menu

Hier kun je zien welke berichten musician als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A$AP Rocky - Long. Live. A$AP (2013)

3,5
Deze week op één gekomen in de Amerikaanse Billboard Album lijst.

Ik heb, eerlijk is eerlijk, natuurlijk de ballen verstand van hiphop, zal ongetwijfeld voor de liefhebbers en de kenners de vreselijkste dingen zeggen/schrijven.

Daarnaast zal ik als buitengewoon verdacht worden beschouwd, blank, te oud, liefhebber van oudere rockmuziek en bepaald niet bekend met achterstandswijken in grote Amerikaanse steden. De eerste keer dat ik mij daar zal vertonen ben ik 's avonds waarschijnlijk al beroofd van mijn creditcards en dat is dan nog het minste.

De hierop compleet haaks staande belevingswereld, culturele achtergrond van A$AP Rocky en zijn hiphop album Long.Live.A$AP lijkt een muzikale kloof te openen die in beginsel niet meer valt te overbruggen.

Er zou van mij worden verwacht dat ik nu zou zeggen: "Rocky jij jouw wereld, ik de mijne. Veel plezier er mee en veel succes in de toekomst gewenst".
De teksten zouden daartoe alvast alle aanleiding moeten geven. Rocky neemt bepaald geen blad voor de mond en zingt o.a. over vrouwen op een wijze waarmee ik bij de geëmancipeerde mevrouw musician niet hoef aan te kloppen.

Nog gezwegen over de maatschappelijke ongelijkheid tussen blank en zwart in de VS waar Rocky fijntjes een open zenuw bloot weet te leggen waar ik dan verder niets aan kan doen.

Hoe hard het album ook lijkt, en bovendien niet voor mij geschikt, wij hebben elkaar toch redelijk gevonden, de afgelopen dagen. En dat komt toch door A$AP Rocky. Het is hier een kwestie van doorprikken. Ik ben op het spoor gebracht door de prachtige single Fuckin' Problems. Een prima nummer, gezongen door de in het hiphop wereldje al even beroemde Kendrick Lamar.

Op Fuckin' Problems, maar ook aantoonbaar op andere nummers, is er meer aan de hand. De muziek klinkt mij veel veelzijdiger dan wat je wel eens hoort van andere hiphop nummers. De "stoere" teksten neem ik daarbij even voor lief.

O, er is zeker sprake van hiphop, maar het gaat mij hierbij vooral om de aanvullende muzikale omlijsting en wat dat dan in totaliteit oplevert. A$SAP Rocky blijkt tot smaakvolle arrangementen in staat, ik hoor soms een moderne versie van Marvin Gaye in zijn hoogtijdagen (Pain), begin jaren '70. Grote gedeelten van het album zijn zelfs vrij laidback te noemen.

Hij wordt deskundig bijgestaan door een klein legertje van artiesten uit de hiphop wereld, wat de veelzijdigheid en de aantrekkelijkheid van Long Live A$AP verder onderstreept.
Goed gedaan, ik vind het vrijwel over de hele lengte een zeer luisterbaar album geworden, alleen Wild for the Night vind ik één van de mindere nummers.

A1 People - The Yellow Album (2002)

3,5
Het piept, het bliept, het bonkt met een behoorlijke bas en het wordt overheerst door syntesizers. Af en toe stemmen via vocoders. Het is, denk ik, pure electronica muziek maar ik heb hier verder de ballen verstand van.

Het grote voordeel van de oude platenzaken met een beetje een interessante voorraad was dat je ook wel eens een album uit de uitverkoophoek haalde waarbij titel en artiest je misschien helemaal niets zeiden maar waar je bijvoorbeeld wel gefascineerd raakte door de hoes en juist de onbekendheid.

Zo kun je inderdaad de grootste miskopen doen of, zoals hier, muziek in huis halen van een genre waar je helemaal niet op was bedacht.

Alles wat ik heb gelezen over A1 people, wie wie is en waar ze vandaan komen, het zegt mij nog steeds niets, kwamen ze van de maan dan had ik het wellicht ook geloofd.
Toch spreekt het album mij behoorlijk tot de verbeelding en ik heb het zelfs af en toe in mijn cd-speler zitten. Het is zo verschrikkelijk anders dan alle andere muziek die ik in huis heb, daar zit een hele Stille Oceaan tussen.

Ik kan een slecht onderscheid maken tussen de nummers onderling , om dat goed te omschrijven, en voel mij in deze als iemand die vind dat elke Chinees op elkaar lijkt. Wat natuurlijk niet zo is, maar het ontbreekt mij gewoon aan elk referentiekader inzake dit soort muziek, heb niets waar ik het mee kan vergelijken.
Vagelijk heb ik gelezen dat er in de verte aan Kraftwerk werd gedacht maar ik haal het er niet uit.

Toch blijkt dit schijnbaar een zeer goed beoordeeld album, de mensen die de moeite wilden nemen er voor te stemmen op Amazon gaven het allemaal 5*****. Maar het schijnt ook nog eens in z'n algemeenheid behoorlijk onbekend te zijn, de albums zijn pas zeer recent toegevoegd aan onze site en niemand nog met een mening over A1 people.

Dat maakt dat ik mij nog eenzamer voel met dit album dan dat ik al deed. Ik weet ook niet wie ik The Yellow album zou moeten aanbevelen, wie dit mooi zou vinden. Ik ben volledig gedesoriënteerd, het is echt bizar.

Maar ik blijf het af en toe gewoon draaien, ten slotte vind ik het nog niet eens onaardig ook.

