Er zijn nog 10 wachtenden voor u...

Die Ward moet wat sneller luisteren en schrijven dan

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You
- Kobe Bryant Fan
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train

Four Tet - There is Love in You

Al zet ik af en toe wel een stapje in het veld van de elektronische muziek (Boards of Canada, Aphex Twin, Burial), zijn er nog veel gaten in mijn kennis van het genre. Four Tet was tot nu toe zo’n gat. Doordat Rhythm & Poetry mij dit album tipte in het kader van mijn eigen topic (voel vrij om je in te schrijven ) kwam daar gelukkig verandering in.

De plaat opent ijzersterk met Angel Echoes. De basis is een vrij rechttoe rechtaan repetitieve beat. Daar wordt stapje voor stapje een hemels warm klanktapijt over uitgespreid. Het nummer doet wat een openingsnummer moet doen: het pakt je vanaf de allereerste luisterbeurt bij je lurven. Bij de eerste luisterbeurt zat ik echt met open mond te luisteren naar de warme stroom aan geluidjes die ik over me heen kreeg. Het nummer klinkt zo subtiel en etherisch dat je het gevoel hebt dat wanneer je niet voorzichtig genoeg bent, het nummer je zo kan ontglippen als een gedachte of een droom. Ondanks het adembenemend delicate karakter van het nummer is het door de optimistische, euforische toon tegelijkertijd ook heel erg krachtig. Dat Four Tet dit voor elkaar krijgt zonder dat het nummer ooit plat of bombastisch wordt is een schitterende prestatie.

Daarna komt het langste nummer van de plaat: Love Cry. Dit nummer heeft een wat andere sound dan de rest van het album. Het klinkt wat kaler, wat kouder dan veel van de andere nummers. Neemt niet weg dat dit net als de opener gewoon weer vol in de roos is. De eerste minuten zijn minimalistisch met voornamelijk percussie. Dit wordt echter zo doeltreffend gedaan dat dit de luisteraar in een fijne roes brengt en wanneer na een minuut of 5 die zang erbij komt is het dan ook puur kippenvel. Dit wordt nog eventjes dunnetjes over gedaan wanneer de zware synth erbij komt en de stemsamples door elkaar heen gaan lopen.

Na die climax komt er een mooi sereen rustmoment met Circling. De warme sound van Angel Echoes is weer terug. Net als bij die opener weet Four Tet weer een prachtige combinatie van dromerige breekbaarheid en optimistische krachtigheid uit de speakers te toveren. Het warme synthloopje dat de basis van het nummer vormt is gewoon echt heerlijk en hoe kun je niet vrolijk worden als op het einde dan die zwaardere synth, belletjes en die zachte vrouwenstem erbij komt?

Met Sing wordt het wat dansbaarder. Net als de rest van het album wordt dit nummer gekenmerkt door het repetitieve, minimalistische karakter. Dit nummer heeft echter tegelijkertijd een zeer zelfverzekerde schwung. En heeft iemand ooit een goddelijker geluid gehoord dan die stemsample?

De sound op This Unfolds wijkt wat af van de eerste helft van de plaat. Het nummer wordt omgebouwd om een simpel, warm gitaarloopje. Dit geeft het nummer wat meer een folky textuur mee. Het woord folktronica ben ik met betrekking tot Four Tet nogal eens tegen gekomen. Bij een nummer als dit kan ik die term me wel indenken (al vind ik het een dom woord). Het nummer neemt met zijn 8 minuten de tijd, maar weet met gemak de aandacht te binden. Want ook hier valt de dromerige stroom aan percussie, bliepjes en melodietjes op. Bovendien zit er halverwege een glorieuze tempowisseling.

