menu

Muziek / MusicMeter Live! / Rock Werchter

zoeken in:
avatar van Gretz
Scheutig met de tienen stoepkrijt. Ik vond Yonaka afgelopen weekend op Metropolis ook zeker 4,5 ster waard

avatar van stoepkrijt
Gretz schreef:
Scheutig met de tienen stoepkrijt.
Negens en tienen, ik rond deze keer alles af op hele sterren. Hier staan overigens ook enen en tweeën tegenover hoor, ik zoek lekker de extremen op.

Ik vond Yonaka afgelopen weekend op Metropolis ook zeker 4,5 ster waard


avatar van Michiel Cohen
[quote]JDS schreef:
Deze bands mogen we verwachten op Rock Werchter[/quote
Bedankt voor de info. Dan weet ik dat ik thuis kan blijven.

avatar van Ernie
Pixies, Wilco, Yungblud en Thom Yorke toegevoegd.

avatar van Mindscapes
Ernie schreef:
Pixies, Wilco, Yungblud en Thom Yorke toegevoegd.
The Streets ook!

En Pearl Jam, Twenty One Pilots en System of a Down waren eerder deze week al aangekondigd.

Ticketverkoop vanaf morgen 10u.

Vreemd: nog geen enkele artiest voor dag 2 aangekondigd...

avatar van Ernie
En nu ook Faith No More erbij op Werchter.

Vast geen reactie op het gejammer van alle Graspop liefhebbers over System of A Down maar anders is het wel geniaal grappig van Schueremans ?

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Na twee jaar de fijne sfeer en de matige muziek van Down the Rabbit Hole, ga ik dit jaar Werchter maar weer eens met een bezoek verblijden.

avatar van Dance Lover
Leuk Casper, wel even bloggen hier over je belevenissen he?!

Pixies gaven natuurlijk de doorslag.

avatar van Ernie
Geen Rock Werchter dit jaar ☹️
Volledig te begrijpen, toch pijnlijk.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Inderdaad.
En nadat België en Duitsland vandaag simultaan een ban uitspraken over (grote) festivals t/m eind augustus, neem ik aan dat Nederland a.s. dinsdag hetzelfde doet.

avatar van El Ninjo
Rock Werchter gaat ook dit jaar niet door zie ik net ... voorspelt weinig goeds voor een festivalzomer.

avatar van luigifort
Niets gaat door...

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
De optimist zag nog even dat eerder geannuleerde festivals (BKS, Graspop) op Facebook reclame gingen maken voor Werchter 2021. De optimist hoorde ook dat, ijs en weder dienende, per 1 juli elke Nederlander een eerste prik gehad moest kunnen hebben. Nu is Werchter in België, maar toch...

Dit was, helaas, de realistischer uitkomst.
Dance Lover schreef:
Leuk Casper, wel even bloggen hier over je belevenissen he?!

Pixies gaven natuurlijk de doorslag.
Wat zal ik in 2022 van Pixies genieten!

avatar van Dance Lover
Wat 2 jaar Corona crisis wel niet met Casartelli kan doen......

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Casartelli schreef:
Wat zal ik in 2022 van Pixies genieten!
En jawel, zojuist is er, bovenop de 7 al eerder geopenbaarde (en deels heel erg grote) namen een flinke uitbreiding van de line-up bekendgemaakt. Daaronder ook wederom de Pixies. Maar ook een hoop wel leuks.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Rock Werchter maakt hier toch altijd maar weinig los. Voor alle fans zal ik even in vogelvlucht door de 2022-editie heengaan.

