menu

Muziek / Algemeen / Mijn muzikale ontwikkeling

zoeken in:
Bobiej
AGE-411, leuk stuk! Vooral die Metallica gekte hè, dat herken ik ook, alleen had ik dat bij KoRn (die omgedraaide r he ).

En de laatste week van December zat ik ook altijd steevast voor de buis, hopen dat dat ene toffe Nirvana nummer weer langs kwam op Veronica (had toen nog geen PC). Iets met een rare langharige kerel, en veel chearleaders...En veel onverstaanbaar geschreeuw. Je kan wel raden aan welke band ik ontzettend ontzag kreeg.

Ik zie trouwens dat mijn stukje (is ook alweer een tijdje terug) niet meer helemaal klopt, dus toch maar even 'opnieuw'.

Zoals eerder gezegt, begon mijn interesse in muziek met Queen. Daarvoor kon ik al alle rokerige jazz platen van mijn vader mee zingen/neuriën, maar Queen was wat anders. Die zanger, wat een vreemde vogel! Rare pakkies, überfout, oftewel tof! Al gauw was huize Op 't Land een echte Queen fanaat rijker, met vooral interesse in de hardere Queen nummers, 'Innuendo', 'Show Must Go One', en de typische jaren '70 hardrock. Maar ja, dan ga je naar de 1e van de middelbare. En dan is Queen niet zo tof meer, sterker nog, Queen begint naar de achtergrond gedrongen te raken, al eerder vanwege een nieuwe band die 2 toffe elementen mixen: rap/rock. Nu-metal komt in mijn leven. Linkin Park en dergelijken prijken aan de muur, terwijl mijn complete Queen verzameling ligt weg te stoffen.

Dan in december 2004 zie ik (eerder genoemt) Nirvana op tv! God o god, vetvetvet! Maar ik weet niet welk nummer het is, en internet had ik niet. Na het lenen van 'In Utero' uit de bieb, gooi ik Nirvana weer weg. Toch liever Linkin Park.

Maarja, dan verschijnt internet ten tonele. Linkin Park sites worden afgestruint, en Limp Bizzzzkit word ontdekt. 'Welcome Home (Sanitarium)' slaat vooral in als een bom. Maar what the neuk, dat is een Metallica nummer! En Metallica nummers klinken béter als Linkin Park! Hoppetee, Metal up your ass! Zo word Korn/Slipknot/Linkin Park/Metallica een tijdlang mijn grote muziekale beleving.

Dan, 26 Februari 2006...Bobiej meld zich aan op MuMe ! Mijn oudste posts staan ook vooral bij Korn en Linkin Park, maar al gauw ontdek ik ook SLAYER! IRON MAIDEN! De blues-achtige Black Sabbath platen, van mijn vader. Ozzy. Nu bijna elke metal genre gehoort te hebben, zoek ik het ook rustiger op, Nick Drake vind ik heel erg tof, die muziekstijl wil ik zeker verder ontdekken, en Jazz ook. Metal blijft natuurlijk wel nummer 1 (666 )

Zo, iets uitgebreider, en om maar het einde van post 1. te hergebruiken: 'Zo. Van Queen tot Bloodbath tot Nick Drake in 6 jaar )

sxesven
Dag prachtige lange post die ik hier net schreef en die nu kwijt is wegens een backspace-tikje dat mij terstond naar de vorige pagina bracht. Morgen weer een poging.

