menu

Hier kun je zien welke berichten Hacker als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Draconian - Under a Godless Veil (2020)

4,0
Ze hebben ons lang in spanning gelaten, de dame en heren van Draconian.
Om verschillende redenen werd de release van Under A Godless Veil een aantal keren uitgesteld.

Maar om maar vast met de conclusie over dit album te beginnen : het is het wachten zeker waard geweest !
De liefhebbers van Gothic Metal zullen met dit album wel weer aan hun trekken komen, dunkt me.

Na Sovran (2015) is dit het tweede album met Heike Langhans als zangeres.
Haar prachtige (engelen)stem vormt een mooi contrast met de (mannelijke) vocalen van Anders Jacobsen.

Voor wie deze voorganger kent: Under A Godless Veil biedt meer van hetzelfde, maar dan w.m.b. duidelijk wat rustiger, of zo u wilt : ingetogener. Als geheel is deze UAGV ook wat symfonischer van aard, vind ik.

De kwaliteit van de songs is dus dik in orde, maar voor het mooie had ik graag iets meer variatie in het tempo van de songs onderling gehoord. De songs zijn over het algemeen melodieus; nergens een spoor van botte of harde uithalen te bekennen.
Als geheel is dit album wat minder 'hoekiger' dan Sovran, de gitaarriffs zijn wat vloeiender, om het zo maar te noemen.
Met Burial Fields (track 6) komen we zelfs een heuse ballad (vergeeft u mij deze mss verkeerde term) tegen…..

Een minpuntje van dit album echter vind ik de productie, die zit mij iets te veel dichtgesmeerd.
En ook nog ; heeft niets met de muziek te maken, maar de teksten in het bij de CD behorende boekje zijn erg moeilijk te lezen, jammer toch.
Dat vind ik toch een gemiste kans, met die lichte letters op een donkere achtergrond.

Maar goed; zeer zeker een mooie score voor deze Under A Godless Veil : 8/10.

Electric Moon - Hugodelia (2019)

4,5
Aan het aantal stemmen op hun albums te zien, niet echt bekend hier op de site blijkbaar; Electric Moon.Het is een trio uit Duitsland, bestaande uit Komet Lulu op bas en effecten, Pablo Carneval op drums, en Sula Bassana op gitaar en effecten.

W.m.b. verdienen zij wel eens wat meer aandacht.

Trefwoorden voor de muziek die ze maken : Psychelische Rock, Spacerock, ook wel Acid Rock genoemd.
Geheel instrumentaal, maar dat mag de pret en beleving niet drukken.
Misschien is tripmuziek ook wel een mooie omschrijving trouwens…

Tracks 1 t/m 4 zijn live opgenomen in Oostenrijk, in de Graf Hugo Keller.
Graf Hugo was een oud huis in Feldkirch, en daar vonden in de kelder regelmatig concerten plaats.
Dit huis moest blijkbaar verdwijnen, op last van de overheid aldaar.
Daarom vond er eind 2018 een afscheidsfestival plaats, waar Electric Moon het laatste deel voor hun rekening nam.
In de begeleidende tekst op de hoes staat hierover vermeld : Graf Hugo's Last Concert.
Daar komt dus de titel van het album vandaan…

Album begint met een rustig, tokkelend begin van track 1, maar na zo'n 3 minuten komen de heren los. Om ons niet weg te blazen, gaat het tempo halverwege weer op wat lager.
Vanaf track 2 wordt je echt meegesleurd in een stroom van geluid met heerlijke space-effecten
Een soort rust komt over je heen met track 4, maar dat duurt (ook) weer niet zo lang, want later in het nummer wordt je toch weer meegezogen door zo'n heerlijke flow van het 'gefreak' van de 3 heren.
Gelukkig zitten er de nodige wisselingen in tempo en ritme om het geen brij van geluid te laten worden.

In het 2e deel van dit concert wordt de band geassisteerd door een deel van de roadcrew van Electric Moon. Zo horen we op track 3 o.a.als gast-muzikant Coldino Erich op gitaar.Heerlijk "Laat Je Maar Gaan" nummer !