Donderdag
We waren woensdagavond al gearriveerd, dus de gelegenheid om om 13.00 uur present te zijn was er, maar het eerste waar ik een enigszins actieve herinnering aan heb, was ILA die om 13.35 op kleinste podium The Slope stond. Een band op The Slope krijgt toch net wat makkelijker het adjectief 'sympathiek' en dat lukte dan ook net. Fontaines D.C. is niet echt mijn muziek en daar is, alle energie ten spijt, geen verandering in gekomen. Het eerste hoogtepunt kwam met Altın Gün in Klub C. De psychedelische folk werd met recht een feestje, al was dit volgens de aanwezige kenner nog niks vergeleken bij een echt concert. Daarna was het zwijmelen bij First Aid Kit. De show week niet veel af van die op Down the Rabbit Hole vier jaar geleden (al lieten de dames hun coverkunsten ditmaal op Don Henley los) en de indruk bestaat nog steeds dat het nieuwe werk soms wat naar de verkeerde kant van de zoet/glad-balans overhelt, maar van de gekende oude nummers was het wederom genieten. Pixies had ik oprecht een kans willen geven, maar om dat in de stromende regen te doen, was toch iets te veel gevraagd. In plaats daarvan was er Beck (wat het voor mij ook niet echt doet). The War on Drugs verraste dan wel weer positief. Op zich varieerden de ideale schoonzonen in de meeste nummers niet veel op de studioversies (een functioneel opgeblazen Red Eyes daargelaten), maar niettemin zat er live een intensiteit in die de muziek voor mij over de streep trok, waar dat met het studiowerk meestal niet lukt. Pearl Jam was de terechte hoofdact van de dag. Qua hoeveelheid Ten-nummers was het ook meer dan dertig jaar na dato niet klagen, maar ook uit het latere werk bleken de nodige fraaie momenten gehaald te kunnen worden. Hoe koud en vermoeid we verder ook waren, de band boeide twee uur lang met een goed opgebouwde show. Dat zou niet voor alle hoofdacts gelden...

Vrijdag
Ik zit het programma wat bevreemd terug te bekijken... Miles Kane (14.05) wilde ik wel zien, maar of dat ook gebeurd is... ik weet het oprecht niet meer. De eerste actieve herinnering was aan Bazart (17.15) en die is niet onverdeeld positief. Tussen Turnstile (meh) en The Chats (meh) liep ik langs het scherm van The Barn alwaar Alt-J speelde. Klonk toch wel beter en minder introvert dan de vorige keer; wellicht had ik daar gewoon moeten staan. Hoofdact Metallica redde met recht de dag. Hoewel ze onder de streep voor mij maar één echt goede en een klein handjevol redelijk goede platen hebben, wilde ik de metallegende zeker een keer live zien. Het optreden was routineus, bij vlagen wat eenvormig (al helpt het wel als je nagenoeg alle nummers kent) en met voldoende bijdragen van The Black Album (inclusief de aanstekerhit) bijna familievriendelijk. Begrijpelijkerwijs werden Load, Reload en Death Magnetic genegeerd. Dat er wel een St. Anger-nummer gespeeld werd (Dirty Window) was dan weer minder begrijpelijk, al viel het nummer best mee en was de zelfspot van James Hetfield eromheen onbetaalbaar.

Zaterdag
Nothing But Thieves (14.15) was de eerste band die ik wilde zien en dat was... nouja, gewoon leuk. Veel bands bewaren hun grootste hit tot het laatst, maar Måneskin deed botweg het tegenovergestelde. Verder was dit optreden vooral extravagant, maar voor een uurtje was het net vol te houden. Na een intermezzo op de camping, keerden we terug voor Jorja Smith in The Barn (in orde, al viel Blue Lights mij live iets tegen), waarna het tijd was om in het gras te ontspannen bij het scherm van Bicep (Klub C). Was fijn voor wat het was. Van eerste halve hoofdact Twenty One Pilots pakten we alleen het staartje mee en dat klonk toch wel leuker dan in de voorbereiding het geval was. En toen was daar dus nog die andere halve hoofdact Imagine Dragons. De verwachtingen waren al niet echt hooggespannen, maar de aanstellerij van de zanger, de exact zelfde crescendo-opbouw van elk nummer, het dichtgeplamuurde geluid, het totale gebrek aan memorabele liedjes en de overdaad aan confetti, vuurwerk en andere smoke and mirrors sloegen echt alles. En dit oordeel was al geveld voordat de band zich, geïnspireerd door de Oekraïne-oorlog, aan Alphavilles Forever Young vergreep. Wat. Een. K*tband.

