menu

Genres / Soul, Funk en R&B / This Is How We Did It: R&B rond de eeuwwisseling

zoeken in:
avatar van Angelo
Grappig, dat het om dezelfde Davina gaat. Ik heb net ook even gekeken, en ze heeft wel een tweede album uitgebracht. Hij heeft de titel Return to Soul v.1 meegekregen en werd op een onafhankelijk label uitgebracht. Ik heb 'm net gelijk maar even toegevoegd (had gelijk de goede pagina voor me).

(afbeelding)

1 What's Goin On?
2 Umm Humm
3 Lets Stay Together
4 Ready
5 Red Sky
6 Get Live
7 Stop
8 My Blues Away
9 Gone
10 Walk On By
11 Is It the Way

“‘Where did you go Davina?’ is what they always ask me when they find out I am still out here, still working, still loving, still trying to make music that is timeless. I am here-I have just been on several of life’s adventures and now I am back to one of the adventures I love the most--namely music.”
- Davina, July 2007

Edit: zie ook deze review.

avatar van kemm
Ah, kijk eens aan, toch nog een album! Die zal ik ook eens uitproberen. Is It the Way zat wel bij mijn download. Ik vroeg me al af waar die vandaan kwam, maar niet verder over nagedacht. Afgaande op de titels lijken er wel een pak covers tussen te staan... Maar goed, MJ's I Can't Help It wist ze op Best of Both Worlds ook mooi naar haar hand te zetten, past ongemerkt tussen de andere tracks.

avatar van T.O.
Davina is overigens al bezig sinds begin jaren '80. In 1992 bracht ze nog deze houseplaat uit; inmiddels beschouwd als ondergewaardeerde klassieker:

[embed]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=brTZ4a1reBY#![/embed]

avatar van kemm
Ongelofelijk wat er nog allemaal aan het licht komt! Ik was ervan overtuigd dat ze een eendagsvlieg was... 't Is zelfs nog een leuke houseschijf, dit!

avatar van Mb.
Mb.
Klinkt best leuk, kemm. Is die achtergrondsample op So Good dezelfde als die op Lifesaver, trouwens?

Ik meen dit horen, maar durf het niet volledig te stellen.

avatar van kemm
Da's inderdaad dezelfde: Cal Tjader - Django. Al zal Davina 'm ook wel gevonden hebben bij Guru.

Hier nog een mooie video van haar heerlijke albumopener:


avatar van kemm
Phenomenon #004: New Jack Swing

Terwijl het nieuwe hiphop zich in de jaren ’80 volop aan het ontwikkelen was, deed het oude R&B eigenlijk hetzelfde. R&B zoals men het kende werd onder andere met de intrede van disco en andere dance muziek een heel andere richting opgestuurd en gemodelleerd tot een compleet nieuw genre, zoals hiphop dat was. Men vergat het alleen een nieuwe naam te geven. De oervorm leek de naam New Jack Swing te gaan dragen, alleen was die sound zo specifiek en tijdsgebonden dat men nog niet eens halverwege de nineties niet anders kon dan teruggrijpen naar zijn aloude tweeletterige afkorting, al was R&B R&B dus niet meer. In de plaats werd het R&B.

Maar eerst New Jack Swing dus. Oorspronkelijk werd die term geruikt om het werk van één man te bestempelen, een jonge knaap genaamd Teddy Riley. Het was journalist Barry Michael Cooper die met de term en zijn artikel in 1987 voor het eerst deze nieuwe generatie vastlegde. De beats werden voor een groot deel machinaal geproduceerd met behulp van drumcomputers en synthesizers. Dat bracht een geluid mee dat stevig hiphop geöriënteerd was, maar waar ook evenzeer een groep als Kraftwerk duidelijk van invloed was. Het verschil met New Jack Swing zit uiteraard in het gebruik van de zangstem, maar eveneens in het gebruik van de typische instrumentatie. Uit de machines werden eveneens samples gehaald, maar vooral werden er nieuwe geluiden gecreëerd en originele composities mee opgebouwd. Dat werd dan aangevuld met analoge instrumentatie, herinnerend aan het discotijdperk, of de soul en funk van nog vroegere tijden. Teddy Riley is zonder twijfel man die zich meester maakte in deze stijl, er ook het gezicht aan gaf en de grootste hits wist te scoren.

