- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun: Steve Reich: Music for 18 Musicians (1978)
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train (2001)
- Kramer: Guido Belcanto - Een Man Als Ik (2011)
- Rvdz: The Raconteurs - Consolers of the Lonely (2008)
- Eilord: Groundation - Hebron Gate (2002)
- Graf: Klee - Unverwundbar (2003)
- Vinck: Gorky - Gorky (1992)
- The Eraser: Avey Tare and Panda Bear - Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished (2000)
- Ataloona: Heather Duby - Post to Wire (1999)
- Papartis: Midas Fall - Wilderness (2013)
- Gretz: Cœur de Pirate - Blonde (2011)
- popstranger: The Mountain Goats - The Life of the World to Come (2009)
- Dries

Van Vinck heb ik de opdracht gekregen deze Vlaamse klassieker van een recensie te voorzien. Als Ollander was ik niet bekend met de muziek van Gorky/Gorki. Aangezien ik wel twee jaar in Antwerpen heb gewoond en er nog wekelijks vertoef, was ik wel bekend met de klassiekerstatus van dit album en singles als Mia en Lieve Kleine Piranha. Vol verwachting ben ik dan ook voor deze plaat gaan zitten en te kijken of die status mijn inziens terecht is. Een vraag waar ik niet echt een eenduidig antwoord op heb kunnen vinden.

Voor mij is Luc De Vos de kracht van dit album. Misschien niet allerbeste zanger, maar ik hou wel van zijn lichthese stem die doordrenkt is van melancholie. Vooral tekstueel staat het als een huis. De Vos heeft een mooie observerende manier van schrijven waarin droefenis en humor hand in hand gaan. Schertsend beschrijft hij de melancholie en eenzaamheid van het moderne burgerlijke leven. Doet me hierin een beetje denken aan Jarvis Cocker. Al wordt die typisch Britse mengeling van cynisme en gevatheid hier ingewisseld voor Belgisch surrealisme met een vleugje absurdisme. Hierdoor dreigt het soms wat afstandelijk te worden, maar waar nodig weet De Vos ook te ontroeren met een wat persoonlijkere insteek (Arme Jongen, Boze Wolven).

Al ben ik zeer lovend over de teksten, ben ik iemand bij wie de muziek zelf toch altijd op de eerste plaats staat en laat ik net over die muzikale omlijsting wat minder enthousiast zijn. Al staan er buiten Hollywood geen slechte nummers op het album, vind ik het allemaal vooral erg degelijk. Met name de uptempo nummers vind ik toch wel erg standaard jaren ’90 rock. Er wordt nergens ook maar een beetje buiten de lijntjes gekleurd en die nummers leunen toch wel op vrij flauwe gitaarriffjes. De rustige nummers zijn misschien ook wat middle of the road, maar die vind ik een stuk mooier ingekleurd. Zo zijn de strijkers bij Eisen van de Romantiek erg mooi gedaan en de country-invloeden op Boze Wolven vind ik ook erg fijn. Over de gehele linie toch net wat te vlak voor mijn smaak.

Dit debuut van Gorky is een album waarvoor ik de bescheiden klassiekerstatus me wel kan voorstellen. Tekstueel zeer boeiend, een interessante frontman en ik kan me wel voorstellen dat deze Nederladstalige rock erg fris moet hebben aangevoeld begin jaren ’90. Ook al is de energie nog steeds wel aanstekelijk, vind ik het muzikaal te standaard en te gedateerd klinken om hier echt door gegrepen te worden. Dit album heeft de tand des tijds niet helemaal zonder kleerscheuren doorstaan. Door de teksten en de handvol positieve uitschieters kom ik echter nog steeds uit op een ruime voldoende.

3,5*

Ik kan me volledig vinden in je recensie, Ward! Leuk om eens de uitgebreide mening van een 'buitenstaander' te lezen. De teksten van Luc De Vos, die doen het ook voor mij. Muzikaal vind ik het ook erg oké (vooral 'Mia', geniaal in al haar eenvoud) maar ik snap wat je bedoelt als je zegt dat het net iets te vlak is voor jou.

Nog één ding: een nummer dat hier een even grote klassiekerstatus heeft als 'Mia' en 'Lieve Kleine Piranha', is 'Ooit Was Ik Een Soldaat'. Dit nummer is geschreven tijdens de periode waarin ook deze plaat is opgenomen en staat enkel op het live-album 'Boterhammen'. Schitterende tekst en doordrenkt van de melancholie, voor moest je interesse hebben.

Mooie recensie

Bedankt voor het compliment. Heb 'Ooit Was Ik een Soldaat' eens beluisterd en had zeker niet misstaan op dit album! Die rustige, melancholische kant spreekt mij toch het meest aan.

