Eureka

Aanmeldingen nog altijd zeer welkom

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer
- Rvdz
- Eilord
- Vinck?

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer
- Rvdz
- Eilord
- Vinck
- Graf

Werd tijd, Graf

Heel vreemd, ik was er heilig van overtuigd dat ik me hier ooit al een keer voor had aangemeld. Zal waarschijnlijk iets soortgelijks van iemand anders zijn geweest.

Het verbaasde me ook al, aangezien je een van de trouwere volgers van dit topic bent.

Ik vond het al zo lang duren voor ik aan de beurt was

wow er is dus toch leven hier, op de een of andere manier kreeg ik de updates niet meer door.
@Ward mooie reviews hoor tot nu toe, erg prettig om te lezen.

Jim O'rourke - Eureka (1999)

Door de hoes, het jaaraantal en de artiesten waar Jim O’Rourke links mee heeft verwachtte ik een typisch jaren ’90 lo-fi plaatje. Toen ik de plaat opzette werd ik echter verrast door een weelderig gearrangeerde orchestrale popplaat. Zoals aan de tracktijden wel is te zien zijn het echter geen standaard 3 minuten durende popdeuntjes die Jim O’Rourke ons voorschoteld. Al zijn er ook duidelijke folkinvloeden en hoor je in zijn eigenzinnige houding wel verwantschap terug met de Amerikaanse indierock van de jaren ’90, is dit toch moeilijk te vergelijken met andere platen uit die tijd.

Het album wordt geopend met het mantra: “Women of the world take over / 'Cause if you don't the world will come to an end / And it won't take long”. Dit wordt minutenlang herhaald, waarbij er langzaam naar een climax wordt toegewerkt. Al is dat een afgrijselijk dertienjarig feministen mantra (*kuch* Thatcher) waar ik mijn spreekwoordelijke hol mee afveeg, is het toch een zeer waardige opener. Die afgrijselijke tekst wordt zo vaak herhaald dat het makkelijk wordt om de tekst te negeren en je te focussen op de mooie, zalvende melodielijn. De subtiele arrangementen met percussie, fingerpicking, piano, xylofoon en strijkers werken naar een warme climax toe (dat korte vioolstukje werkt zeer bevrijdend).
Ghost Ship in a Storm begint wat stemmiger met een weemoedige gitaar- en pianopartij. Door de rollende, jazzy percussie opent het liedje zich toch langzaam. De arrangementen zijn weer om je vingers bij af te likken. Vooral het instrumentale einde is echt prachtig gedaan met eerst blazers en daarna de pedal steel. Movie on the Way Down begint stemmig met een wat ontoegankelijkere geluidsbrij, totdat na een minuut of vier een melancholisch liedje zijn kop opsteekt. Hoe dat liedje uit die rommeligheid voortkomt is wel een hint naar zijn latere productiewerk op Wilco’s Yankee Hotel Foxtrot. Het liedje zelf klinkt breekbaar en wat kleinschaliger dan de voorgaande nummers. Toch is de productie weer zeer origineel met de nadrukkelijke rol voor weerbarstige blazers en de melancholische viool op het einde.
Through The Night Softly begint als een klassiek aandoend jazzy instrumentaal nummer. Halverwege breekt het echter groots open met een indrukwekkende scheurende saxofoon ondersteund door een koor. Het opvallendste moment van het album, maar wat mij betreft zeker zeer geslaagd. Het tamelijk korte instrumentale Please Patronize Our Sponsors brengt het tempo terug in het album en de tweede helft van het nummer brengt de lach terug op ons gezicht terug.
Die lach staat ook het gezicht gebeiteld tijdens het heerlijk kitscherige Something Big. Een uitbundige cover van een Burt Bacharach nummer, dat opvallend dicht bij het origineel blijft met een bossanova-gitaar gekoppeld aan vrouwelijke achtergrondzang. Een groots popspektakel, die qua productie aansluit bij de weelderigheid van de rest van het album. Hierna gaan we over in het uitgesponnen meesterwerk Eureka. Het is te begrijpen waarom Shinji Aoyama dit nummer voor zijn film met dezelfde titel gebruikte. Het straalt dezelfde zomerse, trage melancholie uit dat zijn film. Naar het einde toe verdwijnen de blazers steeds meer in een dronerige spacy geluidscollage, die voor je gevoel oneindig zou kunnen duren. Het album wordt afgesloten met het weerbarstige Happy Holidays. Heel even lijkt het of ik toch nog de lofi-sound krijg die ik van te voren verwachtte, maar al snel breekt er toch weer een koortje los aangevuld met loepzuivere blazers. Al is het een aardig nummer, had ik het denk ik fijner gevonden om met Eureka in de wolken te blijven hangen.