Reversing is een beetje een onopvallend tussendoortje. Het kabbelt fijn verder, maar er gebeurt iets te weinig om aandacht te eisen. Gelukkig weet je bij de openingstonen van Plastic People al dat het meteen weer raak is. Het nummer wordt gemaakt door een zeer catchy dansbaar loopje. Daar komen langzaam steeds allerlei geluiden bij, die evengoed weer verdwijnen, maar die basis gaat maar door en door. Dit geeft Plastic People een heerlijk stuwende kracht en lijkt me het nummer dat het het best doet op de dansvloer. Daarna sluiten we af met het rustige She Just Likes To Fight. Dit nummer is gebaseerd rond een mooie gitaarpartij. Heeft wel wat weg van Bibio, al is dit wat subtieler. Het album sluit net zo warm af als het opent. Een soort muzikale zonsondergang.

Four Tet levert met There is Love in You een heerlijke, warme plaat af, waarbij elk geluidje, sampletje, melodietje lijkt geplaatst met chirurgische precisie. De nummers zijn allemaal vrij repetitief, maar dit is eerder een kracht dan een zwakte. Hierdoor weet Four Tet te hypnotiseren en je even los te rukken van je dagelijkse beslommeringen. Doordat ik van mezelf een beetje zwaar op de hand ben, raakt donkere muziek me vaak meer dan vrolijke muziek. Ik laat me het liefst meevoeren door de melancholische muziek van Burial, The Cure of Tiny Vipers. Bij vrolijke, optimistische muziek heb ik vaak het idee dat het wat oppervlakkiger blijft dan wat droevigere muziek. Four Tet laat hier zien dat optimistische, bijna euforische muziek net zo goed zeer subtiel, emotioneel en diepgaand kan zijn. Daarvoor hulde en 4,5 dikverdiende sterren.

Op naar pause & rounds dan

Dat wil dus zeggen dat het m'n beurt is.
Mijn tip is: The Glow Pt. 2 van The Microphones.




En waarom deze? Ik zie dat je niet bang bent om veel genres te beluisteren, en ik zag dat je deze nog niet kende. Het is een Top 10 plaat van mij, en hij is gewoon prachtig!
Ik hoop ook dat hij nog meer aandacht krijgt, door hem hier eens te plaatsen.

Wat kan je verwachten? Een mix van Lo-Fi Folk, met prachtig akoestisch spel op nylon snaren wat zorgt voor een prachtige klank. Er is ook heel wat ruimte voor experiment, en Phil & co. zijn niet bang om plots eens een stukje noiserock te spelen. Maar natuurlijk allemaal op hun manier.
De productie is de sterkste die ik al op een plaat gehoord hebben, net zoals op de andere: The Microphones en Mount Eerie (z'n alias) platen lijkt het alsof je op het ene moment in een grot zit verscholen met je gitaar.
Het andere moment lijkt het dan weer alsof je midden in een regenwoud staat.
Phil is ook één van de beste zangers die ik al gehoord heb.
De teksten zijn ook de moeite waard om eens te bekijken overigens.
Maar genoeg gepraat, luisteren die handel.

Ah ik wilde je al zo gaan PM'en. Ik ben inderdaad voor de meeste genres wel te porren. Je beschrijving klinkt zeker als iets wat ik zou kunnen waarderen. Ik ga me erover buigen.

@Ernie: Heb Pause al een jaar of twee op mijn ipod staan, dus daar zal ik binnenkort eens aan beginnen.

Deze moet ik nog altijd luisteren. Stomme ik

Ach, doe je deze toch met me mee

Ah kijk eens aan, geweldig dat je Four Tet zo goed kunt waarderen en er een mooi verhaal van hebt gemaakt. Ik ben blij.

Ik vroeg me wel af hoe het komt dat jou mening over het album zo is bijgedraaid, aangezien al je berichten uit een tijd komen dat het album op 1,5* bij je stond?