Raekwon the chef
Het was toen ik net in de brugklas zat, toen ik de eerste stap zette om me vervolgens écht voor muziek te gaan interesseren. Toen ik bij een maat rondhing, had hij een nieuwe cd opstaan: Gorillaz’ hun debuut. De muziek zelf deed me nog niet zo heel veel, wat me vooral aantrok waren de tekenfilmfiguurtjes (de Dragonball Z gekte was toen ook net voorbij). Ik was toen net dertien geworden en had dus zat geld te besteden, dus ik vroeg aan m’n ouders of ik die cd mocht kopen (ja, toen moest je dat nog vragen ), ik zocht overal hier in Huizen, bij de ProDisco (die er toen nog was) en de Free Record Shop, maar hij was nergens te vinden. Ben toen naar Hilversum (dacht ik) geweest, en ook daar lag hij niet in de rekken, maar gelukkig genoeg wel bij de kassa. Toen ik hem thuis opzette betoverde het me wel, vooral Sound Check en 5/4 pakten m’n aandacht en heb de plaat vervolgens helemaal grijsgedraaid. Nieuwe periode begon in m'n leven (daarvoor kreeg ik alleen maar radio nummers en klassieke muziek van m'n ma mee) Toen begon ik automatisch Tmf/mtv/the box te checken, en ik zag clips als In The End en Boiler die ik toen erg goed vond. Grappig genoeg had m’n broer toen Hybrid Theory en CSathfw gebrand in z’n collectie. Van Linkin Park was ik meteen weg, en later begon ik ook nummers als deze en deze vet te vinden, heb toen dat hele jaar alleen maar naar zulke bands geluisterd. System of a Down, Alien Ant Farm, Korn. Dat jaar daarop verdween het alweer bijna volledig, ik ontdekte 2Pac, via m’n broer, hij had toen alles t/m UtEoT, dus veel geld hoefde ik er niet voor uit te geven. Hij was z’n 2Pac periode al ontgroeit, dus hij miste de cd’s niet, op school werd ik door sommigen de hemel in geprezen omdat ik toen naar 2pac luisterde. 50 Cent ging dat jaar compleet aan me voorbij, maar met Beg for Mercy werd ik wel nieuwsgierig, en zo kwam ik ook weer uit bij Get rich or die tryin'. Album ligt de dag van vandaag allang op de vuilnisbelt, maar toen lag hij vaak in de cd-speler, daarnaast luisterde ik vaak naar Juize.fm op Radio 538 en nam vaak nummers op met een casettebandje. M’n moeder luisterde altijd eind december naar de top 2000, dat betekende dus altijd het volume omhoog bij Hotel California. Ook de rest van m’n familie luisterden meer naar AC/DC, Guns ’n Roses etc. maar die muziek deed me echt niks, behalve Bohemian Rapsody van Queen, wat ik een geweldig nummer vond. Tussendoor ook eens Illmatic gekocht maar deed me toen nog weinig. Toen ik de mogelijkheid kreeg om te pindakazen was het ondertussen alweer 2005. ik pindakaaste alleen maar cliché hiphop nummers, nog steeds 50 Cent georiënteerd. Toen ik me later begon aan te melden voor forums, leerde ik dat hiphop veel groter en breder was; Enter the Wu, The Infamous, maar had niet veel te spenderen en dus moest je elk nummer apart downloaden, maar daar kwam met bitcomet al snel een verandering in, en Midnight Marauders, Cuban Linx, Liquid Swords, Ready to die stonden al snel op m’n pc. Ook bij Limewire kon je nummers van het genre Death Metal downloaden, en welke puber vind zoiets nou niet aantrekkelijk klinken? Zo ontdekte ik dus wat echte metal zoals Deicide, Suffocation, In Flames, In Flames kende ik dus, maar deed er weinig mee, en hield het bij die nummers en luisterde liever met m'n ex (vriendin nog toen) naar wat R&B gezever, en tsja....
toen eind augustus registreerde ik me hier en heb veel lopen ouwehoeren en discusieren over bovengenoemde albums.
En toen ik een goede maat van me met een Come Clarity shirt zag lopen, had ik snel even de discografie van In Flames gedownload, daarnaast wat werk van Slayer, en ik was weer betoverd, maar verdiepte me verder niet in metal. Heb dat een lange tijd volgehouden met laatstgenoemde cd’s, kwam af en toe eens wat hiphop bij (Moment of Truth) (Operation: Doomsday) (Mecca & The Soul Brother) & (6 Feet Deep). En dan belanden we zo zachtjes aan van circa december 2006 bij juli 2007 toen ik me weer zijdelings erg begon te interesseren in metal, aan de hand van hate crew deathroll, een stel platen aangeschaft (zonder te weten of het me zou aanstaan), en dat beviel me na een tijdje wel, Iron Maiden was ik vooral door gecharmeerd, en een zeldzaam mooi moment vond plaats toen ik Battery voor het eerst hoorde. Vervolgens klassiekers aangeschaft/gepindakaast, zoals Sad wings, Altars, Melissa en Abigail, daarnaast maak ik af en toe uitstapjes in de vorm van Sam Cooke, Funkadelic en Sigur Rós. en ja, zo belanden we aan op dinsdag 25 september 2007.

avatar van Toon1
sxesven schreef:
Dag prachtige lange post die ik hier net schreef en die nu kwijt is wegens een backspace-tikje dat mij terstond naar de vorige pagina bracht. Morgen weer een poging.


Nog eens een poging wagen? Ben hier wel benieuwd naar

sxesven
Goed plan. Ben net klaar met m'n tentamens dus heb even zeeën van tijd. Voor de zekerheid maar beginnen in Word misschien.

avatar van dix
dix
Eerste single - Waterloo van Abba
Eerste LP - Hot Baker van The George Baker Selection.
Van huisuit had ik niets te verwachten, mijn vader hield van schlagers en mijn moeder van Paul Anka. Ze hielden vooral van muziek die ze al kenden, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb van zakgeld nog LPs en casettebandjes gekocht van oa Roger Clover, Boston, Chicago, Space ... maar draaien was lastig.

Toen werd het tijd voor een pick-up. Ik zal 14 geweest zijn denk ik. Het vinyl wat ik daarbij kocht: Making Movies van Dire Straits (later weggegeven) het debuut van the Photos en Absolutely van Madness (die heb ik beiden nog). Snel volgden The B52's, Toyah en Siouxsie & the Banshees en wat bleek langzamerhand ? Ik ontwikkelde een voorkeur voor schreeuwende vrouwen (volgens m'n zus die aan The Eagles en Al Stewart was). Die voorkeur eindigde uiteindelijk bij Diamanda Galas.

Göttedämmerung en Gijsbert Kamer (heb ik die naam goed?) hebben mij begin jaren 80 weten te leiden naar acts als The Associates, The Birthday Party en Howard Devoto. Nog steeds leuke muziek die zelfs nu niet achterhaald klinkt. Ik raakte meer en meer geïnteresseerd in 'anders, afwijkend' en eenmaal op kamers was de beer los. In dat jaar werd voor het eerst Pandora's Music Box gehouden in de Doelen (een soort overdekt Lowlands) en daar stonden ze allemaal.... TC Matic, Clock DVA, Psychick TV, The Triffids, Hula (jammerlijk door iedereen vergeten), The Danse Society, Me and the Heat, Virgin Prunes .... en The Fall. Die laatste ben ik jaaaren fanatiek blijven volgen en draaien. De liefde is nu wat platonisch geworden (ik ga er niet meer van zweten) maar ze laten me nooit meer onberoerd.