Jim O’Rourke laat hier zien meerdere talenten te hebben. Zo laat hij horen dat hij het schrijven van goede popmelodieën achteloos beheerst. Dit wordt pas echt interessant doordat hij dit vermogen koppelt aan een echt hemelse productie. De plaat klinkt zo warm en weelderig, zonder ooit goedkoop of bombastisch te klinken. Hij zet een heel scala aan instrumenten in, maar elke noot weet zijn plaats in het geheel. Elk melodielijntje is zo subtiel dat het nergens te bombastisch wordt. Hij creëert een vol driedimensionaal geluid, dat toch heel luchtig aanvoelt. Ondanks de valse start op tekstueel gebied met de opener weet hij ook op dat vlak indruk te maken met zijn zwartgallig gevoel voor humor. Zijn absurdistische beschrijving van een ongeluk in Ghost Ship in a Storm is bijvoorbeeld een fraai stukje tragikomedie. Eureka is een mooi gelaagd album, waar elke luisterbeurt nieuwe details in zijn te ontdekken. Aan de andere kant voelt de warme, maar weemoedige sfeer vanaf de eerste luisterbeurt als een warm bad. Deze combinatie van gelaagdheid en toegankelijkheid maakt dit album tot een tijdloos stukje muziek. 4*

Nice

Mooie review, Ward!

Mijn aanbeveling gaat als het goed is vanavond komen.

Vanwege je hoge stem bij het nieuwste album van Holden dacht ik eerst aan zijn mixalbum At the Controls. Maar dat leek me toch iets te voor de hand liggend. Toen ik op de albumpagina van The Inheritors bij jouw comment de naam Sufjan Stevens zag, wist ik het.

James Holden benoemde het in de 10 beste trance nummers ("the state of mind, not the sadly misnamed genre") en Sufjan knipoogt er overduidelijk naar in de afsluiter van Illinois.

Ik heb het natuurlijk over een van de grootste minimal klassieker:




Steve Reich - Music for 18 Musicians (1978)

Klassieker inderdaad, goed om die van mijn lijstje te kunnen schrappen!

Het zal mij benieuwen of het die status waar kan maken

Aanmeldingen nog altijd zeer welkom

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun: Steve Reich: Music for 18 Musicians (1978)
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer
- Rvdz
- Eilord
- Graf

Ruim zes jaar geleden volgde ik in het eerste jaar van mijn bachelor opleiding Algemene Cultuur Wetenschappen een vak waarin heel de geschiedenis van kunst in rap tempo werd doorgenomen. Toen we eenmaal in de 20e eeuw werden aangekomen kregen we een heel college over minimalistische muziek. Al vond ik de fragmenten die we te horen kregen in dit college zeer interessant vanuit een academisch oogpunt, kon ik op een persoonlijk vlak een stuk minder er van genieten. Er zat echter één fragment tussen dat er voor mij uitsprong, dit klonk warmer, meer organisch en dromeriger dan de andere fragmenten. Een jaar later wilde ik het betreffende stuk eens grondiger gaan beluisteren, maar de titel en componist waren mij ontschoten (ik was ervan overtuigd dat het door Philip Glass gecomponeerd was). Toen Teunnis mij dit album van Steve Reich tipte wist ik wel dat dit album een klassieker was, maar had ik geen idee dat dit het album was dat ik jaren geleden tevergeefs had gezocht.