Track 5 is van een ander concert, en die is opgenomen in Dasbach, Wenen.
Deze heeft ook wel een beetje een andere sfeer; en waarom deze op dit album staat, is me niet duidelijk. Maar nog steeds zeer de moeite waard, dat wel.

Helaas staat op de (enkele) CD uitgave van dit album niet track 3, dus om het complete optreden te
kunnen horen, en in (fysiek) bezit te hebben, ben je aangewezen op de dubbel-LP. Die kost toch fors meer geld.Maar ja, track 3 is wel één van mijn favorieten van Hugodelia, dus maar in de buidel getast, en die dubbele vinyl versie aangeschaft. Heb je wel natuurlijk wel het voordeel dat het artwork veel beter tot zijn recht komt.

Conclusie : fantastisch optreden, geweldig goed geluid, en dus een heel sterke live-registratie van dit optreden.

Aanbevolen voor liefhebbers van geen huis-, tuin- en keukenmuziek, ( standaardrock, voor zover dat uberhaupt bestaat ), laat ik het Psychedelische-Space-Trip-Acid-Freak-Rock noemen.
Her en der zie ik wat raakvlakken met o.a. Hawkwind en Ash Ra Tempel, om maar eens wat te noemen.

Kröwnn - Blüedeep (2019)

3,5
Kröwnn is een trio uit Italië, dat met Bluedeep hun 3e album aflevert.

De muziek, die ze voortbrengen, is een soort mix van Doom Metal/Heavy Metal en Stoner Rock.
Een dikke geluidsmuur dus; in mij komen referenties als Monolord, Kyuss, Danzig e.d. op.

We beginnen nog rustig, maar met track 2 vallen we in de zware hoek.
Tracks 2 en 3 zijn sterk, maar daarna wordt het voor het echt goede iets te ééndimensionaal w.m.b.
Gelukkig zitten er her en der wel de (verplichte ?) tempowisselingen in de nummers, anders zou het wel erg 'lange halen, snel thuis komen' zijn.
Het slotnummer is dan wel weer heel andere koek, het titelnummer is een instrumental, met zelfs violen (!) in de hoofdrol.

Beetje moeilijk om een waardering te geven. Op zich een prima album, maar zoals al min of meer aangegeven, gaat het na de eerste 3 nummers wat te veel op elkaar lijken.

Een 4 vind ik net wat te veel, en een 3½ s eigenlijk iets te weinig.
Maar omdat ik denk dat het gebodene niet (echt) verder zal groeien, hou ik toch op een 3½.
Niet té vaak draaien, dan blijft het waarschijnlijk goed houdbaar voor/op de lange termijn.

Raison d'Être & Troum - XIBIPIIO (2017)

Alternatieve titel: In and Out of Experience

3,0
Deze XIBIPIIO is deel 2 van de samenwerking tussen Troum en Raison d'etre.
Trefwoorden van het samenwerkingsverband : (Dark) Ambient, Atmosferisch, Drone, Experimenteel.

Het eerste resultaat van deze op het oog niet echt passende muzikale fusie stamt uit 2015; en dat is het n.m.m. sterke album De Aeris in Sublunaria Influxu.
De fusie werkt(e) hier dus wel...

De opvolger van De Aeris... vind ik daarentegen een behoorlijk stukkie minder boeien.
Het gebodene komt wat geforceerd op me over.
Afgezien van track 6, wat ik een echt goed nummer vind, kan ik er verder niet veel mee.
Het pakt me niet. Zeker geen slecht album dit XIBIPIIO, maar de spanning van de voorganger ontbreekt hier.

Gemiste kans ? Wellicht, maar dat is mij eigenlijk een wat té makkelijke conclusie.
Voorlopig houd ik het op een mindere episode uit de cooperatie tussen beide (toch wel) erkende namen.