Het restant van de jaren 80 bracht voor mij meer en meer expirement (indertijd was dát avantgarde) in de vorm van Neubauten, Laibach en hun obscuurdere vakbroeders (we gaan namedroppen) Sprung aus den Wolken en Miladojka Youneed. Ik heb ook veel zijsporen verkend, tijdje grindcore gekocht toen dat even leuk was (Entombed, Godflesh), zo af en toe een goeie plaat uit de bak wereldmuziek (Abdel Aziz el Mubarak, Three Mustaphas Three) en langzamerhand wordt je een alleseter. Het internet maakte het in de jaren 90 mogelijk voor alleseters om de kast flink te vullen (en de saldi te doen dalen), ik heb wat afbesteld voor toen nog relatief dure dollars bij FE en CDConnection.

De laatste 10 jaar is er het probleem om bij te blijven ... de honger is niet verdwenen, maar het aanbod simpelweg te groot. Je moet jezelf haast wel beperken in een tijd waarin iedereen muzikant, producent en uitgever inéén kan zijn, iedere sessie en iedere noot wordt uitgebracht (John Zorn, MuslimGauze, Merzbow) of waarin een muzikant in 10 minuten een release kan opnemen die een uur duurt.

Met een paar gebieden in het muzikale landschap heb ik me niet erg mee bezig gehouden, nl alles wat tussen soul en rap zit, en hardrock heb ik met Boston ook zo'n beetje verlaten. Een stuk of wat rap en hiphopklassiekers heb ik wel, Tool en Metallica staan ook in de kast ...maar die blijk ik meer als verzamelaar te hebben aangeschaft dan als liefhebber. Echt serieus in een bepaalde muziekstijl verdiept heb ik me nooit, ik zie mezelf toch als een oprecht geïnteresseerde en (iets te) breed georiënteerde 100% consument die als voornaamste waardeoordeel hanteert 'is het muziek, of is het slechts behaagziek'

Momenteel wacht ik ongeduldig totdat Constellation de nieuwe Silver Mount Zion in de postbus doet belanden.

avatar van orbit
Leuk dat je ondertussen inmiddels de genialiteit van Earache (want dat een van de labels of choice) hebt ontdekt. Maar het lijkt er inderdaad op dat je niet kan kiezen. Dat is een probleem op zich. Als je de jaren 80 bent afgegaan op experiment en extremiteit, dan zie ik niet in waarom je daarbij de Swans of Foetus niet een grotere plek hebt gegund, dat was namelijk qua experiment het hoogtste goed

avatar van Lukas
orbit schreef:
Maar het lijkt er inderdaad op dat je niet kan kiezen. Dat is een probleem op zich.


Waarom? Lijkt mij juist getuigen van een brede muzikale horizon...

avatar van dix
dix
orbit schreef:
Leuk dat je ondertussen inmiddels de genialiteit van Earache (want dat een van de labels of choice) hebt ontdekt. Maar het lijkt er inderdaad op dat je niet kan kiezen. Dat is een probleem op zich. Als je de jaren 80 bent afgegaan op experiment en extremiteit, dan zie ik niet in waarom je daarbij de Swans of Foetus niet een grotere plek hebt gegund, dat was namelijk qua experiment het hoogtste goed


Swans platen waren nooit consistent genoeg met dat gezemel van Jarboe erdoorheen.

Foetus ... Nail ... daar heb je een punt.
Toen ik mijn top 10 opstelde heb ik als onzinnige leidraad (een mens moet wat) gekeken of ik er artiesten uit 10 europeese landen in kon krijgen. da's gelukt, maar Jim Thirwell is een australier.

Ik zal eens intercontinentaal gaan.

Overigens valt er niets te kiezen. het is er allemaal en het kan allemaal gedraaid worden.

avatar van herman
Toen ik mijn top 10 opstelde heb ik als onzinnige leidraad (een mens moet wat) gekeken of ik er artiesten uit 10 europeese landen in kon krijgen.


Aparte motieven heb jij om je top 10 samen te stellen. Maar wel leuk.

Ik ga zo ook eens een poging wagen het zo te doen.

avatar van dix
dix
herman schreef:
Aparte motieven heb jij om je top 10 samen te stellen. Maar wel leuk.

Ik ga zo ook eens een poging wagen het zo te doen.

ben benieuwd ...
zelf heb ik uiteindelijk wales en schotland er weer uit gegooid...

avatar van tnf
tnf
Lukas schreef:
(quote)


Waarom? Lijkt mij juist getuigen van een brede muzikale horizon...


Het heeft twee kanten. Jij hebt gelijk, maar ik heb zelf ervaring met 'alles uit willen proberen' en dat heeft bij mij geleidt tot anderhalf jaar lang zware muziekmoeheid. Haast niets meer écht leuk kunnen vinden. Ik ben gewoon verzopen in een brei aan geluid. Dat was in 2004/2005.

Augustus/september 2005 was een soort van muzikale wedergeboorte, alleen ben ik vanaf toen wel erg voorzichtig geworden. Lees: Ik sta nog altijd voor van alles open, als ik er toevallig tegenaan loop, maar qua bewust hele albums uitproberen houd ik nu expres veel vaker de boot af. Dat wordt nu voornamelijk binnen bepaalde stijlen gedaan. En op intuïtie.