Al snel wordt duidelijk waarom dit soort muziek minimalisme wordt genoemd. Repetitie is hier het sleutelwoord. Elke sectie bestaat uit een enkel akkoord (als ik me niet vergis), waarop verschillende instrumenten kleine melodielijntjes planten. Het klankenpalet bestaat onder anderen uit piano, xylofoon, marimba, viool, cello, klarinet en zachte vrouwenzang. Deze instrumenten komen als golven langzaam op om iets later weer even geleidelijk naar de achtergrond te verdwijnen. Op deze wijze creëert Reich een complex web van steeds verschuivende patronen. Een bijna mathematisch proces, toch klinkt Music for 18 Musicians nergens kil of machinaal. Reich slaagt erin om juist een heel warm en organisch geluid te creëren. Je hoort alle afzonderlijke instrumenten, maar tegelijkertijd ontstaat er een groter geheel. Reich heeft zo’n gevoel voor timnbre dat hij een enorm vol en warm geluid weet te creëren, zonder dat het ooit bombastisch klinkt of zelfs maar hint naar sentimentaliteit.

Bij minimalisme ligt misschien het gevaar op de loer dat het voornamelijk muziek van het ratio is, maar dat is hier allerminst het geval. Reich weet in dit warme klanktapijt een hoop emotie te leggen. Voor een avant-gardistisch genre als minimalisme is dit ook verrassend toegankelijke muziek. De invloed die dit stuk heeft gehad op de popmuziek verbaasd me dan ook allerminst. Teunnis had het in zijn aanbeveling van dit album in mijn topic al over Sufjan Stevens en Holden. Referenties die eenvoudig zijn te begrijpen. De xylofoon gebaseerde, weelderige klanktapijten die op Illinois regelmatig zijn terug te horen, grijpen duidelijk terug op dit werk. Holden grijpt nog nadrukkelijker terug op minimalistische genre en zijn muziek deelt een pulserende levensenergie met deze compositie van Reich. Zelf hoor ik ook duidelijk de invloed van dit werk terug in Four Tet’s prachtige There is Love in You (die ik al eerder in het kader van mijn topic van een recensie heb voorzien). Four Tet gebruikt dezelfde soort twinkelende repetitieve loops als Steve Reich. Met die duidelijke invloed op veel van mijn persoonlijke favorieten is het dan ook geen verassing dat dit album goed bij mij in de smaak valt (ik zal Reich’s CD-box Phases meteen doorgeven aan Sinterklaas). Een schitterende dromerige reis en verplichte kost voor elke liefhebber van elektronische muziek. 4,5*

Graag gedaan!

Mooi verwoord weer!
Volgende staat al voor je klaar zo te zien.

Dank je wel

Heb het nog even bij Shelter gecheckt en de volgende tip die ik ga behandelen is inderdaad Daniel Lemma - Morning Train. Dus daar ga ik me de komende tijd rustig in verdiepen.

Was vergeten dat ik me graag voor deze thread wilde opgeven, bij deze wil ik me dus graag op de lijst zetten

Nou, doe dat dan.

Oeps, het was me even ontgaan dat ik mezelf erin moest zetten

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun: Steve Reich: Music for 18 Musicians (1978)
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer
- Rvdz
- Eilord
- Graf
- Vinck

En toen was het stil......

Mijn excuses, Shelter. Heb het erg druk gehad de laatste tijd, maar heb de plaat wel al veel beluisterd. Ik was al van plan om deze week mijn review te gaan schrijven, dus wees niet bang hij komt er snel aan

Hee Ward, no problem. Het was maar een geintje.
In your time

Al had ik nog nooit van Daniel Lemma gehoord (ben ook allerminst thuis in de soul), verbaasd de hoge score hier me absoluut niet. Dit album staat vol met makkelijk in het gehoor liggende, melodische soul, bovendien heeft hij een aangenaam warm stemgeluid. Het nostalgische sausje doet vermoed ik de rest van het werk voor veel mensen. Zeer begrijpelijk dat Shelter dit album uitkoos om mijn interesse voor het genre te wekken. Desalniettemin ben ik niet onverdeeld positief over dit album.

