Dit album valt meteen op door de nogal bijzondere hoes. Op de foto zie je de maker van dit album, Richard D. James (beter bekend als Aphex Twin) lachend naar de camera staren. De sinistere, grappige en absurde foto past perfect bij het album.

Dit album doet mij denken aan een sprookjesboek. De lezer van een sprookje weet nooit wat hij kan verwachten omdat alles mogelijk is in een sprookjeswereld. Van pratende wolven tot vliegende tapijten, het kan allemaal. De eigenzinnigheid van sprookjes wordt door Aphex Twin perfect gevangen op het album. De muziek klinkt als een surrealistische, andere wereld waarin elke vorm van logica slechts een suggestie is. Net als sprookjes voelt de muziek op dit album daarbij avontuurlijk. Dit is bijvoorbeeld goed te horen op de levendige openingstrack 4. Verder staan sprookjes erom bekend dat ze vaak een duister randje hebben. Dit is ook terug te horen op sommige tracks. Cornish Acid klinkt voor mij bijvoorbeeld als een onheilspellend bos waar je vooral niet van het pad wil afdwalen.

Het belangrijkste instrument voor de creatie van dit album was geen snaar-, strijk- of blaasinstrument maar een Macintosh. De computer heeft Aphex Twin in staat gesteld om heel creatief te zijn. hij heeft de computers potentie maximaal gebruikt. Dit is vooral te horen in de percussie op het album. Bijvoorbeeld op de track To Cure A Weakling Child, waar de drums klinken alsof iemand met zijn tong klakt. De ritmes op de meeste tracks zijn onmenselijk snel en er zit vaak een effectje overeen die de drums even net die extra kick geeft. De drum-‘n-bass achtige breakbeats liggen helemaal in mijn straatje en dragen bij aan het eerder genoemde avontuurlijke gevoel.

Richard D. James Album bestaat echter niet alleen uit digitale samples. Aphex Twin heeft juist ook veel gebruik gemaakt van andere klassiekere instrumenten. Hierbij zijn vooral strijkinstrumenten terugkerende elementen. De dynamiek tussen deze instrumenten en de digitale wereld van de drums is heel vet. Aphex Twin heeft voor het album zelf vioolgespeeld. Met de viool nam hij verschillende noten los op die hij daarna met zijn Macintosh heeft vervormd en aan elkaar heeft geplakt. Deze viool is goed te horen op Girl/Boy Song, een track waarbij klassieke instrumenten bijna lijken te vechten met de digitale drumritmes.

Naast al deze positieve punten heeft het album helaas ook een negatief aspect. Ik merk dat dit album bij herhaaldelijk luisteren steeds minder sterk wordt. Wat dat betreft lijkt het album helaas ook op een sprookjesboek. Als je een sprookje eenmaal kan dromen valt de magie een beetje weg.

Al met al is Richard D. James Album een erg leuk album, al denk ik zeker niet dat het voor iedereen toegankelijk is. Als je van drum- ‘n-bass houdt is dit echter zeker een aanrader.

Een wijnboer die als geheim ingrediënt het maagzuur van zijn slachtoffers gebruikt, een geschorste soldaat die zo verslaafd wordt aan gokken dat hij er 30 jaar lang mee door gaat, een toeschouwer van een bokswedstrijd die zo graag aandacht wil dat hij één van de boksers neerschiet…

Dit zijn slechts enkele karakters die de band Black Midi presenteert op hun derde album Hellfire. De karakters zijn heel verschillend van elkaar, toch hebben ze één ding gemeen: Ze eindigen in de hel.

Hellfire is een progressive rock conceptalbum met veel jazzinvloeden waarop Black Midi verhalen vertelt over zondenaren. Nadat je naar dit album hebt geluisterd weet je één ding zeker: Black Midi zijn meesters in overdrijven.