Intuïtie leidde er dan weer toe dat er sinds een paar weken een (met plezier gedraaide) cd van Badly Drawn Boy in huis ligt, die allereerste. Terwijl die op het eerste gezicht niet in de redelijk electronisch getinte cq. beats-gerichte collectie past. Toch heeft de cd bepaalde muzikale eigenschappen waar ik iets mee kan, en die ook zitten in muziek die bij mij wat meer voor de hand ligt.
Overigens doet het (prachtige!) nummer Beirut - Nantes (wat je momenteel hebt) mij wat aan die cd denken... Misschien wordt die hele cd waar dát op staat ook wel ooit zo'n gevalletje.

Maar dan is er in de basis tenminste al wat duidelijke aantrekkingskracht in plaats van dat ik geforceerd iets ga uitproberen.

avatar van herman
Ik herken dat wel. Ik laat bepaalde genres ook steeds meer links liggen en probeer iets meer door te krijgen wat ik *echt* leuk vind en focus daar dan meer op.

Precies hetzelfde gehad als tnf. Een periode meegemaakt waarin ik in vrijwel alles wat mij aangeraden werd wel de waarde in kon zien, maar ondertussen gewoon ergens wist dat het mijn ding niet was. Ondertussen toch die albums tientallen keren luisteren, herluisteren, en kans na kans geven, omdat je blijkbaar iets mist, en het gewoon wel goed klinkt.

Inmiddels ben ik terug bij mijn oude en eerste liefde, en dat is punk. Zo breed als dat genre maar zijn kan, van het pionierswerk van The Stooges, Dead Boys en The Damned tot de hardcore uit de jaren 80, tot de 90's skatepunk. Voor mij is muziek energie. Niks meer dan dat. Ik ben van nature heel erg springerig en druk, en muziek die daar op in speelt is dan ook aan mij besteed.
Dat was vroeger al zo, op de basisschool was ik de enige die tot ver op de middelbare school naar gabber luisterde, omdat het nét die rauwheid had die ik zocht, en dat is nog steeds zo.

Tussendoor enkele 'fases' meegemaakt, zoals iedere onzekere puber, waarin bepaalde stromingen de overhand hadden, maar in al die periodes werd er direct naar de pure bezieling gegrepen, die iedere band en muzikant zou moeten hebben. Of je nu hiphop, electro of rock maakt, zodra je concessies doet, of formulematig te werk gaat, haak ik af. Al die fases hebben geleid tot een redelijk veelzijdige muzieksmaak, die echter wel duidelijke grenzen kent: Indierock vind ik veelal te tam, post-rock te dreutelig (al is Mogwai dan weer wél een briljante uitschieter), en de freakfolk die hier zo omarmd wordt boeit me eigenlijk geen seconde. Te veel geblaat, te weinig wol.

Daarentegen heb ik wel de laatste tijd rustmomenten ingebouwd met dub (al dan niet in combinatie met de 'step' erachter) en reggae, want ook daar vind ik weer die authenticiteit in terug. Hetzelfde geld voor de hiphop van Stones Throw, of de heerlijke begin jaren 90 hiphop platen, die door dat vaste groepje liefhebbers zo bejubeld worden.

En zo blijkt dat iets ogenschijnlijk nog zo weinig verband met elkaar kan hebben, uiteindelijk lopen er altijd rode draden doorheen.


(Overigens ben ik opgegroeid met Deep Purple en de New York Dolls thuis, dus zie die gabbertijd óók maar als afzetten tegen. Je moet wat. )

Zie nu dat ik me niet écht aan het topic gehouden heb, maar goed. Niets zo aan verandering onderhevig als muziek-lievelingetjes, dus zoiets echt heel netjes rangschikken zou iets veel statischer maken dan het daadwerkelijk was.

Magick1
Tot 2004 speelde ik zoals velen enkel hitparademuziek. Tot ik de singles 'Goodbye' en 'Scared of Yourself' hoorde van Zornik. Grijsgedraaid, ik denk dat ze waarschijnlijk nog in mijn top 10 staan van meest afgespeelde nummers aller tijden. Studio Brussel draaide Zornik, de anderen niet. Dit was één van de redenen waarom ik begon te luisteren naar StuBru. Niet onbelangrijk, het is natuurlijk ook niet slecht voor je credibility als 14-jarige! Toen ik enkele keren Matinee van Franz Ferdinand had gehoord, was ik vertrokken als muziekliefhebber. Vanaf dan ging alle indie-muziek er vlotjes in zoals er in de komende maanden ook nieuwe groepen als The Killers, Kaiser Chiefs en Bloc Party gingen opstaan. Ook begon ik oudere muziek te ontdekken, in het bijzonder The Doors. Toen ik voor het eerst luisterde naar de Tijdloze begon mijn muzikale ontdekkingstocht pas echt: Een lijst waarin ik voor het eerst namen hoorde als Nick Cave, Tom Waits, Pixies en nog heel wat. Het is zo'n brede lijst dat je meteen een mooie introductie krijgt tot de rockgeschiedenis. Met vrienden organiseerden we een eigen tijdloze, wat nu nog steeds een jaarlijks terugkerend ritueel is. Toen ik wat dieper in de puberteit raakte mocht het allemaal wat donkerder: Jim Morrison moest wijken voor Morrissey en Robert Smith. Zo ging het maar door, er was een evenredige verdeling tussen nieuwe en oudere muziek.

