menu

Overig / Algemeen / Kunst

zoeken in:

avatar van Mjuman
Stijn_Slayer schreef:
Als je zegt dat het niet om het WAT gaat, dan ontken je ook de rol die originaliteit in de kunstwereld speelt.


Ach wat schattig, de neo-romanticus komt uit z'n kast. Het idee van de originaliteit - de zgn creatio ex nihilo - vindt zijn wortels in de Romantiek (ja, ja) - zie ook http://www.dbnl.org/arch/deug001meta01_01/pag/deug001meta01_01.pdf - heb een aantal jaren hoor- en werkcolleges gevolgd bij Cor de Deugd, literatuurwetenschapper en filosoof; het is een puur westerse perceptie, waaraan ook Simon Reynolds (Retromania) ten prooi is gevallen.

Het hoe en wat mag je wat mij betreft ook omdraaien - essentieel in het procédé is dat er gebruik gemaakt wordt van een (deels) gereed (arte)fact dat in een andere context wordt gezet - verg. het samplen van muziek - en dan een andere vorm of toepassing krijgt.

Over de ontologische status van kunst an sich kan je nog discussiëren, de plaats die een object/artefact krijgt, draagt daar ook toe bij. Twee voorbeelden: een hedendaagse lantaarnpaal zal - hoe fraai deze ook is vormgegeven - maximaal worden gezien als design; zet die lantaarnpaal in de 25e eeuw in een museum over de 21e eeuw en er wordt heel anders naar gekeken. Het andere voorbeeld: in het archeologisch museum van Napels vind je een uithangbord van een wijnbar in Pompeï uit de eerste eeuw na Christus. Destijds diende het bord promotionele doeleinden; nu wordt het gezien als een historisch artefact dat zijn authenticiteit bevestigd ziet door het feit dat een Pompeïaan destijds met een krijtje erop had geschreven dat de wijn versneden was en niet te zuipen

Ik wil wel even opmerken dat in een discussie waar heel veel schijnt te draaien om hedendaagse kunst en de waarde ervan, het een opvallend verschijnsel is dat de waarde van (lithografisch) werk van Warhol de laatste 20 jaar sterk in waarde is afgenomen.

Overigens is werk van bijv een Damian Hirst niets meer of minder dan - der Mensch ist, was er isst - een afspiegeling van de contemporaine, hedonistische, hap-snap tijdsspanne

avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Eens met bovenstaande over originaliteit, dat is in mijn ogen gewoon een mythe van het Westerse individualisme. Zie ook Everything Is a Remix.

avatar van -SprayIt-
Mooi verwoord Mjuman.
Nog maar even een inspirerend kunstwerk.
Iemand die je aankijkt. Ook al eens eerder gedaan.
http://another-day.co.za/wp-content/uploads/2013/09/marina-abramovic-artist-present-moma.jpg
Marina The Artist is Present
Geweldige documentaire, tranen met tuiten. Zeer inspirerend.
Marina A.


Stijn_Slayer
-SprayIt- schreef:
Ik snap toch de link niet helemaal tussen beiden. Een scherpe blik op de maatschappij en de psyche van de mens hadden kunstenaars voor Warhol ook wel (Dali, Beckmann, zelfs Carevaggio).


Ik zeg ook niet dat dat een unieke eigenschap is. Warhols blik op de maatschappij was natuurlijk wel erg anders dan die van een Dali.

Maar heeft Warhol ooit iets gedaan met porno?

Ja, in zijn films.

Gebruikt Koons logo's en verpakkingen van producten?

Zit er wezenlijk veel verschil tussen de logo's en verpakkingen of het daadwerkelijke product gebruiken? Commercie en consumptie blijft de achterliggende gedachte.

Heeft Warhol ooit een product vergroot, groter dan de oorspronkelijke afmeting?

Wel met fotoreeksen afkomstig uit nieuwsmedia en bijv. de levensgrote Elvis Presley afbeelding.

Heeft Koons alleen maar zeefdrukken of fotokopieën gemaakt?

Nee, maar Warhol ook niet.

Ik zou heel graag 2 werken zien, van Koons en Warhol, waaruit blijkt dat hij de P zou moeten krijgen.
De Brillo dozen en de stofzuiger.

Het gaat nu al een tijdje over context en het verbaast me dat het poststructuralisme nog niet één keer is gevallen. Derrida is bij mijn weten in zijn theorieën over betekenis-context beinvloed door Duchamp. Dat was een beetje zijn eye-opener, meen ik.