Dit is allereerst te horen in de teksten. De nummers gaan in de basis over slechte eigenschappen van de mens zoals hebzucht, egoïsme en verslaving. Deze eigenschappen worden vervolgens extreem opgeblazen tot verhalen waar je bij de eerste keer luisteren geen touw aan kan vastknopen. Pas wanneer je gewend bent aan de nummers zijn de verhalen pas echt te waarderen voor hun humor, opbouw en punch lines. Dat de teksten eerst niet goed volgbaar zijn komt naast de absurditeit van de verhalen ook door het moeilijke taalgebruik en het rare accent van Geordie Greep, één van de vocalisten op het album. Gelukkig voegen juist deze aspecten ook veel toe.
Greep bezorgd de teksten met een bepaalde ijdelheid en bravoure die geweldig past bij het thema van het album. Hij voert een show op waar hij zelf het middelpunt van is en dat weet hij. Voor een iets gevoeligere performance moet je bij Cameron Picton zijn. Ondanks zijn beperkte aantal nummers op het album weet ook hij een indruk achter te laten met zijn geweldige stem.

Het overdrijven van de band is ook te horen in de instrumentatie. Luisteraars hoeven zich geen seconde te vervelen. Kijk bijvoorbeeld naar Welcome to Hell. De track begint redelijk normaal maar wordt steeds harder en harder tot de luisteraar uiteindelijk in een kakofonie komt van scheurende gitaren, explosieve trompetten en wilde drumritmes. Als de luisteraars net hun speaker zachter willen zetten komt er dan opeens rust. Slechts enkele noten van een synth zijn nog te horen. De rust blijkt echter van korte duur, want een seconde later begint de storm opnieuw.
De dynamiek tussen hard en zacht is op het gehele album te horen. De instrumentatie past zich zo aan de teksten aan. Hierdoor worden de instrumenten bijna acteurs. Later op het album zijn ook rustigere nummers te vinden waar de jazzinvloed goed is te horen. Deze nummers zijn vriendelijker naar luisteraars die zich voor het eerst aan het album wagen en zijn nodig om op adem te komen.

Ik heb slechts één kritiekpunt op het album. Black Midi is nogal arrogant. Ze weten hoeveel talent ze hebben en willen dit graag laten zien. Meestal resulteert dit in geweldige nummers, maar bij het nummer The Race Is About To Begin werkt het de band tegen. Ze proberen te veel technisch uitdagende aspecten te verwerken in dit nummer, zelfs als deze aspecten niets toevoegen. Zo zingt Greep op dit nummer zo snel dat hij het live niet eens kan bijhouden en is de outro pijnlijk lang. Gelukkig is dit kritiekpunt eigenlijk juist toepasselijk voor het album. Hoogmoed is immers een zonde.

Al met al is Hellfire een gestoord goed album. De leden van de band hebben heel veel talent en weten op dit album een geweldige balans neer te zetten tussen technisch uitdagende composities en rustmomenten. Het album wordt elke keer dat je ernaar luistert weer net iets beter en als je fan bent van klassiekere rockbands zou ik dit album zeker een kans geven.

Cargo #2331 wordt wakker nadat hij dagen heeft geslapen in hypersleep. Hoopvol rent hij naar het raam van het ruimteschip, maar er is niets veranderd. Hij staart in de oneindige zwarte leegte. Hij voelt woede.

Clipping. bestaat uit rapper Daveed Diggs en de producers Jonathan Snipes en William Hutson. Diggs en de producers gebruiken op dit album hun achtergronden in acteren en sound design om een filmisch album te creëren dat de grens opzoekt tussen muziek en een hoorspel.

Het album speelt zich af op een ruimteschip dat slaven vervoert. Aan het begin van het album overmeesteren de slaven de bemanning en nemen ze het schip over. In de periode na deze overname gaan ze massaal dood door ziekte en honger. Uiteindelijk blijft er zo maar één iemand over. Cargo #2331 weet te overleven door kracht te putten uit zijn pure woede. Op de track All Black wordt duidelijk dat wij zijn verhaal meemaken vanuit het perspectief van de AI van het schip. Eerst roept de AI nog om hulp, maar terwijl het nummer vordert wordt de AI gefascineerd door de kracht en woede van Cargo #2331. Langzaam wordt het schip verliefd. Ondertussen is Cargo #2331 de hoop dat hij ooit weer thuis zal komen aan het verliezen. Hij gaat steeds vaker in ‘hypersleep’ om de tijd slapend door te brengen. De rest van het album gaat over de tocht van Cargo #2331 en de eenzaamheid van zowel de AI als de voormalige slaaf in de eindeloze leegte van de ruimte.
Hoe verder je op het album komt hoe meer Clipping je uitdaagt om zelf te interpreteren wat er nou echt op dat schip gebeurt en waar Cargo #2331 vandaan komt.

