menu

Fischer-Z - Going Deaf for a Living (1980)

mijn stem
3,67 (196)
196 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: United Artists

  1. Room Service (3:41)
  2. So Long (4:59)
  3. Crazy Girl (4:26)
  4. No Right (2:36)
  5. Going Deaf for a Living (3:31)
  6. Pick Up / Slip Up (2:37)
  7. Crank (3:06)
  8. Haters (4:07)
  9. Four Minutes in Durham (With You) (4:00)
  10. Limbo (2:14)
totale tijdsduur: 35:17
zoeken in:
avatar van henk01
4,0
Ik snap niet hoe je 2,5 ster kan geven. Alsbik kijk naar je waardering voor de andere 2 albums

avatar van BoyOnHeavenHill
2,5
Tien nummers, de helft goed, de helft slecht, dat levert toch precies de helft van het maximum aantal sterren op? Of bedoel je dat je eerder láger dan 2½ zou verwachten?

avatar van henk01
4,0
Nou nee, ik zie het anders, geeft niet

avatar van dazzler
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Tien nummers, de helft goed, de helft slecht, dat levert toch precies de helft van het maximum aantal sterren op? Of bedoel je dat je eerder láger dan 2½ zou verwachten?

Die redenering loopt toch wat mank, denk ik.

Stel dat de goede helft uit allemaal 4* songs bestaat.
Klopt het dan dat de slechte helft niet boven de 1* uittorent?

Ik kan me zelfs inbeelden dat je een paar songs 5* geeft.
Dus moeten er op die slechte helft ook echt 0* nummers staan.
Toch een behoorlijk spreidstand voor een groep die je wel kan smaken.

Puur mathematisch gedacht, zoals jij ook blijkt te redeneren.

Ooit Live gezien in het Zuiderpark in R'dam. In 1979 samen met the Cure. De muziek spetterde van het podium. Lekkere muziek.

avatar van BoyOnHeavenHill
2,5
Dazzler, ik geef toe dat ik niet zo mathematisch heb geredeneerd toen ik de plaat 2½ ster gaf, maar het was een verklaring tegenover henk01 waarom ik een plaat van een band die ik best leuk vind toch zo weinig sterren zou kunnen geven : als ik deze plaat voor de helft slecht vind kan ik gewoon geen hogere score geven. En zoals ik in mijn oorspronkelijke posting al schreef staan er op "kant 2" inderdaad een paar nummers waar ik echt niet naar kan luisteren.
 

avatar van frolunda
3,0
Aardige plaat maar nergens echt opzienbarend,bij Limbo en So long veer ik nog het meeste op.

avatar van Faalhaas
3,5
Jammer dat b-kantje Hiding het album niet haalde destijds. Had het hele album naar een hoger plan getild.

avatar van bikkel2
4,0
Prima opvolger van Word Salad.
Het album begint al ijzersterk met Roomservice en het nog altijd geweldige So Long ( een favosong uit de 80's van mij.)
Na deze 2 typische singles, gaan Watts en consorten weer wat rockeriger en waveriger aan de gang.
Wat bijtender en cynischer ( Haters...top!)
Echte meesterwerken zijn de albums van FZ niet, maar wel constant in de kwaliteit.
Scherp, gedreven en die strot van Watts doet het toch altijd wel erg lekker.
Limbo is natuurlijk hilarisch.
Ik weet nog dat we begin jaren 90 zelf cd's mee namen naar onze stamkroeg, want we werden een beetje doodziek van het Amsterdamse repertoire op ten duur.
M'n maat van toen nam deze mee en Limbo op repeat! Feest.

