (of haar?) volste recht te komen en krijgt het zelfs wat crooner-elementen, in gewenste zin.

LUX is een artistiek pareltje geworden en mengt moderne muzikale elementen met klassieke elementen. Een authentieke, natuurlijke blauwdruk die de kern van het huidige bestaan vastlegt en het verleden niet vergeet. Bovenal ben ik onder de indruk van ROSALÍA'S vocale kwaliteiten en intensiteit die ze in het gevoel van haar zang legt. Met een iets scherpere selectie van 12 of 13 liedjes (Mundo Nuevo zou een mooie overgang naar La Yugular vormen) was het voor mij een 5-sterrenplaat geweest. De 3 extra tracks centraal in de tracklist van de vinyluitgave veranderen het karakter weer dusdanig dat dat mijn score zou kunnen beïnvloeden en doen mij afvragen wat in ROSALÍA'S ogen haar ultieme versie van LUX zou zijn. Mocht iemand het in de linernotes teruglezen hoor ik het graag


N.b.:

1.
Ondanks de toon en context van je bericht is Oasis altijd de best mogelijke tip die je iemand kunt geven, dus als Oasis-fanboy kreeg je mijn like van harte


west heeft bijna altijd wel gelijk.


2.
Is dit een verwijzing naar het Kasabian-album met dezelfde titel?

@SlowgazeWaarom veranderde je in het opvolgende bericht dat gedeelte in de quote naar 48:31?


3.
Ik vind Juul's vergelijking met songfestivalmuziek niet eens vergezocht. Qua bombastische aard en doeltreffendheid gaan ze hand in hand. Wel vind ik de productie van LUX een stuk natuurlijker en geloofwaardiger dan het gemiddelde songfestivalnummer.


4.
FKA Twigs schoot me ook te binnen bij het beluisteren van LUX. Kijkend naar de ontwikkeling en huidige trends in muziek zou ik LUX zonder moeite de spirituele opvolger van Eusexua willen noemen.


5.
Leuk dat er weer eens een album uitkomt dat een echt groot deel van de MusicMeteraars in verbinding brengt. Veel neuzen dezelfde kant op en een bovengemiddeld aantal users die even zijn/haar zegje komt doen. In mijn beleving was de voorgaande keer bij Bowie's Blackstar in 2016.


6.
Mijn recensie/bericht is veel te lang dus alle begrip als je hem graag even overslaat of niet wil lezen.

Maria Callas heeft ook een mooie stem, ook niet voor mij weggelegd. Daarnaast zijn er ook hele volksstammen met mannenstemmen waarbij ik afhaak. Iets met smaak wederom. Ik snap dan weer niet dat een ander vindt dat ik iets mooi of goed moet vinden.

jerome988 "Ik ga er verder weinig woorden aan vuil maken" vind ik wel humor

Ik ben niet de ander die dat vindt, dat moet je gewoon lekker helemaal zelf weten.

Dit is niet alleen het album van het jaar, het is beste en meest oorspronkelijke album van de afgelopen jaren. Wat een muzikale rijkdom. Magnifiek!!!