Shape of Despair - Return to the Void (2022)

4,0
Het is winter, tijd om deze Return to The Void weer eens te beluisteren.
Hou je van vrolijke muziek, niet verder lezen...

Wie Shape of Despair zegt, zegt Funeral Doom Metal.
Uiterst trage, slepende metal, die depressieve gevoelens kunnen oproepen. Ach een vrolijke jongen ben ik al nooit geweest, dus kom maar op met die donkere emoties…

Na het vorige album Monotony Fields (2015) lag de lat al wel zo (enorm) hoog, dat die eigenlijk niet meer te overtreffen was door een opvolger, w.m.b.

Maar goed, eindelijk, na 7 jaar is er nu deze Return to The Void.
OK, dit is een 'logisch' vervolg op Monotony Fields.

(Zonder meer) Vertrouwde klanken, vertrouwde kwalitieit.
Precies wat je van Shape of Despair kan en mag verwachten.

Maar; een album met tweeledige gevoelens.
Maar ergens, ergens wringt het een beetje.
En dat is nou net mijn (kleine) pijnpunt.

Ik heb het al eens eerder gehoord, en dat is in dit geval zowel positief, maar net wat meer negatief bedoeld.
Niet negatief in de zin van slecht of zo.
Maar de verrassing is er wel wat af. Ik had gehoopt op iets van een soort kleine koerswijziging, zeg maar.

Zoek de verschillen maar eens tussen track 2 en track 3 bijvoorbeeld. Die lijken wel erg veel op elkaar.
Gelukkig vinden we in track 4 wat meer pit.

Waar op Monotony Fields track nummer 4, The Distant Dream of Life ( een naar SoD begrippen vrij snel nummer ), het album net even die juiste punch gaf.
Dat mis ik toch wel een beetje op deze Return. Alhowel het een paar minuten voor het einde van track 5 opeens een soort die kant op gaat.

En waar Natalie Koskinen op het vorige album hartverscheurend kon uithalen, klinkt ze hier wat meer 'down to earth'. Net niet die intensiteit die ik op Monotony Fields ervaar.

Die laatste 2 tracks trekken de waardering net op tijd op van een 7½ op 10 naar een 8 op 10.

Beste nummers : Forfeit en The Inner Desoaltion

Dus : Eind goed, al goed, zal ik maar zeggen.

En ik blijf de hoop koesteren dat ze nog eens met een album komen dat het magistrale Monotony Fields gaat overtreffen….

Solar Fields - Origin #03 (2019)

3,5
Eindelijk; na zo'n 6 jaar wachten is daar dan deel 3 uit de Origin - reeks van Solar Fields.

Solar Fields is een éénmansproject, en tevens de naam waaronder Magnus Birgersson zijn electronische soundscapes uitbrengt. Hierbij moet men denken aan over het algemeen de wat rustigere electronica; meestal "downtempo", en ook wel "chillout" genoemd. Ambient invloeden steken ook her en der de kop op. En soms dekt de term Progressive Trance ook een deel van de lading.

Onder de (verzamel)term Origin # brengt Magnus sinds 2010 af en toe een album uit met tracks die hij op de plank heeft liggen, en die om één of andere reden niet op zijn reguliere studio-albums terecht (ge)komen (zijn).

Deel 1 verscheen in 2010, en deel 2 werd gereleased in 2013. Nu dus in 2019 : deel 3.

Track 1 begint met een vrij snelle uptempo beat; een soort handelsmerk van Magnus. Na een minuut of wat neemt MB wat gas terug, en de track vloeit langzaam uit. Goed begin van dit album.
Track 2 is niet slecht, maar klinkt n.m.m. wat teveel 'op de automatische piloot'.

Maar dan : Sidartsian. Een wat rustiger ritme, met prachtig vloeiend toetsenwerk er over. Zeer herkenbaar SF als je het mij vraagt. En gelijk dé absolute favoriet op dit album.