Toen ik voor de 2de maal op Werchter was in 2008, veranderde er namelijk iets. Voor mij nog steeds het beste festival aller tijden (ik heb nog nooit een betere affiche gezien en bijna alle bands speelden voortreffelijk). Vooral 4 juli waar ik artiesten zag zoals Patrick Watson, Jay-Z, Duffy, The Verve, Neil Young en Moby. Hip Hop droeg mijn voorkeur niet weg en tijdens Jay-Z ben ik dan maar gaan kijken naar Duffy waar ik haar 2 hitjes van kende: Mercy en Warwick Avenue. Ik was niet echt onder de indruk op het eerste moment, maar het optreden bleef maar door mijn hoofd spoken. Toen ik de maandag thuiskwam ben ik meteen naar de winkel geweest om haar album te kopen, die ik ontzettend veel heb afgespeeld. Voor dit optreden zou ik nooit geen album van Duffy of dergelijks kopen, want ik keek toch wel neer op artiesten die hun albums niet (helemaal) zelf schreven. Twee weken later kocht ik het album van Adele, wat eveneens hier een succes was. Ook begon ik met Oasis ,waar ik toch wel een goed jaar aan verknocht ben geweest. Maar het bijzonderste was ik had de kracht van de hedendaagse muziek leren kennen. Ik realiseerde me dat goede muziek van alle tijden is, waarom dan altijd maar gaan zoeken in het verleden? Ik begon zelfs het internet af te schuimen naar goeie nieuwe bands, in 2008 luisterde ik al naar groepen als Delphic, Everything Everything en Little Comets. Tegenwoordig ben ik gestopt met het checken van nieuwe bandjes, want ik was best gedegouteerd in 2010 toen er schitterende popartiesten waren als Ellie Goulding en Marina & The Diamonds. Zij braken echter niet door, de grootste nieuwe artiest van 2010 was Ke$ha, wat ik als anti-muziek beschouw.

Deze periode is nog altijd aan de gang: Voornamelijk hedendaagse muziek, met soms eens een wat oudere plaat. Leve de muziek!

avatar van Jelle78
Jelle78 schreef:
Ik vind hiphop inderdaad niet echt leuk. Als ik uitga kan ik het zo nu en dan wel waarderen, maar ik zou het thuis nooit opzetten. Ik hou niet van die 'yo yo, zie mij eens cool zijn' attitude van 90% van de rappers en al het uiterlijk vertoon wat daarmee gepaard gaat. Daarnaast weet muziek waarin electronica dominant is mij niet voor langere tijd te boeien. Drum 'n Bass en techno bijvoorbeeld vind ik ook best leuk als ik uitga, maar thuis zet ik dat niet snel op.
Verder bedenkt voor het warme welkom!


Op 9 juni 2013 schreef ik bovenstaand bericht in het "Even voorstellen" topic, in reactie op iemand die vroeg waarom ik niet van hip-hop hou. Als je me een week geleden had gevraagd hoe ik over hip-hop denk had ik je hetzelfde antwoord gegeven. Ik heb het wel geprobeerd (o.a. Nas en The Roots), maar zou gauw als de raps begonnen kwamen alle cliché's over rappers en hip-hop weer naar boven in m'n hoofd en wist ik niet hoe gauw ik op de stop-knop moest drukken. Hip-hop is écht niks voor mij, was mijn conclusie
Tot ongeveer een week geleden. Ik struinde wat door de diverse eindejaarslijsten die op het internet circuleren en zag daar regelmatig Run The Jewels 2 in the hoogste regionen, onder andere bij een tweetal personen die ook van metal houden (EPQTV en Myke C-Town). Ik besloot om toch nog eens een poging te wagen en zowaar had ik niet de neiging om het na 1 nummer weer af te zetten. Sterker nog, ik vond (en vind) het hartstikke goed! Dat was voor mij de trigger om wederom een poging te wagen om meer hip-hop artiesten te gaan luisteren en nu valt het kwartje wel. Waarom? Ik heb geen idee, want ik luister nu deels naar dezelfde artiesten die ik anderhalf jaar geleden niet langer dan een paar nummer kon aanhoren. Wel heb ik gemerkt dat ik rappers die hun teksten doorspekken met fuck's, bitches, pussy's en niggers nog steeds erg slecht trek.
Verder merk ik dat ik vooral de ritmes en de flow van de hip-hop platen die ik tot nu toe heb geluisterd erg gaaf vind. Het gaat dan om het al genoemde Run The Jewels 2, Nas - Illmatic, Big K.R.I.T. - Caddilactica, Masta Ace - A Long Hot Summer, Typhoon - Lobi Da Basi en The Roots - Undun.
Ik ben eigenlijk met stomheid geslagen door mijn eigen smaak, want een week geleden had ik niet verwacht nu goedkeurend mee tikken met Illmatic van Nas maar het is toch echt zo. Moraal van dit verhaal: hou altijd een open blik, want voor je het weet mis je een geweldige plaat in een genre waarvan je dacht dat je het niks zou vinden.
Overigens ontvang ik graag tips die aansluiten bij bovenstaande of hip-hop platen die ik anderszins niet mag missen.

avatar van Edgar18
Mooi stuk Jelle! Probeer Atmosphere eens, wellicht is dat ook wel iets voor je. Ook het tweede album van Public Enemy (it takes a nation..) zal je misschien wel waarderen. Zelf hou ik erg van Kendrick Lamar maar dat komt zo nu en dan wel een bitch in voorbij..