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train

Al viel mijn eerste luisterbeurt van The Microphones’ The Glow, Part 2 niet tegen, vond ik het ook een beetje een rommelige plaat. De langere liedjes deden het meteen wel goed, maar al die schetsjes tussendoor vond ik niet altijd even goed werken. Toch greep de plaat mij bij elke luisterbeurt steeds steviger vast, totdat ontsnappen niet meer mogelijk leek. Aan de andere kant waarom zou je willen ontsnappen aan de greep van dit fijne plaatje. Phil Elverum lijkt deze plaat vooral voor zichzelf gemaakt te hebben, maar is toch zo gul om ons een kijkje in zijn wereld te gunnen.

Dat kijkje is echter niet altijd even plezierig. Elverum zingt namelijk vol bezieling over zijn zielenroerselen die met name over liefdesverdriet en depressie te lijken gaan. Hij brengt dit echter met zo’n ontwapenende eerlijkheid dat het soms bijna ongemakkelijk wordt. Alsof je getuige bent van iets dat niet voor jou ogen (of in dit geval oren) bestemt is. Dit bedoel ik echter allerminst negatief. Het zorgt ervoor dat de plaat een enorme emotionele impact heeft. De eerste keer dat ik die uithaal bij ‘My blood flows harshly’ in The Glow, Part 2 hoorde moest ik wel even slikken. De emotionele eerlijkheid en wanhoop die in veel van de teksten zit lijkt samengebald te zijn in die kreet. Elverum is ook slim genoeg om zijn zielenroerselen vrij abstract te verwoorden, waardoor iedereen voor zichzelf iets uit teksten kan halen. Hierdoor wordt het gelukkig ook nooit zeurderig of te pathetisch. Bovendien komen de momenten waarin hij tekstueel wel wat concreter wordt meteen extra hard binnen.

We lijken hier een man te horen die in de war is en van emotie naar emotie schiet. Dit komt ook muzikaal terug. De muzikale omlijsting lijkt puur intuïtief. Elverum’s emotionele achtbaan komt muzikaal terug in de weerbarstige aaneenschakeling van muzikale ideeën. Van melancholische berusting (Headless Horseman) schieten we naar dromerig verlangen (My Roots Are Strong) om later gewoon met een stukje noise te komen (Samurai Sword). Soms ook binnen een nummer, zoals in I Felt My Size waarin optimisme constant door de verslagen berusting probeert heen te breken. Elverum bewijst sowieso een meester te zijn in het vertalen van de emotie van een tekst naar muziek. Zo is het een briljante vondst om herinneringen aan een ex-geliefde in The Moon vorm te geven door de zang zacht in te mixen. Hoe de zang wordt ondergesneeuwd door de muzikale omlijsting in dat nummer, is er een betere manier om de vergankelijkheid van die herinneringen weer te geven? Ondanks het onvoorspelbare karakter van de muziek blijft het toch een geheel. Dit komt mede door de lo-fi aanpak die de plaat kenmerkt. Of we nu naar een stukje noise luisteren of naar een zacht gitaar met fluisterzang liedje, het klinkt altijd of het een kwartiertje nadat het geschreven is op band is gezet. Al deze kanten behoren onmiskenbaar tot het universum van The Glow, Part 2. Met name de onvaste, zachte stem van Elverum en het warme geluid van de akoestische gitaar met nylonsnaren vallen hierbij op.

Mijn kritiekpunt dat de plaat wat rommelig en bij vlagen te schetsmatig is valt dan ook volledig weg. Waren al die ideeën keurig uitgewerkt zou de emotionele impact grotendeels wegvallen. Het intuïtieve muzikale karakter geeft de plaat juist die emotionele punch. Een soort muzikale stream-of-consciousness. Elverum gunt ons een kijkje in zijn meest persoonlijke gedachtes. Dat levert zowel ontroerende en mooie als ongemakkelijke momenten op, maar altijd bijzonder en de moeite waard. 4*

Aangezien ik je voor Super-Tiptopper al een nieuw album heb getipt, namelijk Horses van Patti Smith, zal ik het bij jouw recensietopic houden bij een album dat je al kent.