De nieuwe beweging is vanzelsprekend het resultaat van de muzikale evolutie in de jaren ’80. Ook voor de stempel New Jack Swing werd bedacht en wijd werd uitbedeeld waren er artiesten met dezelfde dingen bezig. En niet de minste: het was door zich te begeleiden in deze vernieuwende vorm van R&B dat Janet zich uit de schaduw van grote broer kon werpen en de tweede grootste Jackson werd. Het grote succes van haar album Control uit 1986 wordt eveneens gezien als het eerste grote succes van New Jack Swing in de hitlijsten. What Have You Done for Me Lately, Nasty, When I Think of You plus zowat alle andere tracks veroverden stuk voor stuk de charts en wisten er een frisse wind door te blazen. Janet Jackson stond zo mee aan de wieg van een nieuw (sub)genre, een prestatie die zelfs MJ nooit heeft bereikt. Alles was natuurlijk te danken aan producersduo Jimmy Jam en Terry Lewis, die voor het vooruitstrevende geluid zorgden. Met hun eerdere projecten als The Time en The S.O.S. Band (duidelijke voorlopers) waren ze ook uitstekend geplaatst om tot deze rauwe vorm van R&B te komen. Steeds sterk leunend op zang en melodie, zoals het genre betaamt, stond Control muzikaal bol van snedige synths en harde percussiegeluiden, tappend uit hiphop en allerlei elektronische vaten waar ze een nieuwe richting mee uitslaan. Wat het geheel van deze plaat compleet memorabel maakt is de sterke songwriting. Tekstueel weet het flink van zich af te bijten en ook dat bracht een nieuw fenomeen met zich mee: de vrouw in -inderdaad- contole. “No, my first name ain’t “Baby”, it’s Janet. Ms. Jackson if you’re nasty,” een intussen epische zinsnede.

Nog voor Control waren er groepen als Full Force en Lisa Lisa & The Cult Jam die de grenzen tussen R&B, hiphop en electronic deden vervagen. Terwijl het muzikaal duidelijk geworteld zit in de nog volop ontwikkelende hiphopstijl gebruikten ze hun beats al om hun liefdesperikelen over te bezingen in plaats van de verwachte freestyle raps te droppen. I Wonder If I Take You Home, het klinkt vast bekend in de oren. De eerste “hiphop vocal band” noemde Full Force zichzelf en met hun nieuwe aanpak hebben ze zeker mee de weg geplaveid naar New Jack Swing. Misschien nog niet helemaal in dezelfde “swing”, deed Club Nouveau toch hetzelfde met hits als de cover Lean On Me en Why You Treat Me So Bad, die met hun unieke synthesizers en drumgebruik duidelijk de definitieve vorm van Teddy Riley mee hebben geïnspireerd. Kort daarvoor stond de groep, in iets andere vorm, nog als Timex Social Club in de hitlijsten met Rumors, nog zo’n overduidelijke blauwprint voor de New Jack Swing. Later zou een van de zangers, Samuelle, nog scoren met So You Like What You See, ondanks zijn beperkte hitprestaties een genre-favoriet bij vele liefhebbers.

De belangrijkste groep die zou gaan bijdragen tot het kleurrijke landschap van New Jack Swing is ongetwijfeld New Edition. Niet zozeer omwille van de muzikale inventiviteit die deze jonge boysband met zich meebracht, maar vooral omdat de leden stuk voor stuk supersterren zouden worden tijdens de hoogdagen van het genre. Onder de vleugels van verschillende topproducers scoorden ze verschillende genredefiniërende superhits. Het bekenste voorbeeld is Bobby Brown, die met zijn tweede album Don’t Be Cruel een van de populairste New Jack Swing platen uit de geschiedenis uitbracht. Hij had hiervoor niet alleen de hulp van Teddy Riley voor zijn monsterhit My Prerogative, ook andere bepalende figuren uit het wereldje zoals Babyface en L.A. Reid schreven mee. Every Little Step, Roni en de titeltrack wisten allemaal goed te scoren en kunnen haast niet ongenoemd gelaten worden als je het over New Jack Swing hebt. Toch trekt My Prerogative het grootste deel van het laken naar zich toe. Met de stevige hiphopbeats en Bobby’s aggressieve tekst en dito zang mag dit met recht en rede een anthem van een generatie heten. Met dit succes konden de andere voormalige leden van New Edition niet achterblijven. De hits volgden elkaar razendsnel op, maar de enigen die in de buurt kwamen van het lijflied van Bobby Brown is het trio Bell Biv DeVoe met hun Poison. Gedreven door een geschift drumpatroon, samplend uit hiphop, wijzen ze eigenijk op de valkuilen van AIDS, ook iets dat die tijd echt situeert en typeert. Zo mag Poison ook gerust gezien worden als een hoeksteen uit die beweging. Hun tweede single Do Me kwam eveneens aardig in de buurt. De overige twee van New Edition waagden solo hun kans en riepen allebei de hulp in van Jimmy Jam en Terry Lewis. Het leverde Ralph Tresvant een smooth jack swing stomper van formaat op met Sensitivity, meteen ook zijn enige echte hit. Johnny Gill deed het dan weer goed met het bijzonder hete Rub You the Right Way. Topartiesten waren de New-Edition-overblijvers in die dagen, maar zodra het halve decennium van de New Jack Swing (met een beetje goede wil een volledig decennium) uitgezongen was, waren ook hun carrières zo goed als voorbij.