avatar van Jelle78
Atmosphere staat op mijn lijstje te luisteren artiesten. Kendrick Lamar heb ik al wel geluisterd (good kid, M.A.A.D. City) en hoewel daar inderdaad wel de nodige bitches en pussy's voorbij komen vind ik het muzikaal wel sterk en bovendien zijn de bitches slechts een onderdeel van het verhaal dat hij vertelt en dan kan ik het wel hebben.
Van Public Enemy heb ik een paar nummers geluisterd van 'It Takes A Nation...' en dat maakte niet direct een grote indruk op mij, maar die plaat zal ik binnenkort eens helemaal gaan luisteren.

avatar van Mjuman
Arrested Development, Jayzee ongeplukt Jay-Z - Unplugged (2001) Roots (toch) en anders via de ingang John Legend/Roots, Fugees. Een goede intro op hiphop uit 80s/90s - Listen to the perfect beat, veel leuke springerige ritmes oa Bambaata, Soul Sonic Force - zijn de div compilaties op Tommy Boy; wel goed selecteren.


avatar van Jelle78
Edgar18, Mjuman en GrafGantz bedankt voor de tips! Ik heb de komende tijd voldoende om naar te luisteren.
CunninLynguists (Strange Journey Vol. 3) heb ik al geluisterd en bevalt me wel. Bij Jay-Z heb ik zo mijn twijfels, daar moet ik toch wel denken aan die arrogante "zie mij eens rijk zijn" attitude die mij nogal tegenstaat. Maar goed, zijn naam wordt ook regelmatig genoemd bij verschillende best hiphop albums ever lijstjes, dus zal mij er eens aan wagen. The Fugees zal ik ook eens checken. Ik ken hun hits natuurlijk wel en die vind ik best goed.

avatar van Mjuman
Die Jay-Z met haar (ongeplukt) is met The Roots, kan je vast wennen

Mocht je qua rap nog wat anders willen, kan ik je Mantronix (rap met synth) aanbevelen en waar ik ook nu nog warm van word is van Orishas (m.n eerste twee): Cubaanse muziek gemengd met rap, m.n A Lo Cubano. Ga vanuit die kant verder door kom je in de junglefunk terecht, Buraka Som Sistema - heerlijk onrustig

avatar van dix
dix
Nog even wat aan de obscuriteit onttrekken:

DC Basehead
One Inch Punch
Beatnigs

Royalengineer
In Muziek > Algemeen > Tijdlijn Muzieksmaak:

Topictitel spreekt voor zich.

1974/1975/1976/1977: Sweet, Queen, Status Quo....

1978/1979/1980/1981/1982: AC/DC, Motorhead, Van Halen, Ultravox, OMD, Saxon, Iron Maiden, Eurythmics, Sade, Deep Purple, Meat Loaf, Blondie, Human League.....

1983/1984: Kate Bush, Jean-Michel Jarre, Klaus Schulze, Anne Clark.....

1985/1986: Camel, Joy Division, Jimi Hendrix, The Doors, The Fall, Velvet Underground, Nick Drake, Van Morrison, Nico, Wire....

1987/1988/1989/1990: Pink Floyd, U2, Toni Childs, Dead Can Dance, The Smiths, Morrissey, Neil Young.....

1991 t/m 1999: interbellum.

2000 t/m 2009: Rammstein, Coldplay....

2010 - 2012: Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden, Kyuss, Unida, Slo Burn, Queens of the Stone Age, Hermano, Porcupine Tree, Wolfmother, Steven Wilson, Interpol, Sigur Ros.....

2013 - heden: Editors, Alice in Chains, Arctic Monkeys, The Antlers, Sufjan Stevens, Jason Molina, Arcade Fire, Midlake, Royal Blood, Mark Lanegan, The War On Drugs, The Slow Show, The National, Radiohead, Whispering Sons, Savages, etcetera.

(Hier en daar vast wat ontschoten....)?

avatar van Pietro
Mijn vroegste muzikale herinneringen begonnen in de vroege jaren ’90, toen ik als kind (ik was een jaar of 9) kennismaakte met de uitgebreide platencollectie van mijn vader. Hij was – en is – in het bezit van een nogal omvangrijke collectie LP’s en CD’s van met name rockartiesten zoals Neil Young, Bruce Springsteen, Willy DeVille, Fleetwood Mac en Eagles. Hij is nog altijd van mening dat de jaren ’70 tot de beste behoren in de pophistorie en als hij de radio aan heeft staan, is de kans heel groot dat die is afgestemd op Arrow Classic Rock

Rond dezelfde tijd als het moment dat ik kennismaakte met zijn platen, ben ik ook de top 40 gaan volgen. Toch luisterde ik ook toen al liever naar Springsteen en CCR dan naar de populaire artiesten van destijds als Snap! of Ace of Base. Ongetwijfeld heeft de muzikale opvoeding van mijn vader een grote rol gespeeld in mijn persoonlijke muziekvoorkeur.

In mijn eigen platencollectie lag het zwaartepunt ook lange tijd op rockmuziek uit de 70’s en 80’s, zeker in mijn jaren als tiener en vroege twintiger. Daarbij luisterde ik graag naar metal (o.a. Metallica, Iron Maiden, Accept, Savatage) en ging ik vaak uit in het plaatstelijke, inmiddels helaas ter ziele gegane rockcafe De Triangel. In de late jaren ’90 en begin van de 00’s las ik steevast de Aardschok en andere rock- en metalbladen en was ik vrij goed op de hoogte van de releases die toen uikwamen.