Ik merk dat de laatste tijd best veel users The Lonesome Crowded West van Modest Mouse oppikken. Waardoor dat komt weet ik niet precies. Ik ben er zelf toevallig eens bijgekomen, en na één luisterbeurt was ik dermate onder de indruk dat ik het zelf ook aan users ben gaan tippen. En misschien helpt de bevestiging van Best Kept Secret ook wel mee. Afijn, waarom ik dit album voor jou kies? Nou, het is dus je nummer 1, en ik ben wel benieuwd of je de liefde voor deze plaat goed kan verwoorden. Ik heb het zelf ook eens gedaan voor mijn nummer 1-album van de Arctic Monkeys. Ondanks dat zo'n recensie over je nummer 1 schrijven leuk is, vind ik het ook behoorlijk moeilijk om je ervaringen bij de plaat op papier te zetten.
Ik ben benieuwd of je kan beschrijven waarom dit lo-fi/indie rock-monument nou zo goed is. Hoe veel superlatieven je ook gebruikt in je review, ik geloof je toch wel, want ik ben zelf ook een grote Modest Mouse fan in wording. Succes!

Modest Mouse

Vandaag die plaat als tip gekregen van Eveningguard, dus ik ben er ook erg benieuwd naar.

Pfoe, dat vind ik zeker geen makkelijke opgave. Maar een mooie uitdaging natuurlijk en ergens ook wel een plicht aangezien het mijn nummer 1 is. Ik ga er een dezer dagen eens goed voor zitten!

Snoeperd heeft mij met de onmogelijke taak opgezadeld om mijn favoriete album aller tijden te recenseren. Kun je als muziekliefhebber met woorden ooit recht doen aan de band die je hebt met je meest dierbare album? Die liefde gaat dieper dan een ik hou van dit album om reden A,B en C. Die persoonlijke klik die je voelt bij je lievelingsalbum is iets onverklaarbaars. Natuurlijk heb ik argumenten waarom ik dit een sterke plaat vind, maar een verklaring waarom ik The Lonesome Crowded West verkies boven alle andere albums heb ik zelf ook niet. Hierdoor weet ik bij aanvang van mijn recensie al dat deze recensie nooit succesvol kan zijn. Desalniettemin ben ik het aan mijzelf, maar bovenal aan dit album, verschuldigd om toch een poging te wagen.

I didn’t move to the city, the city moved to me and I want out desperately (Cowboy Dan)

Isaac Brock beschrijft op dit album een tijd van transitie. De natuur wordt langzaam verdrongen door de zich maar altijd uitbreidende ‘beschaving’. Kleine Amerikaanse steden verliezen hun identiteit doordat kleine middenstanders worden weggevaagd door grote winkelketens en winkelcentra. Alles lijkt te draaien om materialisme en winst maken. Het leven wordt steeds onpersoonlijker. Brock voelt zich vervreemd van deze veranderingen en schreeuwt zijn frustraties van zich af op dit album. Niet voor niets identificeert hij zichzelf in zijn teksten met mensen die aan de rand van deze veranderende wereld leven: white trash, truckers en zelfs een cowboy. De titel The Lonesome Crowded West zegt eigenlijk alles: de wereld wordt alleen maar drukker en voller, maar dit brengt enkel eenzaamheid met zich mee.

Brock weet dit echter te verpakken in mooie, surrealistische metaforen (“Eating snowflakes with plastic forks”). Bovendien heeft hij een talent voor het schetsen van vervreemdende, intrigerende taferelen. Wat te denken bijvoorbeeld van de dronken cowboy die God probeert te vermoorden in Cowboy Dan: He drove to the desert, fired his rifle in the sky / And says, "God if I have to die you will have to die". Hierdoor ligt de boodschap er nooit te dik op en kan iedereen uit zijn teksten halen wat hij/zij zelf wil. Al is die afkeer van de asfaltering van de wereld duidelijk aanwezig:

Waiting to bleed on the big streets
That bleed out on the highways and
Off to other cities built to make and
Store these rocks
(Convenient Parking)