(afbeelding)

Keith Sweat had minder last van de beperkte houdbaarheidsdatum. Voor het eerst een superster in de New Jack Swing in 1987 en tien jaar later was hij nog steeds een superster, zij het in een verder geëvolueerde vorm van R&B. Zijn debuut Make It Last Forever zette niet enkel Sweat zelf op de kaart, maar tekent ook het begin van de naam Teddy Riley zoals die nu te boek staat. Samen gaven ze de New Jack Swing zijn definitieve kleur. Met de nasale soul van Sweats stem kwam de scherpe productie bijzonder sterk uit de verf. De meest gepeperde synths werden uitgestrooid tussen de strakke drumcomputers met plaats voor funky baslijnen en blazerpartijen. Uptempo of ballades maakten geen verschil, de ingrediënten waren steevast aanwezig en met veel gevoel voor melodie en compositie in elkaar geflanst. Als uitvoerend artiest scoorde Teddy vooral met zijn band Guy (foto), het Blackstreet van het New Jack Swing tijdperk. De aanhang was erg groot bij R&B-fans, die gretig uit de bol gingen op de vele dansvloerstompers van het trio. Met hun albums uit ’88 en ’90 hebben ze zo een groot aandeel gehad in het op de kaart zetten van Riley’s ideeën. Tegen dat het tijd was voor een derde album, was de groep al niet meer. Kwam mooi uit gezien ook New Jack Swing al zo goed als niet meer was en Riley nieuwe horizonten ging verkennen met o.a. Blackstreet. Andere topproducers als de vaker aangehaalde Jimmy Jam & Terry Lewis en Babyface bleken gelukkig ook niet het snoepje van de dag te zijn en wisten de verdere jaren ’90 te overleven op talent, meer dan een hippe sound.

De populariteit tijdens de hoogdagen rond 1990 was van onmogelijk in te schatten proporties. De sound, de kleding, je haarstijl, alles moest naar New Jack Swing ruiken. De naam werd overal aan gelinkt. Oorspronkelijk geïnspireerd op hiphop, werd hiphop nu op zijn beurt ook getroffen door deze hype. Artiesten als Heavy D & The Boyz en Wreckx-n-Effect brachten ook gewoon New Jack Swing, zij het met raps. De tweede heeft er zelfs een nummer naar vernoemd. Grote namen als R. Kelly, En Vogue en TLC hebben hier allemaal hun eerste voetstappen gezet. Wie in die tijd muziek wou maken kon gewoon niet anders. Zo is ook Raphael Saadiq begonnen. Nog voor zijn solowerk en Lucy Pearl was er zijn groep Tony! Toni! Toné! Zij hielden nog meer vast aan traditionele instrumenten en wisten zich zo te doen gelden in de grote swingpoel. Het leverde hen memorabele hits op als Little Walter, Feels Good en If I Had No Loot. Zelfs gevestigde waarden als Michael Jackson, Madonna en Whitney Houston moesten er in die tijd aan geloven, al beperkten hun popsongs zich eerder tot lichte invloeden dan dat ze diep in het genre zaten.

Tegen de tweede helft van de jaren ’90 was de stijl alweer achterhaald. Als een van de laatste New Jack Swing wapenfeiten zou je This Is How We Do It van Montell Jordan kunnen noemen uit 1995, al bevat dat al meer westcoast hiphopelementen dan dat het nog echt New Jack Swing is. De instrumentatie en de opbouw ervan was dan ook veel te tijdsgebonden om een lang leven te zijn beschoren. De betekenis van dit korte stukje muziekgeschiedenis is echter vrij groot. New Jack Swing heeft de weg geleid naar de hedendaagse R&B (of de hedendaagse R&B tot over een paar jaar terug althans). Het linkte ook R&B en hiphop met elkaar, iets dat nu vanzelfsprekend lijkt, maar dat in de vroege jaren ’80 zeker niet was. Door New Jack Swing zijn de grenzen vervaagd en moest zelfs de term Urban worden bedacht. Dat terwijl New Jack Swing toch gewoon prima klonk.

10 Essentials:
Full Force - Alice, I Want You Just for Me
Janet Jackson - What Have You Done for Me Lately
Keith Sweat - I Want Her
Bobby Brown - My Prerogative
Babyface - It’s No Crime
Bell Biv DeVoe - Poison
Samuelle - So You Like What You See
Guy feat. Heavy D - Do Me Right [Vocal Remix]
Joe Public - Live and Learn
Tony! Toni! Toné! - If I Had No Loot

avatar van T.O.
In de laatste alinea heb je het ineens over 'swingbeat'. Dat is ook de term die ik me het meest voor de geest kan halen uit die periode. Het werd ook zo opgenomen als genre in de destijds toonaangevende OOR-popencyclopedie (ja ja, de tijden voorafgaand aan internet...). Ik heb het dan dus over Nederland; de benaming New Jack Swing was vooral iets voor Amerika geloof ik. Ik dacht aanvankelijk dat die naam afkomstig was van de film New Jack City (uit 1991).

avatar van kemm
Swingbeat is in Europa inderdaad de meer gangbare benaming voor grotendeels dezelfde muziekstijl. Wel heb ik tijdens het schrijven de indruk gekregen dat New Jack Swing specifieker op R&B is toegespitst en swingbeat daarnaast ook gericht is op de meer pop en dance dingen (de term zou van Soul II Soul komen). Vanwege de context (Amerikaanse R&B) heb ik dus overwegend de term New Jack Swing gebruikt. Misschien beter consequent gebleven in de laatste alinea ook, ik pas het even aan...