Stijn_Slayer
Mjuman schreef:

Overigens is werk van bijv een Damian Hirst niets meer of minder dan - der Mensch ist, was er isst - een afspiegeling van de contemporaine, hedonistische, hap-snap tijdsspanne


Maar daar had jij toch zo'n hekel aan?

avatar van Mjuman
Stijn_Slayer schreef:
(quote)


Maar daar had jij toch zo'n hekel aan?


Enerzijds geeft dat haarfijn de menselijke mentale dichtomie aan tussen Praxis und Theorie (zie ook hieronder), anderzijds is het volstrekt billijk om op een metaniveau je te verkneukelen om iets wat je in real life tegenstaat

Over Theorie und Praxis - boven een bureau van een Duitse collega hing de volgende 'wijsheid':

Theorie ist wenn man alle Fakten kent, aber nichts funktioniert.
Praxis ist wenn alles funktioniert, aber keiner weisst warum.

Bei uns sind Praxis und Theorie vereinbart: nichts funktioniert und keiner weisst warum

Daarnaast ben ik ook een groot liefhebber van kunstwerken die uit zichzelf 'verdwijnen' - smelten, verslijten of weer opgenomen worden in het landschap (landscape art). Ik hou ook van kunstwerken waarbij het publiek ahw uitgenodigd wordt deel uit te maken van het kunstwerk of er anderszins mee te interacteren: bijv sensoren die bewegingen detecteren en omzetten naar tonen die weer worden weergegeven in de 'muziek' bij het kunstwerk.

Overigens Stijn_Slayer moet je hier eens kijken hoe users denken over het hanteren van een autonoom, integraal, muzikaal artefact, yourself included - skippen staat imo haax op verantwoorde beoordeling van 'artistieke content'
Overigen >> Algemeen >> Vraag van de dag #2

Stijn_Slayer
Om een lang verhaal kort te maken, vind ik dat het postmodernisme (in wezen een hele vruchtbare stroming) te ver is doorgeschoten. Vaak zie ik de wisselwerking tussen hoge en lage kunst niet meer zo, het is dan vooral laag. En een kopie van een kopie van een kopie van een kopie blijft ook niet eindeloos boeien. Het werkt gemakzucht en te kritiekloze houding t.a.v. kunst in de hand. De artistieke kwaliteit staat vaak niet meer voorop. Tegelijkertijd is autonome kunst (romantiek, modernisme) een utopie, maar kunstenaars mogen van mij wel een beetje hun best doen.

Mijn oom keert vaak terug naar ijs als hij in zijn werk tijd onderzoekt. Ik vind dat wel mooi, maar ook zo zonde. Ben je klaar, begint het te smelten. Vergankelijke kunst heeft iets tragisch, maar is daardoor tegelijkertijd aangrijpend. 'Alles van waarde is weerloos', zei een niet onaardig kunstenaar ooit.

avatar van Mjuman
Stijn_Slayer schreef:
Om een lang verhaal kort te maken, vind ik dat het postmodernisme (in wezen een hele vruchtbare stroming) te ver is doorgeschoten. Vaak zie ik de wisselwerking tussen hoge en lage kunst niet meer zo, het is dan vooral laag.


Again, Stijn, je schiet door - blijf aan die vlieg denken. Het onderscheid "hoog" en "laag" is een persoonlijk gefundeerd waardeoordeel. Binnen een zekere kring kan je voor het 'dissen' van een auteur/kunstenaar nog wel punten scoren, daarbuiten is succes twijfelachtig; je kunt zoiets niet eens intersubjectief maken. Laat ik de hand in eigen boezem steken en een voorbeeld geven: voor mij is Saskia Noort een sprekend (letterlijk door haar verschijnen bij Humberto Tan op RTL) voorbeeld van triviaalliteratuur (=laag); dat laat onverlet dat zij scoort en in brede kringen wordt gewaardeerd - ook (vooral?) door mensen die zelden belletrie tot zich nemen. Bij Kluun is hetzelfde laken een pak. Who am I om die mensen hun literatuursatisfactie te ontnemen? Ze lezen en dat is in deze hap-snaptijd al heel wat (zei de cynicus). Ik kan ze alleen aanmoedigen de weg te vinden naar wat meer literatuurderige 'spanningsboeken'.

Kwaliteit - kwaliteit is niet meer puur iets intrensieks; in diverse professionele omgevingen heb ik geleerd dat perceptie (van de klant veelal) bepaalt wat kwaliteit is. De kwaliteitsprofessional wil blijven schaven tot ie op de volle 100% zit (denk aan de afnemende meeropbrengst), maar de klant is al ver voor die tijd uiterst tevreden.