Laat ik met de positieve punten beginnen. Daniel Lemma heeft een prachtig warm timbre. Met zijn zachte, licht hese stem zingt hij heel makkelijk zonder onnodige opsmuk. Bovendien heeft hij regelmatig een fijne vibrato in zijn stem. De smaakvolle veelal akoestische instrumentaties sluiten perfect bij zijn stem aan. Wederom houdt hij het vrij klein: akoestische gitaar, drums, piano, af en toe een orgeltje en wat blazers, maar het is allemaal vrij simpel gehouden. Hierdoor weet hij een prettig ontspannen sfeertje te scheppen met wat invloeden uit de jazz en folk. Erg klassiek allemaal, maar zeer sterk uitgevoerd. Al weet ik weinig van soul, hoor zelfs ik nog wel dat Otis Redding zijn grote voorbeeld is. Af en toe gaat het tempo licht omhoog en wordt het wat funkier (Alive, Something Evil, If I Used to Love You), maar de sfeer blijft heel laidback. Persoonlijk liggen de ingetogen liedjes mij een stuk beter, zoals het ontroerende Run Tell John en de fijne folky afsluiter You Won’t See Me.

Al is die nostalgische, klassieke aanpak in zekere zin zijn sterke wapen is dat ook wat mij enigszins tegenstaat aan het album. Het album kleurt zo braaf binnen de lijntjes dat het tegen het saaie aan wordt. Nergens word je verrast door een melodie of een instrumentatie (of het moet de accordeon in Must’ve Been Blind zijn). Bij vlagen neigt het zelfs naar muzak voor mij. Hij blijft zo trouw aan de traditie voor mijn gevoel dat het album weinig toegevoegde waarde heeft. Natuurlijk hoeft niet elk album de muziekgeschiedenis te vernieuwen, maar een beetje een originele invalshoek zou ik fijn vinden. Maar dat heeft misschien ook te maken met mijn onervarenheid in het genre.

Uiteindelijk vind ik hier ook wel genoeg om van te genieten. Zo is het allemaal gewoon heel degelijk, met smaakvolle instrumentaties en een heerlijke stem. Maar het album ontbreekt een beetje aan durf en scherpte om mij echt te overtuigen. Door Morning Train heb ik wel zin gekregen om me in het oeuvre van Otis Redding te verdiepen. Dus in die zin heeft het mijn interesse voor soul toch licht aangewakkerd. Bovendien is het een fijn album voor op de zondag ochtend. 3*

Aangezien Kramer al een week niet online is, heb ik ook Rvdz maar een berichtje gestuurd. Om de vaart er toch een beetje in te houden.

Omdat ik nou niet bepaald de meest opmerkelijke muzieksmaak heb was het even zoeken naar een album wat ik goed vind en waar jij nog niet op gestemd heb (want dat vind ik zelf het leukste). Maar uiteindelijk heb ik er een gevonden:The Raconteurs - Consolers of the Lonely.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/c/c4/Consoler.jpg

Naar mijn mening samen met Songs For The Deaf en Elephant een van de beste rock platen van deze eeuw. Ben benieuwd wat jij er van vind.

Al kan ik The White Stripes best waarderen, ben ik nooit een groot fan geweest. Ben benieuwd of The Raconteurs beter in mijn straatje passen

Ik ben ook benieuwd .

Heb het lijstje even bijgewerkt:

- aERodynamIC: Asaf Avidan - Different Pulses (2012)
- AOVV: Motorpsycho - Blissard (1996)
- jassn: Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)
- niels94: Tom Waits - Rain Dogs (1985)
- Ernie: Nujabes - Metaphorical Music (2003)
- Bert (aka R&P): Four Tet - There Is Love in You (2010)
- Kobe Bryant Fan: The Microphones - The Glow, Pt. 2 (2001)
- Snoeperd: Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)
- ArthurDZ: The Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)
- Masimo: Bonny Billy & Marquis de Tren - Get the Fuck on Jolly Live (2001)
- Arcade Monkeys: Animal Collective - Feels (2005)
- Arrie: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
- Fathead: Suede - Dog Man Star (1994)
- Sandokan: Jim O'Rourke - Eureka (1999)
- Teun: Steve Reich: Music for 18 Musicians (1978)
- Shelter: Daniel Lemma - Morning Train
- Kramer
- Rvdz The Raconteurs - Consolers of the Lonely (2008)
- Eilord
- Graf
- Vinck