Dit album is echt heel vet. De storytelling is on point en thema’s van het verleden, heden en de toekomst worden naadloos met elkaar verweven. Door het album heen legt Clipping een sterk verband tussen de scifi slavenhandel van de toekomst en de trans-Atlantische slavenhandel van ons verleden. Op True Believer hoor je bijvoorbeeld liederen die slaven vroeger zongen op plantages in combinatie met de kille geluiden van het schip. Naast het thema geschiedenis spelen ook hoop en menselijkheid een belangrijke rol op het album.
Splendor & Misery is naast een verhaal natuurlijk ook nog een hiphopalbum. Daveed Diggs is op dit album nog niet zo goed als op latere Clipping. albums. Ondanks de geweldige teksten zijn veel van zijn verses nogal schreeuwend en verkiest hij vaak snelheid boven een goede flow. Beide keuzes zijn pas gaaf als je kijkt naar de context van het album waarop hij een AI speelt.
Voor de productie geldt hetzelfde. De instrumentatie op het album zorgt voor een sterke atmosfeer die je meeneemt in de wereld van Splendor & Misery, maar verliest buiten de context van het album als geheel veel van wat het cool en bijzonder maakt. Net als bij een tv-serie of boekenserie komt het album pas tot zijn recht als je het als geheel bekijkt.

Al met al is Splendor & Misery een heel vet en intrigerend album waar je heel veel uit kan halen. Het combineert hiphop met sciencefiction in een verhaal waar het verband tussen toekomst en verleden centraal staat.

Op dit conceptalbum volgen we Deltron zero in het jaar 3030. Deltron is een robot die is vrijgebroken van zijn programmering en door een serie rapbattles probeert een revolutie te starten tegen de kapitalistische elite die in het jaar 3030 de macht hebben en hun volk onderdrukken. Dat is natuurlijk een gestoord concept voor een hiphopalbum, maar het werkt heel goed. De wereld in 3030 lijkt namelijk best wel veel op die van ons. Del rapt over ongelijkheid, kapitalisme en technologie. Toch zijn de teksten ook heel speels, met verwijzingen naar sciencefictionfilms, wetenschap en programmeercodes. Naast de geweldige teksten is ook de productie heel erg creatief. Dan the Automator combineert klassieke instrumenten zoals violen en trompetten met geluiden van robots en computers. Ook scratcher Kid Koala draagt bij aan de futuristische geluiden op het album dankzij de geniale breaks waarin hij helemaal los gaat met de draaitafels.
Het album is wel lang met veel interludes die ondanks dat ze bijdrage aan de worldbuilding de flow van het album enigszins ophouden.
Dit album is een perfecte combinatie van creativiteit, muzikaliteit en plezier. Als je fan bent van hiphop, sciencefiction of bands zoals Gorillaz zou ik dit album zeker kunnen aanraden.

I Love You Jennifer B is een popalbum van Jockstrap. Het muziek duo laat met het album zien dat ook experimentele muziek een pop-appeal kan hebben.

Het album is voor het grootste deel elektronisch. Over bijna elke instrument dat je hoort zit wel een filtertje om ze even net iets anders te laten klinken. Met deze filters weet Jockstraplid Taylor Skye steeds weer een sterke sfeer neer te zetten. Lancaster Court klinkt bijvoorbeeld spookachtig, terwijl What’s It All About? juist gaat voor een dromerige sfeer. Ondanks dat het album geen conceptalbum is krijg ik bij de meeste nummers dankzij de zoemende productie het idee van een avond in een grote stad. Neon, het eerste nummer, klinkt als een zonsondergang en 50/50, het laatste nummer, klinkt als een club ver na middernacht. Nummers zoals Neon en 50/50 vallen overigens qua productie wel uit de toon met de rest van het album. Ze gaan voor een gedurfder geluid en zijn daardoor persoonlijke highlights. Over het algemeen weet Jockstrap de productie goed te balanceren tussen elektronische beats en popmuziek. Helaas staan er ook minder interessante nummers op het album, de wat langzamere tracks zoals Lancaster Court zijn één keer leuk maar hebben een lagere herhalingswaarde.

