De verwachtingen waren hoog gespannen. En na 20 luisterbeurten is mijn conclusie dat dit album het beste maar ook het slechtste uit haar prille oeuvre bevat.

Mijn grootste probleem is dan ook dat ik de plaat niet consistent vind, net als haar debuut eigenlijk. Dus misschien was Future Nostalgia daarin een éénmalige positieve uitschieter.

Verder vind ik sommige nummers echt te glad geproduceerd en te generiek klinken, zoals These Walls en Whatcha Doing, nummers die anderen weer tot hun favoriet uitroepen, zoals hierboven Ik vind de plaat over het geheel teveel klinken als Dua Lipa B.V, inmiddels ook een miljoenenbedrijf natuurlijk. Teveel op safe spelen en teveel het radiopubliek behagen, en te weinig echt onderscheidend als artieste.

Het geheel had dus wat gedurfder gemogen, maar de frisse onbezorgde summer vibe (Potion anyone?) werkt desondanks aanstekelijk, maar wat mij betreft het best met pure en zo min mogelijk bewerkte vocalen. Het is ook tekenend, vind ik, dat de live versies van de singles stuk voor stuk beter klinken dan de studioversies. Ze heeft een hele karakteristieke warme stem die nu helaas te vaak in de productie verloren gaat. Ze zou er naar mijn mening goed aan doen om de volgende plaat gewoon echt live of in ieder geval minder geproduceerd in te spelen en zingen, en dan remixen uit te brengen als singles voor de radio.

Houdini was terecht de lead single en sowieso één van haar sterkste nummers ooit. Daarnaast zijn voor mij End of an Era, French Exit en Maria de absolute uitschieters.

En wanneer de beat in Anything for Love erin knalt hoor ik Michael Jackson in zijn hoogtijdagen. Dat nummer had langer gemogen en verder uitgewerkt!



1. End of an Era 4/5
2. Houdini 4.5/5
3. Training Season 3/5
4. These Walls 2/5
5. Whatcha Doing 2/5
6. French Exit 4/5
7. Illusion 3.5/5
8. Falling Forever 3/5
9. Anything for Love 3.5/5
10. Maria 4/5
11. Happy for You 2.5/5

Gemiddeld: 3.5/5

Gisteren de vinylbox ontvangen en hij ziet er werkelijk prachtig uit. Met zoveel gevoel voor detail gemaakt. Met boekje, extra single en prints. Hier steekt veel liefde in en dat is bewonderenswaardig!

Dan de muziek:
ik vond het eerlijk gezegd in eerste instantie moeilijk om doorheen te komen. En dat komt voornamelijk omdat het zwaartepunt van het album wat mij betreft in de tweede helft ligt. Misschien waren de verwachtingen sowieso onrealistisch hoog, maar sommige nummers lijken echt 'moetjes' , lichtelijk ongeinspireerd, een beetje gekunsteld of ronduit puberaal. Met een tracklist van 15 nummers hadden er wat mij betreft 3 of 4 nummers makkelijk geskipped kunnen worden. En ik deel de kritiek dat sommige nummers onaf lijken en abrupt lijken te worden afgebroken. Maar laten we vooral niet vergeten dat we hier te maken hebben met het debuut van een 22-jarige.

Een aantal nummers zijn zo fenomenaal goed dat ze wat mij betreft dit album naar een hoog niveau tillen ondanks de wat mindere nummers. „Naar het licht" is voor mij het absolute hoogtepunt, een instant nederpop-klassieker met een buitengewoon sterke tekst. Ook sterk is de titelsong "Noodzakelijk verdriet", met de bekende mix van weemoed en hoop die haar werk zo kenmerkt.
Van de meer ingetogen nummers vind ik "leeg Restaurant" het hoogtepunt, en ook "Ik ben bang" en "23 mei" zijn fraai met vlagen nostalgie naar Brel en Shaffy. Je merkt dan hoe ze geinspireerd is door hun emotionaal geladen maar ook talige muziek.

"Kwijt' is goed maar in haar korte maar sterke oeuvre een herhaling van zetten. Dan zijn er een paar nummers die ik echt wat meer gekunsteld vindt zoals 'zonder liedjes', 'onbesproken' en 'als ik god was'. Goede nummers, maar misschien wat meer ambachtelijk dan geïnspireerd geschreven.

