Het Paul Gallico boek las ik op de HBS in het Engels. Lang geleden, van Camel had ik nog nooit gehoord. Wel van de sigaret, die ik in die dagen in rook deed opgaan. Er is ook een boek the Snow Geese van een Engelsman William Fiennes. Naar aanleiding van het Gallico boek volgde hij de trek van de sneeuwganzen door Noord-Amerika. Hij schreef er een boek over van 250 bladzijden. De cd "inspired by" is prachtig.

Dave Brubeck probeert het ditmaal met 2 alt saxofonisten Lee Konitz en Anthony Brixton. Meer dan 3 liedjes worden het niet. De Jimmy van Heusen medley is zelfs zonder saxofonist, een echt pianotrio dus, maar ook dat houdt Brubeck niet vol. Don’t get around much anymore van Duke Ellington is dan weer met saxofonist Konitz. Alleen piano en saxofoon, dus zonder ritme-sectie. Brixton was wel uitgenodigd om deel te nemen, maar omdat hij de muziek niet kende, nam hij niet deel aan de opname.‘t Is niet slecht, daarvoor zijn het té goede muzikanten alleen geef ik de voorkeur aan het Quartet, dat in 1967 werd opgedoekt. Deze cd heb ik al jaren, speel deze zelden af. Alleen vandaag, speciaal voor MuMe.

Tussen deze LP uit 1955 en zijn tweede album uit 1985 Easy Living zit een gat van 30 jaar. Voor zijn verslaving ging Morgan op het dievenpad en belandde daardoor vaak in de gevangenis. Pas in de jaren 80 kreeg hij zijn leven iets op orde, hoewel hij verslaafd bleef. Er volgden nog ongeveer 20 cd's, waarvan ik alleen City Nights in mijn bezit heb. In 2007 stierf Morgan, bijna 74 jaar oud.

In 1969 werd een LP uitgebracht van John Mayall, the Turning point, een live optreden in New York. Ook dat was zonder drums. Mayall toen met gitaar en mondharmonica. Johnny Almond saxofoon en fluit, Steve Thompson bas en Jon Mark akoestische gitaar. Wanneer je van zijn muziek houdt is dit een aanrader. Nu ik de namen van de musici controleer blijkt de senior van de groep John Mayall (geboren 1933) de enige te zijn die nog in leven is.

Wel een cd om alsnog aan te schaffen

De Trio cd’s zijn prachtig , maar dit duo gebeuren? I love the highway man is een damn lied. Nog minder vind ik For a dancer. Ik ken dit lied van Jackson Browne, in een sombere uitvoering. Dat niveau halen Linda en Emmylou op geen stukken na, ondanks de muzikale medewerking van Neil Young en Bernie Leadon. Wel heel fraai 1917, een lied van David Olney, een voordeel is dat ik het originele lied niet ken. Sisters of mercy ken ik van Leonard Cohen. Een probleem is volgens mij dat ze nummers zingen, die té bekend zijn in de originele uitvoeringen. Positief ben ik over All I left behind, een eigen song van Emmylou Harris en de McGarrigle zussen, fraai gezongen. Ook geslaagd Across the border, het origineel is van Bruce Springsteen, een uitmuntend liedjesschrijver, maar vocaal niet geweldig.Zingen kan het duo beter dan the Boss, Wat ik op deze cd vooral miste is de inbreng en het iele stemmetje van Dolly Parton.

Niet zijn beste, hoewel er staan natuurlijk wel een paar mooie op, zoals When you leave. Ik vrees autobiografisch over verlating van vrouw en kinderen.

Geen pianoklanken op dit album van Paul Desmond om maar niet de indruk te wekken dat er een soort Brubeck Quartet ontstaat. In plaats daarvan de gitaar van Jim Hall, die volop de ruimte krijgt om zijn vakmanschap te tonen. Connie Kay achter de drums en Desmonds vroegere Brubeck Quartet collega Eugene Wright bespeelt de bas. Op Poor Butterfly was Wright kennelijk verhinderd en wordt hij vervangen door Gene Cherico. Prettige relaxte muziek.

Een bothy is een kleine boerderij in Schotland, tegenwoordig leegstaand, waar trekkers door de Schotse hooglanden de mogelijkheid hebben om er te overnachten. Donal Lundy koos deze naam voor zijn band, nadat hij vanwege meningsverschillen uit Planxty was gestapt. Een paar jaren later waren de geschillen opgelost, Lundy keerde terug naar Planxty, nam de fluitist Matt Molloy mee en dat was dan het einde van the Bothy Band. Ondertussen had men wel 3 LP’s, plus 2 live albums gemaakt. Deze compilatie is een mooi overzicht van de band in de jaren 1974-1979. Lunny woont tegenwoordig in Okinawa, Japan.Mollroy maakt sinds 1979 deel uit van the Chieftains.

In 1962 kwam de Bossa Nova overgewaaid uit Brazilië en werd populair in de Verenigde Staten. Vooral de saxofonist Stan Getz had hiermee groot succes, hij maakte albums met Antonio Carlos Jobim, Joao en Astrid Gilberto. Zo ver als jazz collega Getz ging Brubeck niet. Op dit album uit 1963 zit slechts een vleugje Bossa Nova. Dit blijkt uit sommige titels maar zoals Dave Brubeck in de linernotes schreef is het bovenal jazz. In Cantiga Nova Swing herken ik toch behoorlijk veel Braziliaanse invloeden, heel mooi. Echtgenote Iola Brubeck schreef samen met Dave’s broer Howard het lied Theme for June. Een mooi album met heerlijke muziek. Op mijn cd staan ook nog 7 bonus tracks, afkomstig van de LP My favorite things.

Potjandosie, ik moet je teleurstellen. Ook ik haalde mijn wijsheid wat the Copper Family betreft van de Engelstalige wikipedia. Op Youtube staan filmpjes, waar je de Family kunt horen en zien zingen. De oorspronkelijke groep bestond uit mannenstemmen, tegenwoordig ook een vrouwenstem. Wat Eliza betreft van haar heb ik slechts 1 cd, the definitive collection. ze kreeg van mij 3 sterren. Niet slecht, maar luister zelden naar deze cd en kan je dus geen advies geven. De cd's en albums van vader Martin, solo of met Dave Swarbrick, komen vaker langs en die vind ik nog steeds erg goed.
Diep in mijn hart houd ik meer van de "oer" Watersons en Martin Carthy. De jonge, hedendaagse Watersons doen hun best, maar geef mij maar de oudjes.

Willie Nelson oogt als een dakloze zwerver die in vuilnisbakken loert of er nog iets eetbaars in ligt. In werkelijkheid is hij een C&W ster met ongetwijfeld een fikse bankrekening. De muziek op deze cd is prachtig. Het vormt een geheel. Ben het met nlkink eens dat Midnight rider er gevoelsmatig niet bij past. Anders had Willie op deze cd de volle mep gekregen. Paula Nelson is Willie’s dochter. Het fraaie lied wat zij samen zingen wordt nog overtroffen door het duet met Norah Jones in Dreams come true. Prachtig, 4,5 ster.