Weer een solo jazz-piano-album... Die vind ik altijd zo lastig te beoordelen, en ik maak nu maar van de gelegenheid gebruik om uit te leggen waarom.

Piano vind ik een prachtig instrument, en ik kan intens genieten van verschillende klassieke pianowerken; als je het hebt over solo-werken, vind ik bijvoorbeeld de Ballades van Frédéric Chopin fantastisch, de Pianosonates van Beethoven, en ook Le Festin d'Esope, Op. 39 No. 12 van Charles-Valentin Alkan (en nog veel meer).

Nu heb ik ook redelijk wat solo-jazz-piano gehoord, zoals daar zijn Art Tatum, Bud Powell en Bill Evans. Stuk voor stuk topartiesten, en hun solo-werken vind ik best aangenaam klinken, maar ze lieten tot nu toe geen enkele indruk achter. Tijdens het luisteren word ik op geen enkel moment gegrepen, en erna kan ik me niets speciaals herinneren van de muziek die ik gehoord heb.

Er is 1 jazz-pianist die dat wel gelukt is, namelijk Keith Jarrett. Met zijn werken neemt hij me op reis langs allerlei hoogtepunten, om me voldaan bij het einde van een plaat af te leveren. Bij het Paris Concert word ik vanaf het eerste moment betoverd, om vervolgens 38 minuten lang in hogere sferen te blijven.

We hebben nu volledig gecomponeerde muziek gehad (Chopin), en ook volledig geïmproviseerde muziek (Jarrett); allebei geweldig, dus aan de kwestie compositie/improvisatie ligt het kennelijk niet.

Het komt erop neer dat ik nog steeds niet goed kan zeggen wat het is waardoor ik het ene solo-piano-album wel waardeer en het andere niet, dus moet ik maar volledig afgaan op de emoties die de muziek bij me opwekt. Zijn er momenten in de muziek die me grijpen? Kan ik enigszins navertellen wat ik gehoord heb? Dat zijn dan de criteria waar ik aan denk...

Dan nu eindelijk over naar het album waar het om gaat: Solo II van onze ondergewaardeerde Fransman, Baptiste Trotignon. Hierboven werd al geknipoogd naar Chopin, en dat is voor mij natuurlijk een goede zaak.

Op de achtergrond spelend, valt dit album niet zo vaak op; af en toe, zoals bij het einde van Music for a while, word ik wel een beetje uit de slaap gehaald, maar ook niet zodanig dat ik klaarwakker ben. Oplossing: niet luisteren terwijl je wat anders doet, maar het volume opendraaien en ervoor gaan zitten.

En wat is de conclusie? Ja, het kabbelt, maar het kabbelt wel lekker. De melodieën zijn fijn, er zitten ook wat ritmische stukjes in zoals unaej al zei, en hier en daar een bescheiden climaxje (zie Music for a while). Als je er moeite voor doet, zijn er best mooie dingen te ontdekken in deze plaat. Maar het blijft wel een solo-pianoplaat zoals ik het hierboven heb beschreven: een beetje vlak. Daarom vraag ik me af of degenen die deze plaat 'maar niks' vonden, dit zeiden omdat ze solo-pianoplaten sowieso saai vinden, of specifiek deze plaat. In het laatste geval heb ik graag wat tips van pianoplaten die wel vol spanning en variatie zitten (misschien is het Jazz-topic daar de beste locatie voor ).

Ter vergelijking heb ik vlak na het luisteren van dit album nog eens wat Chopin opgezet; tja, dat overtreft deze plaat toch wel weer duidelijk. Maar ik vind hem toch bovengemiddeld, en hij krijgt van mij een 3,5*. Unaej bedankt voor het uitkiezen van deze plaat, en de rest bedankt voor het aanhoren van mijn verhaal en bij voorbaat voor het geven van tips.

Ik vind de droge humor in de gesproken stukken geweldig! Eerst al in het eerste nummer, waar min of meer willekeurige woorden worden uitgesproken, allemaal in een of andere groepje (bijvoorbeeld de '5 elementen': Earth, Metal, Water, Wood, and fire). Vervolgens in Space Walk, de manier waarop hij zegt 'O-kay... iiit's open.', of even verderop 'It really is dark out here.', al die tijd een zeker spanning opbouwend wat het licht aan de horizon toch is, waarna vervolgens blijkt dat die lichtbal een toestand van euforie veroorzaakt...

Dan het hoogtepunt Ramblin' Man, een en al droge humor, met die geweldige stem die antwoord op de vraag met 'I dunno...'. De muziek past er ook precies bij.

Dan hebben we nog het al genoemde Nice Weather for Ducks; als je zegt dat het "alle eendjes zwemmen in het water begeleid met elektronische frutsels" is, zit je er niet ver naast. Als je het zo zegt klinkt het misschien alsof het niks is, maar het valt best mee als je het nummer hoort.