Al is Isaac Brock een begenadigd tekstschrijver, Modest Mouse heeft veel meer te bieden dan enkel dat. Een struikelblok voor veel mensen is de stem van Brock, iets waar ik in het begin ook aan heb moeten wennen. Brock heeft absoluut geen mooie stem. Zijn zang is schreeuwerig, rauw en vaak niet al te zuiver (om over zijn geslis nog maar te zwijgen). Toch schuilt er een emotionele eerlijkheid in zijn stem die me diep in mijn hart raakt en door de jaren heen is zijn stem me zeer dierbaar geworden. Bovendien past het rauwe, bijna brute stemgeluid perfect bij de muziek, die al net zo rammelt als Brock zijn stem. De muziek bevindt zich ergens tussen Pavement, Pixies en Built To Spill in, maar blijft altijd onmiskenbaar Modest Mouse. De voorspelbare, conventionele weg wordt altijd gemeden. Rauw, compromisloos en tegendraads zijn hier sleutelwoorden. Hoekige, dansbare, schreeuwerige stukken worden afgewisseld met uitgesponnen instrumentale jams. Ik ken geen andere band die op zo’n natuurlijke wijze van brute agressie abrupt kan omschakelen naar totale rust en weer terug. De sfeer is er een van desillusie, depressie en frustratie.

De toon van het album mag dan wel doorspekt zijn met cynisme en zwartgallige humor, toch zijn er ook momenten van ontwapenende eerlijkheid. Zo begint Brock’s kritiek op het gebrek aan authenticiteit bij veel mensen in de ontroerende ballad Bankrupt on Selling nog vanuit een afstandelijk sarcasme (Well all the Apostles-they're sitting in swings / Saying "I'd sell off my Savior for a set of new rings / And some sandles with the style of straps that cling best to the era"). Brock geeft zich op het einde van het nummer echter onverwachts bloot wanneer hij concludeert dat hij zelf geen haar beter is en dit koppelt aan een stukgelopen relatie (“I come clean out of love with my lover / I still love her / Loved her more when she used to be sober and I was kinder”). Het meest ontroerende moment is echter het door merg en been gaande Trailer Trash. Een hartverscheurend nummer over de uitzichtloze situatie waar de Amerikaanse ‘white trash’ zich in bevinden.

The Lonesome Crowded West is tegendraads, dissonant, rauw, inventief, melancholisch en ontwapenend. Een cynisch commentaar op het moderne leven en de suburbanisering van Amerika. De tragiek van het verdwijnen van de Amerikaanse kleinstedelijke cultuur wordt zo scherp beschreven, dat je niet anders kan dan meegaan in Isaac Brock zijn woede en desillusie. Al kan ik hun later werk ook wel goed waarderen, mis ik ergens toch wel de rauwe urgentie en ontoegankelijkheid van hun oude werk. Deze plaat klinkt nog alsof die op elk moment uit elkaar kan vallen (maar dat natuurlijk gelukkig nooit doet). Rotsvast op die nummer 1 positie in mijn top 10.

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2
- Snoeperd
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer

Tof dat je meedoet, Kramer. Ben benieuwd waar Arthur mee op de proppen mee gaat komen als tip

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses
- AOVV: Motorpsycho - Blissard
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West
- ArthurDZ
- Masimo
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer

Waar ik mee op de proppen ga komen? Wel, toen ik je stemmen aan het bekijken was, viel me op dat één van mijn favoriete bands er nogal bekaaid vanaf is gekomen bij jou. Slechts tweemaal heb je op deze band gestemd, waarvan een stem naar een verzamelaar is gegaan. Dat kan natuurlijk niet. Niet alleen omdat deze band tot mijn favorieten behoort, maar ook omdat het één van 's werelds bekendste rock n' roll-groepen is. En hun mooiste, indrukwekkendste en essentieelste album ken je volgens je stemmenlijst nog niet. Maar daar komt nu dus verandering in. En je gaat er ook een recensietje bijschrijven

Ik heb het hier natuurlijk over Exile On Main Street van The Rolling Stones! Veel plezier!