Prima plaat.

avatar van teus
3,5
Mooi Limbo verhaal bikkel2
Ben met je eens dat ze eigg niet echt een albummeesterwerk afgeleverd hebben ,hoeft ook niet
Die Fischer Z Sound is gewoon heel apart ,geweldig!
Room Service en So Long sowieso voor mij F Z topfavorieten

avatar van bikkel2
4,0
En zo is het en niet anders teus!

avatar van zaaf
Ja wat de snor met die nummers heeft gedaan grenst aan het ongelooflijke.

avatar van wibro
2,5
Met Word Salad maakte Fischer Z een prima debuut, maar deze opvolger Going Deaf... vond ik helemaal niks. Het lijkt wel dat dit overgebleven materiaal was dat eigenlijk bestemd was voor hun debuut maar daarvoor niet goed genoeg werd bevonden. Maar het is Fischer Z vergeven want met hun opvolger Red Skies over Paradise (verreweg hun beste album) zouden ze zich uitstekend revancheren.

avatar van Alicia
3,5
So Llóóóóóónnnng is helemaal niets? Dat was een van mijn grote favorieten in 1980. So Long, Room Service, Haters, Four Minutes en Crazy Girl zijn heel lekker, hoor. De rest is minder. Nummers als Limbo bijvoorbeeld sla ik zelfs altijd over! Toch 'n goed album, maar inderdaad minder dan opvolger Red Skies over Paradise.

avatar van musician
3,5
Misschien was Going deaf te snel gemaakt. Ik heb ook het gevoel dat er sprake was van een geweldig debuut, een tegenvallende opvolger en een derde album dat dit weer corrigeerde. Daar komt nog bij dat ik het doffe geluid van Going deaf ook nooit mooi heb gevonden.

avatar van deric raven
3,5
Het debuut bezit The Worker, deze So Long, toch wel de bekendste nummers.
Vanwege de singles kocht men waarschijnlijk ook wel sneller het album; de sound sloot ook redelijk aan bij een band als The Police, die al erg bekend was.
Hun derde album is waarschijnlijk wel hun beste, maar zonder een echt groot single succes.

avatar van gaucho
Nou ja, Marliese was natuurlijk de single van dat album. Geweldig nummer, al wist-ie volgens mij maar net de onderste regionen van de Nederlandse hitparade te halen. Elders al helemaal niet. Opvallend dat Fischer Z eigenlijk vooral een paar jaar in Nederland heel beroemd was. In thuisland Engeland is het nooit wat geworden met deze band, om over de VS maar te zwijgen.

Het grote verschil tussen hel veelgeprezen debuut en dit album is naar mijn idee dat de keyboards op het debuut een veel prominentere plek hadden. Dat maakt die plaat gewoon wat speelser en gevarieerder. Deze is niet zozeer harder, maar gewoon meer 'van dik hout zaagt men planken'.

Niet dat het mij veel uitmaakt. Ik vind de eerste drie platen van Fischer Z sowieso allemaal behoorlijk goed. Al is dit wel de minste van de drie.

Ik ben het trouwens met Faalhaas eens dat het prima B-kantje Hiding een goede aanvulling was geweest. Doet kwalitatief niet onder voor de rest van het materiaal en had prima op de LP gepast, ook qua speelduur.

avatar van dazzler
4,0
Fischer-Z was vooral beroemd in de Benelux en Duitsland.
Daar waren ze groter dan in de UK, waar ze geen enkele top 20 hit hadden.
Best vreemd, want hun muziek lag helemaal in het straatje van hun landgenoten.

Het zal wellicht ook de reden zijn waarom hun werk nog steeds niet is heruitgebracht.
Er zitten inderdaad een paar leuke b-kantjes (vooral bij hun debuut) op ons te wachten.

De eerste plaat vind ik muzikaal de meest creatieve, hun tweede verrast niet echt,
maar bestaat voor een ruime helft aan puike songs. Hun derde is inhoudelijk de interessantste.

avatar van Mjuman
Elke plaat die met zo'n puik trio als deze begint, verdient gewoon een dikke voldoende. De zin van die eeuwige vergelijkingsdrang en het zoeken naar dé superlatief in het werk van ... ontgaat me - vooral ook omdat het afhankelijk van stemming en moment nog wel eens kan variëren.

Ik vind het observatietalent dat Watts als chroniquer de la vie cotidienne aan de dag legt verbluffend. Weinig songwriters - Paul Weller is er nog zo één - schetsen in zo weinig woorden zulke sprekende concrete beelden:

"Bought a '69 Capri,
failed the M.O.T.,
What a waste of time,"

Ik zie het helemaal voor me - even ter info: de Ford Capri was de working man's dream van een sportauto - die met een te krap bemeten motor niet echt meedeed, maar alla - en dan kwam deze ook nog niet eens door de APK (=M.O.T.)