ABBA - Voyage (2021)

2,0
Mjuman schreef:
(....) Vintage ABBA: anytime, anyhow, anywhere - maar dit, met dat zeikkerstlied en "je kunt horen dat ze er echt zin in hebben" en "er zit nog geen sleet op de stemmen" gedoe - get a life, bezoek Schoonenberg en ga astembaloehieft Vintage ABBA draaien.
Bij een volledig gebrek aan nieuw materiaal tussen 1982 en 2021, waardoor elke ontwikkeling van de band in de loop van de tijd jammerlijk ontbreekt, ligt alleen een direct vergelijk open met de laatste albums van het viertal. En dan ontdek je inderdaad een schrijnend contrast in negatieve zin met bij voorbeeld Super Trouper.

(Dat album heeft ook enkele uitschieters naar beneden, maar goed). Als je dan de start van dat album naast Voyage legt, met Super Trouper, The Winner takes it all, On and on and on, ga je toch wel van een soepele duik van de duikplank naar een voorzichtige teen in het water vanaf het trapje. De bravoure van weleer achtergelaten voor nog meer marketing dan waar voorheen al op werd aangestuurd.

Want vergeet dat laatste niet. Abba was een verkoopkanon in het verleden en de volledig ingedutte muziekmarkt (qua verkoopcijfers) in 2021 kan wel wat oppeppers gebruiken. Vandaar dat het project ook heel veel verdachte positieve aandacht krijgt.

Maar ondanks de schreeuwlelijken, prikken de luisteraars en de stemmers er toch behoorlijk doorheen. Ik zie dat bij RYM de internationale stemgemeenschap het album inmiddels op 2,88 heeft staan. Ruim een halve punt lager dan Super Trouper en The Visitors en na Ring Ring het laagst genoteerde album van Abba. Ook hier op de site geven de stemmen weer dat we betere albums van de band hebben gehoord.

Velen worden, best om begrijpelijke redenen, door dit album getroffen door herinneringen aan het verre verleden. Toen ze zelf nog jong waren met alles wat hoorde bij die tijd. Dat is uiteraard legitiem, maar tegelijkertijd wordt door het jeugdsentiment veelal nagelaten Voyage op de werkelijke inhoud één op één te vergelijken met albums uit datzelfde verleden.

ABC - Beauty Stab (1983)

4,0
Prima opvolger van The Lexicon of love, ik kan er niets anders van maken.

Ja, in sterren weet Beauty stab z'n voorganger uiteraard niet te overtreffen. Dat hoeft ook niet.

Door de inbreng van een behoorlijke dosis rock sloeg de band eigenlijk een geheel andere richting in. Dat werd door velen niet op prijs gesteld maar ik kon mij er altijd prima mee vermaken.

Met iets anders komen dan een uiterst succesvolle en bewierrookte eerdere cd is altijd gedurfd. Vaak leidt het automatisch tot negatieve reacties.

Maar elke plaat verdient een eerlijke beoordeling.

Met prima nummers als That was then......., The power of persuasion en het mooie sfeervolle einde met S.o.s. en United Kingdom weet ABC een goed en boeiend album af te leveren. Jammer van de (destijds) nogal behoudende reacties.

Adam and the Ants - The Very Best Of (1999)

3,0
Misschien dat een regulier studio album van Adam and the Ants een wat coherenter geheel vormt en daardoor bij mij wat hoger zou eindigen in sterren.

Zo'n verzamelaar als deze heeft prima momenten maar ook enkele mindere. En dan kom ik op een gemiddelde van 3***.

Origineel is Ant zeker, een zeer verfrissend geluid begin jaren '80, heel apart. Maar zijn muziek heeft zich onvoldoende uitgekristalliseerd om te langen leste een blijvende factor van betekenis te worden. Ik vind het eigenlijk een soort opbeurend vervolg op de glamrock van begin jaren '70. Ook voorbeelden van bands die een paar jaar leuk hebben geboerd maar die de belangstelling uiteindelijk niet langer konden vasthouden.

Toch verdient Adam Ant toch wel degelijk een plaatsje in de rockgeschiedenis, al was het alleen al vanwege de ongekende sensatie die Stand and deliver en Prince charming al met zich meebracht.

In 2012 overigens een nieuw album: Adam Ant Is the Blueblack Hussar in Marrying the Gunner's Daughter. Voor het eerst sinds 1995.

Adam Cohen - We Go Home (2014)

4,5
Prima album, hij gaf vanavond een fijn concert in Peoples Place in Amsterdam.

Ik vind We Go Home weer wat beter dan zijn vorige album. Hij is grappig, weet dat hij moet opvechten tegen het imago van "de zoon zijn van" maar hij gaat daar opmerkelijk goed mee om.

Wie bij Leonard zich afvraagt of er wellicht een "jeugdige" en wat vlottere versie voor handen is van iemand die dergelijke muziek maakt, kan zonder problemen aan deze jonge telg beginnen. Hoewel, wat is jong (42). In die tijd had Leonard Cohen ook zijn beste en meest bewierrookte muziek achter de rug.

Terwijl Adam met We go Home juist lijkt te beginnen aan een hele goede muzikale periode in zijn leven. Want de songs zijn sterk, passen geheel binnen het oeuvre van Leonard en geven daarmee menigmaal de indruk dat je luistert naar de oude Cohen, maar dan 40 jaar geleden. Maar de sound is modern, de stem van Adam klinkt fris en jong.