Een schande inderdaad dat ik die nog niet ken.

Sinds vorige week ook nog maar aangeschaft deze Exile. Benieuwd naar jouw indruk ervan.

Een goede Stonesknaller kan ik op zijn tijd erg goed waarderen. Toch heb ik nooit echt de neiging gevoeld om hun oeuvre uit te pluizen. Mijn Rolling Stones-honger is vaak na een nummer of drie wel weer gestild. Bovendien vind ik het soms lastig om de Stones los te zien van wat de Stones nu zijn. De meelijwekkende beelden van een bijna bejaarde Mick Jagger die zijn heupen schudt alsof hij nog twintig is, zijn vaak moeilijk af te schudden. Neemt niet weg dat het natuurlijk oneerlijk is om hun oude werk daarop af te rekenen. Dat doe ik ook zeker niet, maar het is wel een reden waarom mijn interesse voor de Stones nooit heel erg is aangewakkerd.

Toen ArthurDZ aankwam met deze plaat als tip voor mij, was ik zeer benieuwd of deze klassieker mij dan eindelijk het licht kon laten zien. Wat me meteen aansprak bij de eerste luisterbeurt is de rauwe sound die de Stones hier hanteren. Ik vind het wat intenser, vuriger klinken dan op Let It Bleed (de enige plaat die ik verder echt van ze ken) en dat bevalt me wel. Het geheel is een ongepolijste mengelmoes van pure Amerikaanse genres als country, blues, rock & roll, soul en gospel. Hierdoor zit het met de afwisseling wel goed op de plaat, maar hierdoor heeft Exile on Main St. ook iets onevenwichtigs. Tegelijkertijd haalt het album daar ook zijn spanning juist wel uit.

De hoogtes van dit album zijn duizelingwekkend hoog. Zo opent de plaat ijzersterk met Rocks Off. Vooral het contrast tussen de energieke instrumentatie en de verveelde zanglijn van de coupletten werkt erg goed, om over die heerlijke blazers nog maar te zwijgen. Een andere persoonlijke favoriet is het slepende countrynummer Sweet Virginia. Zo sfeervol hoe iedereen meeblèrt met Jagger, voor mij het absolute prijsnummer. Ook Loving Cup is genieten geblazen met echt die typische Stones-sound, maar ook voor een gospelkraker als Shine a Light draaien ze hun hand niet om. De plaat is ondanks het wispelturige karakter toch vrij consistent. Al vind ik het stuk tussen Rip This Joint en Sweet Virginia persoonlijk iets te onopvallend en vind ik Ventilator Blues zelfs ronduit vervelend. Sowieso heb ik veel meer met de midtempo en downtempo nummers (knap hoe ook die nummers iets vuigs blijven hebben), vind de uptempo nummers soms een beetje dertien in een dozijn.

Dat weerhoudt mij er dan ook van om een echte topscore uit te delen. Bovendien vind ik een uur en 7 minuten een tikkeltje te lang voor dit album. Een paar mindere broeders weg en ik zou minstens een halve ster hoger uitkomen. Neemt niet weg dat de klasse van deze plaat afdruipt. Je proeft hun oprechte liefde voor traditionele genres als soul, gospel, country en blues op deze plaat en dat werkt heel aanstekelijk. Ze beheersen deze stijlen echt tot in de puntjes en de stem van Jagger vind ik ook echt perfect passen bij de ongepolijste stijl die ze hier hanteren. Deze zweterige, rauwe plaat van de Stones verdient de klassiekerstatus die hij heeft dan ook zeker, maar voor mij persoonlijk net iets te inconsistent. 4*

Mooie recensie, al vind ik je score natuurlijk veel te laag Ik hoop wel dat je deze nog af en toe eens opnieuw luistert, want dit is zo'n plaat die je met elke luisterbeurt wat meer waardeert, omdat je elke keer weer nieuwe dingen ontdekt. Zelf vind ik na tientallen luisterbeurten dat er geen enkel zwak nummer op dit album staat.