Ook nrs 4 en 5 zijn voor mij gelijk herkenbaar als SF. 't Zijn okee nummers, maar geen toppers.
Track 6; een vrij rustig nummer. Spaarzame beats. Eén van de betere op dit album.

Nummer 7 dan. Een mooi midtempo nummer, met de onderhand bekende toetsengeluiden.
Ook 8 heeft een vrij rustig ritme, maar spreekt toch niet zo aan als bijvoorbeeld 7.
Nr 9, prachtige titel hoor ! Een mooi midtempo nummer weer, in-/aangevuld met het bekende toetsenwerk. Favoriet nummer 2.

De afsluiter nog; weer een vrij rustige track. Een soort handelsmerk van Magnus. Leuke slottrack.

De 77 minuten zitten er op.

Conclusie :

Zeker geen topper deze Origin #03, maar zeker ook geen misser. Stukje boven de middelmaat, een ruime voldoende.

Geen absolute 'musthave', maar ik wil 'm toch ook niet laten staan... Toch wel een beetje fan van SF eigenlijk.

Score : iets van 73 op 100 of zo. Afgerond dus 3,5*.

ṡonnoṿ - Ujoothea (2019)

3,5
Puur uit nieuwsgierigheid heb ik me maar eens aan een album gewaagd van Ivan Gomzikov, dat hij uitgebracht heeft onder de sonnov vlag.

Ik ken een aantal albums van hem die o.a. als artiestenaam Demiurge Urizen of Astral & Shit hebben.
Daar zit behoorlijk heavy spul tussen. Bijna niet doorheen te komen.
Luister je eigenlijk niet voor je plezier naar.

Maar deze Ujoothea is dan wel een heel ander verhaal.
Rustige, vloeiende drones die als het ware voortkabbelen.
De geluiden die je oren bereiken zijn een soort vloeibaar, als ik het zo maar eens mag uitdrukken.

Zo'n album om lekker bij weg te zakken, maar nog net genoeg bij bewustzijn om het gebodene waar te nemen. Het lijkt me dat dit soort muziek zelfs meditatief zou kunnen werken. Bij mij gaat het althans wel zo. Goede tegenpool voor de harde en agressieve muziek die ik soms overdag tot mij neem.
Het Yin en Yang principe, zeg maar.

Wat mij betreft mag er wel wat meer interesse en/of belangstelling zijn voor de albums van Ivan.
Het zal niet ieders smaak zijn, maar wie niet waagt, die niets weet.

Stillpoint - Maps Without Edges (1996)

4,5
Als je eens wat anders wilt horen dan Rock, Blues, Hiphop, Country, Pop, Soul, Punk, Metal, Dance etc. etc., dan zou Stillpoint wel eens een mooi alternatief kunnen zijn.

Stillpoint is een trio uit Het Verenigd Koninkrijk, en bestaat uit : Nick Parkin op toetsen, percussie en reeds ( rietinstrumenten); Martin Franklin op waterdrums, percussie en programmering; en Eddy Sayer op drums en percussie.

Stillpoint is min of meer een side project van Tuu, want 2 van de 3 leden hiervan, te weten Nick en Martin ma(a)k(t)en ook deel uit van Tuu, een ambient groep die 5 studio-albums maakte in de jaren 90. De naam Tuu zal bij de meesten hier op de site geen belletje doen rinkelen. Dat is best jammer, want hun albums zijn stuk voor stuk de moeite waard wat mij betreft.

Op deze Maps Without Edges treffen we muziek aan die je het beste kan omschrijven met termen als Ambient, Tribal, Wereld. Etnische instrumenten voeren de boventoon.

Het album bevat vrij rustige, langzame, sterk op percussie ritme gebaseerde tracks.
Heel rustgevend, als je er in de juiste stemming voor bent.
Muziek om op te mediteren, misschien wel.
Het komt voorbij zonder opvallende breaks of plotselinge ritme wisselingen.
Maar toch neem je het in je op, zonder er eigenlijk van bewust te zijn.
Track 3 beslaat op de door mij beluisterde schijf maar liefst ruim 30 minuten zonder dat er veel gebeurt. Maar toch is het een prachtige, boeiende beleving. Het heeft een soort bezwerende ondertoon; je kan je er in verliezen.