Na het concert nog handen geschud met Adam, beleefdheden uitgewisseld én een handtekening op de cd gekregen. Dat gaat mij bij een mogelijk concert van vader Leonard niet meer lukken.

Al Stewart - A Beach Full of Shells (2005)

4,0
Ik sluit mij aan bij jullie cijfers.

Je zou niet zeggen, dat er 30 jaar zit tussen dit album en, pak 'm beet, Modern Times en Year of the Cat.
A Beach full of shells sluit naadloos aan bij deze oude kaskrakers. Zonder overigens zelf een commericeel succes te worden.

Mijn laatste album van Stewart was Live uit 1982. Je verliest hem uit het oog, maar blijkbaar is deze bard altijd aanwezig gebleven en biedt hij nog steeds (veel) akoestische poprock van een hoogstaand niveau.

Vocaal en muzikaal is er helemaal niets veranderd, de tijd heeft hier echt 30 jaar volledig stilgestaan. Nog steeds dromerige teksten met mooie verwijzingen naar het verleden. Misschien dat het iets beter klinkt vanwege betere opnametechnieken.

Zo wordt Stewart als rots in de branding een belangrijk ijkpunt van het verleden.
De vraag is, of je hem het gebrek aan progressie en experimenten moet verwijten. Aan de andere kant, als hij zich nu senang voelt met deze muziek en het vol overgave blijft maken. Mijn zegen heeft hij.

Toch eens op zoek naar meer van zijn werk van na 1982.

Al Stewart - Live Indian Summer (1981)

Alternatieve titel: Live at the Roxy L.A. 1981

4,5
Ik vind het toch wel een goed live album van Al Stewart.

De geschiedenis wordt, nota bene door de komst van de cd, hier een beetje door elkaar gehusseld.
Tracks 12 t/m 16 zijn studio nummers die oorspronkelijk kant 4 bevolkten van de dubbel LP die dit ooit was.

Volgens mij mogen er dan geen sterretjes achter als ware het bonustracks, want dat is dus niet zo.
In dat geval heet het album ook Indian summer, de titeltrack is ooit nog op single uitgebracht.

Toen gebeurden er rare dingen. In de eerste plaats is het album 24 carrots (1980) op cd gezet vóór Indian summer. De studio tracks van Indian summer (dus kant 4) zijn toen naar 24 Carrots op cd verhuisd.

Vervolgens hield Indian summer alleen nog de 11 live nummers over en is men opeens (bij gebrek aan de titelsong) het album Live at the Roxy L.A. 1981 gaan noemen.

Mensen die er geld voor op tafel willen neerleggen kunnen desgewenst toch ook Indian summer met 16 tracks nog kopen, de oorspronkelijke dubbel LP. Om het moeilijk te maken, de cd 24 carrots is namelijk bijna niet te vinden of alleen tegen forse betaling.

Ik kan Al Stewart live op deze cd heel goed hebben. Hij stond in 1981 redelijk op het hoogtepunt van zijn carriére, na Year of the cat, Time passages en 24 carrots. Zijn concerten werden heel goed bezocht en waren door Stewart en band ook goed verzorgd. Sterk spel, geen dut- of skipmomenten.

En dan uiteraard zijn beste werk van wat hij tot dan toe had uitgebracht. Veel van Year of the cat maar ook ouder werk als Roads to Moscow en het epos Nostradamus.

Ik ga ook eens kijken wat Al Stewart ná Indian summer nog heeft gedaan. Ik moet zeggen dat ik hem vooral ken van de periode Orange (1972) tot en met Indian summer. Daarna heeft zich ogenschijnlijk een soort van (creatieve) vrije val ingezet. En misschien heeft Al Stewart zo'n oordeel helemaal niet verdiend.

Al Stewart - Modern Times (1975)

4,0
Slecht is het nergens, maar uiteindelijk heeft Year of the cat, daarover gesproken, en voor mij ook Past, present & Future, een betere indruk achtergelaten.

Year of the cat had uiteindelijk alles mee: het juiste album op het juiste tijdstip, de juiste producer, de juiste muzikanten, composities en natuurlijk zijn alle songs buitengewoon aaibaar, zoals dat ook hoort bij een kat.

Bij al die kwalificaties doet Modern times in vergelijk een klein stapje terug. Die onbekend ter wereld kwam, alleen de composities van Stewart, in sommige gevallen wat te ingewikkeld van structuur, minder aaibaar en soms ook iets te experimenteel. In tegenstelling tot Year of the Cat.

Dat album kwam ook uit in een tijd van het eerste album van Heart en de inmiddels sterk naar het midden van de weg gedreven werken van Steve Miller, de Eagles, McCartney's Wings en Fleetwood Mac, die allen vergelijkbare kwalificaties en prestaties kunnen worden toegedicht.

Het was succesvol, er was een grote vraag naar deze muziek en uiteindelijk bleek het ook een buitengewoon goede periode in de rock business. Wat daarvoor lag, was wellicht een goeie opmaat naar het grote succes. Maar ik ben bang ook niet meer dan dat.

Al Stewart - Past, Present & Future (1973)

4,5
Al Stewart kwam vooral sterk in de belangstelling te staan door de LP Year of the cat.

Door zo'n kaskraker zijn mensen vaak nog geneigd om opvolgers (automatisch) aan te schaffen; in het geval van Al Stewart liep de belangstelling echter weer snel terug. Nog even en je zou, gebaseerd op verkoopcijfers, denken te maken te hebben met een ééndagsvlieg.