Avey Tare and Panda Bear - Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished

Ik heb dus gekozen voor het debuut van Animal Collective. Nuja, eigenlijk enkel van Panda Bear en Avey Tare. Het albumt opent voor velen misschien wat irritant met hele hoge tonen die de oren teisteren, maar tegelijkertijd voor een wat surrealistische sfeer zorgen. Daarna krijgen we echter enkele van de sterkste songs en melodieën van deze dierentuin. Uiteraard zit er - het blijft Animal Collective - ook een gezonde dosis gekte in de songs. De experimenten blijven echter volledig in dienst staan van de nummers. Tevens vind ik dit de meest melancholische en emotionele plaat van Animal Collective.(Penny Dreadfulls, La Rapet!!). Het absolute hoogtepunt hebben ze echter voor het eind bewaard. Alvin Row is opgebouwd rond een gedreven pianomelodie en verveelt geen minuut ondanks zijn lengte. Wat een feest!

Veel plezier Ward en ik ben benieuwd wat je als fan (zo mag ik je toch wel noemen denk ik) van dit album zal vinden.

Bedankt voor de tip. Ken al enkele nummers en die bevallen mij erg goed. Dus ben erg benieuwd naar waar het allemaal mee begonnen is. Zal de plaat de komende tijd in ieder geval veel gaan beluisteren. De recensie kan ivm het WK misschien wel even duren. Als ik een gaatje weet te vinden in mijn drukke WK-schema zal ik er eens goed voor gaan zitten!

Cool lekker tempo, dus ik ben erbij. Stiekem wil ik ook zo'n topic

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun: Steve Reich: Music for 18 Musicians (1978)
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train (2001)
- Kramer: Guido Belcanto - Een Man Als Ik (2011)
- Rvdz: The Raconteurs - Consolers of the Lonely (2008)
- Eilord: Groundation - Hebron Gate (2002)
- Graf: Klee - Unverwundbar (2003)
- Vinck: Gorky - Gorky (1992)
- The Eraser: Avey Tare and Panda Bear - Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished (2000)
- Ataloona: Heather Duby - Post to Wire (1999)
- Papartis: Midas Fall - Wilderness (2013)
- Gretz: Cœur de Pirate - Blonde (2011)
- popstranger: The Mountain Goats - The Life of the World to Come (2009)
- Dries
- tuktak: Peter Broderick - Float (2013 versie)

Avey Tare and Panda Bear - Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished (2000)

Als groot liefhebber van het werk van Animal Collective was ik erg benieuwd toen The Eraser mij vroeg dit album van een recensie te voorzien. Het is natuurlijk altijd interessant om te zien waar het voor een band die je hoog aanslaat allemaal begonnen is. Aangezien Animal Collective een erg eigen geluid heeft, was ik vooral benieuwd of ze hier misschien wat traditioneler uit de hoek zouden komen? En in hoeverre die typische Animal Collective sound al terug te horen is op Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished

Die eerste vraag is simpel te beantwoorden met een resolute nee. Deze plaat is vanaf de eerste tonen qua sound zo experimenteel als ik van Avey Tare en Panda Bear gewend ben. Zo begint we meteen met een dromerige melodie over een warm orgeltje, aangekleed met het nodige gekraak, gebliep en ruis. Al moet ik eerlijk zeggen dat die toonhoogte van die noise voor mij echt iets te hoog is, waardoor het onprettig wordt om naar te luisteren. Jammer aangezien de melodie meteen weer betoverend is. Gelukkig is dat een euvel waar de rest van de plaat geen last van heeft.

De plaat mengt constant kinderlijke vrolijkheid en speelsheid (de speelgoedpianos, de vrolijke zanglijnen, de kinderlijke teksten) met angstaanjagend surrealisme (het gekrijs van Avey Tare en de intense noise-uitbarstingen). Net als mijn favoriete sprookjes en kinderboeken (Roald, Dahl, Max en de Maximonsters) weet het een goede balans te vinden tussen naïeve dromerigheid en nachtmerrieachtige taferelen. Dit spanningsveld levert enkele fantastische nummers op (April and the Phantom, Penny Dreadfuls en Alvin Row). Met name laatstgenoemde behoort tot het beste werk wat de beide heren in hun carriere hebben afgeleverd. Hoe dat nummer een transformatie doorgaat van donkere noise naar melancholische psychedelica met griezelige uitbarstingen naar vrolijke, euforische pop met een heerlijk stuwende piano is echt weergaloos.

Verassend dat Avey Tare en Panda Bear hier al volledig hun sound hebben gevonden. Het klinkt hier allemaal wat schetsmatiger en rauwer dan op hun latere werk. Toch zijn alle elementen van de sound die zij later met Animal Collective hebben uitgediept hier onmiskenbaar aanwezig (de mix tussen folk, psychedelica, elektronica en noise, de kinderlijke manier van zingen afgewisseld met maniakaal gekrijs, de uptempo vrolijke gekte, de dromerige rustige stukken). Natuurlijk is er een wereld van verschil tussen bijvoorbeeld dit album en Merriweather Post Pavilion, toch behoren die platen wel allebei onmiskenbaar tot het eigen universum van Animal Collective. Elk van hun platen onderzoekt gewoon een ander aspect van hun sound, maar die eerdergenoemde basiselementen komen altijd wel weer terug. Erg bijzonder dat ze dat zo jong al voor elkaar hadden. De jeugdigheid is meer terug te horen in de overdaad aan ideeën, waardoor niet elk idee evengoed uit de verf komt. Aan de andere kant is die schetsmatigheid en de vele abrupte wisselingen ook de grote charme van de plaat. Deze plaat kan zich wat mij betreft dan ook aardig meten met hun beste werk. Toch haal ik wel een half sterretje van mijn score af voor dat schelle geluid in het openingsnummer en het begin van Alvin Row. 4*

Ik merk dat ik het de laatste tijd erg druk heb, waardoor ik weinig tijd voor dit topic heb. Vandaar dat ik (voorlopig) geen nieuwe inschrijvingen meer accepteer. Het rijtje wat er nog staat ga ik gewoon rustig verder mee. Heb Heather Duby ook al meerdere keren voorbij laten komen.

Hi Ward,

Inmiddels wat meer tijd?

Eerder tegenovergesteld ben ik bang. Naast mijn gewone baan, ben ik op het moment namelijk druk bezig met het helpen organiseren van een filmfestival in Eindhoven. Dus zal komende maanden nog erg druk zijn.

Neemt niet weg dat ik een kleine schop ondermijn kont voor dit topic wel kan gebruiken. Want is een goede manier om ook even met iets totaal anders bezig te zijn. Zal proberen om het de komende tijd toch weer op te pakken.

Al meer dan een half jaar geleden kreeg ik de taak van Ataloona toegewezen om dit album te recenseren. Dat het zo lang heeft geduurd om iets bij dit album neer te pennen, komt aan de ene kant door het feit dat ik een paar erg drukke maanden achter de rug heb. Aan de andere kant komt het ook door dit album zelf. Het album is de afgelopen maanden regelmatig voorbij gekomen op mijn iPod, maar toch heb ik moeite om een uitgesproken mening over Post to Wire te vormen. De muziek blijft wat ongrijpbaar, maar belofte maakt schuld, dus hierbij mijn bevindingen.

Heather Duby maakt melancholische pop met een elektronische inslag. Sterke troef is Duby’s stem die doordrenkt is van melancholie, maar tegelijkertijd heel zelfverzekerd en onverzettelijk klinkt. Door de krachtige melodieën worden die kwaliteiten slim versterkt, bijvoorbeeld in het meeslepende refrein van Kensington Place en Falter. In de meer etherische nummers zoals Halo Sky is de zang wat dromeriger en spookachtiger (à la Cocteau Twins), wat erg goed uit de verf komt.

Muzikaal is het een gedurfde plaat, die het vooral van sfeer moet hebben. De invloeden uit de triphop (Portishead, Massive Attack, Beth Orton) zijn duidelijk aanwezig, wat een goede match is voor de dromerige stem van Heather Duby. De sfeer is grotendeels kil, donker, maar ook ongrijpbaar. Echoënde zang, onderkoelde elektronische beats, spaarzame gitaar en zoemende orgels. Hoogtepunt is voor mij For Jeffrey, waar een meeslepend spanningsveld wordt gecreëerd tussen de bijna klassiek aandoende melodie en de zeven minuten doordreunende drums. Naar het einde van het album toe wordt de sfeer steeds dromeriger met het Low-esque slepende September en de uitgesponnen klanktapijten Halo Sky en Soulflower. Het drum ‘n’ bass-experimentje Amygdala vind ik wat minder geslaagd.

Al met al zeker een geslaagde plaat, waar de licht experimentele elektronische productie een goed huwelijk vormt met de bijzondere stem van Heather Duby. Een echte topscore zit er op dit moment niet in omdat over de gehele linie Post to Wire mijn aandacht niet volledig weet vast te houden. Bovendien staan er ook wat mindere broeders op het album: het vrijblijvende You Loved Me, het flauwe walsje A Healthy Fear of Monsters en het eerdergenoemde Amygdala. Maar als desolaat sfeerstuk met gewaagde producties en aangrijpende, sterke zang is dit album zeker de moeite waard.

3,5*

Helder stuk, Ward Album had echt eens een inhoudelijk bericht nodig en er zit ook mooi een positieve score aangeplakt.

Denk er zelf ook aardig hetzelfde over. (behalve dan over het mindere broeders-gedeelte )

Hoi Ward,

Hier is een link naar het album wat ik je hebt gevraagd te luisteren.
Midas Fall - Wilderness (2013)