Zo rond 2005 ben ik mezelf – ook mede dankzij deze website – gaan verdiepen in andere muziekstijlen, met name in folk, indie rock, americana en blues. Metal verdween gaandeweg naar de achtergrond en die passie voor met name americana is voor een groot deel te danken aan een album dat ik ergens begin 2005 voor het eerst beluisterde en dat al ruim 10 jaar op de nummer 1-positie in mijn top 10 staat: The Dirty South van Drive-By Truckers. Destijds schreef ik een omvangrijke recensie op deze site, waarvan ik even een stukje hier heb toegevoegd:

Het klinkt cliché, dat woord "groeiplaat", maar het is hier echt het geval. De muziek is als goede wijn die steeds beter wordt naarmate de jaren vorderen. Je proeft als het ware het leven in Athens, Georgia als je deze plaat tot je door laat dringen. Je proeft de sfeer van verlaten dorpjes in de diepste binnenlanden van Amerika, temidden van uitgestrekte, schier eindeloze woestijnvlakten. Het is een sfeer die kennelijk voldoende inspiratie heeft geboden, zo blijkt wel uit dit album.

Daar waar 95% van de hedendaagse artiesten pretentieus en weinig origineel klinkt en bovendien maar al te graag een gooi doet naar commercieel succes, klinken de Truckers nog echt authentiek. Tegelijkertijd is echter ook vernieuwing hoorbaar in hun muziek en heeft de band een uit duizenden herkenbare stijl, waardoor het feitelijk de concurrentie mijlenver voor is. Op deze plaat komt dat het best tot uiting.

De band klinkt als een dampende Rolling Stones als in hun beste dagen, gecombineerd met de boogie woogie van Creedence Clearwater Revival en de absolute bevlogenheid van Bruce Springsteen en voegt daar een bijzonder overtuigende hedendaagse sound aan toe.


Toen ik zo rond 2008 begon met het recenseren van concerten en albums voor 3voor12, ging er opnieuw een wereld voor mij open. Ook daar heb ik interessante nieuwe artiesten leren kennen. De voorbije jaren ben ik niet actief geweest op Musicmeter, maar ben ik onder meer bezig geweest met een eigen top 2000 aan songs.

Met het leren kennen van mijn Ethiopische vrouw (tijdens mijn verblijf in Berlijn), nu acht jaar geleden, heb ik in mijn muzikale ontdekkingstocht opnieuw nieuwe paden verkend. Een voorbeeld daarvan zijn de Afrikaanse – en dan met name Ethiopische – muziekstijlen. Overigens is Ethiopie een land dat qua muziek (en ook op andere vlakken als taal, cultuur en religie) sterk afwijkt van de rest van Afrika.

Kortom, mijn muzikale reis is nog lang niet ten einde.Op MusicMeter hoop ik weer op nieuwe interessante artiesten te stuiten. Want ik weet, er valt nog een wereld te ontdekken.

avatar van B.Robertson
Van huis uit country en Nederlandstalig meegekregen, alsmede een zetje richting The Rolling Stones, Queen, C.C.R., The Kinks, The Doors e.a. culminerend in Status Quo's Hello! in 1983. Pas echt interessant wordt het als het illustere begrip Hard Rock verkent wordt, mede onder invloed van klasgenoten, oudere broer en wat er op de radio gedraaid werd. 2 Minutes to Midnight van Iron Maiden was in '84 het meest heftige en afschrikwekkende nummer tot dan toe en is eigenlijk het begin van het verhaal. Er werd toen wel meer van Powerslave gedraaid en nog belangrijker was dat de Deep Purple reünie bewust meegemaakt werd toen er songs van Perfect Strangers op de radio kwamen. In een tijd dat alles zelf ontdekt moest worden was een volgende stap platen lenen van de bibliotheek en het lenen van een pop-encyclopedie. Eerste platen waren Rush - 2112, Black Sabbath - Paranoid, Deep Purple - Perfect Strangers + Deepest Purple, Iron Maiden - The Number of the Beast, Judas Priest - Screaming for Vengeance, KISS - Animalize, Motörhead - Iron Fist, Mercyful Fate - Don't Break the Oath, Dio - The Last in Line, AC/DC - Let There Be Rock en een volgende mijlpaal was de 1e aankoop van een LP in de platenzaak. Dat was op 27/12/1984 een Fame-persing van Deep Purple - In Rock. Die lijn trok zich in 1985 door met het lenen van Rainbow - Difficult to Cure + Straight Between the Eyes, Black Sabbath - Master of Reality, Led Zeppelin II + IV, Rush - Signals en het baanbrekende Hell Awaits van Slayer dat de weg naar thrash/speedmetal opende. Grote broer kocht platen als Rainbow - Long Live Rock 'n' Roll, Motörhead - No Remorse, Saxon - Wheels of Steel, Judas Priest - Defenders of the Faith en mijn tweede aankoop was Black Sabbath - We Sold Our Soul for Rock 'n' Roll. In 1986 wint de thrash/speedmetal fors terrein en werd het bestaande hardrock-heavy metal bestand, cassettes hadden toen nog de overhand, uitgebreid met nieuwe illustere namen en werden gevestigde namen verder geëxploiteerd. Eind 1986 moet ik zo'n 17 LP's gehad hebben. Over 1987-1988 valt hetzelfde te zeggen en de collectie groeide gestaag aan door. In 1989-1990 werd een zelfstandig inkomen bereikt en kon ik maar raak kopen wat vooral thrash/speedmetal betrof. Daar kwam in 1991 een rem op door zelfstandig te gaan wonen en onder invloed van kameraden werden tapes van de top 100 aller tijden beluisterd en werd er minder metal gedraaid. In 1992 werd er meer naar The Doors en andere artiesten geluisterd die niet binnen de hard rock vielen. Hetzelfde voor 1993. Duurde echter niet lang of Deep Purple werd in 1994 weer de favoriete band, mede onder invloed van het Ahoy' concert in november '93. Hoogtepunt van 1995 was het concert van Motörhead in de IJsselhallen en in 1996 was er een eerste bezoek aan Wâldrock en was metal weer helemaal in. In 1997 was Led Zeppelin voor de verandering de favoriete band en is het in de jaren erna tot de dag van vandaag in grote lijnen hetzelfde gebleven met concerten, aankopen en ontdekken van allerhande stijlen die ik leuk vind, van Nederlandstalig tot progressieve rock. Voor de binding met nieuwe metal is er de grindcore beweging en dat, als het erop aankomt, gevestigde namen als Deep Purple en Motörhead nog steeds de dienst uitmaken is iets waar ik geen verandering in zie komen. Dus in die zin staat mijn ontwikkeling misschien wel stil.