Niet is minder waar. Al Stewart heeft een imposant en vooral ook interessant oeuvre opgebouwd waar hij zich bepaald niet voor hoeft te schamen.

Ik geef toe, aanvankelijk een zelfde soort koopgedrag te vertonen als de verkoopcijfers voor zijn werk aantonen. Dat wil zeggen, Year of the cat, Time Passages, daarna nog 24 carrots en Indian summer en daar bleef het dan bij. Waarom, vraag je je later af.

Want wie houdt van Year of the cat, doet zichzelf ernstig tekort in ieder geval twee voorgangers te negeren. Eén daarvan is dit prachtige Past, Present and Future.

De bard en romanticus Stewart (lijzige, niet onaantrekkelijke stem) slaagt er in om hele subtiele rocksongs te maken, vaak akoestisch, boeiend, verhalend (geweldige teksten over geschiedenis-zaken) en daarbij vliegt hij vooral nooit uit de bocht.

Hij is er een meester in aanstekelijke muziek te maken, zonder dat het daarbij nodig is dat er stevige gitaarsolo's worden gespeeld maar ook zonder dat je er bij in slaap valt, wat ook nog zou kunnen.

Zijn nummers zijn op zichzelf staande kleine avonturen, die met gemak ook langer kunnen duren (Roads to Moscow, Eyes of Nostradamus) zonder dat het gaat vervelen.
Eigenlijk moet eigen bevinding daarin een belangrijke rol spelen.

Ach, een 'nieuwe' cd van Al Stewart na 34 jaar, hopelijk roept het opnieuw dezelfde gevoelens op als de eerste ervaring met Year of the cat, een sensatie op zich. Ik zou alleen daarom al de cd alsnog in huis halen.

Al Stewart - The Admiralty Lights (2022)

Alternatieve titel: Complete Studio, Live and Rare 1964-2009

De Al Stewart Top 563 aller tijden.
Hier ziet de bescheiden luisteraar door de bomen het bos niet meer.
En dus lijkt mij dit veel te veel van het goede.

Ik geloof dat ik alle albums van Stewart wel heb, wat kan ik nog met dit monster.
Ik had het persoonlijk leuker gevonden als Stewart, voor het eerst in 14 jaar, weer eens met nieuw plaatwerk op de proppen zou zijn gekomen.

Alcest - Shelter (2014)

5,0
Prima album, weet een prachtige, zeldzame sfeer op te roepen.
Ik lees ergens dat het album snel zal worden vergeten, maar dat gevoel heb ik helemaal niet.

Dat einde met Delivrance is natuurlijk van een weinig voorkomende schoonheid in de opbouw en een geweldige finale.

Ik heb verder absoluut geen flauw wie er achter de band schuil gaat. Dat zijn zaken die ik nog allemaal moet bekijken. Het is mijn eerste album van Alcest, enig vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Dus ook geen mening over beter of slechter dan andere albums. Maar dit is gewoon heel mooi gemaakt.

Alderliefste - De Franse Slag (2008)

3,5
Leuk maar een beetje tam en braaf.

Alderliefste mist het vuurwerk, de passie en het venijn van De Dijk of Bløf en richt zich op romantiek en een mooi geluid.

Dat is natuurlijk prima, je hoeft geen kloon te zijn van deze of gene. Maar de vraag is wel wat je weet toe te voegen aan een origineel, als je gaat coveren. Maar of het nu gaat om Venise van Julien Clerc, Une belle histoire van Michel Fugain of een remake van Pastorale van het duo Shaffy/List, beter dan het oude werk is het niet geworden.

Dat neemt niet weg dat ik een halve ster extra geef voor de aanwezigheid van Ramses Shaffy op dit album. Hij is overleden in 2009, een jaar na het verschijnen van dit album en toen al zeer lang niet meer in goede doen. Dat Alderliefste er in is geslaagd om hem in alle waardigheid op drie nummers mee te laten doen, inclusief en geheel solo het nummer Eiland van weleer, is een groot compliment waard.

Voor het overige blijft dit natuurlijk een prima cd voor in de auto richting Frankrijk en zomervakantie.

Alice Cooper - Paranormal (2017)

4,5
Wederom een klein pareltje van Alice Cooper.

Lekker stevig ook weer. Voor mij iets minder dan de vorige, Welcome to my nightmare 2. Die iets meer afwisseling en een aardig verhaal heeft.

Geweldig ook de lengte van het hoofdalbum (cd 1): 34 minuten. Als alles is gezegd en gedaan en de belangrijkste muziek tot een werkstuk samengevat, moet je het daarna vooral ook zo laten. Kort en krachtig lijkt mij dan de juiste uitdrukking.

Daarom begrijp ik het goed dat de twee nummers met de originele Alice Cooper band en de livetracks naar een 2e cd zijn verhuisd, als prima aanvulling op de hoofdact.

Cooper (bijna 70) blijft redelijk zichzelf en vocaal overeind. Hoewel ik de kritiek van diehards dat hij toch wel iets van zijn wilde haren begint te verliezen zou begrijpen. Ik vind dat zelf overigens helemaal niet erg, ik heb hem deze eeuw weer herontdekt en laat hem niet meer schieten.

Alice Cooper - The Eyes of Alice Cooper (2003)

4,5
Als volstrekte Alice Cooper leek, ben ik pas nu eigenlijk aan zijn albums begonnen. Mijn eerste album (behalve compilaties) die ik van hem kocht was Welcome 2 my nightmare. Een wandelend reclamebord, in ieder geval ook voor mij, om je echt te willen gaan verdiepen in zijn carriére.