En dan helaas een paar nummer die toch meer rijmelarij zijn, verder versterkt door puberale thema's. Niet vreemd bij een 22-jarige maar niet zo mijn ding. "Drijfzand" is erg puberaal, ook nog eens versterkt door een goedkope eurobeat. "Zeeën van Tijd", "Nu ik niet meer over je schrijf" en "We hebben de tijd" hadden wat mij betreft achterwege mogen blijven.

De opmerkingen over vlakke zang deel ik absoluut niet. Ze is nou eenmaal flegmatisch en dat hoor je terug in haar manier van zingen: onderkoeld en ingetogen. We hebben hier dan ook te maken met een uiterst creative tekstdichter en componiste en niet met een The Voice-zangeres die meent alle registers te moeten bespelen om als zangeres voor vol te worden aangezien.

Froukje is goud. Mensen die dit afdoen als goedkope bagger en ondertussen wel de teksten van Lennart Nijgh/Boudewijn de Groot de hemel inprijzen hebben naar mijn idee gewoon niet geluisterd.


Kwijt 7/10
Nu ik niet meer over je schrijf 5/10
Zonder liedjes 6/10
Onbesproken 6/10
Leeg restaurant 8/10
Drijfzand 6/10
Zeeën van liefde 5/10
23 Mei 7/10
Houden van mij 7/10
Geef het terug 6/10
Als ik god was 6/10
Ik ben bang 7/10
Noodzakelijk verdriet 9/10
Naar het licht 10/10
We hebben de tijd 5/10

Maan zet een gedurfde stap in haar carriere. Ze wil niet meer aan de verwachtingen voldoen en durft zich los te maken van haar publiek. Maar dat dat zo rigoreus zou uitpakken had ze denk ik zelf ook niet verwacht. De ontvangst van de singles tot dusverre is niet eens lauw maar ijskoud.

Dus het was wachten oo het totaalplaatje, dit nieuwe album dat een samenhangende artistieke visie moet laten zien. Is dat gelukt? Ja en nee.

Vergelijkingen liggen natuurlijk meteen op de loer.
Froukje: talig en catchy, S10: doorleefd en authentiek, Merol: bravoureus en speels, Eefje: artistiek en gelaagd.

De vraag is hoe Maan past in dit rijtje, want op alle kwaliteiten legt ze het af tegen bovengenoemden. Haar teksten zijn hier en daar erg gezocht (marionet van de duivel, bestuurd door andere handen dan mezelf, gevangen in een net. WTF?). Daarbij klinkt ze veel te lieflijk en clean. Ik proef geveinzde diepte en artisticiteit. Maan wil zo graag. Om nog maar te zwijgen over het eeuwige geklaag over de roem. Ga dan bij Albert Heijn werken.

Niettemin maakt het productionele werk van Sim Fane en Klangstof deze plaat aangenaam om naar te luisteren. En sommige nummers stijgen duidelijk boven het middelmatige uit. Het valt me ook op dat haar ballads minder zoetsappig en sentimenteel zijn, mede dankzij de electronische beats. Het maakt het rauwer en echter en veel beter te verteren dan op haar vorige album.

Na de eerste drie singles kreeg ik er een hard hoofd in. Ik vind Rondje van de Zaak en Paranoia niet slecht maar ook niet sterk. Vermomd Entree is een sterk nummer, ondanks de matige titel. Andere hoogtepunten zijn: Some Regen Ik Ook, Apotheek en Rode Engel, alle drie prima albumtracks. De instrumentale break in het laaste nummer is heerlijk.

Lily is ouderwets zoetsappig, Vogue is cute maar ook klef. Overgave is erg Goldband, een dissonant op het album en ook het minste nummer als je het mij vraagt.

Na zoveel kritiek is het ook wel zo eerlijk om vast te stellen dat Maan hier dus wel degelijk een gedurfde stap zet. Ze is duidelijk op zoek naar meer credibility en wil ontsnappen aan het door Roxy Dekker en andere overheerste puberhit sentiment. Maar het is druk aan de overkant bij de alternative pop. Er is veel kwaliteit en Maan mist (nog) het onderscheidende vermogen om zich daar een sterke positie te verwerven. Desalniettemin is deze plaat een duidelijke stap voorwaarts in haar muzikale ontwikkeling. Of het een slimme stap was zal de tijd uitwijzen want ze laat ook een hoop achter.