Autonoom betekent voor mij ook: een kunstenaar (musicus, schrijver) maakt iets en 'geeft' het aan het publiek, vervolgens gaat het een eigen leven lijden en wordt het de facto los van de maker beoordeeld. De intentie van de maker is dan ook totaal irrelevant; het werk is toch niet meer van hem. Al zal ie het vernietigen, duikt er altijd toch wel weer iets (een kopie) van op

Dat ijsvoorbeeld is heel mooi - denk ook aan dat ijshotel in Lapland. Misschien moet dit topic worden omgedoopt in "kunst en cultuurfilosofie".

Stijn_Slayer
Is niet helemaal waar. Ik heb dat onderscheid niet bedacht en er zijn talloze personen die er wel wat in zien. En volgens Foucault bestaat iets, als het wordt gelooft. Ik kies er wel voor om dat onderscheid te maken. Het afwijzen van dat onderscheid vind ik altijd zo geforceerd politiek correct. Anders moeten we de pop art en het postmodernisme eveneens opnieuw uitvinden.

Ben het ook niet met je eens. Eerder met bijvoorbeeld Immanuel Kant, die stelt dat bepaalde objecten een onderscheidende intrinsieke kwaliteit bevatten. Je ziet direct dat Casper David Friedrich verhevener is dan de Donald Duck. Liever de Donald Duck lezen dan een schilderij bekijken, is weer wat anders.

Mjuman schreef:
Ze lezen en dat is in deze hap-snaptijd al heel wat (zei de cynicus). Ik kan ze alleen aanmoedigen de weg te vinden naar wat meer literatuurderige 'spanningsboeken'.


Dit riekt wel erg naar een standpunt dat mensen die een onderscheid tussen hoge en lage cultuur maken, zouden uiten. 'Literatuurderige' is niets minder dan een synoniem voor 'hoger'.

Autonoom betekent voor mij ook: een kunstenaar (musicus, schrijver) maakt iets en 'geeft' het aan het publiek, vervolgens gaat het een eigen leven lijden en wordt het de facto los van de maker beoordeeld. De intentie van de maker is dan ook totaal irrelevant; het werk is toch niet meer van hem. Al zal ie het vernietigen, duikt er altijd toch wel weer iets (een kopie) van op


De kunstenaar behoudt wel zijn intellectuele eigendom, al ligt dat heel erg moeilijk in deze tijd.

Damien Hirst is wel een schoolvoorbeeld van hoe Bourdieu niet-autonome kunstenaars ziet. Onderhevig aan allerlei verschillende invloeden in het culturele veld. Hirst is eigenlijk zelf een product, van Saatchi welteverstaan.

avatar van Mjuman
Stijn_Slayer schreef:
Is niet helemaal waar. Ik heb dat onderscheid niet bedacht en er zijn talloze personen die er wel wat in zien. Ik kies er wel voor om dat onderscheid te maken. Het afwijzen van dat onderscheid vind ik altijd zo geforceerd politiek correct. Ben het ook niet met je eens. Eerder met bijvoorbeeld Immanuel Kant, die stelt dat bepaalde objecten een onderscheidende intrinsieke kwaliteit bevatten.


Nee het concreet formuleren (hoog vs laag) en als maatstaf willen hanteren is niets meer of minder dan een elitair en vertroebelend perspectief. Waarom zou Kant bijv relevanter zijn dan Socrates, Marcuse of Heidegger? Bedenk wel dat 'intrensieke kwaliteit' binnen zekere grenzen kan bestaan, maar om de dooie dood niet statisch is. Kant biedt geen afdoende verklaringsmodel voor de hedendaagse cultuur, niet eens op de 9e metafysische verdieping.

In geen enkel tijdvak de afgelopen 400 jaar is constant hetzelfde gedacht over Shakespeare. En waarom denk je dat een subgenre vrouwenliteratuur (denk o.m. de Virago Press) eerder iets is van de laatste 40 jaar? Hoog/laag is een construct zonder enige langdurige, constante verankering. Niet om te stangen (of de MCP uit te hangen), maar de afgelopen 20 jaar zijn er regelmatig vrouwenboeken uitgegeven die in de 30 jaar ervoor niet het licht zouden hebben gezien. Overigens was ook in het interbellum de positie van Virginia Woolf niet onomstreden; zij had het regelmatig aan de stok met Percy Wyndham Lewis, voortrekker van het Vorticism, gelieëerd aan de Futuristen - denk aan deze hoes New Order - Movement (1981) (en dus ook politiek niet helemaal zuiver op de graat) - maar wel uiterst modern in hun kunstuitingen.