Over de spraaksamples in Experiment Number Six ben ik wat minder enthousiast; kennelijk gaat er iets/iemand (een proefdier?) dood aan een overdosis van het een of ander. Daar kan ik niet echt blij van worden.

Nu heb ik het alleen nog gehad over de stukjes spraak; hoe zit het met rest? Op zich leuk, lekker sprankelende melodietjes allemaal, die over het algemeen goed afgestemd zijn op de stukken tekst. Ik heb gemerkt dat als ik het op de achtergrond luister, het allemaal prima gaat, maar dat als ik er bewuster naar ga luisteren, er wel erg veel herhaling is, en ik denk 'nu weet ik het wel, ga maar door naar het volgende stukje'. Dat heb ik bijvoorbeeld met Blue States niet, dat het ook goed doet op de achtergrond maar ook boeiend blijft als je er bewuster naar luistert (overigens is het album waar ik naar verwijs vrijwel compleet instrumentaal, dus in die zin anders dan dit album).

Het komt er dus op neer dat ik me erg vermaak met de stukjes spraak, maar dat de instrumentale stukjes me minder boeien. Vandaar ook dat voor mijn gevoel het album in het tweede gedeelte wat in elkaar zakt. Al met al een 3,5* waard.

De prachtige hoes lijkt de titels van alle tracks te weerspiegelen: op de voorkant zie je The Flames Beyond The Cold Mountain, op de achterkant een meisje met een hartje op haar jurk (A Heart Has Asked for the Pleasure), dat er wel smachtend (Yearning) uitziet. 'Are You There?' is natuurlijk de vraag die hoort bij het antwoord dat door de albumtitel wordt gegeven, en The Remains of the Day en Moonlight (maan op de achterkant van de hoes) komen ook mooi terug. Nou ja, ik verzin het ter plekke maar misschien hadden ze het zelf wel zo bedacht.

Dan over de muziek zelf: het eerste nummer bouwt op een geweldige manier een beklemmende sfeer op en gaat vervolgens naar een climax. Toen ik dit voor het eerst na aanschaf luisterde dacht ik: 'ja, wel een aardige climax, maar ik had eigenlijk nét iets meer verwacht'; gelukkig werd ik niet lang daarna opgeschrikt door een geweldige muziekeruptie, waarna er een glimlach om mijn mond verscheen en ik dacht: 'ja, dit is goede muziek'. Het is precies zoals voltazy hierboven zei: je vlucht in paniek, denkt vervolgens dat je veilig bent, maar wordt uiteindelijk alsnog gepakt.

Op het daaropvolgende nummer komen allemaal mooie klanken; ik wachtte eerst op een climax, maar die kwam er niet. En uiteindelijk bleek dat dat terecht was: Mono creëert een mooi evenwicht tussen nummers met uitbarstingen en rustpunten.

In het derde nummer schrik ik me (bij het juiste volume) vaak lam op 7:35; heerlijk. Ook de nummers daarna zijn geweldig uitgekiend en opgebouwd, met het prachtige emotionele Are You There?, het mooie rustpunt The Remains of the Day, en de fijne afsluiter Moonlight. Ik heb eigenlijk geen zwak punt kunnen ontdekken, dus ik maak er 5* van! Daarbij moet wel aangetekend worden dat dit mijn eerste Mono-album is, en ik hem ook nog maar een stuk of 5 keer heb beluisterd. Wijzigingen voorbehouden.

Pff wat een middelmatige reacties hierboven. Mensen, dit is een geweldig album!

De track Imaginary Day brengt je naar een andere wereld, een verlaten landschap. Heel makkelijk in het gehoor ligt dit nummer niet, in tegenstelling tot het daaropvolgende nummer Follow Me. Die is haast weer té eenvoudig, maar als je gewoon geniet van de fijne klanken is er niks aan de hand.

Hiermee hebben we dan gelijk de (wat mij betreft) iets zwakkere kanten van dit album gehad. Daarna gaat het album goed verder met Into the Dream, met de bijzondere 42-snarige gitaar van Pat (ook leuk om op de live-dvd te bekijken). A Story Within the Story klinkt zoals de typische PMG-sound die we gewend zijn, maar heeft als nieuw element de trompetsolo van Mark Ledford, die als een 'story within the story' fungeert.

Van The Heat of the Day word ik vervolgens heel enthousiast; de sfeer van het nummer klopt precies met de titel ervan. Across The Sky verzorgt vervolgens mooi voor de overgang naar het hoogtepunt van dit album: The Roots of Coincidence, het metal-uitstapje van Pat Metheny. Zelfs als metal-'hater' kan ik dit nummer zeer waarderen.

Too Soon Tomorrow is dan weer een mooie overgang naar de geweldige afsluiter The Awakening, waar ik de eerste keer al enthousiast van was, en nu nog steeds. Ongelofelijk hoe iemand zulke muziek kan componeren.

Op het wat mindere begin na is dit dus een super-album, dus hij krijgt een 4,5* van mij.