Maar waar moet je beginnen? Ik heb het maar even van recensies, gemiddelden en verkrijgbaarheid van het album laten afhangen. Verder heb ik hier al goede tips gekregen voor volgende albums.

Ik heb begin deze week drie albums van hem binnengekregen. Deze, Billion dollar babies en Muscle of love.

The Eyes of Alice Cooper heb ik inmiddels de meeste keren gedraaid en het is weer een album waar je van kunt zeggen dat het je van je sokken blaast wanneer je het voor het eerst hoort.

Ik begrijp inmiddels dat Alice Cooper Heavy rock en zelfs Metal maakt en dat er uiteraard verschillende fans zijn m.b.t. waar de voorkeur naar uit gaat.

The Eyes of Alice Cooper en Welcome 2 my Nightmare zullen waarschijnlijk wel door dezelfde (grote) groep fans hogelijk worden gewaardeerd. Ik kan mij haast niet voorstellen dat je deze muziek niet goed vind als je liefhebber bent van Alice Cooper of hij moet echt hele verschillende soorten muziek hebben gemaakt.

Van dit soort kritiek begrijp ik helemaal niets:

musicboy schreef:
Heb een nieuwe poging ondernomen, maar dit is voor mij veruit zijn zwakste album dat ik ken. Nummers die zo passen bij hedendaagse bandjes die nu alle festivals afschuimen of gedraaid worden op MTV/TMF/Jim. Beschamend.

Zal wel aan mij liggen. Is dat definieerbaar, muziek die (past) bij hedendaagse bandjes die nu alle festivals afschuimen?

Ik vind het weer een ijzersterk album van Cooper, lichtjes iets minder spectaculair en iets minder veelkleurig/veelzijdig dan Welcome 2 My Nightmare. Maar dat laatste album is dan ook een ware sensatie.

Ik heb verder geen weet van metal of heavy rock in het algemeen en heb dus geen idee of Alice Cooper hier concessies doet aan (de hardheid van de) muziek of commerciële knievallen heeft gemaakt. Maar wat mij betreft kan ik mij ook volledig vinden in The Eyes of Alice Cooper, prima cd.

Alice Cooper - Welcome 2 My Nightmare (2011)

5,0
Ik had echt geen flauw idee wat ik te horen zou krijgen, nadat ik het album geheel out of the blue had besteld via Amazon.

De prijzen voor nieuwe cd's liggen zo laag (8 pond 95) dat er een tijd is aangebroken dat je "voor die paar euro" met liefde ook albums aanschaft die normaal niet zo snel in je winkelwagentje zouden liggen.

Ergo, ik heb (behalve wat compilaties) geen enkel album van Alice Cooper en heb verder geen enkele weet van zijn muziek, behalve dan wat hij op single heeft uitgebracht in de periode 1971-1980.

Te laat is het nooit om ergens nog aan te beginnen, is een bekende stelling die ik aanhang.

Helemaal vanuit het niets was de aanschaf overigens niet, ik had, uiteraard, mij eerst op deze pagina ingelezen. En jullie hadden gelijk: een geweldig rockalbum, geheel naar de beste Alice Cooper tradities (wat ik er dan van ken) en misschien zelfs beter dan dat.

Afgezien van de aantrekkelijkheid van de ijzersterke composities en het sterke spel van de muzikanten, viel mij één ding vanaf het begin direkt op: Alice z'n stem.

Om de waarheid te zeggen hoor ik menig oude rocker passeren; zelden hoor ik nog een stem die nog zo dicht bij de originele sound zit als die van Alice Cooper. Zoals het nog klonk in bijvoorbeeld 1973. Laag, hoog, werkelijk geen enkele sleetsheid is te ontdekken. Zou je School's out er tussen plakken valt het alleen op vanwege het gedateerde geluid. Niet vanwege de vocalen.

Dat maakt voor mij dit album tot een prima ontdekking voor 2011, een van de betere platen van het jaar.

Alice Cooper - Welcome to My Nightmare (1975)

5,0
Ik ben inmiddels geheel gegrepen door een soort Alice Cooper virus. En heb daarbij, sinds kort, ook Welcome to my nightmare deel 1 in huis.

Begonnen met het kopen van Welcome 2 my nightmare, ben ik na de aanschaf van een handvol andere Cooper cd's inmiddels erg tevreden over zijn werk. Oud, nieuw, grosso modo is het van grote kwaliteit.

Daarnaast ben ik ook gespitst op fenomenen als: hoe goed is goed nu en hoe klassiek is klassiek nu? Daar gaat het met name om de vraag: is een artiest als, in dit geval, Alice Cooper in staat om op latere leeftijd in zijn carriére nog steeds klassiekers van gelijkwaardige kwaliteit te maken?

Toen ik liet weten Welcome 2 my nightmare prachtig te vinden, kwam ook al snel Welcome to my nighmare 1 als aanbeveling. Daar zit zo'n lang verschil in verschijnen tussen (36 jaar) dat het interessant wordt beiden even tegen het licht te houden.

De opzet is redelijk identiek, beiden zijn spectaculair (deel 1 is iets ingetogener, deel 2 uiteraard veel moderner), theatraal en hebben een bonte aaneenschakeling van allerlei rockstijlen. Met niet te vergeten een hoop bombast.

Het verhaaltje van de Engelse verkoper in The Black widow is werkelijk fenomenaal. Maar Cooper kan net zo goed gevoelig zijn in een ballad als Only women bleed.