Stijn_Slayer schreef:
De kunstenaar behoudt wel zijn intellectuele eigendom, al ligt dat heel erg moeilijk in deze tijd.


Punt gemist daar gaat het niet om. Als een werk eenmaal in the open is, heeft de kunstenaar er geen zeggenschap meer over (ook al vernietigt hij het - en daar zijn volop voorbeelden van). Het publiek waardeert en dat gaat soms zelfs zo ver dat een kunstenaar een hekel aan zijn eigen werk krijgt, terwijl het publiek het prachtig vindt. Het gekke is - imo - dat intellectueel eigendom in menig opzicht slechts nog een virtuele waarde heeft; er krampachtig aan vasthouden leidt tot opstand van de informatie-anarchisten - "information wants to be free"

Stijn_Slayer schreef:
Damien Hirst is wel een schoolvoorbeeld van hoe Bourdieu niet-autonome kunstenaars ziet. Onderhevig aan allerlei verschillende invloeden in het culturele veld. Hirst is eigenlijk zelf een product, van Saatchi welteverstaan.


En Rembrandt (hoge kunst?) was ook een product van de opdrachtgevers van zijn tijd, toch? Of dacht jij dat Rembrandt ging schilderen vanuit de gedachte, "kom ik pleur 'ns wat met licht-donker werking op een doek en dan hangt het over 450 jaar in een museum dat ze hoofdzakelijk voor mij (én Obama natuurlijk) hebben gebouwd"?

avatar van woutorrmusic
Ik wil geenszins als stoorzender functioneren, maar ik geniet en leer behoorlijk van deze discussie. Zolang er nog discussiestof is: blijft doorgaan.

Stijn_Slayer
Mjuman schreef:
Nee het concreet formuleren (hoog vs laag) en als maatstaf willen hanteren is niets meer of minder dan een elitair en vertroebelend perspectief.


Ik betrapte jou net ook op dat elitaire perspectief, maar daar ga je aan voorbij. Hoog/laag bestaat al sinds het klassensysteem. Volgens mij valt er nooit helemaal los van te komen zolang er collectiviteit in een samenleving is (als je de definitie wat meer naar normativiteit opschuift).

Waarom zou Kant bijv relevanter zijn dan Socrates, Marcuse of Heidegger? Bedenk wel dat 'intrensieke kwaliteit' binnen zekere grenzen kan bestaan, maar om de dooie dood niet statisch is. Kant biedt geen afdoende verklaringsmodel voor de hedendaagse cultuur, niet eens op de 9e metafysische verdieping.


Ik zeg nergens dat Kant relevanter is dan die anderen. Heidegger stelt simpel gezegd: het ding als ding accepteren. In de context van deze discussie voelde ik meer voor Kant, al had ik tevens Marcuse kunnen nemen. Marcuse zegt het niet met zoveel woorden, maar hij is een aanhanger van originaliteit en het hogere. Kunst als middel voor kritiek tegen de vertrouwdheid. Marcuse was absoluut fel tegen Jeff Koons en Damien Hirst geweest: kunst die maatschappijbevestigend is, geabsorbeerd in de maatschappij. Volgens Marcuse was de rol van de kunst dan ten einde (dat heeft hij letterlijk zo gezegd).

Er zijn talloze manieren om over kunst te denken en die sluiten elkaar lang niet allemaal uit. Waar Kant wel gelijk in heeft is dat het niet alleen maar smaak is (Kant legt wel veel bij de kant van het subject), maar dat het object ook bepaalde kwaliteiten moet hebben om gewaardeerd te worden. Dat klinkt heel logisch, maar men gaat er vaak aan voorbij (zie ook MuMe).

In geen enkel tijdvak de afgelopen 400 jaar is constant hetzelfde gedacht over Shakespeare. En waarom denk je dat een subgenre vrouwenliteratuur (denk o.m. de Virago Press) eerder iets is van de laatste 40 jaar? Hoog/laag is een construct zonder enige langdurige, constante verankering. Niet om te stangen (of de MCP uit te hangen), maar de afgelopen 20 jaar zijn er regelmatig vrouwenboeken uitgegeven die in de 30 jaar ervoor niet het licht zouden hebben gezien. Overigens was ook in het interbellum de positie van Virginia Woolf niet onomstreden; zij had het regelmatig aan de stok met Percy Wyndham Lewis, voortrekker van het Vorticism, gelieëerd aan de Futuristen - denk aan deze hoes New Order - Movement (1981) (en dus ook politiek niet helemaal zuiver op de graat) - maar wel uiterst modern in hun kunstuitingen.