New Jack City is trouwens ook meegeschreven door Barry Cooper, die de term dus enkele jaren eerder bedacht. Wie meer wil weten over hoe hij tot die naam is gekomen kan hier verder lezen: http://www.njs4ever.com/ind...
Het was nogal uitgebreid om het mee te verwerken, maar de man legt wel enkele interessante links.

avatar van herman
Leuk om te lezen Kemm. Een hoop van de nummers ken ik wel (van Bell Biv DeVoe's Poison heb ik als klein jongetje zelfs nog de single gekocht destijds), maar wel goed om dit in een historisch kader te kunnen plaatsen.

Trouwens nooit geweten dat Raphael Saadiq in Tony! Toni! Toné! heeft gezeten.

avatar van kemm
Voor mij is de nostalgische waarde hier minder dan bij latere R&B uiteraard, alhoewel... Als kleine jongen keek ik vroeger in de vooravond vaak naar sitcoms als The Fresh Prince en Family Matters die zich in deze periode situeren (en gewoon die hele "vibe" hadden). Zo voel ik me toch ergens verwant met de muziek en kan ik het ondanks de gedateerdheid makkelijk begrijpen, zonder het dus bewust te hebben meegemaakt.

avatar van principal2000
New Jack Swing is voor mij wel bewuste jeugdsentiment. Tenminste vanaf de jaren '90. Ik zat er niet voor 100% in, maar toch wel diep genoeg om bijna alle nummers uit je verhaal te kennen en vaak ook de albums waar de nummers op staan te bezitten. Leuk subtopic dus voor mij.

avatar van Mb.
Mb.
Komt er nog een stukje, kemm? Ik heb al eens gezegd dat ik de nostalgie jegens deze muziek mis, maar ik heb alles tot nu toe met veel plezier gelezen.

avatar van Angelo
Dat stuk(je) over New Jack Swing is volledig langs mij heen gegaan destijds. Het is dat Max hier net een reactie plaatste, anders had ik het niet gelezen. Leuke en informatieve tekst om door te nemen trouwens, al heb ik persoonlijk niet zoveel met deze uitstroom (My Prerogative vind ik overigens wel heel tof). Mijn voorkeur gaat duidelijk meer uit naar het tweede gedeelte van de jaren ’90.

avatar van kemm
Ik ben zeker nog lang niet uitgepraat over dit toch wel fascinerende genre... Ik heb al wel enkele ideeën voor nieuwe thema's, maar het ontbreekt me voorlopig even aan tijd en zin. Het is ook best een karwei eigenlijk. Enkel in de 10 Essentials bepalen kruipt al vrij veel tijd, maar da's ook het plezantste werk!

avatar van kemm
Phenomenon #005: Girl Groups & Boy Bands

De boom die in de jaren negentig onstond aan R&B-groepjes kon haast concurreren met het aanbod in de jaren ’60. De wereld werd overladen met meidengroepjes en boysbands. Niet vreemd natuurlijk voor een genre dat voor een groot deel leunt op de vocalen. Want da’s waar leden van zulke formaties zich meestal tot beperken: zingen. De meeste leden toch; de anderen stonden erbij voor het mooie plaatje... In de sixties had Motown een sound, Phil Spector had een sound, een visie zelfs! En sessiemuzikanten. Men had enkel wat mooie gezichtjes nodig voor de vormgeving; als ze niet te schel, fel of flets klonken was het vaak voldoende. Met het nieuwe R&B ging het gelijkaardig. De muziek bestond uit samples of werd grotendeels uit een computer gehaald, waardoor er ook nu geen nood was aan een groep muzikanten met een naam en een gezicht. Een producer volstond. Er moest enkel een beetje menselijkeid voorzien worden, in de vorm van zangharmonieën en een paar leuke snoetjes, om het allemaal aan de man te brengen.

Het gat dat men destijds in de markt vond, zorgde ook nu voor de samenstellingen. De boysband werd nieuw leven ingeblazen om de vele tienermeisjes te voorzien van hun noden. Gezien de jeugd van tegenwoordig toen al tegenwoorig niet meer de jeugd van toen was werden de thema’s een pak explicieter. De liedjes van de boysband waren erop gericht meisjes hitsig te krijgen langs de ene kant en langs de andere kant om hen uit te leggen dat het altijd aan het vriendje ligt als die hen hartzeer bezorgt. De meidengroepen waren eigenlijk ook gericht op een meisjespubliek, zij het om te vieren welke goden wij mannen wel niet kunnen zijn. Of om te laten verstaan welke varkens wij mannen wel niet kunnen zijn. En jongens, die luisterden naar rapmuziek natuurlijk...