Tegenwoordig wordt niet zo snel meer bij een nieuwe album van een klassieker gesproken. Ook is er vaak een enorme hang naar het verleden, toen zogezegd alles (en zeker de muziek) nog beter was.
Toch heb je met Welcome to my nightmare 1 + 2 volgens mij twee klassieke albums in handen.

Eén piepjong nog, de ander gaat al weer een tijdje mee. Maar in beide gevallen is er sprake van een schot in de roos door Alice Cooper en zijn band.
Belangrijk, dat ook een album als Welcome to my nightmare in de aandacht blijft staan, een belangrijk monument in de rockmuziek.

All This and World War II (1976)

3,5
Het is bepaald geen album dat mumeërs massaal naar de pen heeft doen grijpen, de afgelopen jaren.

Ik heb er nog niet zo lang geleden een aloude musicassette van gekocht. 't Zijn wat orkestraal aandoende vernieuwde uitvoeringen van Beatles nummers, geen betere, maar overall wel aardig gedaan.

Ik blijf benieuwd naar het waarom van het uitbrengen en de achtergrond van de titel van dit album. Toen ik de artiestenlijst zag had ik een vermoeden, de uitvoerenden zijn bijna allemaal geboren tussen 1940 en 1945 (inclusief de Beatles zelf). Maar misschien is het alleen maar een wilde gok.

Waar het mij hoofdzakelijk om ging, was de (overigens briljante) versie van She's leaving home van Bryan Ferry. Een zeer moeilijk te vinden track, Ferry heeft het nooit op cd gezet. Ik ken het alleen als b-kant van Tokyo Joe.

Hoe dan ook, met Ferry wordt aangegeven dat de meeste artiesten best wel redelijk hun beste beentje hebben voorgezet. Ik kan mij voorstellen, dat puristen deze set van covers met een dergelijke opzet vol afschuw terzijde schuiven. Maar nogmaals, het valt erg mee.

America - America (1971)

4,5
Ook van mij veel sterren.

Veelal akoestische folkrock van hoog nivau. Prachtige samenzang en harmonieën van de drie heren. Die, zeker rond 1971, ook erg goed hebben geluisterd naar de albums van Crosby, Stills, Nash (& Young).

Althans, in ieder geval naar het rustige gedeelte daarvan. Want hoewel de leadvocalen van Dewey Bunnell mij in de verte zelfs sterk doen denken aan die van Stephen Stills, houdt het vergelijk daarna wel op.

En dat komt omdat America op wezenlijke onderdelen verschilt van CSNY. In de eerste plaats blijft het een erg brave band, muzikaal (hoewel prachtig) worden er geen bakens verzet, grenzen verlegd. Het blijft allemaal wat soft, misschien onderling wat kleine verschillen.

Daarnaast ontbeert de muziek van America elke denkbare politieke lading, de teksten gaan werkelijk helemaal nergens over, zeker niet in vergelijk met CSNY.

Dat er een hoog aantal sterren aan dit album kan worden gegeven heeft er gewoon mee te maken dat ze in hun soort wél hele goede nummers schrijven. In ieder geval op dit moment in hun carriére, dat is wel eens anders geweest.

Amsterdam Klezmer Band - Mokum (2012)

Alternatieve titel: Live at Studio 150

4,0
Ik heb hier dus in de verste verte verstand van, dus enige uitleg hoe ik aan deze cd kom is wel op zijn plek.

Ik zou bijna met mijn ega naar het concert van de Amsterdam Klezmer Band zijn gegaan in Paradiso, maar, mijn oudste zoon brak die middag (vorige week vrijdag o.i.d.) bijna zijn enkel. Moest naar het ziekenhuis, foto's e.d. en daarna thuis met zijn been omhoog zitten.

Voordat ik hem daarmee weer over de vloer had, is mevrouw musician uiteindelijk naar het concert gegaan met een vriendin.
De concertkaarten aanschaf was overigens vrij ongewoon: je kocht een kaartje voor Paradiso óf deze cd, dan mocht je daarna gratis naar binnen. Enfin, dat vind ik sowieso al een hele sympatieke gedachtengang dus vandaar de cd in bezit (x 2 dan uiteraard).

Maar het gaat hier over muziek waar ik niet mijn kasten vol van heb staan. Je bent natuurlijk zeer benieuwd naar allerlei andere stromingen in de muziek. Maar ik geloof niet dat ik ga overhellen naar dit genre.

Het is vrolijke, joodse muziek met een wat Franse inslag. Nostalgisch ook en met een vleugje weemoed en romantiek. En het publiek (het is een live cd) reageert op die combinatie behoorlijke enthousiast.
De ingezette instrumenten zijn o.m. een accordeon, clarinet, trombone, trompet, een saxofoon en een banjo, dan heeft u enig idee van de richting waarin muzikaal moet worden gezocht.

En dan zal het in z'n soort best goed zijn, het wordt ook overal bijzonder aangeprezen en opgehemeld. Dat mag uiteraard bij deze toch wat alternatieve, uitzonderlijke en afwijkende muziek en ongetwijfeld zijn er liefhebbers voor. En er wordt, dat ook zonder twijfel, prima gemusiceerd.

Het is daarom een beetje jammer dat ik hier als eerste stem en reageer, en het jazzy Blue Hora is ook best aardig, maar het is niet echt aan mij besteed. Tijd voor de echte Amsterdam Klezmer Band liefhebbers om snel te reageren

Anderson, Bruford, Wakeman, Howe - An Evening of Yes Music Plus (1993)

4,0
Toch een buitengewoon aardig album, ondanks het wat rare begin.