Dit is samen te vatten in één zin: cultuur is dynamisch. Elke generatie kijkt op een andere manier tegen dingen aan. Shakespeare was in zijn tijd niet hoog, maar aan de platte kant (seks, geweld). Hadden ze goed gezien in hun eigen tijd, maar dat terzijde. Als wij nu bijv. naar Rembrandt kijken, is het onmogelijk om hetzelfde te zien als een toeschouwer uit de zeventiende eeuw.

Punt gemist daar gaat het niet om. Als een werk eenmaal in the open is, heeft de kunstenaar er geen zeggenschap meer over (ook al vernietigt hij het - en daar zijn volop voorbeelden van). Het publiek waardeert en dat gaat soms zelfs zo ver dat een kunstenaar een hekel aan zijn eigen werk krijgt, terwijl het publiek het prachtig vindt. Het gekke is - imo - dat intellectueel eigendom in menig opzicht slechts nog een virtuele waarde heeft; er krampachtig aan vasthouden leidt tot opstand van de informatie-anarchisten - "information wants to be free"


Punt niet gemist, want ik heb ook Barthes gelezen. Wie niet, al dan niet indirect? Ik gaf alleen een aanvulling op het behoud van zeggenschap. Niet op het gebied van betekenis, wel hoe/waar het werk toegepast kan worden.

En Rembrandt (hoge kunst?) was ook een product van de opdrachtgevers van zijn tijd, toch? Of dacht jij dat Rembrandt ging schilderen vanuit de gedachte, "kom ik pleur 'ns wat met licht-donker werking op een doek en dan hangt het over 450 jaar in een museum dat ze hoofdzakelijk voor mij (én Obama natuurlijk) hebben gebouwd"?

Voor iemand die mijn achtergrond kent, ga je er wel vanuit dat ik verbazingwekkend weinig over kunst weet, hè?

avatar van Mjuman
Dat laatste is een evaluatie die geheel voor jouw rekening komt. Als het Stedelijk een nieuwe directeur krijgt, van Duitse origine die in een interview aangeeft Jeff Koons als een groot vernieuwer in de kunst te zien, lijkt me dat een aardige clue te vormen.

In academische kringen - en ik weet waarover ik praat (ALW weet u wel) - is het voltrekt normaal om te praten over triviaal(kunst en literatuur); echter geen sterveling kan daarover een eenduidig beeld schetsen; veel berust op een zgn 'primitief' - iets als waar aannemen, terwijl de feitelijke juistheid nooit is aangetoond. "Der Mensch ist, was er isst".

Wil je bij een (perifeer) museum een beleidsbepalende of communicatief belangrijke rol spelen, dan lijkt mij hameren op het onderscheid tussen lage en hoge cultuur een dead end street benadering. In een tijd waarin musea steeds minder subsidie krijgen, steeds meer maatschappelijk verantwoording moeten afleggen, publiek moeten trekken dan zul je een brug moeten slaan naar dat publiek. Ik heb gezien dat tentoonstellingen die collecties dichter bij het publiek probeerden te brengen, bijv door een thematische focus of door culturele juxtapositie toe te passen ('lage' cultuur naast 'hoge') succesvol waren - zo was er in de Kunst- und Ausstellungshalle der Bundesrepublik Deutschland (Bonn) een uitermate boeiende tentoonstelling over de relatie Duitsland - VS na WO2 (idd met veel triviaalcultuuraspecten, Rock&Roll bijv ).

Vasthouden aan een enigszins dogmatisch academisch kader lijkt mij niet de manier om met de brug te beginnen. Stel dat ik elitair ben - dat lees ik hier wel vaker - is pragmatisme de benadering die tot meer succes leidt.

Ik meen dat het Hans Robert Jauß was die het begrip ästhetischer Distanz muntte - en volgens dat principe moet je een zekere afstand nemen op iets op cultuurhistorische waarde te kunnen schatten; ik meen 25 - 30 jaar. Daarvan uitgaande zou je op dit moment nog niets zinnigs over Koons of Hirst kunnen zeggen en is de waarde van alle huidige oordelen relatief; zijn het - uitzonderingen daargelaten - veelal waardeoordelen, gebaseerd op persoonlijke voorkeuren. Hetzelfde geldt voor claims tav het postmodernisme als "doorgeschoten" of (ook gehoord) "non-productief", hoogstens te tolereren als academische borrelpraat geuit na het vierde of vijfde glas - immers futiel en ongesubstantieerd.