In track 4 komt dan wel een wat sneller ritme aan bod. Net genoeg om de tracks niet teveel op elkaar te gaan doen lijken.

Dit is wel iets wat je niet te vaak moet draaien, want dan zou je je aandacht kunnen verliezen.
Zoals ik al eerder opmerkte : je moet echt in een bepaalde stemming verkeren; een soort 'Lazy Mood', zeg maar. Maar dan is het ook wel een heerlijke onderdompeling in een oase van rust, je neemt de tijd voor jezelf.

Sula Bassana - Live at the Roadburn Festival 2014 (2015)

3,5
Sula Bassana is een alias van David Schmidt, muzikant uit Duitsland .
Bij een aantal muziekliefhebbers is hij misschien wel ( beter ) bekend van Electric Moon, een trio dat veelal instrumentale ( psychedelische rock ) albums uitbrengt.

In de eerste plaats is Sula gitarist, maar op zijn solo-albums speelt hij nog een heel scala aan andere instrumenten.O.a. synthesizer, mellotron en drums.

Die solo-albums variëren van wat meer electronisch naar wat meer rock.

Dit album is weliswaar onder zijn eigen naam uitgebracht, maar tijdens dit concert speelde hij niet alleen.
Op deze Live at Roadburn wordt hij begeleid door Komet Lulu ( ook Electric Moon ) op bas, Rainer Neeff als tweede gitarist, en Marcus Schnitzler op drums.

Met dit concert leren we een andere, hardere kant van zijn muziek kennen.
Een vrij harde gitaarsound, behoorlijk wat zware, heftige space-effecten.
In sommige stukken gaat het er echt vrij heavy aan toe.
Daarom zou je dit album wat mij betreft eigenlijk wel een soort Spacemetal kunnen noemen, of misschien een soort Stonerspacerock.

Nu ik het album een aantal keren beluisterd heb, mis ik voor het goede toch wat te weinig rustpunten, en voor het mooie duren sommige tracks ( 1 en 3 ) net even wat te lang, en vind ik het gitaargeluid net wat té hard, té veel aangedikt; het 'fuzzt' n.m.m. af en toe gewoon te veel.
De laatste track is dan wel weer "mijn ding", duurt niet lang, geweldig !

Slecht is dit album dus allerminst, best 'lekker' op zijn tijd, maar een top-album, nee; daarvoor zoek ik de komende tijd verder in zijn discografie.

Windhand - Windhand (2012)

4,0
Sinds een week of 4 is er via Relapse Records een re-release verkrijgbaar van dit debuut-album van Windhand. Geremastered door Jack Endino ( producer van deze plaat ).

Voorzien van 5 bonus-nummers; 4 daarvan zijn alternatieve opnamen ( demo's ) van 3 tracks van het originele album, en track 8 is dan weer een alternatieve versie van een track van het split album met Cough.
Waarom Black Candles er nu 3 keer op moet staan, is mij niet duidelijk, maar ja, het is zoals het is .

Tevens is het album voorzien van nieuw artwork.

Een goede zaak, die rereleases, want de prijzen voor het originele album waren de laatste tijd aardig aan het stijgen.

Doom Metal ( één van mijn favoriete genres, zeker binnen de algemene Metal paraplu ) , dat is het etiket dat men op deze eersteling van Windhand mag plakken.
Zwaar, log, en de kenmerkende vocalen van zangeres Dorthia Cottrell.
Deze stijl kristalleerde zich nog verder en beter uit op Soma (2013), de opvolger van dit debuutalbum.

Nu ik de band al een tijd ken, is het naar mijn mening wel zaak de albums van Windhand niet té vaak te draaien, want ik ben vrij snel verzadigd (op een goede manier weliswaar).

Zuinig aan dus maar met draaibeurten.