Yes in alle denkbare samenstellingen, moet zo'n beetje hofleverancier zijn inzake het uitbrengen van live-cd's en dvd's.

Deze versie is dan ook weer uniek, want deze samenstelling was eenmalig, de uitvoerenden natuurlijk (ex) leden van Yes, nu dan onder de naam van een duur advokatenkantoor (vrij naar een uitspraak van de niet aanwezige, want had de Yes-rechten, Chris Squire).

Hoe dan ook, in 1989 hadden Wakeman en Bruford geruime tijd niets meer binnen Yes gedaan, Anderson was officieel nog steeds lid en Steve Howe wilde wel weer maar kwam niet voorbij Trevor Rabin.

Het verhaal was, dat Anderson zich te weinig betrokken had gevoeld bij het maken van de voorlaatste Yes-cd Big generator.
Koppen bij elkaar en deze 4 heren wilden graag laten horen hoe het ook weer precies moest, een Yes-cd maken. Het studio-album met de vier namen was het gevolg.

Geen onaardige plaat, maar niet meer dan dat. Er staat een behoorlijke dosis matige muziek (uitstapjes noem ik het) op. Grappig om op deze live-cd te constateren, dat de band mij ongewild gelijk geeft. De gekozen nummers van de cd ABW&H zijn 6, 9, 10 en 12, inderdaad ook de beste nummers van de studio-cd.

Ook Teakbois staat er op, als raar onderdeel van 2. Het begin van deze live-cd is wat merkwaardig. Het eerste nummer moet de band aankondigen, daarna is er eerst ruim baan voor Anderson en de akoestische gitaar van Howe. Anderson valt bij het derde nummer ook nog eens weg, waarschijnlijk koffie drinken bij Bruford en Wakeman, en Howe mag er vervolgens behoorlijk (en te lang) op los tokkelen.

Dan volgt een nummer uit het eigen repertoire van Wakeman en pas bij Long distance runaround krijg je een echt 'bandgevoel'. Die wordt dan niet meer losgelaten. Er worden prima versies weggegeven van de oudere nummers And you and I en Close to the edge en ook de versies van Heart of the sunrise en Roundabout worden professioneel gebracht.

Maar het meeste werk hebben ABW&H toch gemaakt van de nieuwe nummers die ze hadden geschreven voor de ene studio-cd die ze ooit samen hebben gemaakt.

Tot een opvolger daarvan kwam het overigens niet: de nieuwe werkjes die ze hadden opgenomen kwamen allemaal terecht op de Yes cd Union (1990), één van de meest bizarre reünies die er ooit in rock-land zijn geweest.

(met dank aan reptile71 voor het opsnorren van deze cd)

Andrew Stockdale - Keep Moving (2013)

4,0
Sympathiek rockalbum van Stockdale. Ik ken die albums van Wolfmother niet, dus geen vergelijk van mijn kant.
Ik stond tot voor kort nog geheel blanco tegenover deze muziek. Ik heb Keep Moving gekocht naar aanleiding van de geweldige single Long Way to Go.

Wat ik hoor is veelal prima, wat je graag wilt horen bij een rockalbum. ik begrijp helemaal niets van die ene ster slechts die er hier voor dit album door iemand is gegeven.

ADHD rock zou ik het willen noemen en daar zit voor mij een beetje het bezwaar in: het is haast geen doen om het album in zijn geheel uit te zitten. Het is in z'n soort te lang om elke keer in één keer af te spelen. Het is goed maar kent verder weinig variatie. Het is daardoor teveel van het goede.

2 x 36 minuten en dan nu deel 1 en volgend jaar deel 2 had mij helemaal prima geleken.
Maar het kan nog zijn, dat uit bezuinigingsoverwegingen (het album is uitgegeven in eigen beheer) er voor is gekozen om alles zoveel mogelijk op één cd te zetten.

Maar een artiest om leuk bij te houden, de muziek is er sterk genoeg voor.

Ik heb nog even de extra track It occured to me bijgevoegd bij de titels,

Anita Meyer - In the Meantime I Will Sing (1976)

3,0
Daar sluit ik mij aan, inclusief de constatering dat ik óók het album vrijwel nieuw bij de kringloop heb opgevist.

De Carpenters is een vergelijk waar ik nog niet op zou zijn gekomen.
Maar ik vind de songs van Hans Vermeulen voor Anita Meyer goed. Meyer zingt zelf nog een beetje als een bedeesd meisje, puur, eerlijk en onschuldig.

So far so good, maar waar de Carpenters een eerste succes direct wisten om te zetten in 8 vergelijkbare en succesvolle albums in 5 jaar tijd, daar wordt Meyer in de knop van haar carriere gebroken. Zij moest zelfs 5 jaar wachten op een volgende LP (ja, die met Why tell me why) met een heel ander team en weg was ook Vermeulen.

Waarom kwam er niet een sterk vervolg, het jaar daarna? Waar is Vermeulen gebleven? Een gek kan meer vragen stellen dan er kunnen worden beantwoord maar mijn betoog is, dat het een andere kant op had kunnen gaan met Anita Meyer. Misschien zelfs wel met internationale successen.

Hoe dan ook, het zinnetje "als ik toch iets van Meyer in huis moet hebben dan dit album" zal ik ook onderstrepen.

Anthony Phillips - The Geese & the Ghost (1977)

4,5
Dit wordt echt de Hoge School van Genesis, Anthony Pillips oprichter van de legendarische band en grootste purist van allemaal.

