Zeker geen perfecte plaat - grootste pijnpunt is dat er in de tweede helft wat te veel vervelende spoken word interludes om de hoek komen kijken - maar er zijn maar weinig platen die me de laatste tijd zo veel verschillende emoties in een keer hebben laten voelen. Nervous Young Inhumans en Bodys zijn enorm euforisch, het riffje van Cute Thing krijg ik waarschijnlijk nooit meer uit mijn hoofd, My Boy is kippenvel opwekkend als jewelste en hoewel het nummer eigenlijk véél te lang duurt kan ik haast niet aan de apotheose van Famous Prophets ("what happened to youuuuuuu") luisteren zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Tweede (bescheiden) meesterwerk op rij van Will.

Matig plaatje dit. Sommige tracks zijn wel heel erg tof (vooral de opener, Ruby en Belle of the Ball), maar te vaak is het gewoon echt heel erg saai. Er is zeker ruimte voor verbetering, dus ik wil Pavo Pavo niet compleet afschrijven, maar deze Arcade Fire-light sound doet het hem niet voor mij. Krappe 2,5*

Prima beukplaatje van The Men. De eenvormigheid ligt op de loer, maar met 34 minuten is dit album precies puntig genoeg. Alleen het titelnummer had van mij niet gehoeven, voelt aan als een vullertje en haalt de vaart er redelijk uit. De overige negen tracks zijn gelukkig allemaal raak. Dreamer, Hit The Ground (die sax!) en de heerlijke afsluiter Fire zijn wat mij betreft de uitschieters.