Omdat ik de singles ‘Naar de maan’ en ‘sowieso overhoop’ weliswaar luchtige maar aanstekelijke nummers vind wilde ik deze plaat echt een kans geven.
Maar er is simpelweg niet doorheen te komen. Het is allemaal zo bedacht. Het moet een persoonlijk album zijn maar het voelt nergens doorleefd of authentiek. De ballads zijn van het niveau Marco Borsato/John Ewbank, geveinsd, pretentieus en pathetisch.
Het is allemaal van een ondraaglijke lichtheid met als dieptepunt het nummer ‘leven’, dat zoals iemand anders hierboven al beschreef desondanks positief afsteekt tegen de rest.
En hoezo is ‘Blijven Slapen’ hier weer gerecycled nadat het oorspronkelijk op het album van Snelle verscheen?

Als je het afzet tegen de tekstuele vindingrijkheid van Froukje, de doorleefdheid van S10 en het kunstenaarschap van Eefje de Visser, is dit allemaal zo flinterdun. Maan heeft een goede stem en ziet er goed uit en heeft goede energie. We kunnen haar muziek dus prima duiden als simpel vermaak. Maar dan ook graag zonder de pretentie dat het echt ergens over gaat. Want door die pretentie slaat ze de plank wat mij betreft volledig mis.

S10 is geen zondagskind maar duidelijk een hardwerkende artieste die het aandurft om zichzelf opnieuw uit te vinden. Daarnaast kan en wil S10 niet in een hokje geduwd worden.

Even was ik bang na alle voorpubliciteit dat dit album een knieval zou worden voor het grote publiek. En deels is dat ook nog steeds zo denk ik. Haar publiek heeft zich natuurlijk na het songfestival ook duidelijk vergroot dus dat is onontkoombaar.

Maar dit album schuurt nog genoeg om het niet zonder meer tot een crowdpleaser te kunnen rekenen. Het openingsnummer Zondagskind rekent meteen af met elke verkeerde verwachting, als een brute oorwassing. Sowieso zijn de eerste vier nummers stuk voor stuk ijzersterk. En opnieuw blijkt dat de combinatie s10/froukje meer is dan de som der delen. Net als vele hoop ik dan ook op een heel album van beiden.

Hierna komt De Diepte, prima nummer, maar wel erg braaf natuurlijk. Het nummer daarna echter is voor mij een regelrechte uitglijder: Hoor je Mij is echt een dissonant in het geheel, ik vind het niet passen en zwak. Hetzelfde geldt wat mij betreft voor Laat Me Los, bepaald geen hoogvlieger als je het mij vraagt en ook geen crowdpleaser want het scoorde ook bij het grote publiek niet goed.

Duik Diep is mooi maar niet genoeg om me uit het wak te trekken dat door Hoor Je Mij en Laat Me Los veroorzaakt is. Pas bij Dans Mij Naar Huis is mijn volle aandacht terug: een ijzersterke banger. Soms en Adem Je in ook goed. De laatste drie nummers ook ok maar laten geen diepe indruk na.

Concluderend zakt de plaat wat mij betreft na de eerste helft in om daar niet meer helemaal uit te komen.

En dan blijkt voor mij het gemis van Sim Fane, die de nummers van s10 aaneen wist te smeden tot een duidelijk sonisch en stylistisch geheel, die haar artisticiteit wist uit te vergroten door het gebruik van sterke klanktapijten en productionele spitsvondigheden.

De zweedse producer PalmTrees schenkt S10 weliswaar een volwassen popgeluid maar mist hier en daar de magie die Sim Fane haar wel gaf. Dat is ook het gevaar van pop vaak vind ik, dat de focus heel erg op losse nummers komt te liggen. Terwijl S10 met uitstek een artieste is die het van het grotere verhaal moet hebben.

S10 heeft zo'n stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Ze is eigenzinnig en gedreven en ze heeft duidelijk lef. Bij alles wat ze zingt geloof je haar. Ze klinkt doorleefd en authentiek. Ik hoop alleen dat ze hierna de randen weer meer gaat opzoeken. Waar ze dat doet op deze plaat is dat wonderwel geslaagd, maar op sommige andere momenten slaat ze wat mij betreft soms echt de plank mis.

Zondagskind (4.5)
Wat als niemand op mij wacht (4.0)
Nooit meer spijt (4.5)
Jupiter (4.5)
De diepte (3.5)
Hoor je mij (2.0)
Laat me los (2.5)
Duik diep (3.5)
Dans mij naar huis (4.5)
Soms (3.5)
Adem je in (4.0)
De ergste dag (3.0)
De straten versieren met bloemen (3.0)
Eenzame hoogte (3.0)

Gemiddelde 3.5