Wel mag gezegd worden dat de R&B-variant van dit soort groepen een volwassener imago had. Dat ligt onder andere aan de teksten en de rijkgevulde liefdeslevens die daarin beschreven werden. Met een groep als Boyz II Men had je de indruk dat zowel de leden als hun fans al een paar echtscheidingen en buitenechtelijke kinderen achter de rug moesten hebben om de woorden te geloven, mede door de breed uitgezette toewijding waarmee de muziek werd gebracht en aanhoord. Dit waren dan ook al eerder manbands dan boybands, al konden ze nog steeds niet op een gitaar tokkelen. In het R&B-genre leunden deze bands ook meer op het muzikale en zangtechnische, waar de prefab pop het merendeel van het geld haalde uit merchandising en commerciële uitbuiting. Geen poppen van Boyz II Men in de winkel, de echtgescheiden vrouwen betaalden liever een kaartje op de eerste rij, om hun zweet te kunnen proeven.

(afbeelding)

De eerste die deze nieuwe generatie muzikantloze groepen in gang zetten was New Edition, halverwege de jaren ’80. Nog duidelijk geïnspireerd door de Jackson 5, qua imago en muziekstijl al een pak edgier, maar tekstueel gezien nog vrij braaf. De leden waren toen zelf ook nog in hun tienerjaren, iets wat in de jaren ’90 ook wel het geval was met popgroepen als Backstreet Boys of *NSYNC, terwijl de meeste R&B-boybands op hun hoogtepunt toch al iets ouder waren en hun muziek daarmee ook veel rijper kon klinken. Zo waren ze zich ook al meer bewust van wat er gaande was en zal je sneller zien dat bepaalde bandleden ook wat in de pap te brokken hadden op het gebied van tekst of zelfs producties. Blackstreet spant daarin toch wel de kroon, met topproducer Teddy Riley in hun rangen. Hij maakte eerder het mooie weer in zijn andere boysband Guy en tal van andere artiesten. Met de grote input in de klank en muzikale richting overstijgen hun nummers vaak de boysband-stempel. Naar No Diggity luisterend, ook met de bijdrage van Dr. Dre, blijft Blackstreet niet in een categorie hangen, daar waar Jodeci en vooral Boyz II Men of Next veelal verwachte patronen bleven volgen. Jodeci (met DeVante Swing nochtans ook met een eigen producer in de rangen) stond garant voor het vadsigere slijmwerk of hopeloze smeekbedes terwijl de romantische slijmballen van Boyz II Mende steeds klaar stonden met een troostende arm. Ze hebben er geen plaat minder om verkocht. Integendeel, weinig acts deden beter in de jaren ’90.

Hoewel elke boysband iet of wat zijn niche had, passen zowat alle groepen behoorlijk goed onder één deksel. Aan de dameskant waren er wel enkele formaties in het bijzonder die opvielen in het ruime aanbod. En Vogue en TLC, en later ook Destiny’s Child, hadden duidelijk een eigen stem, letterlijk en figuurlijk. Een T-Boz of Beyoncé herken je uit de duizend, terwijl andere meisjesgroepen misschien betere zangeressen hebben, maar verder compleet inwisselbaar zijn. Die drie bands hadden een eigen identiteit en kwamen daar duidelijk mee naar voren. TLC moet je niet vragen om de nummers van En Vogue te zingen en vice versa, want dan klopt het plaatje niet meer. Zet daarentegen een nummer van 702 op een Total album en de wereld heeft niets door, waarschijnlijk 702 en Total incluis. Hun nummers waren daarom niet minder sterk, gewoon algemener R&B-meidengroepspul. Dit waren dan, in tegenstelling tot ‘de grote drie’, ook niet de groepen waarvan je de de bandleden bij naam kon noemen. Bij Total had dat misschien ook nog net gelukt, maar da’s dan enkel omdat een van hun albums Kima, Keisha & Pam heet...