Zangeres Georgia Ellery heeft een geweldige stem die past bij een echte popdiva. Ze weet veel bij te dragen met haar verleidelijke, zelfverzekerde zang die perfect past bij de sfeer van het album. Na de eerste paar nummers op het album laat ze ook zien dat ze juist heel klein en fragiel kan zingen. Beide zangstijlen worden door Taylor Skye versterkt met wederom allerlei filtertjes en effectjes. De stem van Georgia Ellery wordt zo dus ook een digitaal instrument in het arsenaal van Jockstrap.
Tot slot bevat het album een paar absoluut perfecte nummers waar alles samenkomt. Eén van deze nummers is Concrete Over Water. Het nummer zit vol kleine details, heeft een sterke tekst en bevat een absolute topperformance van Georgia Ellery. Het contrast tussen deze perfecte nummers en de mindere nummers laat zien dat Jockstrap nog veel meer te bieden heeft

Al met al is I Love You Jennifer B een leuk en sfeervol popalbum met hier en daar ontzettend sterke momenten, maar ook momenten waar ze de luisteraar verliezen. De toekomst van het duo lijkt mij veelbelovend.

LCD Soundsystem combineert op dit album twee soorten muziekgenres om een bijzondere en eigen sound te maken. Aan de ene kant doet het album denken aan genres zoals dance en disco dankzij de dansbare lange nummers die vaak beginnen met slechts een synth of een drumritme waar dan langzaam aan wordt toegevoegd.
Aan de andere kant doet het album denken aan genres zoals rock of zelfs punk dankzij de zang van James Murphy. Hij zingt vol energie en enthousiasme en gebruikt simpele refreinen die makkelijk in je hoofd blijven zitten met knappe, lange uithalen. Beide genres komen perfect samen in een combinatie die ik het beste kan omschrijven als een feestje.
De instrumentatie is verrassend en fris, maar niet zo ingewikkeld dat het afneemt van de dansbaarheid van het album. Elementen zoals de koebel op Home en de synthmelodie op Dance Yrself Clean zijn mijn favoriete elementen wat betreft instrumentatie. Helaas zijn er ook wat missers, zo is de piepende synth in het tweede deel van All I Want te veel van het goede en is Somebody’s Calling Me in zijn geheel een smet op dit album.
De teksten van het album zitten vol humoristische spot over bijvoorbeeld Murphy zelf, dronken mensen en platenlabels. Een terugkerend element is vastzitten in je eigen hoofd. Toen Murphy besloot om zich op muziek te richten stopte hij met zijn studie, in de eerste jaren vond hij echter geen succes. Zo ontstond de twijfel of hij de goede keuze had gemaakt door voor muziek te kiezen. Door deze twijfel stokte zijn carrière. Pas toen hij zijn angsten overwon begon zijn daadwerkelijke sound vorm te krijgen. Nu zingt hij op dit album over twijfelen en uitstellen, maar ook over de euforie van je twijfels overwinnen. Een voorbeeld hiervan is het laatste nummer van het album: Home. Dit is niet alleen mijn favoriete nummer van het album, maar mijn favoriete outro van welk album dan ook.
Al met al is This is Happening een vrolijk en optimistisch album met veel goede nummers maar helaas ook wat missers.

Toen ik klein was moest ik vaak middagen doorbrengen in de winkel van mijn ouders. Daar stond altijd muziek op. Het waren meestal DJ-sets door mijn moeder gemaakt. Protection was dan een nummer dat er voor mij altijd uitsprong. De mysterieuze instrumentatie gekoppeld met de cryptische tekst die ik slechts deels kon vertalen had toen al indruk op mij gemaakt.

Nu nog steeds ben ik groot liefhebber van Massive Attack. De triphop groep heeft drie geweldige albums die elk een unieke sound hebben. Protection is van deze albums mijn favoriet. Het album bevat zowel RnB nummers als hiphop nummers. Verder is op het album een sterke reggae en dub invloed te horen die de sfeer van het album bepaald.
Deze sfeer is meteen ook het sterkste punt van het album. Het album klinkt als drijfzand. De lange nummers nemen de tijd om je langzaam steeds verder naar beneden te trekken tot je uiteindelijk volledig onder de beats bent bedolven. Vooral de bas op nummers zoals Spying Glass klinkt bijna als iets wat je kan aanraken. Helaas weet Massive Attack deze sfeer niet op elk nummer neer te zetten. Vooral de instrumentale tracks Weather Storm en Heat Miser zijn niet echt interessant.
Dat de instrumentale nummers op het album minder goed zijn zegt iets over de kwaliteit van de zang en de rap. Beide versterken de productie. Ik ben vooral te spreken over de mysterieuze teksten en performance van Tracey Thorn op Protection (het nummer) en de surrealistische teksten en hypnotiserende flow van Tricky, die op elk nummer waar hij deel van uitmaakt de show steelt. Helaas ben ik minder te spreken over zangeres Nicolette op het nummer Sly. Ze probeert te erg om mysterieus te zingen, waardoor haar zang overdreven wordt en daardoor juist niet mysterieus klinkt.