So long:

When I read your letter I couldn't believe that you'd gone.
I dialed your number but no one answered the phone.
I asked your friends to tell me if they knew where you were.
They said they thought that you were ill.

Kan me er helemaal in verplaatsen.

Of: Room Service

"Oh dear Rosanna, what shall I do?
I called room service and they sent along you.
You came in, met me with a grin,
if only you knew...It's all right... "

Beeld is één keer helemaal helder

Blijkbaar zijn we niet zo gauw tevreden. En die veel bewimpelde derde ... dunno of ik dat deel: Berlin, Marliese en het epische Battalions of Strangers. Ooit Going Red for a Salad gehad en dat is een aardige intro tot 's mans oeuvre. Alles bij elkaar heb ik er zo'n 6 van Watts in div. gedaantes. Dat volstaat - hij herhaalt zichzelf vanaf een gegeven moment.

avatar van henk01
4,0
En toch durf ik te beweren dan men hier op MM de eerste 2 albums even hoog waardeerd.

avatar van zaaf
Mjuman schreef:
I called room service and they sent along you.
En dan die pauze voor ...you

avatar van Mjuman
zaaf schreef:
(quote)
En dan die pauze voor ...you


Alsof je wist dat het niet platonisch zou blijven, maar tot carnal knowledge zou leiden

avatar van LucM
3,5
Een ietsje minder dan het debuut maar hier staan ook een aantal prima songs met name de eerste drie. Nadien wordt het wat minder maar nooit slecht. Wat meer rockgetint en directere teksten maar de scherpte is er nog steeds. Merkwaardig dat deze band in eigen land nooit veel succes heeft gekend.

avatar van Faalhaas
3,5
Minste van de drie "klassieke" albums. Hoewel er een paar knallers op staan (volgens mij hoef ik niet te herhalen welke dat zijn) is het songmateriaal nogal wisselvallig te noemen. Ik mis ook het bijzondere, eigenwijze geluid van het debuut. Godver wat een heerlijke, verfrissende plaat is dat zeg. Aan de andere kant is het ze te prijzen dat ze daar geen kopie van hebben gemaakt en weer wat nieuws probeerden.

avatar van dazzler
4,0
Deze mist de muzikaliteit van de voorganger en de inhoud van de opvolger.
Maar heeft inderdaad een handvol klassiekers in de aanbieding.

avatar van RonaldjK
4,0
Toen vanaf de jaren '90 veel mensen hun vinyl gingen dumpen ten faveure van de cd, kon ik voor prikkies de eerste drie platen van Fischer-Z op de kop tikken. Going Deaf for a Living, de tweede van de heren, behoort sindsdien tot de platen die ik regelmatig met veel plezier draai.

Immers, wat een heerlijke nummers staan erop! Room Service met z'n ontwapenende tekst over dat stuntelende kamermeisje, de hit So Long (alleen te vaak gehoord, lijdt aan enige slijtage), Crazy Girl, de titelsong, Crank met z'n foute tekst en het prettig gestoorde Limbo.

Ik hoor de band graag als er ska in de muziek sluipt, omdat dit steevast wordt gecombineerd met de dunne keyboardsound van Steve Skolnik en de dragende baslijnen van David Graham. Gelukkig voor mij is dat op deze plaat frequent het geval.
Maar ook de uptempo, punkachtige songs smaken nog altijd heerlijk. Dat Steve Liddle de boel strak en sober aaneen mept onderscheidt hen niet alleen van genregenoten The Police (vanwege de combi reggae / ska / wave vind ik die nogal verwant), maar maakt ook dat de band die herkenbare 'do it yourself' new wavesound heeft. John Watts zingt afwisselend laag (in de opener), droevig-hoog (So Long) en blij-hoog (Limbo). Heerlijke stem in alle gevallen.