Zondag
Het was vooraf wel duidelijk: het zwaartepunt van het festival zou op donderdag en vooral zondag vallen. Volgens sommige aanwezigen hoorde Joost ook tot die zwaartepunten, maar diens feestelijke boemboem kon mij en mijn directe gezelschap toch niet bekoren. Punkband Fever 333 lukte dat althans bij sommigen in het gezelschap wel. Het Belgische High Hi leverde in Klub C fijne pop-rock en was daarmee een eerste bescheiden hoogtepuntje van de dag. Keane op het hoofdpodium ging er bij mij met volle teugen in. Ik had de band eenmaal eerder gezien, toen hun derde album net uit was. Dat album werd ditmaal genegeerd, maar dan nog kon een uur lang de ene na de andere hit opgelepeld worden. Erg vernieuwend of technisch opzienbarend is het allemaal niet, maar qua melodieus vernuft staat de band wat mij betreft in de afgelopen twintig jaar toch op redelijk eenzame hoogte. Later diende zich in The Barn met Michael Kiwanuka nog een uitgesproken hoogtepunt aan. Wellicht is Kiwanuka een beetje soul voor rockliefhebbers, maar de fraaie liedjes en het volle bandgeluid maakten unaniem diepe indruk. Royal Blood was leuk genoeg voor op de achtergrond, maar de benen mochten even gespaard worden, want er moesten nog twee halve hoofdacts afgewerkt worden. Allereerst waren daar The Killers. Nu is de status van Mr. Brightside als festivalanthem welbekend en dat nummer stelde dan ook niet teleur. Vrijwel alle andere hits stelden helaas wel teleur. Te poppy, te ingehouden, wat het ook was... The Killers zijn gewogen en te licht bevonden. Ook van Red Hot Chili Peppers ging de vlag niet echt uit. De band, met Flea als de facto bandleider, was op zich strak genoeg, maar verloor zich te veel in intermezzo's en recente nummers waar eigenlijk geen haan naar kraaide. In het laatste halfuur werd er een inhaalslag gemaakt, maar dat was toch een beetje too little too late.

Genoeg muzikale hoogtepunten (zonder dat er eentje huizenhoog bovenuit stak) en bovenal fijn weer gewoon met 90.000 man op een festival rond te hangen.

avatar van Film Pegasus
Ik ben 1 dag geweest dit jaar: donderdag. Werchter is altijd kiezen tussen acts die samen spelen op de verschillende podia, maar ben zo blij met mijn keuzes.

Goed op tijd aangekomen en genoten van ILA die ik al een keer had gezien in Trix. De enige winnaar van De Nieuwe Lichting 2022 op het festival en goed op weg om nog eens terug te mogen komen op een later moment en groter podium. Even wat meegepikt dan van Fontaines D.C. maar niet echt fan. Daarna genoten van Haim die zich best amuseerden op het podium. Vervolgens een tijd in de Barn blijven plakken (zodat ik ineens de korte regenbui heb overleefd) met de immer sterke First Aid Kit vooraan en blijven zitten zodat ik op de eerste rij kon genieten van Beck. Die was even te laat, maar zorgde toch nog voor een feestje. Ik had Pixies al 2 keer gezien, dus was het tijd voor Beck die op hetzelfde tijdstip speelde.

Hierna tijd genomen om te eten. Nog getwijfeld tussen Black Pumas (maar ik hoorde dat het wat teleurstellend was) en The War On Drugs (die ik live gewoon saai vind) om zo op het gemak naar voor te schuiven en vrij ver vooraan naar Pearl Jam te kunnen kijken. Mooie afsluiter van de avond met een trip back to the 90s. Vruchtbare en muzikale dag!

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Kaartje voor dit jaar is binnen. Nogmaals een uitgebluste Red Hot Chili Peppers zien, wie wil dat nou niet.

avatar van dumb_helicopter
Had door de komst van Arctic Monkeys en Queens of The Stone Age een kaartje voor zondag gekocht met het idee dat de rest van de dag qua stijl ietwat in lijn liggen van de headliners. Was me dat een ontgoocheling, op een enkele uitzondering na enkel magere toevoegingen. Terwijl op een andere dag bv Interpol nog komt.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ah, hij is ook al naar dagen uitgesplitst. Met Interpol, Muse en Sigur Rós op zaterdag denk ik dat daar voor mij, anders dan vorig jaar, het zwaartepunt ligt.

Wat mij betreft is het kommer en kwel in festivalland.
De vrijdag van Rock Werchter is de uitzondering en had ik heel graag bijgewoond, maar kan ivm werk niet. Om mezelf te kwellen even op een rijtje wat het had kunnen zijn:

13.00-13.40 The Haunted Youth
14.10-15.00 Spoon
15.00-16.00 Viagra Boys
17.00-17.50 Squid
19.05-20.20 The Black Keys
Liam Gallagher of Editors
23.30-01.00 Red Hot Chili Peppers

Een andere route had zomaar langs The Hu, Kasabian en Fever Ray kunnen leiden.

Helaas voor mij en veel plezier voor wie wel gaat.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik begrijp dat ik toch niet helemaal de enige MusicMeteraar op Werchter was. Maar dan toch wel de eerste die er hier iets over meldt.