En Vogue zijn degenen die de leemte aan dit soort acts hebben aangetoond toen ze begin jaren negentig het ene monstersucces na het andere scoorde. Hun performances hadden attitude zonder Diana Ross-allures. Ze maakten van de diva een gewoon meisje, en dat deed dromen. Nochtans waren zij ook niet meer dan het samengestelde groepje ter beschikking van een of andere producer. Misschien daarom dat ook zij niet de houdbaarheidsdatum van dit soort bands hebben kunnen overschrijden. Kandidaten stonden alleszins te dringen om hun plaats in te nemen, maar degene met de meeste présence nam de bovenhand. Hun eerste wapenfeit vertoonde nog enkele kinderziektes, maar in 1994 brak TLC met CrazySexyCool alle records, om het later met FanMail nog eens over te doen. De groep had met nummers als Waterfalls en Unpretty haast een voorbeeldfunctie aangenomen voor de jongere fans, al gingen ook zij de verplichte R&B-thema’s niet uit de weg. Left Eye was minder fan van Creep, vooral omwille van de tekst waar de bedrogene doodleuk ‘terugbedriegt’. Als het van haar afhing heette het nummer Fire natuurlijk... Die ‘voorbeeldfunctie’ zetten we maar tussen haakjes dan. Ook zij hielden het niet langer vol dan gemiddeld. Destiny’s Child deed het anders en hield het voor bekeken toen ze nog miljoenen verdienden. Ze hebben het steeds gestaag beter gedaan, maar beseften natuurlijk dat ze een meidengroep waren, met een bijbehorende houdbaarheidsdatum. Beyoncé en co hebben er alles uitgehaald wat er in zat. Zij speelden, misschien meer nog dan En Vogue, hun meidenband-imago uit zonder dat het invloed had op het niveau van hun muziek. Hun doelgroep lijkt zo jonger te beginnen dan eender welke andere R&B-band, girl of boy. Van Destiny’s Child kon je namelijk wel poppen kopen in de winkel. Terwijl de sterke karakters vrouwen inspireerden en de weinig verhullende outfits de mannen, euh, inspireerden... Destiny’s Child verzorgde het meest complete plaatje.

(afbeelding)

Er was een moment dat elk (hiphop)label zijn versie van een girl- en boyband moest hebben. Zo zaten Total en 112 bij Bad Boy en hebben Xscape en Jagged Edge So So Def mee grootgemaakt. Bij hen is het voordeel dat ze in de goede handen van respectievelijk Puff Daddy en Jermaine Dupri terecht kwamen, die er konden voor zorgen dat er muzikaal een bepaald niveau werd gehaald. Voor Amerika was het althans voldoende, voor Europa waren zulke groepen toch te anoniem. Het hield 112 anders niet tegen een gigantische hit te scoren in België met Dance with Me. Dat terwijl in de rest van de wereld hun Peaches & Cream voor de succesjes zorgde. Het is maar wat de lokale DJ oppikt zeker? Op het andere label kwam Jagged Edge het dichts bij een overzees hitje, met de Nelly-samenwerking Where the Party At, zo mogelijk het eerste boyband-lied dat niet speciaal geschreven lijkt om te scoren bij de chicks - alhoewel. Het zal alleszins minder hysterische reacties hebben uitgelokt dan hun eerdere Let’s Get Married, wat gewoon vragen is om getrouwjurkte stalkers. Europa ging in de jaren negentig vooral plat voor enkele nummers zoals Too Close of How Deep Is Your Love (Dru Hill hier, niet Take That of Bee Gees), maar voor de populariteit voor de desbetreffende groepen heeft het verder niet al te veel betekend.

Europa kon bovendien zelf zijn R&B-zangroepen leveren. Het succes van hun Amerikaanse collega’s inspireerden zelfs Nederlandse acts als Re-Play en Roméo om hun kans te wagen, maar gezien het resultaat is er vast geen behoefte om daar dieper op in te gaan. Interessanter op dat gebied was dan de UK-scene, die sowieso al een behoorlijke traditie heeft in dit soort formaties. In R&B zijn ze daar minder thuis en da’s ook vaak te horen aan de meer poppy uitwerking van hun acts. Eternal zal nog het dichts in de buurt komen, al hadden ook zij lang niet de edge van vele Amerikaanse collega’s. Het latere Mis-Teeq heeft dat dan weer wel, maar zij hadden het voordeel thuis te zijn in een heel eigen R&B-vorm, met behoorlijk wat 2-step invloeden. Bij andere meidengroepen als All Saints of Sugababes zijn het dan weer slechts enkele nummers die onder het genre zouden kunnen vallen en ook mannelijke tegenhangers als Another Level, Ultimate Kaos of MN8 lagen soms behoorlijk dicht bij de popkant.

Sommige girl groups en boy bands zaten met inwisselbare karakters of stelden niet veel meer voor dan een frontman met enkele backup zangers, maar soms zorgden ze gewoon voor voldoende sterk songmateriaal of zat hun strategie zo strak dat het wel moest aanslaan, en heel uitzonderlijk wist er zelfs eentje te excelleren, degene waar na 50 jaar nog over wordt gepraat. Toch vallen deze acts hoorbaar onder dezelfde noemer, ondanks verschillen in prestaties, niveau of aanpak. Zo zijn ze behoorlijk verwant aan de sixties soulgroepjes, een haast even groot en even tijdsgebonden fenomeen.