Al met al is Protection een ondergewaardeerd, sterk album dat op zijn beste nummers een heel sterke sfeer creëert, maar die sfeer helaas niet op elk nummer even sterk behoud. Toch is het een geweldig album dat op een meesterlijke wijze de sterkste aspecten van dub gebruikt.

Het is Valentijnsdag geweest dus tijd om mijn favoriete album over liefde te reviewen. Nujabes (producer) en Shing02 (rapper) hebben door hun carrière heen verschillende nummers gemaakt met de titel Luv (sic). Op (luv)sic Hexalogy worden deze nummers samengebracht. Het album is uitgekomen na het overlijden van Nujabes. De teksten van de laatste drie delen zijn deels geschreven na zijn dood. Ik zal alleen de zes delen van Luv (sic) reviewen en niet de remixtracks.

Luv(sic) Hexalogy gaat over liefde in verschillende fases van je leven. Het album begint bij een jonge Shing02 die rapt over een crush en eindigt bij een oudere shing02 die rapt over de acceptatie dat deze liefde is gestorven. Ze zullen elkaar weer terugzien in de hemel.
Het album gaat niet alleen over romantische liefde, ook liefde voor je vrienden en vooral liefde voor muziek komen vaak naar voren. Shing02 brengt op het album heel mooi in beeld hoe muziek en liefde zich verhouden tot het passeren van de tijd met behulp van geweldige metaforen.
In de laatste delen komt het aspect van vriendschap sterk naar voren. Deze delen zijn tekstueel heel mooi en emotioneel, mede doordat ze deels zijn geschreven na het overlijden van Nujabes. Shing02 benadert de dood van Nujabes heel mooi. In plaats van depressief te gaan zitten huilen rapt hij over de goede tijden die ze hebben gehad en hoe Nujabes zal voortleven in zijn muziek. Luv(sic) Hexalogy is zo dus naast een album over liefde, muziek en tijd ook een album die het leven viert van Nujabes.

Dat het leven van Nujabes wordt gevierd is niet zomaar. Hij was een meester in het maken van prachtige beats met veel jazzelementen.
De productie op dit album is luchtig, dromerig en romantisch. De zwoele jazz-instrumenten doen mij altijd denken aan fijne zomeravonden. Veel van de instrumentatie is afkomstig van jazznummers waar Nujabes kleine stukjes uit heeft gesampled die hij vervolgens op een andere volgorde aan elkaar heeft geplakt. Ik zie de gesamplede stukjes als kralen die Nujabes in mooie patronen aan een ketting heeft geregen. Tussen de kralen zit zo af en toe ook een ander versiersel. Nujabes heeft namelijk ook gebruik gemaakt van verschillende stukjes uit komedieroutines. Je hoort aan het begin van het album bijvoorbeeld een quote van Bill Cosby. De stukjes passen thematisch bij de onderwerpen van het album en vormen zo een brug tussen de productie en de teksten.
Een ketting is natuurlijk niks zonder een draad. Voor Luv(sic) Hexalogy is deze draad het drumritme. Hetzelfde drumritme is door het gehele album te horen en vormt zo dus de basis waar alle kralen aan worden geregen. Dat dit drumpatroon nooit gaat vervelen laat zien hoe groot het talent van zowel Nujabes als Shing02 is.

Al met al is Luv(sic) Hexalogy een prachtige samensmelting van geweldige beats en prachtige teksten. Het album is een ode aan de liefde, muziek en het leven van Nujabes.

Nurture is het best te omschrijven als een warme knuffel. Porter Robinson heeft in een genre dat in mijn ogen vol zit met clichés echt iets moois gemaakt.