Donderdag
Mijn vriendengroep zou pas later op de donderdag arriveren, dus na wat wikken en wegen ben ik donderdagochtend in alle vroegte vooruit gereisd om een aantal dames te zien. Gretz kan trots op me zijn. Allereerst was daar Weyes Blood die in The Barn een mooie, sprookjesachtige show neerzette. Zij was de wekker om kwart over zes dubbel en dwars waard. Voor de 'stoere rock' van Anna Calvi in hetzelfde theater gold dat al iets minder en Froukje op het hoofdpodium is helemaal gewogen en te licht bevonden, met veel kokette ritmische rijmelarij en Een Teken als bescheiden witte raaf. Het avondprogramma had Iggy Pop als voornaamste blikvanger en omdat we de mogelijkheid van een volle Barn (ondanks uitbreiding tot een pop-up concertzaal voor 20000 man) inmiddels in beeld hadden, waren we daar ruim op tijd. Fijn om de legende een keer te zien, al zaten The Passenger en Lust for Life als hits wel erg geclusterd. Een aantal Stoogesklassiekers verhoogde de feestvreugde verder. Röyksopp had haar oude nummers opgepimpt met een borstkasvermorzelende housebeat, dus dat was iets om snel weer te vergeten. Mumford & Sons (die Stromae als hoofdact verving) had ik eventueel een kans willen geven, maar toen ik uit de verte ergens voor in het optreden Little Lion Man al langs hoorde komen in een uitgeklede trage versie had ik al gegeten en gedronken.

Vrijdag
Inmiddels ook in de blasé modus heb ik The Haunted Youth en Spoon gelaten voor wat ze waren; Bear's Den om vier uur was mijn eerste optreden. Er zat amper een moment van herkenning in, maar een mooie organische en energieke sound hadden ze. Het zou het hoogtepunt van de dag maar kunnen zijn, al was Kasabian (van veilige afstand op het hoofdpodium) leuker dan verwacht en The Black Keys (idem) waren, ook buiten de voorziene climax van Lonely Boy om, eveneens in orde. Daarna nam de groepsdynamiek het even over van het bewust selecteren. Liam Gallagher begon met een paar nette Oasishits, maar toen hij er een paar solonummers achteraan gooide, besloot ik toch maar mee te gaan naar Editors... die we wegens een al volle Barn op het scherm buiten moesten volgen. Toegegeven, ook dat went... halverwege wederom achter de groep aangehost "voor een goed plekje bij Red Hot Chili Peppers" (de hoofdact van vrijdag). Het moet gezegd: hun optreden was beter dan dat vorig jaar, al was het maar omdat geijkte hits en (nog steeds royaal aanwezige) overbodige nieuwe nummers nu wat evenwichtiger in de mix zaten. Hoewel het repertoire van de band me verder ook best sympathiek is, krijg ik er live door de oordoppen heen zelden echt een wauw-gevoel bij.

Zaterdag
Dat Editors een veel prominentere plek in de programmering hadden dan Interpol (tien voor vier zaterdagmiddag) bevreemdde me vooraf nogal (er kan maar één copycat de eerste zijn), maar na een back-to-backvergelijking (Editors voor de tweede keer, Interpol voor de eerste) snap ik het een stuk beter. Qua persoonlijke favorieten (C'Mere, Obstacle 1) leverde de band (wat bij die eerste toch wel een bescheiden positieve verrassing was), maar wát een gebrek aan uitstraling. Enigszins tot mijn eigen verbazing hebben we het einde niet gehaald. Sigur Rós in The Barn (waarvoor we zeer ruim op tijd waren) voldeed wel aan de verwachtingen en overtrof ze wellicht zelfs. De zweverige sound en de zang van Jónsi vallen in een random mix niet altijd even lekker, maar live was het toch wel een intense ervaring. Popplagið was het verwachte daverende slotakkoord, maar eerder in de show mocht de climax van Festival er ook al wezen. Met Touché Amoré op The Slope kon het kopje "onbegrijpelijke herrie" voor dit jaar ook weer afgevinkt worden. Van het hoofdpodium mag Oscar and the Wolf nog als verrassend prettige hernieuwde kennismaking genoteerd worden en daarna was het tijd voor de zaterdagse hoofdact: Muse. Vooraf was dat de naam waar ik nipt het meest naar uitkeek. Helaas legde ook Muse wel een stevige nadruk op recent werk (waarbij ze zich, naar het scheen, wat lieten gijzelen door het decor horend bij het Will of the People-album: dat was nou eenmaal meegezeuld, dus daar moest maar flink wat van gespeeld worden ook). Het inmiddels 17 jaar oude Black Holes and Revelations (nog altijd hun laatste écht goede plaat) won verder de setlist, waarbij naar mijn smaak met name de eerste drie albums er knap bekaaid afkwamen. Een akkefietje met een kennelijke kortsluiting richting het eind van het optreden droeg bij een band die anders om hun zeer strakke en professionele shows bekendstaan nog wat verder aan de gemengde gevoelens bij. Het trio Starlight / Supermassive Black Hole / Map of the Problematique was zo magisch als het moest zijn, dat dan ook weer wel. En Uprising en (vooral) Plug in Baby ook.