10 Essentials:
En Vogue - My Lovin’ (You’re Never Gonna Get It)
Xscape - Just Kickin’ It
TLC - Creep
Total - Trippin’
Destiny’s Child - Bootylicious

Boyz II Men - End of the Road
Blackstreet feat. Dr. Dre & Queen Pen - No Diggity
Next - Too Close
Dru Hill - How Deep Is Your Love
112 - Dance with Me

avatar van NewYorkCityLight
Leuk geschreven stuk.
Van de Amerikaanse varianten ken ik heel weinig (was echt voor mijn tijd). Enkele damesgroepen ken ik wel (TLC, Destiny's Child & En Vogue). Van laatstgenoemde vind ik 'Don't Let Go' echt een klassieker (wat ik n.b. voor het eerst leerde kennen via de Sugababes). Van TLC heb ik het album 'CrazySexyCool' beluisterd, wat niet onaardig was. Al verbaas ik me wel over de populariteit van die muziek, ik vind het helemaal niet zo toegankelijk klinken!
'Too Close' van Next vind ik wel heel aardig klinken, dat nummer van Boyz II Men is het dan weer niet voor mij (te cliché?)

Re-Play en Roméo kan ik me ook nog wel herinneren, 'The Answers Is Yes' (van laatstgenoemde) vind ik zelfs wel leuk eigenlijk . Volgens mij heeft zelfs Gordon nog een duet gedaan met één van deze twee bands
Mis-Teeq heeft geweldige productie op de track 'Scandalous' (enige nummer wat ik me nu van hen voor kan halen) en van de Sugababes vind ik bijna alle singles (& albums) goed. Maar die zijn vooral later ook behoorlijk afgeweken van het genre R&B (m.u.v. Catfights + Spotlights).

Sowieso leuk om een boel van deze 'oude' tracks weer eens terug te horen. Ik kan dit veel beter hebben dan die met autotune-en-plastic-clubbeats-overgoten nummers die tegenwoordig de hitlijsten bestormen.

avatar van kemm
Ach, die muziek krijgt misschien over 10 jaar ook zijn eigen topic, waar met warme gevoelens wordt teruggekeken.

Boyz II Men vind ik zelf trouwens ook ronduit afgrijselijk, maar als über-R&B-boysband konden ze uiteraard niet ontbreken.

avatar van principal2000
Ik moet bekennen dat Boyz II Men wel een soort van guilty pleasure voor mij is (geweest). Van de genoemde essentials vind ik eigenlijk alleen En Vogue en TLC nog steeds echt goed. Blackstreet en Boyz II Men dus, hikken daartegen aan. Met de rest heb ik niet zoveel gehad.

avatar van Angelo
Fuck, alweer (bijna) de update gemist.

Als ik de top 10 essentials bekijk, kom ik toch al snel tot de conclusie dat ik over het algemeen in het r&b-genre veel liever naar de dames luister dan naar de heren i.t.t. het soul of hiphop genre. Als de dames pikante/gedurfde onderwerpen bezingen klinkt het op momenten best sensueel, terwijl het bij boybands al erg snel te gelikt/smooth of te geforceerd overkomt, vooral het jaren ’90 werk. Vrijwel alles uit de oeuvres van bijv. Boyz II Men, Dru Hill en Jodeci vind ik he-le-maal niks.

Aan de andere kant: TLC, Destiny’s Child en En Vogue. Toch wel de drie beste (vrouwelijke) r&b-acts uit hun tijd. Naar het schijnt hebben TC een nieuw contract getekend bij Dallas Austin, dat las ik laatst tenminste, dus misschien komt er alsnog een nieuw album van hen als duo uit. En Vogue zou ook met een comeback-cd komen in de originele bezetting, maar dat gerucht gaat al jaren. Daar geloof ik niet meer echt in. Alhoewel, onlangs is er ook een nieuwe cd verschenen van SWV, dus ’t zou zomaar kunnen.

Het toeval wil dat ik op dit moment een album beluister van een r&b-kwartet genaamd Vybe. Een groep die zeker wat meer aandacht had verdient. Ik moet die cd binnenkort zeker nog eens kopen! Er staan veel toffe tracks op hun eerste (en enige) album, maar twee van mijn favorieten zijn zeker de singles:
Take It to the Front
Warm Summer Daze

avatar van kemm
Je zou het ze aan de hand van hun naam of albumhoes niet meegeven, maar dat Vybe klinkt nog best edgy. Klinkt als een goeie tip! En inderdaad, al gelijk beter dan menig genoemd boyband-lied...

avatar van Reijersen
Krijgt dit ooit vervolg?

avatar van kemm
Goh, ooit ja, maar vooralsnog ontbreekt me de moed.
Misschien hebben anderen nog iets leuks te melden in de R&B-geest?

avatar van Reijersen
kemm schreef:
Goh, ooit ja, maar vooralsnog ontbreekt me de moed.
Misschien hebben anderen nog iets leuks te melden in de R&B-geest?


Wellicht een 90's R&B KO

avatar van Poeha
Een slick 90's R&B KO dus
Count me in.

avatar van Minneapolis
Ik kom er wat laat in, maar mooi topic. Leuk om je stuk over New jack Swing te lezen Kemm. Complimenten.
Wreckx-N-Effect was overigens het bandje van Teddy Riley en Redhead "Do the right thing" Kingpin als producers en Teddy's broer Markell als één van de leden. Een ander lid (Brandon Mitchell) werd doodgeschoten in 1990 kort na het uitkomen van sleutelplaat in het genre "New Jack Swing". Dat laatste feitje had ik wel even Wiki voor nodig hoe het ook al weer zat.