avatar van Yestsida
Mijn ouders hadden vroeger een relatief grote CD-collectie. Muziek stond niet heel veel op maar als er toch een album opstond kon ik de Greatest Hits-collectie van Queen, het album van Roxette, Paradise by the Dashboard Light van Meatloaf en één van Roy Orbison wel waarderen. Met de rest heb ik nooit enige affectie gehad. Denk vooral aan Nederlandstalig (René Froger, Helmut Lotti, Rob de Nijs, ...) en meer klassiek (André Rieu, Helmut Lotti, ...).

Mijn vroegste herinnering aan muziek waar ik zelf groot fan van was moet toch wel Samson & Gert geweest zijn, daar hebben we vele cassettes van gehad (welke weet ik niet meer). Vrij snel de overstap naar CD's gemaakt en hier hadden we het 7de en 8ste album van.
Des te ouder ik werd hoe meer ik overschakelde naar onder andere Aquarium van Aqua en Step One van Steps. Maar als kind zijnde was ik voornamelijk überfan van de Belgische boyband Get Ready!, inderdaad schaamtelijk. Hier had ik de eerste 2 albums van en mijn moeder kocht later ook nog hun Engelstalige plaat maar toen lag die fase al achter me... met die CD ben ik nooit bekend geweest.

Van het debuutalbum van Blue, All Rise, ben ik ook nog liefhebber geweest.

Ik moet een jaar of 10/11 geweest zijn toen ik in 2000/2001 door mijn beste vriend (en zijn oudere broer) destijds in aanraking kwam met Hip Hop. Toen ontdekte ik de muziek van Dr. Dre, Snoop Dogg, Eminem, Xzibit, 2Pac en Nate Dogg... artiesten die me ook nooit meer losgelaten hebben.
Het eerste Hip Hop-album dat ik zelf kocht was The Eminem Show in 2002 en niet lang erna volgde de soundtrack van 8 Mile.
Vervolgens ontdekte ik door de videoclip van In da Club 50 Cent op televisie en vrijwel meteen schafte ik Get Rich or Die Tryin' aan. 50 Cent is ook een artiest waar ik altijd een warm hart voor zal dragen. De beginperiode luisterde ik voornamelijk en bijna exclusief naar artiesten van Death Row Records, Aftermath Entertainment, Shady Records en G-Unit Records. Hood Hop van J-Kwon was een uitzondering.
Nederhop artiesten zoals THC en Yes-R kwamen ook veel langs in mijn muzieklijst die periode.

Midden 2005 tot en met begin 2006 stond ik op MusicMeter ingeschreven onder een andere gebruikersnaam, hoe ik in aanraking kwam met dit forum weet ik niet meer om eerlijk te zijn. Het voegde destijds ook niets toe aan mijn muzikale ontwikkeling.
Tijdens de zomer van 2008 heb ik deze website herontdekt en me ingeschreven op deze naam (eentje waar ik al zeer lang spijt van heb ).

Toen is mijn horizon enorm hard verbreed en leerde ik vele nieuwe en onbekendere (underground) rappers kennen. Oud-gebruiker Game is een ontzettend grote invloed geweest op de albums die ik uitprobeerde. Ander oud-gebruiker (en net als ik ex-crewlid) Harco, wijlen Rhythm & Poetry en MJ_DA_MAN verdienen ook zeker en vast eer voor dit feit.
Later keek ik ook naar de stemmen van bennerd en Silky & Smooth.

Toen en nu volg ik nog steeds enkele gebruikers maar een echte invloed op de projecten die ik uitprobeer hebben ze niet meer. Het Hip Hop-gedeelte op dit forum is ook een stukje minder populair en actief als een aantal jaren geleden merk ik op.
Nu heb ik zelf wel een perfect beeld op welke artiesten en projecten de moeite waard zouden zijn.

Focus blijft Hip Hop, veel andere dingen beluister ik niet. R&B met een eervolle tweede plaats, maar ook niet echt heel veel (The Weeknd als uitzondering). Heel af en toe probeer ik eens iets van een ander genre (Pop of Metallica bijvoorbeeld) maar dat kan me nooit genoeg boeien.
Bart Peeters is de enige vreemde eend in de bijt van mijn favoriete artiesten.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:56 uur

geplaatst: vandaag om 14:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.