Ik vind zowel Hirst als Koons de moeite waard, maar ik vind ook in Game of Thrones de rol van Tyrion Lannister een boeiende

avatar van Slowgaze
Als er iemand toch een overschat figuur is, is het die hele Sjeff Koens wel, met z'n lillike kutkitsch waarvan hij en z'n retenlikkerts vast ongetwijfeld gaan roepen 'ja maar het moet kitsch zijn! het moet kitsch zijn! Koens bevraagt kunst! dit is kunst omdat het kitsch is en wij zeggen dat het kunst is, nigga!' Die meuk van hem zou ik nog niet eens in een dronken bui kapot willen zwaffelen. Sowieso, die hele toe-eigeningskunst, die grap is gewoon niet meer leuk. Bij Duchamp was het nog tof, maar toen die Andy Warhol daarmee aan kwam zetten was het eigenlijk al niet meer leuk, zeker omdat het met zo'n heerlijke obligaat prakje aan pseudo-filosofie over het Kwaad van de Molloch die de Consumptiemaatschappij heet gepaard ging. En dan krijg je nog die Andy Warhol-imitators die vervolgens ofwel alleen z'n gekleurde portretreeksjes nadoen en zich verder van enige theorie vandaan houden, wat ik dan wel weer sympathiek vind, ofwel van die zeikerts die nog harder moeten gaan roepen dat de Molloch dooreet en we allemaal gecorrumpeerd raken omdat we alleen maar consumeren. Ja man, consumptie. Er is kindersterfte in Afrika, Israël bezet Palestina, Marokkanen krijgen geen fatsoenlijke kans op de arbeidsmarkt en worden daarom neergezet als luie derderangsburgers die allemaal maar uitgezet moeten worden, en het enige waar we over klagen is de consumptiemaatschappij. Afijn, om een lang verhaal kort te maken: doe mij maar gewoon Barnett Newman.

avatar van dix
dix
woutorrmusic schreef:
Ik wil geenszins als stoorzender functioneren, maar ik geniet en leer behoorlijk van deze discussie. Zolang er nog discussiestof is: blijft doorgaan.


Percies

Complimenten ook aan Stijn die inmiddels niet meer, zoals vaak voorheen, Pavlovt met een 'ga je schoolgeld terughalen' en dat maakt het lezen een stuk aangenamer. Kennelijk is daar het verschil tussen een verondersteld hoog en laag te overbruggen. Verondersteld schreef ik, Mju.

Overigens moet je bij Koons het schaamteloos kleptomane (iets waar Warhol zich inderdaad niet schuldig aan maakte) weten te waarderen. Hij gaat natuurlijk ook niet voor niets met een Italiaanse. Kleptomanie is in de beeldende kunst nogal een heet hangtaboe en daarom worden er zo lustig P's uitgedeeld. Maar juist in vele andere vormen van kunst is dat veel minder een probleem en wordt er meer naar het behaalde succes gekeken. Cinema bijvoorbeeld (Tom Tywker mocht na vele Kieslowski pastiches zowaar met een origineel script van de grootmeester aan de slag), architectuur (waar de keuze vaak plagiaat of zelfplagiaat lijkt) en in extremis: popmuziek. De verschrikkelijke Editors.

avatar van dix
dix
Slowgaze schreef:
Afijn, om een lang verhaal kort te maken: doe mij maar gewoon Barnett Newman.

Als kindersterfte in Afrika je schtick is, dan heb je natuurlijk gewoon een Peter Klashorst boven de driezitter hangen. Die dóet daar tenminste iets wezenlijks tegen.

avatar van Mjuman
Om nog eens een voorbeeld van 'hoog' vs 'laag' te noemen: op een Drum Rhythm Festival draaide Peter Kruder - destijds een van de 'intelligente lounge'-grootheden (zeg maar "hoog" voor de incrowd) een set; op een gegeven moment mixte hij Doe Maar's Nederwiet (zeg maar laag voor de muzikale 'early adopter') erin. Nou ben ik geen fan van Doe Maar, maar het ritme en de beat paste prima, dus so what... Nou de gezichten van de lokale hipsters zagen er zo uit Klaarblijkelijk wisten ze zich gene raad met het verschil toen.