Op Nurture viert Porter Robinson dat hij leeft. Hij reflecteert hierbij op een zware periode waarin hij aan het worstelen was met een writers block. Het resultaat van deze reflectie zijn heel optimistische nummers die het beeld oproepen van een zon die door de wolken breekt. Tracks zoals Look at the Sky en Something Comforting hebben echt fenomenale opbouw die perfect aansluiten bij de teksten. De drops voelen daardoor echt verdiend in plaats van dat ze uit het niets komen. Ik heb zo soms letterlijk het idee dat er bij sommige drops plots meer licht door mijn ramen naar binnenvalt.

Helaas valt niet elke track zo goed in de smaak, zo vind ik sommige nummers een beetje overgeproduceerd terwijl andere nummers juist net een beetje te simpel zijn voor hun lengte. Hierbij moet ik wel zeggen dat veel tracks op Nurture pas na veel luisterbeurten voor mij zijn geklikt. Het kan dus goed zijn dat deze nummers in de toekomst juist tot mijn favorieten gaan horen.

Verder kan je echt horen hoeveel plezier Porter Robinson heeft gehad in het maken van de muziek nadat zijn writers block eindelijk was gestopt. Dit plezier is heel aanstekelijk en maakt Nurture tot een perfect album om op te zetten als je even in een dipje zit. Veel van de nummers op het album gaan over het plezier die het maken van muziek brengt. Zo kan je op de coole, experimentele track dullscythe horen hoe Porter Robinson keer op keer probeert om zonder succes een pianomelodietje te uit te werken tot een track totdat hij uiteindelijk opgeeft en de track in een compleet andere richting laat gaan. Met de track vertelt hij zonder woorden hoe frustrerend zijn writers block voelde en hoe hij die heeft overwonnen.

In tegenstelling tot het gebruik van een veel te dramatische zangeres zingt Porter Robinson zelf. Hij heeft hierbij het geniale idee gehad om zijn stem op grote delen van het album compleet te veranderen. In plaats van een mannenstem horen we zo op grote delen van het album een vrouwelijke robotstem die het album een heel unieke sound geeft.
De afwisseling tussen zijn echte stem en de vocaloid-achtige stem werkt goed, al had ik het hier en daar misschien nog wel beter gevonden als Porter Robinson zijn echte stem nog zeldzamer had gemaakt.
Het beste gebruik van de stemmanipulatie is op de emotionele track Blossom. Dit liefdesliedje wordt enorm versterkt door de verhoogde stem die alleen even verdwijnt zodat Porter Robinson met zijn echte stem ‘I love you’ kan zingen. Dit kleine detail maakt een goed liefdesliedje misschien wel mijn favoriete liefdeslied.

Al met al laat Porter Robinson op Nurture zien dat er na regen altijd zonneschijn komt. Zijn derde album komt 26 juli uit en tot nu toe ben ik héél erg te spreken over de singles. Ik ga Porter Robinson daarbij volgend jaar live in Amsterdam zien. Daar heb ik nu al heel veel zin in!

Currents is het derde studioalbum van Tame Impala, een psychedelische popartiest die steeds populairder aan het worden is. Currents is zowel geliefd bij reviewers als bij het publiek. Ik sluit mij helaas niet bij deze mening aan. Dit album is naar mijn mening vooral eentonig.

Het album start onwijs sterk. Let It Happen is een onwijs goede opening met alles erop en eraan. Lekker lang, ambitieus en gevarieerd. De synths knallen er hier echt uit. Tame impala legt verschillende synth lagen bovenop elkaar om een sterke atmosfeer te creëren. Naast de synths zit in dit nummer ook een ontzettend vette gitaarsolo.
Helaas neemt de kracht van de verschillende synths die op elkaar worden gebruikt steeds meer af terwijl het album vordert. De synths zijn zo constant aanwezig dat ze mij als luisteraar steeds minder doen. Ongeveer halverwege beginnen de nummers voor mij hierdoor echt saai te worden met als dieptepunt ‘Cause I’m A Man. Tame Impala probeert zo dus op het grootste deel van Currents dezelfde puzzelstukjes steeds opnieuw te leggen terwijl het mooiste resultaat al is bereikt.

De uitzondering hierop zijn de tracks Eventually en The Less I Know The Better. Beide gaan voor een net iets minder gepolijste sound en daardoor springen ze eruit. Ze gaan iets meer in de lage tonen en dat is fijn. Ook The Moment is een fijn nummer waar de gepolijste sound juist heel goed op werkt. Ik kan het daarbij altijd waarderen als Tame Impala even de synthesizers weglegt en een lekkere solo speelt op zijn blikkerige, stoere gitaar.