Persoonlijk vond ik de eerste helft van de jaren 90 veel interessanter dan wat erna kwam. Dat komt deels door mijn leeftijd (met veel jeugdsentiment denk ik terug aan de Cartouch waar we onze hiphop moves showden, en Kareltje in Utrecht, of Dancetrax in Amsterdam waar we de platen haalden. ), maar ook omdat volgens mij er in deze periode gewoon meer nieuws gebeurde qua ontwikkeling van de sound. Dit was de tijd van de Swingbeat, hiphop, en later ook de Acid jazz en triphop voor mij. In die Swingbeat en de daar uit door ontwikkelde R&B en hiphop verloor ik halverwege dat decennium snel mijn interesse (op een uitzondering na).

Ik kon het niet laten om even in de kast te duiken en een lijstje te maken van mijn essentials van die tijd (eerste helft jaren 90) na het pionierswerk van Jam & Lewis met Control en Bobby Browns Prerogative (die eigenlijk nog wat anders klonken).
Of het muzikaal hoogstaand is zeer de vraag, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd of hier mensen zijn met hetzelfde sentiment bij dit spul uit deze tijd.
Ik was i.i.g. maar wat blij dat ik er de stampende house (muziek voor de ritmelozen imo), die ik na de Garage en Acid ook niet meer leuk vond, mee kon ontvluchten.

Al B Sure - Misunderstanding
Babyface - Tender lover
Babyface feat. LL Cool J - This is for the lover in you
Bel Biv Devoe - Gangsta
Boyz II Men - Motownphilly Hoezo ronduit afgrijselijk kemm? Je moet ook niet de ballads hebben.
Boyz II Men - Sympin'
Boyz II Men - Thank you
Bobby Brown - Don't be cruel
Bobby Brown - Every little step
Bobby Brown- Rock Wit'cha
Johnny Gill - Rub You the Right Way
Johnny Gill - Wrap My Body Tight
Johnny Gill - My my my (live) m'n kennismaking met Love TKO en Let's get it on, en dus belangrijk voor me
Guy - Teddy's jam 2
Guy - New jack city
Guy - Wanna get with U
Jade - Don't walk away
Janet Jackson & Luther Vandross - The best things in life are free
Danny Madden - Facts of life
Mark Morrison - Return of the Mack
Stephanie Mills - Never do you wrong
Pebbles - Girlfriend
Pebbles - Giving you the benefit
SWV - Right here (Human nature radio mix)
Teddy Riley feat. Tammy Lucas - Is it good to you?
Tony! Toni! Toné! - Houseparty II, I don't know what you come to do
Tony! Toni! Toné! - Feels Good
Ralph Tresvant - Sensitivity
Tony Scott - The Chief
Keith Sweat - Don't stop your love
Keith Sweat - I really love you
Keith Sweat - Keep it comin'
Keith Sweat - Your love
Keith Sweat & LL Cool J - Why me baby?
Caron Wheeler - I adore you
Wrecks-N-Effect - Juicy
Wreckx-N-Effect - Ready or not
Wreckx-N-Effect - V-Man
Zhané - Shame

Top 5:
Samuelle - So you like what you see (1990)
/ Teddy's club mix
Colin England - I got what you need (1991) voor de liefhebber uit die tijd wel bekend?
Christopher Williams - I'm dreaming (1991) één van de betere! Van de New Jack City soundtrack
Guy - Her (1990) Toch wel de ultieme klassieker van deze tijd, incl. de remixen..
• Wreckx-N-Effect - New Jack Swing (1989) vanaf 2:40


avatar van principal2000
Ik ken alleen Her en I'm Dreaming uit jouw top 5. Maar de overige 3 zijn ook lekkere nummers, hoor. Persoonlijk was ik meer fan van de rustige nummers op de soundtrack van New Jack City (I'm Still Waiting, Telling Me No Again). In het algemeen zat ik niet zo erg diep in de new jack swing, maar toch ken ik h wel genoeg uit jouw hele lijst.

avatar van Minneapolis
principal2000 schreef:
Ik ken alleen Her en I'm Dreaming uit jouw top 5. Maar de overige 3 zijn ook lekkere nummers, hoor. Persoonlijk was ik meer fan van de rustige nummers op de soundtrack van New Jack City (I'm Still Waiting, Telling Me No Again). In het algemeen zat ik niet zo erg diep in de new jack swing, maar toch ken ik h wel genoeg uit jouw hele lijst.

Die vond ik ook leuk toentertijd. New Jack City is ook een goede samenvatting.
Ik dacht dat die van Wreckx-N-Effect ook wel bekend was. Dat ik New Jack swing zo leuk vond had bij mij ook met die periode van uitgaan te maken, en de plekken waar ik kwam.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:22 uur

geplaatst: vandaag om 11:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.