Ik sluit me volledig aan bij deze recensie, je legt wat mij betreft precies de vinger op de zere plekken. Wat dat betreft denk ik dat Sticky Fingers je beter zal bevallen, sluit hier stilistisch naadloos op aan maar dan zonder minpunten

@Arthur: ik zal de plaat zeker nog wel voorbij laten komen. De plaat is te goed om bij mij in de vergetelheid te raken.

@Graf: Dan zal ik als volgende stap wel voor Sticky Fingers gaan, hoewel ik Beggars Banquet ook nog klaar heb staan.

Na een nog redelijk recent gegeven tip in het kader van het Super Tip Topper-topic, dient zich hier alweer een gelegenheid aan om Ward te vervelen met aanraders, ditmaal in het kader van een (inmiddels al behoorlijk gevorderd) re-integratieproces. Zoektocht is dus naar een tip die, wat mij betreft, een typische MuMe-plaat is, en die ikzelf waarderen kan (anders is het geen persoonlijke tip), en in de toekomst wellicht in Wards (digitale) platenkast een appartementje zou kunnen vinden.

Nou zal ik met mijn tip niet aan de algemene norm van 'een typische MuMe-plaat' voldoen, maar misschien is daar vergiffenis voor te regelen. Een beetje verdedigen kan ik het nog wel - het label Drag City is niet onpopulair, de artiest zelf krijgt een mooi aantal (positieve) stemmen toegeworpen, en de plaat wordt, behalve op MuMe, vrijwel nergens fatsoenlijk besproken. Wat mij opviel was dat in recensies over de in 2013 verschenen EP 'Solemns', gemaakt door vrijwel dezelfde groepering, bijna nergens ook maar een woord gesproken werd over deze plaat, en voortdurend met ' de vorige/de laatste plaat/de voorafgaande' gerefereerd werd naar een eerder uitgebrachte plaat. Wellicht dat er zo nog wel iets te redden valt in de stijl van dit topic. Alhoewel ik me er niet eens aan hoef te houden, geloof ik.

Afijn, wat mij betreft is de tip op persoonlijk vlak niet geheel vreemd, de gever van de tip is namelijk al BPB-positief, en zeker betreft deze plaat. Het is leuk om te refereren naar een nog niet in het stukje genoemde plaat, volgens mij wordt het hierdoor een bijzonder vermoeiend leesbare tekst, maar wellicht is nu dan toch de tijd gekomen om de plaat te noemen:

Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)



Live dus. En da's essentieel, want het overstijgt de eerder uitgebrachte studioplaat ' Get on Jolly' volkomen. Het betreft dus, met aanvulling van extra's, een 'Get On Jolly'-tour, samen met Mick Turner (ook wel bekend van Dirty Three). Het zijn muzikale uitvoeringen van Indiase religieuze gedichten, en een zekere Indiase vrijheid en zweverigheid is zeker terug te horen in de muziek: langzaam, kabbelend, en, wat ik wel treffend vond, is vork666s omschrijving: meanderend. Als omschrijvingen allemaal onduidelijke, half afgeschoten projectielen, natuurlijk, maar de uiteindelijke interpretaties en omschrijvingen laat ik aan jou over.

Alom nieuwsgierigheid.

Ik ben benieuwd. Een typische MuMe-plaat is ook geen eis hoor, maar ik begrijp wel dat je, met het doel (groot woord) van het topic in je achterhoofd, daar wel naar zocht. Bovendien lijkt het me best een typische MuMe-plaat. BPB is in ieder geval een MuMe-fähig artiest en leuk dan om een wat minder bekend project te tippen.

Klinkt wel als een plaat waar ik mijn tanden stuk op kan bijten, dus zal me zo eens aan een eerste luisterbeurt wagen.

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys
- Arrie
- Fathead
- Sandokan
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer