menu

Muziek / Muziekgames / De reïntegratie van Ward

zoeken in:
avatar van AOVV
Mooie waardering alvast, Ward. Je review ga ik straks lezen als ik thuis ben.

avatar van Teunnis
Ward schreef:
Soul ligt me denk ik inderdaad beter dan jazz, aangezien ik in hiphop een beetje soul erg kan waarderen.

Dan moet is Gil Scott-Heron zeker wel wat voor jou

avatar van Ward

(afbeelding)


Deze tip heb ik van jassn gekregen zodat ik mezelf eens kon verdiepen in het soul-genre. Dat was ik al langer van plan, dus het is fijn om door middel van deze tip een beginpunt te hebben. Het nadeel is alleen dat ik het hierdoor lastig vind om een recensie te schrijven, aangezien ik dus (op losse nummers na) weinig bekend met het genre ben. Maar zal toch even mijn bevindingen bij dit album neerpennen.

Wat het eerst in het oog springt zijn de directe, vrij letterlijke teksten van Gil Scott-Heron. Ik ben iemand die over het algemeen (hiphop is misschien de uitzondering) die niet erg met teksten bezig is. Ik ga niet actief achterhalen waar een liedje over gaat. De directe tekstuele aanpak van Gil Scott-Heron zorgt er echter voor dat ik het niet kan helpen dat ik op de teksten let. Dit heeft zowel een positief als negatief effect in mijn ogen. Zeer positief is dat zijn sociale bevlogenheid wel echt aankomt. Hij komt sowieso erg oprecht over in zijn frustratie over sociale misstanden. Het hoogtepunt in die zin is het bekende The Revolution Will Not Be Televised.

There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of Whitney Young being
run out of Harlem on a rail with a brand new process.
There will be no slow motion or still life of Roy
Wilkens strolling through Watts in a Red, Black and
Green liberation jumpsuit that he had been saving
For just the right occasion.


Een prachtige opzwepende, treffende tekst. Knap ook vind ik hoe dat nummer wel enorm cynisch is, maar dat hij ook de nodige humor erin weet te verwerken (The revolution will not go better with Coke ). Zeker in de sociaal betrokken nummers vind ik de directe schrijfstijl erg effectief (Home is Where the Hatred is, The Prisoner). Het gevaar dat echter op de loer ligt is om te vervallen in banaliteit. Gelukkig weet hij dit over het algemeen wel vrij goed te vermijden. Maar de tekst van een nummer als Save The Children is een voorbeeld waar zijn directe aanpak verzandt in afschuwelijk clichématige banaliteiten.

We've got to do something to save the children
Soon it will be their turn to try and save the world


Dit soort Imagine/Heal The World-achtige clichés werken enorm op mijn lachspieren. Neemt niet weg dat ik dit album voor het grootste deel tekstueel dik in orde vind. Bovendien vind ik de stem van Gil Scott-Heron erg fijn. Het is niet de perfecte zoetgevooisde soulstem, maar zijn bevlogenheid maakt dit ruimschoots goed. Hij zingt met ziel en zaligheid en heeft alle vocale tierelantijntjes waar soulzangers zich nog wel eens aan willen wagen niet nodig. Hij houdt moeiteloos je aandacht vast.

Muzikaal heb ik weinig aan te merken op dit album. Zeer sfeervol gearrangeerd met een fijn laidback jazzy sfeertje. De gitaarpartijen zijn vaak lekker los ingespeeld aangevuld met jazzy pianopartijen en wat dartelende fluitpartijen (hoewel die voor mijn gevoel wel iets te vaak worden ingezet). De afwisseling tussen de wat repetitieve, donkere nummers en de optimistische uptempo catchy nummers zorgt ervoor dat het ook nergens eentonig wordt. Toch verslapt mijn aandacht wat naar het einde toe. Maar wanneer ik de nummers van de tweede helft los beluister doen die eigenlijk niet onder voor de eerste helft (The Prisoner is zelfs een van de hoogtepunten). Dat mijn aandacht verslapt zal vermoed ik dan toch te maken hebben met het feit dat soul (nog) niet helemaal mijn genre is en ik drie kwartier dan toch een tikkeltje te veel van het goede vind. Toch vind ik dit wel een overtuigende 3,5* waard.

P.S. de mensen die dit erg kunnen waarderen zouden ook eens de band Cymande moeten opzoeken. Deed dit me af en toe aan denken en is ook erg de moeite waard.

avatar van niels94
Zo laat op de avond komt direct mijn tip. Anders had je tot morgenavond moeten wachten. En ik weet het: een tip van dé Niels is natuurlijk altijd iets heel bijzonders. Dus ja. Ik wilde je niet in spanning houden.

Onze lieve Ward heeft een smaak die meerdere kanten op gaat. Vaak vind ik het leuk om mensen een nieuwe of aparte richting op te sturen waarbij de kans dat diegene het gaat waarderen absoluut aanwezig is, maar tegelijkertijd lang niet zeker is. Deze keer doe ik dat niet zozeer: geen nieuw genre of een ontoegankelijke tak, gewoon een groot artiest die iedereen zou moeten kennen. De man met de stem waarvoor ik alles zou doen om hem te krijgen. Ik heb het hier over de grommende, kreunende, brullende, hijgende (etc., etc.) Tom Waits.

Een held met een enorm divers oeuvre en iemand waarvan ik de laatste tijd een grote liefhebber ben geworden. Bij momenten lijk ik zelfs lichtelijk geobsedeerd. Ik ken nog niet alles van de beste man, ik ben op weg, maar dat is hoe dan ook veel meer dan jij kent. Volgens je stemmen ken je geen enkel album. Dat moet natuurlijk veranderen!

Maarja, voor welk album ga je dan? Hij heeft immers aardig wat verschillende stijlen gehad. Ik heb besloten voor de usual suspect te gaan, waarom zou ik ten slotte niet, en wel het album waarmee ik Tom Waits zelf heb leren kennen (en overigens een album waar ik lang aan heb moeten wennen, want Waits' stem is allesbehalve regulier, waarschuw ik je alvast): Rain Dogs. Een album dat ook in mijn top 10 staat, trouwens


(afbeelding)

Het ene moment knettergestoord en het volgende moment romantisch en gevoelig. Van de hak op de tak, maar niet chaotisch. Zoals de albums van Tom sinds Swordfishtrombones meestal zijn. Afwisselend, eigenzinnig, apart, maar vooral geniaal, zowel instrumentaal als vocaal. Want altijd is er die fan-tas-tisch-e stem Ga maar gewoon luisteren, ik ga er verder niks meer over zeggen, want dan moet ik er de tijd voor gaan nemen en die heb ik eigenlijk niet Ik hoop dat het je ligt en dat je misschien benieuwd raakt naar de rest van de albums van deze man. Want Blue Valentines klinkt alweer heel anders, om nog maar te zwijgen van Closing Time, bijvoorbeeld. Veel plezier ermee!

avatar van Ward
Inderdaad een schande dat ik nog nooit een plaat van Tom Waits echt onder de loep heb genomen. Ben overigens passief wel vrij bekend met zijn werk (mijn vader draaide met name Mule Variations helemaal stuk toen ik een kind was), maar heb het zelf nooit actief beluisterd. Terwijl ik het nu denk ik erg goed ga kunnen waarderen. Het niveau van de tips ligt tot nu toe sowieso heel erg hoog.

avatar van aERodynamIC
Rain Dogs

avatar van niels94
Ward schreef:
Inderdaad een schande dat ik nog nooit een plaat van Tom Waits echt onder de loep heb genomen. Ben overigens passief wel vrij bekend met zijn werk (mijn vader draaide met name Mule Variations helemaal stuk toen ik een kind was), maar heb het zelf nooit actief beluisterd. Terwijl ik het nu denk ik erg goed ga kunnen waarderen. Het niveau van de tips ligt tot nu toe sowieso heel erg hoog.

O, in dat geval komt het met zijn stem dus ook helemaal goed

avatar van ArthurDZ


Rain Dogs

avatar van Ward
- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie
- Bert (aka R&P)
- Kobe Bryant Fan
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun

avatar van Ward

(afbeelding)

Het is lastig om wat te zeggen over Tom Waits, aangezien alles wel gezegd lijkt te zijn. Mijn eerste kennismaking met de muziek van Waits was toen ik een jaar of 11 was en mijn vader Mule Variations aanschafte. Dit wakkerde mijn vaders liefde voor Waits opnieuw aan en de rest van mijn jeugd heb ik dus onvrijwillig veel naar het gebulder van Waits moeten luisteren. Zeker toen ik zo klein was (11 tot 15 jaar ongeveer) vond ik dit echt een ware straf.

Hierdoor heb ik altijd negatieve associaties met de naam Tom Waits gehad. Het roept bij mij herinneringen op aan druilerige dagen waar ik door het slechte weer niet buiten een balletje kon gaan trappen, waardoor ik me binnen zit te vervelen vergezeld door de muziek van Tom Waits. Bij Radiohead heb ik ook jarenlang een zelfde negatief gevoel gehad. Toen ik ouder werd heb ik dat bij Radiohead makkelijk overwonnen, maar Tom Waits heb ik toch lang links laten liggen.

Ook al dacht ik ergens wel dat ik Tom Waits nu goed zou kunnen waarderen, vond ik het toch moeilijk om die negatieve associatie af te schudden. Daarom was ik wel blij dat Niels mij dit album tipte. Nu had ik geen andere keus om een keer echt aan Tom Waits te beginnen en ik ben zeker blij dat ik dat gedaan had. Al had ik het album niet meer gehoord sinds ik een kind was, herkende ik eigenlijk alle nummers echt meteen. Er zijn blijkbaar wel genoeg jaren overheen gegaan dat mijn jeugdtrauma’s wat betreft Tom Waits geen rol meer spelen in mijn beoordeling. Want ik vond de eerste luisterbeurt meteen van de eerste tot de laatste seconde puur genieten.

Ten eerste is er natuurlijk de stem van de beste man. Niemand kan zo bars bulderen, grommen en kraken als Tom Waits. Over die stem is al genoeg geschreven (en terecht!), dus daar heb ik verder niet heel veel aan toe te voegen. Al is het wat mij betreft de sterkste troef van de plaat. Een ander sterk punt van Rain Dogs is de sfeerschepping. Tom Waits schildert een portret van de markante buitenbeentjes van de maatschappij. De kracht zit in de romantische manier waarop hij dat doet. Net als in de boeken van Bukowski wordt een eenzame barfly opeens een tragische held. Een troosteloos leeg Hopperesque café klinkt opeens als de meest aanlokkelijke plek ter wereld.

Muzikaal is dit album ook om door een ringetje te halen. Aan de ene kant heb je de rammelende potten en pannen chaos zoals ik mij Tom Waits vooral herinner uit mijn jeugd. Die gedreven gekte wordt echter tot mijn verassing afgewisseld met toegankelijke, Springsteen-achtige nummers en hartverscheurende ballads (Time ). Gooi daarbij soms nog wat latin-ritmes en wat New Orleans blazers om de plaat wat extra schwung te geven en je komt toch wel dicht in de buurt van perfectie wat mij betreft. De plaat springt wel alle kanten op, maar blijft toch een zeer coherent geheel.

Ik kan niet anders dan hier het volle pond aan geven. 5*

avatar van niels94
Jeuh. Wel is het nog minder een nieuwe tip dan ik al dacht, dus Maar goed: laat dit het startschot zijn voor het leren kennen van zijn hele oeuvre....

avatar van Ward
Ja is stond echt te kijken hoe goed ik het album onbewust al kende. Tegelijkertijd heb ik het nu natuurlijk totaal anders beleefd (dus in die zin voelde het wel nieuw aan). Heb nog wel 5 of 6 Waits-albums van mijn vader op mijn ipod staan, dus dat ontdekken van zijn oeuvre gaat wel goed komen. Nog tips welke ik het beste hierna kan beluisteren?

avatar van aERodynamIC
Ward schreef:
Nog tips welke ik het beste hierna kan beluisteren?

Klinkt flauw, maar eigenlijk alles wel. Aangezien dit goed bevallen is lijkt Swordfishtrombones me erg geschikt maar je kunt natuurlijk ook voor heel wat anders gaan in de vorm van het schitterende meer jazzy Closing Time. Ook Alice vind ik een pareltje.
Minder geliefd is het laatste album Bad As Me maar dat voelt als een mooie dwarsdoorsnede van zijn gehele werk dus kan ook fijn zijn om te beluisteren.
Vergeet Blood Money en Mule Variations ook niet. Je ziet: bijna alles is ijzersterk

avatar van GrafGantz
Voor de afwisseling wellicht iets van z'n vroege werk toen ie de potten en pannen nog niet ontdekt had. Closing Time lijkt me dan de beste optie.

avatar van Ernie
Wat ik bij Arthur zijn topic niet gedaan heb ga ik bij jou wel doen. Aan je top10 en stemmen te zien kan er wel wat hiphop geaprecieëerd worden bij jou dus ga ik je laten kennismaken met de wereld van...


(afbeelding)

Wat kan ik hierover zeggen. Dit is volgens mij gwn geniaal maar moest iedereen dat denken hoefde ik geen betogen als deze te schrijven Heerlijke jazzy hiphopsfeer maar toch nog net dat ietsje anders dan pakweg de jazzmattaz van Guru, A tribe called quest of CYNE alhoewel cisse star van die laatstgenoemde hierop meedoet. De sfeer wordt hier meer bepaald door de beats dan door de lyrics die ook van heel hoog niveau zijn. Er zijn grote muzikale uitstappen die niet voorzien van teksten en soms begint het volgende nr en kan je alleen maar denken dat sommige producers jaloers moesten zijn op die geniale beats en lyrics. Er is ook hetzelfde luxeprobleem als bij de tip van Grandaddy voor Arthur z'n topic. De 1ste 2 albums van Nujabes zijn beide gewoon super maar ik ga je toch deze aanraden omdat dit ook mijn eerste volledige album van hem was en vanaf second 1 tot het afsluiten heb ik intens genoten van het geluidspallet dat deze veel te vroeg overleden Japanse held kon maken. Na een harde dag op school studeren of je baas die weer tegen je liep te zeiken op het werk kan ik geen betere schijf voorstellen om te ontstressen dan deze.
Welkom bij Metaphorical Music

avatar van Ward
Oke, klinkt weer als iets dat precies in mijn straatje past, dus ik ben weer heel erg benieuwd!

avatar van Ernie
laat ons hopen.

avatar van niels94
Nujabes Ik ken zowel Modal Soul als zijn postume album, deze dan weer niet... Gaat je wel bevallen, vermoed ik

avatar van Glaciers of Ice
Metaphorical Music YEAH. Nujabes' beste album.

avatar van Ernie
niels94 schreef:
Nujabes Ik ken zowel Modal Soul als zijn postume album, deze dan weer niet... Gaat je wel bevallen, vermoed ik


Modal soul ken ik ook! heerlijke schijf The hydeout collection Vol 2 is hier ook al gekend en Spiritual State staat in de wachtrij...

avatar van Ward
- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P)
- Kobe Bryant Fan
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun

avatar van Ernie
Na een harde dag op school studeren of je baas die weer tegen je liep te zeiken op het werk kan ik geen betere schijf voorstellen om te ontstressen dan deze.


Vandaag is dus zo een dag

avatar van Ward

(afbeelding)

Nujabes - Metaphorical Music

Al luister ik de laatste jaren vrij veel hiphop en begin ik mijn weg goed te vinden in het genre, blijf ik het recenseren van hiphopalbums toch lastig te vinden. In zekere zin voel ik me dan toch nog een beetje een beginner in het genre. Zeker wanneer je op deze site soms interessante zeer gedetailleerde gesprekken over beats maken, rijmschema’s en flows leest. Aan de andere kant is dat natuurlijk geen onoverkomelijk probleem, en kan ik niet meer doen dan neerpennen hoe ik een plaat ervaar. Dus dat zal ik dan ook trachten te doen over dit door Ernie getipte album.

Ik heb de laatste jaren een flinke interesse in Japan ontwikkeld. Dit komt met name door mijn liefde voor Japanse cinema, maar heeft zich ook wel verder uitgespreid en ik ben zelfs bezig om Japans als taal te leren. Met Japanse popmuziek ben ik echter veel minder bekend (kan niet zoveel met J-Pop). Daarom was mijn interesse snel gewekt bij het zien van de tip. Bovendien had ik al wel eens wat losse nummers van Nujabes beluisterd die zeker naar meer smaakten. Dit plaatje is in die zin eigenlijk ook precies wat ik verwachtte. Uiterst ontspannen, smaakvolle hiphop met een flink scheut jazz.

Nujabes zijn grootste kracht is dat hij zijn muziek heerlijk luchtig weet laten te klinken. Hij stopt zijn producties niet te vol, waardoor de liedjes lekker kunnen ademen. Hierdoor krijgen de jazzy pianosamples goed de ruimte om de luisteraar weg te laten dromen. De baslijntjes wandelen hier op subtiele wijze doorheen en geeft de nummers een zekere gerichtheid mee, zonder overigens te sterk op de voorgrond te treden. Deze ontspannen sound maakt dit een perfecte zondagochtend plaat. Je hoofd is nog niet helemaal scherp door de slaap (en eventueel de drank van de avond ervoor) en je hebt nog niet echt zin om met anderen mensen te communiceren. In deze staat van verdoving is het gewoon heerlijk wegdromen op de muziek van Nujabes. Een beetje uit het raam staren naar de mensen die door de straat lopen, een beetje op bed liggen en naar het plafond kijken, een beetje doelloos door een boek bladeren. Gewoon fijn lanterfanten en de alledaagse werkelijkheid laten binnensijpelen op de jazzy tonen van Metaphorical Music.

Ik kan nog wel iets schrijven over de rappers, maar die spelen voor mij toch een beetje tweede viool op dit album. Begrijp me niet verkeerd, ze halen zeker wel een prima niveau en voegen met hun laidback flows zeker wel iets toe. Ik bedoel meer dat ze gewoon opgaan in de totaalsound, in plaats van sterk op de voorgrond te treden. Ze voelen goed aan dat dit geen muziek is die in-your-face wil zijn. Die houding maakt dit album ook zo sterk als het is. Toch is dit tevens ook de valkuil van Metaphorical Music. Het album vormt een heel fijn dromerig geheel, maar ik mis toch een beetje producties waarbij je van je stoel valt van bewondering. Het niveau ligt echter constant hoog en als geheel werkt het gewoon.

4*

avatar van Rhythm & Poetry
Four Tet - There Is Love in You


(afbeelding)

Iedereen verwacht dat ik Ward hiphop ga tippen. En dus doe ik dat lekker niet. Misschien hadden jullie dit juist wel van mij verwacht. Maar goed. Waarom Four Tet? Nog liever dan dat ik Ward los zie gaan op hiphop, zie ik hem dansen als een professioneel ballerina. En hoe kan dat beter dan op de muziek van Four Tet? Ik ben zelf geen specialist in het genre, dus ga er geen termen aan koppelen, maar ik weet wel dat de muziek mij al enige tijd heeft omarmt en verwarmt. Ik wens Ward veel luisterplezier toe.

avatar van Ward
Rhythm & Poetry schreef:
Nog liever dan dat ik Ward los zie gaan op hiphop, zie ik hem dansen als een professioneel ballerina.

Je boft, ik blink in beide uit. Ik verwachtte inderdaad een hiphop-tip, maar ben desalniettemin natuurlijk zeer benieuwd. Ik ga er morgen eens voor zitten.

avatar van kobe bryant fan
Fantastische plaat idd.

avatar van Ernie
Four Tet

avatar van Ward
- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You
- Kobe Bryant Fan
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun

avatar van Shelter
Ha Ward, ik was nieuwsgiergig naar je link en hier ben ik dan.
Leuk idee wel en aan de recensies te zien die je al hebt geschreven neem je het ook vrij serieus das ook mooi
Ik zat te denken ik ga voor hiphop maar dat zou too obvious zijn.
Daarom kies ik voor een van mijn favoriete albums: Daniel Lemma - Morning Train (Missy Higgins - Sound of White kwam dichtbij wellicht voor de volgende keer hehe)

Gast
geplaatst: vandaag om 03:01 uur

geplaatst: vandaag om 03:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.