Gisteren afgezakt naar Parijs om er de laatste worp van Dream Theater te aanschouwen/beluisteren.
De zaal waar het concert zou doorgaan deed me vooraf al fronsen. Een congreszaal ... Maar dat bleek net de voltreffer te zijn. Het is niet het soort muziek waar je moet headbangen en moshen. Al moet het gezegd, stilzitten is ook niet ideaal.
Organisatorisch zat het niet echt goed in Frankrijk. Op de kaarten stond dat het concert om 19u00 zou beginnen. Vooraf hadden we toch even aan de zaal gekeken waar we onze vouchers moesten omruilen, en daar werden we op de hoogte gesteld dat het concert al begon om ... 18u00
Ik vrees dat er veel mensen te laat zullen aangekomen zijn. De zaal was ook niet uitverkocht (2de avond na elkaar) waardoor we een pak mochten opschuiven. Zuur voor de mensen die daar €20 à €30 meer voor betaalden.
Omstreeks 18u10 werden de lichten gedimd, en kregen we de eerste beelden te zien. Niet veel later viel de band (op de zanger na) in. Het mag gezegd, ze spelen messcherp. En ogenschijnlijk lijkt het allemaal niet eens moeilijk te zijn wat ze spelen, maar de waarheid is gans anders. James Labrie kwam vervolgens ook op het podium om zijn ding te doen. Over hem is er al veel inkt gevloeid. En er zijn wat mij persoonlijk betreft momenten dat het niet echt mooi klinkt. Maar dan wordt dan ruimschoots gecompenseerd met echt prachtige zangstukken. Op de achtergrond passeren gans de tijd allerlei beelden uit het verhaal. Om heel eerlijk te zijn, ik heb die beelden maar weinig bekeken. Mijn interesse gaat uit naar de leden van de band. Ik kan vol bewondering kijken wat die mensen met hun instrumenten kunnen.
Na ongeveer 80 minuten spelen kwam er een pauze. Tijd voor een drankje en een plasje ... Exact 20 minuten later (en klokslag 20u00) werden de lichten weer gedimd, en werd CD2 integraal uitgevoerd. Pas bij de bisnummers (2) mocht het aanwezige publiek recht veren uit zijn luxe zetel. De band nam het enthousiasme dankbaar in ontvangst.
De tijd vloog voorbij, wat betekent dat het allemaal wel goed was. Al bij al een meer dan geslaagde avond. En een namiddag Parijs is altijd leuk.
Wel een vreemde gewaarwording dat je om 21u00 een concertzaal uitstapt en al naar huis kan rijden. In ons geval niet eens negatief, want met nog 305km voor de boeg waren we nog een tijdje onderweg.
Ik heb intussen 4,5 sterren toegekend aan dit album. Ik doe er een halfje af omdat de stem van Labrie me niet altijd kan bekoren. Al begrijp ik wel dat hij hier meerdere figuren moet uitbeelden, wat je niet doet met "dezelfde" stem.