Dezelfde truuk - creëren van verwarring - hanteert Koons wanneer hij (semi)pornografische afbeeldingen van hemzelve en Cicciolina (heur rosbief was zichtbaar in al zijn versheid) als kunst etaleert; of wanneer hij 'mierzoete' keramiek (Michael Jackson en Bubbles o.a.) van een kitscherige soort in een museum plaatst: verwarring alom - is dit wel kunst; blijkbaar wel want het staat in een museum

Koons heeft een grote rol gespeeld in het herdenken van termen als kunst vs kitsch, originaliteit, commercie en dan het gigantische uitvergroten van afbeeldingen of elementen/eigenschappen. Je kunt van de man zeggen wat je wilt; hij heeft iig de mensen wel aan het praten gekregen over zijn werk. Nog niet gehoord van iemand die zijn werk met een mes te lijf is gegaan zoals bij Barnett Newman.

Overigens Slowgaze begin je met het nogmaals noemen van die naam je wel schuldig te noemen aan het commerciële effect van de herhaling en lijk je ondertussen een 'one trick pony'. Die street-lingo van you valt wel errug uit de toon en lijkt wel intellueelverveel Daarom: bij dezen een virtuele suikerklont, alsmede een aai over de manen.

avatar van GrafGantz
En wat was dan het nummer uit de "lage kunst" waar hij het mee mixte?

avatar van -SprayIt-
Slowgaze schreef:
met z'n lillike kutkitsch waarvan hij en z'n retenlikkerts vast ongetwijfeld gaan roepen 'ja maar het moet kitsch zijn!

Een welkome afwisseling in toon en schrijfwijze. Het is af en toe wel erg 'literatuurderig', maar zeer interessant en informatief.

Ik zag laatst op Art Rotterdam een leuk jasje van Chanel trouwens.
http://bogue.nl/wp-content/uploads/2014/02/Les-Deux-Gar%C3%A7ons-Raw-art.jpg

Nog een tof ding van dezelfde kunstenaar:
http://www.rawartfair.com/contentimages/121_full.jpg

avatar van Mjuman
Dit is ook een bekende; kunstenares Tinkebell heeft enorm veel hatemails gekregen toen ze haar terminaal zieke kat uiteindelijk omvormde tot een: http://artbysophia.files.wordpress.com/2013/01/handbag.jpg?w=188&h=210

avatar van -SprayIt-
Kan het met geen mogelijkheid vinden, maar zag ooit een kunstwerk waarbij de energie die vrijkomt tijdens de ontbinding van een dier een lampje deed branden. Vond ik wel fascinerend. Ik heb zelf ook enkele opgezette dieren, heeft wel iets. Tipje: Opgezette dieren, Opgezet dier. - de Jachtkamer - dejachtkamer.nl

Stijn_Slayer
@ Mjuman: Koons mag dan wel mensen aan het denken hebben gezet, maar dat doet niets af aan het feit dat eerdere kunstenaars (en denkers) precies diezelfde denkwijzen al op hun publiek projecteerden (en niet bepaald op kleine schaal). Het vernieuwende zie ik daarom niet. Ik begrijp ook eigenlijk niet waarom zoveel mensen daar niet doorheen prikken. Zou een aardige scriptie van te maken zijn.

Daarnaast heb je gelijk inzake de museale praktijk, maar ik werk niet voor het Musicmetermuseum. Zolang ik enige mate van anonimiteit ervaar, zeg ik gewoon hoe ik er persoonlijk over denk. In de praktijk houd ik bepaalde standpunten voor me en pas ik mijn teksten aan het publiek aan. Net zoals de ober van Sartre spelen we allemaal onze rolletjes.

avatar van Slowgaze
Mjuman schreef:
Dezelfde truuk - creëren van verwarring - hanteert Koons wanneer hij (semi)pornografische afbeeldingen van hemzelve en Cicciolina (heur rosbief was zichtbaar in al zijn versheid) als kunst etaleert; of wanneer hij 'mierzoete' keramiek (Michael Jackson en Bubbles o.a.) van een kitscherige soort in een museum plaatst: verwarring alom - is dit wel kunst; blijkbaar wel want het staat in een museum

Ja joehoe, ik ga lekker aan m'n lul lopen trekken in het Boijmans van Beuningen en dan zeg ik dat dat kunst is en ik ied'reens opvattingen over kunst ontregel omdat ik lekker aan m'n lul trek in het museum. Zo kan ik het ook wel.

Stijn_Slayer
Er zit wel een kern van waarheid in. Mensen hebben wel onnozelere dingen gedaan onder het mom van een performance.