Tekstueel heeft dit album niet heel veel interessants te bieden. Veel teksten gaan over relaties die op de dubieuze grens liggen tussen vriendschap en een serieuze relatie. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet heel aandachtig naar de teksten heb geluisterd. De stem van Kevin Parker kent net als zijn synths helaas weinig variatie en is altijd hoog en met een echo-effectje. Ook zijn stem wordt zo steeds minder effectief waardoor ik ook minder graag wil horen wat hij te zeggen heeft.

Al met al is Currents een redelijk album waarop veel nummers vrij veel op elkaar lijken. Uiteindelijk word je als luisteraar zo uitgeput door constant dezelfde instrumenten, dezelfde zang en dezelfde teksten dat het album eronder leidt, ook als de nummers individueel nog best goed zijn.

Ik houd enorm van een album met een sterk concept. Albums waarop de muziek is verbonden door een verhaal, idee of plaats zijn voor mij vaak onvergetelijke ervaringen. Ondanks deze voorkeur duurde het lang voor ik naar Wallsocket luisterde. Naast een conceptalbum is Wallsocket namelijk ook een hyperpopalbum. Hyperpop is een genre waar ik nogal sceptisch over ben. Gelukkig heeft het album mij positief verrast.

Wallsocket gaat over een fictief Amerikaans dorp met dezelfde naam. Het dorp lijkt op het eerste gezicht een gewoon en rustig dorp, maar schijn bedriegt. Het blijkt dat een plaatselijke bankier jarenlang geld heeft gestolen van overleden inwoners. De onrust die ontstaat als dit bekend wordt vormt voor ons een inkijkje in de plaatselijke cultuur en vooral de bewoners van het dorp. We maken kennis met drie jongvolwassen meisjes uit het dorp: De onzekere S*nny, de obsessieve Mara en de onverschillige Old Money Bitch. Ik ben groot fan van hoe Underscores de nogal vreemde karakters gebruikt om iets te zeggen over complexe zaken zoals bijvoorbeeld wapengeweld, transgenderidentiteit, parasociale relaties en de confrontatie tussen de middenklasse en bovenklasse in de Amerikaanse bevolking.
Door het album heen wordt duidelijk dat de problemen van de meisjes voor een groot deel worden veroorzaakt door hun omgeving. Wallsocket fungeert niet alleen als setting, maar dus ook als een soort tegenstander waar de meisjes van moeten ontsnappen om te kunnen groeien.
Op het laatste nummer Good luck final girl verlaten de meisjes samen met de luisteraar het dorp. Het is een mooi en melancholisch einde van het album. In tegenstelling tot de meisjes zal de luisteraar echter nog vaak terugkomen in Wallsocket. Dit album werkt namelijk verslavend.

Dat het album zo verslaven is komt door de topproductie. Het hele album is gevuld met hit na hit na hit. De muziek is groots, snel en hard. Dit viel natuurlijk wel te verwachten binnen het genre. Een ander kenmerk van het genre is helaas ook aanwezig. Net als in veel hyperpopmuziek zijn sommige nummers wat eentonig. Dit geldt overigens lang niet voor elk nummer, zo zitten de 7 minuten van Geez louis boordevol invloeden uit allerlei genres en heeft het mij halverwege enorm verrast door een gave wisseling van instrumenten.
De productie op Wallsocket zit naast de grote geluiden ook vol met subtielere elementen. Underscores heeft zich daarbij laten inspireren door horrorfilms en dit is goed te horen. Nummers zoals Johnny johnny johnny en You don’t even know how I am hebben zeker een creepy sfeer. Het coolste detail op de plaat is het terugkomende geluidsfragmentje van een computerstem die good luck zegt. Door de verschillende contexten van de nummers kan deze wens gemeend, creepy, cynisch of melancholisch klinken. Underscores gebruikt het ook graag als punchline voor de vele drops op het album.

Al met al is Wallsocket een verrassend album waarop de liedjes onderling gevarieerd zijn maar binnen de tracks hier en daar wat onnodige eentonigheid is te horen. Het album vertelt een sterk coming of age verhaal en fungeert als een sterk medium voor Underscores om gevoelige onderwerpen aan te
snijden. Ik kan zeker aanraden om een keer een bezoekje aan Wallsocket te brengen.