Hij heeft meegespeeld op From Genesis to revelation en Trespass. Daarna vertrok hij voor een solo-carriere. Werd het hem toen al te commercieel?

De cd is een beetje ..................... sprookjesachtig, uiteraard door de gekozen muziekinstrumenten en de, over het algemeen, uitgesponnen werkstukjes. Je moet er van houden.

Hoewel Phillips nooit met Collins in Genesis heeft gespeeld, heeft Collins, samen met Rutherford, de uitnodiging op een aantal nummers mee te doen, niet afgeslagen.

Daarbij lees ik niet dat Phil Collins drums speelt maar hij zingt wel, op Which way the wind blows en God if I saw her now. Opmerkelijke werkjes, die je niet meer ergens anders van Collins zult aantreffen.
Michael Rutherford heeft een kleine bestelauto aan muziekinstrumenten meegenomen.
Ter assistentie van Anthony Phillips, die naar het zich laat aanzien, meer muziekinstrumenten speelt dan Mike Oldfield.
Verder doen er bekenden en familie(?) mee. Wat dacht u van Rob Phillips (hobo) en John Hackett (!) die fluit speelt.

Is het symfo? Nee, ben ik geneigd te zeggen. Progrock zeker ook niet. Eigenlijk kom je dergelijke muziek maar zelden tegen. Ja, het is een beetje oude hippies die mijmeren over de middeleeuwen. Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?

Om een indruk te geven, er wordt dus hobo gespeeld en fluit, cello, piccolo, Barok fluit en viool. Verder is er nog sprake van een hecklephone, Cor Anglais en bulk eraser (die ik allemaal niet zo snel kan vertalen)

Toch heeft de muziek wel degelijk aantrekkingskracht. Het is ook een mooie cd om op te zetten, op bepaalde tijden.

Een "must" voor Genesis liefhebbers? Dat hangt af waar je van houdt, bij Genesis. Is dat alles t/m Selling England by the pound zou ik zeggen: doen. Met Abacab is het zeker niet te vergelijken.

Art Garfunkel - Angel Clare (1973)

3,5
Ik vind het eigenlijk geen eens een slechte plaat. Recent heb ik die box gekocht met de eerste vijf albums van Art Garfunkel, uit de periode 1973-1981.

Het zijn niet echt albums die elkaar sterk beconcurreren, de inhoud is in die acht jaar nauwelijks veranderd.

Art Garfunkel is een softie, een romanticus, een zijden sok van een Newyorkse Democraat. Een lefty, zoals hij later nog eens een ander album zou noemen, die echter het debat zal schuwen: waarschijnlijk vindt hij dat te ruw en wordt er teveel geruzied naar zijn smaak.

Zo is hij al zijn hele leven, ook aan de zijde van Paul Simon, toen ze nog Simon & Garfunkel waren en de songwriter Paul Simon zorgde voor fraaie rustige folkachtige nummers en toch ook voor enige opwinding op hun albums.

Na de breuk met Simon koos Art Garfunkel alleen nog maar voor melodieuze, rustige nummers. Pop, het mag nauwelijks nog folk worden genoemd. Zijn grootste probleem is dat hij vooral mooi kan zingen, componeren is niet aan hem besteed. Hij is na Paul Simon afhankelijk van anderen geworden.

Zijn vocalen maken het overigens vaak toch nog wel tot een evenwichtig geheel en ik moet er bij aantekenen: wie specifiek houdt van deze muziek, kan werkelijk zijn hart ophalen. In dat kader kan ik mij ook voorstellen dat, als ik eens een keer 's avonds iets rustigs op wil zetten, ik zo maar eens kan kiezen voor een album van Art Garfunkel. De nummers zijn daar uitermate geschikt voor, alles is goed verzorgd.

Zijn albums hebben uiteraard niet geleid tot een luidruchtige schare fans die dagelijks alle pagina's van muzieksites bezetten: zij zijn waarschijnlijk ook meer van het dromerige en zeker niet van het opdringerige type.

Dat leidt mij tot de conclusie dat ik het toch wel een beetje onrechtvaardig vind dat Garfunkel's solo albums hier vaak niet eens de drie sterren halen. Misschien zijn z'n fans wel net zo bescheiden....

Art Garfunkel - Scissors Cut (1981)

3,5
Er is inmiddels een redelijk goedkoop boxje met de eerste vijf albums van Art Garfunkel.

Daar zit ook deze Scissors Cut in.

In het kader van victorie voor de Amerikaanse democraten, kan vandaag uiteraard geen album van de Newyorkse Lefty Art Garfunkel niet ontbreken.

Helemaal geen onaardig album van Art Garfunkel overigens. De man kan hemels en loepzuiver zingen maar is in zijn nummers afhankelijk van andere schrijvers en uitvoerenden. Maar hij heeft daarin uiteraard een goede hand van kiezen. Zo vind ik In Cars van Jimmy Webb erg prachtig.

Er zijn twee versies van Scissors Cut, een Engelse en een Amerikaanse. Ik heb de Amerikaanse. Daarop is een iets andere volgorde en is het nummer The Romance vervangen door Bright eyes.
Ik vind dat op zich slim gedaan, Bright eyes was natuurlijk een zeer succesvolle soundtrack en niet terug te vinden op een Art Garfunkel cd. Maar zo'n kaskraker als Bright eyes (verreweg zijn grootste hit) kun je er natuurlijk altijd heel goed bij hebben.

Het maakt het album niet onevenwichter, het blijft een heel homogeen geheel en af en toe heel aardig om eens op te zetten op een avondje.