De remmingen zijn een beetje zoek geraakt binnen de moderne kunst. Enerzijds ben ik voor een vrije kunst en vind ik misschien wel dat elk uniek idee bestaansrecht heeft, of ik het nou waardeer of niet. Aan de andere kant kan iedereen zichzelf kunstenaar noemen (als zodanig geaccepteerd worden, is weliswaar een stuk lastiger) en dat komt de kwaliteit niet altijd ten goede. Die overdaad maakt het soms ook lastig om je weg te vinden in het kunstlandschap. Veel (oudere) kunstenaars zijn bovendien allergisch voor Internet en ondernemerschap.

Dit vind ik bijvoorbeeld heel tekenend voor het verval van de moderne kunst:



Heb een hele brede smaak, maar mijn favorieten zijn de abstract-expressionisten, Cobra (en dan vooral de periode dat ze officieel actief waren, Corneille is daarna huisontwerper van Blokker geworden), materiekunst/informele kunst, pop art en het impressionisme. Heb meer met het Cobra Museum dan met het Rijksmuseum, meer met Centre Pompidou dan met het Louvre, maar ik kijk (bijna) overal mijn ogen uit.

Thuis heb ik o.a. een Karel Appel, Mogens Balle en twee Jan Toorops hangen. Zou nog wel een Constant of Jorn willen. Pa heeft o.a. Appel en Dali, sinds mijn adviserende rol...

Vind de foto's uit de Waste Land docu bijv. ook erg fraai en bezocht onlangs de expo van Richard Mosse in Foam.

avatar van -SprayIt-
Ja joehoe, ik ga lekker aan m'n lul lopen trekken in het Boijmans van Beuningen en dan zeg ik dat dat kunst is en ik ied'reens opvattingen over kunst ontregel omdat ik lekker aan m'n lul trek in het museum. Zo kan ik het ook wel.

Kan ik gerust zien als kunst, doe het eens zou ik zeggen. Dit is al eens eerder gedaan trouwens (Acconci), dus of mensen het nog als vernieuwend zullen bestempelen, betwijfel ik. De uitdaging is om, net als Koons, het je eigen te maken en meer te prikkelen dan alleen afschuw of verveeldheid.

avatar van -SprayIt-
Stijn_Slayer schreef:
Thuis heb ik o.a. een Karel Appel

Appel , daar kan ik op mijn beurt weer helemaal niks mee.

Stijn_Slayer
Die streepjesfiguren van dieren zijn ook vreselijk slecht. En sommige van die poppetjes kan ik ook wel op een Blokkerkopje denken. Vroege Appels met dikke, woeste verfklodders en nog maar heel weinig figuratie vind ik wel enorm mooi.

avatar van Mjuman
Slowgaze schreef:
Ja joehoe, ik ga lekker aan m'n lul lopen trekken in het Boijmans van Beuningen en dan zeg ik dat dat kunst is en ik ied'reens opvattingen over kunst ontregel omdat ik lekker aan m'n lul trek in het museum. Zo kan ik het ook wel.


Kijk, now we're talking - maak je meteen je Smeerkees-reputatie waar. Laat vooraf even weten wanneer het plaatsvindt, tik ik het af met Booymans, wordt het gefilmd, kan Stijn er een mooi project van/mee maken en schrijf ik er wel een aantal mooie verhalen omheen: leven voor de kunst, de veelzijdigheid van de neoromantische postmodernist, en de psychosociale aspecten van de heroriëntatie van de net afgestudeerde academicus.

Terecht geeft -SprayIt- aan dat het al eerder is gedaan: (semi-)seksuele handelingen in een performance - denk Marina Abramovic of Cosey Fanni Tutti (idd van Throbbing Gristle) en ik dacht ook dat Pippilotti Rist niet geheel vies ervan was Ik stel voor dat je ondertussen ook een aantal van je gedichten voordraagt, wordt het meteen multimediaal.

De Appelbar in het Stedelijk is alts tijdsbeeld wel erg fraai - zeker als jet het afzet tegen bijv The Beanery (van Edward Kienholz) van ca 15 jaar later.

Stijn_Slayer: qua museum zou ik je zeker Musée d'Orsay (Parijs - impressionisme) willen aanraden, Hans Arp-museum (oude station + nieuwbouw Rolandseck, bij Bonn) en Lousiana (Humlebaek boven Kopenhagen).

-SprayIt- NL Kunstenares Tinkebell heeft nav de vele (ook internationale) heftige reacties de identiteit van een aantal reaguurders achterhaald en geresearcht en daarvan een soort reactieboek gemaakt; geen idee of dat ooit gepubliceerd is - deel van de reacties is gepubliceerd en die vond ik redelijk onthutsend, zeker i.c.m. de onthulde identiteit van die reaguurdeer.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:03 uur

geplaatst: vandaag om 13:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.