menu

Hier kun je zien welke berichten OmeWillem als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Deerhunter - Halcyon Digest (2010)

4,0
Nadat ik dit album de afgelopen dagen een paar keer intensief heb beluisterd kan ik niet anders dan concluderen dat ze het weer hebben geflikt. Halcyon Digest is een klassiek Deerhunter-album in de zin dat het onder je huid gaat zitten. De nummers zijn niet uitgesproken pop, maar hebben genoeg kartels om te boeien. Deze kartels zorgen er weliswaar voor dat ze moeilijk binnenkomen, maar wanneer ze er eenmaal zijn, laten ze een spoor na. Dit spoor ben ik vandaag gaan volgen en het brengt me op mooie plekken. De vooruitgesnelde single 'Helicopter' had me al blij verrast met de frisse elektronica en vormde in die zin een blauwdruk voor het gehele album. Halcyon Digest is net zo gelaagd als bijvoorbeeld Microcastle/Weird Era Continued was, maar dit keer is het een stuk transparanter. Dit is onder meer toe te schrijven door de gitaren die minder prominent zijn. Dat wil overigens niet zeggen dat ze daardoor ook minder uitgesproken zijn, want origineel is hun kleur. Het gebruik ervan is diverser, minder shoegaze zou ik willlen zeggen. Qua overig instrumentarium is de balans in mijn ogen eveneens perfect. Microcastle/Weird Era Continued was af en toe iets te gitaargericht. Dat de gitaren een stapje terug hebben gedaan (getuige het eerdergenoemde 'Helicopter') geeft ruimte. Niet alleen ruimte tussen de lagen, maar ook voor andere instrumenten. Het voorlaatste nummer 'Coronado' bevat bijvoorbeeld zowaar een saxofoonsolo. De bijna negentig seconde-tellende solo is van begin tot eind interessant, eveneens een verdienste. Concluderend kan ik zeggen dat Deerhunter is ontwikkelt en is gegroeid. De fanschare was na Microcastle/Weird Era Continued al gegroeid en dat zal met deze plaat naar alle waarschijnlijkheid alleen maar groter worden, en terecht!

Foxes in Fiction - Swung from the Branches (2010)

4,0
Foxes in Fiction is een project van Warren Hildebrand. Een Canadese jongeman met een zolderkamer. Swung from the Branches is naar zijn eigen zeggen ontstaan na het overlijden van zijn broer. Hij wilde iets hebben dat bleef bestaan op het moment dat hij dood zou zijn. De inspiratie komt vooral van een band als Atlas Sound. Dat hoor je ook goed. Deze plaat heeft duidelijk twee kanten. De eerste kant (t/m nr 8.) is duidelijk ambient en de nummers daarna verraden meer dreampop om in de laatste drie nummers de luisteraar achter te laten in soundscapes. Al met al behoorlijk de moeite waard. Een opvallend laatste detail zit er in 8 / 29 / 91. Daarin heeft Hildebrand gebruik gemaakt van een passage uit The Captain is out to Lunch and the Sailors have taken over the Ship van Charles Bukowksi, en het werkt.

Neil Young - Le Noise (2010)

2,5
Neil Young is een man waar ik veel respect voor heb, met name de jaren '70 platen staan hoog aangeschreven bij mij. Zijn oeuvre verdeel ik in pakweg twee kampen, de akoestische en de rockende Neil. Nu wil het geval dat ik de rockende Neil Young een stuk minder interessant vind dan de akoestische. Daar waar hij op een akoestische gitaar subtiel is en behoorlijke teksten schrijft, daar gebruikt de rockende Neil een botte bijl om eens flink in het rond te hakken. Dat dit soms goed uitpakt, lijkt meer toeval dan calculatie. Ik hield mijn hart vast na de eerdere berichten over het geluid. De eerste luisterbeurt verbaasde me dan ook niet. De titel Le Noise lijkt me perfect gekozen. De gitaren klinken roestig en doen erg denken aan de eerder genoemde botte bijl. Love and War klinkt na een eerste luisterbeurt als het voorlopig beste nummer, alleen die Spaanse gitaar in het midden deed me even licht stuiptrekken. Dat was iets te kitscherig voor mijn smaak. Mijn uiteindelijke oordeel zal ik nog geven, dat kan nog best positief uitpakken. Want waar gehakt wordt, vallen immers spaanders.

Noah and the Whale - Last Night on Earth (2011)

2,0
Eerder dit jaar heb ik deze band live gezien in Desmet in Amsterdam en ik was toen ook onaangenaam verrast. Noah and the Whale kende ik voornamelijk van het debuut; wat ik een schattig popfolk plaatje vond zonder veel verassingen of exotische escapades, maar desalniettemin aangenaam. Van exotische escapades is op deze plaat wel sprake. De liedjes zijn volgepropt met misplaatste synthesizerriedels en elektronische drums. Nu heb ik hier normaal gesproken niet veel op tegen, maar in dit geval voelt het geforceerd aan. Alsof het derde album nu meer pop dan pop moest zijn. Het dieptepunt van het album zit hem wat mij betreft dan ook al in het openingsnummer, dat grossiert in wanstaltigheid, met een blazende synthesizer en clichématig refrein. Het moge voor zichzelf spreken dat ik deze plaat geen aanrader vind. Misschien is het tijd dat Noah and the Whale stopt.