Zondag
Daar het mij op de vierde dag aan echte must-sees ontbrak, heb ik me maar gewoon laten meeslepen. Dat begin om tien over twee met Amenra. Intens, maar toch wel een maatje minder interessant dan wat ik hiervoor wel intens genoemd heb. Puscifer leverde een aardig optreden met vervreemdende visuals. Dat het een zijproject van Maynard James Keenan was, had ik tot het einde van de show dan weer niet meegekregen. Omdat een festival zonder dieptepunten ook niet compleet is, hebben we de prefab covershow van Lil Nas X op het hoofdpodium, van veilige (maar nog steeds veel te nabije) afstand ook helemaal ondergaan. Daarna kon alles enkel meevallen en dat deden Queens of the Stone Age dan ook nadrukkelijk. Ofschoon beginnen met de grootste hit een curieuze keuze was, beviel het optreden mij beter dan dat op Down the Rabbit Hole van vijf jaar geleden. Josh Homme praatte als een ware entertainer de energieke nummers (waarvan ik er, als het meezat, vier herkende) aan elkaar en er kon aan het einde nog even fijn gemoshed worden. Queens of the Stone Age deelde hun hoofdactstatus met Arctic Monkeys en omdat ik daar geen hoge verwachtingen van had, zou dat best mee kunnen vallen. Dat deed het... heel af en toe. Van de liedjes van de band ben ik over het algemeen weinig kapot: een vermoeiende, te Britse, attitude en veel liedjes die een vreemde potpourri van te veel ideeën zijn waar geen lekker eindresultaat uit komt. Credits wel voor het hoge energieniveau dat veel nummers van met name het debuutalbum hebben. Welnu, het optreden had twee prominente euvels: wederom veel te veel recente (en helemaal niet energieke) nummers, al vind ik daarvan Four out of Five wel aardig (en die kreeg een nette vertolking). Het andere euvel was dat bij nogal wat oude nummers het tempo ook een funeste vertraging onderging en zo heb je ineens een te slome I Bet You Look Good on the Dancefloor. Ook 505 kwam maar matig uit de verf. Maar er waren toch ook meevallers? Nouja, Crying Lightning bleek toch wel beter dan in de herinnering.

Rock Werchter 2023 was al bij al een herkenbaar feestje zonder grote hoogtepunten. Dat vonden de programmeurs kennelijk ook, want ook de hoofdprogramma's waren niet meer dan anderhalf uur toebedeeld (nou vooruit, Arctic Monkeys smokkelden er tien minuten bij... voor al die trage uitvoeringen?). Ik sluit niet uit dat we volgend jaar maar weer eens een ander festival aandoen.

avatar van Gretz
Casartelli schreef:
Welnu, het optreden had twee prominente euvels: wederom veel te veel recente (en helemaal niet energieke) nummers, al vind ik daarvan Four out of Five wel aardig (en die kreeg een nette vertolking). Het andere euvel was dat bij nogal wat oude nummers het tempo ook een funeste vertraging onderging en zo heb je ineens een te slome I Bet You Look Good on the Dancefloor. Ook 505 kwam maar matig uit de verf.

Volledig mee eens met deze constatering. Het was echt zoveel leuker om Arctic Monkeys in 2013 of eerder live te zien. Ook qua beleving van het publiek. Ik heb geen fatsoenlijke moshpit gezien, terwijl dat toch de standaard was bij veel nummers.

Ik heb vernomen dat Johnny Marr dit jaar op Rock Werchter is. Of nou ja, of de user Johnny Marr er is weet ik niet, maar de artiest Johnny Marr in ieder geval wel

Gast
geplaatst: vandaag om 06:37 uur

geplaatst: vandaag om 06:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.