Dat nog de constatering dat de cover een bescheiden monumentje is in combinatie met de albumtitel, bovendien uit duizenden herkenbaar in de platenbakken. Een bescheiden waveklassiekertje naar mijn onbescheiden mening.
Volgende week staat de band (nou ja, Watts is al sinds jaar een dag het enig overgebleven lid) in Nederland op de planken, ik vermoed dat ik daar maar eens een biertje ga drinken!

avatar van Faalhaas
3,5
dazzler schreef:

Het zal wellicht ook de reden zijn waarom hun werk nog steeds niet is heruitgebracht.
Er zitten inderdaad een paar leuke b-kantjes (vooral bij hun debuut) op ons te wachten.


Ik zie net dat er op de officiële Fischer-Z bandcamp wel al het nodige verschenen is:

B-Sides & Rarities | V1 | Fischer-Z - fischer-z.bandcamp.com
B Sides & Rarities | V2 | Fischer-Z - fischer-z.bandcamp.com

Zitten echt een paar juweeltjes tussen. Jammer dat er niet bij staat waar ze origineel verschenen. Maar een aantal zoals The Rat Man, Hiding (beide van Going Deaf), Angry Brigade, Your Fault en Ha Ha Ha (geweldig!) kan ik me nog goed herinneren en zijn heerlijk om weer eens te luisteren. Een nummer als Kitten Curry staat er helaas dan weer niet tussen. Volgens mij was dat een b-kantje van het debuut?

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fischer-Z - Going Deaf For A Living (1980) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fischer-Z - Going Deaf For A Living (1980)
Fischer-Z maakte tussen 1979 en 1981 drie geweldige albums en schoot zichzelf vervolgens in de voet, maar met name Going Deaf For A Living uit 1980 blijft toch een zeer memorabel album van de bijzondere Britse band

Het klinkt inmiddels misschien wat gedateerd, maar de Britse band Fischer-Z liet aan het einde van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 een bijzonder geluid horen. Het is een geluid dat opviel door puntig gitaarwerk met hier en daar een vleugje reggae, wat cheesy keyboard partijen, een strak spelende ritmesectie en de bijzondere stem van John Watts. Ook de songs van de Britse band klonken anders dan die van de meeste andere bands van dat moment. Het zijn songs die onmiskenbaar horen bij de jaren 80, maar ze hebben nog steeds hun charme. Alle reden dus om Word Salad, Red Skies Over Paradise en met name Going Deaf For A Living weer eens uit de kast te trekken.

De carrière van de Britse band Fischer-Z is een hele bijzondere. De band rond voorman John Watts maakte tussen 1979 en 1981 drie geweldige albums en leek uit te groeien tot een van de grote bands van de jaren 80. John Watts doekte de band echter uit het niets op en ging solo verder om vervolgens twee albums af te leveren die niet onder deden voor die van Fischer-Z, maar veel minder aandacht trokken. Toen hij in de tweede helft van de jaren 80 Fischer-Z nieuw leven inblies ontbrak de magie van de eerste drie albums van de band, waardoor ze hopeloos flopten.

Die magie vond Fischer-Z gedurende de jaren 90 weer terug, maar toen was niemand meer geïnteresseerd in de Britse band, waardoor ook deze albums flopten. Tien jaar geleden gaf niemand een cent meer voor een comeback van Fischer-Z, maar tussen 2015 en 2021 leverde de band, met John Watts als enige constante factor, met This Is My Universe, Building Bridges, Swimming In Thunderstorms en Til The Oceans Overflow vier uitstekende albums af. Ook live is het werk van Fischer-Z weer met enige regelmaat te horen, wat fraai is vastgelegd op het solo live-album van John Watts, dat eerder dit jaar op Spotify verscheen.

De albums die de afgelopen acht jaar zijn verschenen herinnerden meer dan eens aan de eerste drie albums van de band, maar die albums blijven wat mij betreft toch ongeëvenaard. Ik vind het lastig kiezen tussen Word Salad uit 1979 met de eerste single The Worker, Going Deaf For A Living uit 1980 en Red Skies Over Paradise uit 1981 met de singles Berlin en Marliese, want ze bevatten alle drie Fischer-Z songs die me dierbaar zijn. Als ik echt moet kiezen, kies ik echter voor Going Deaf For A Living uit 1980.

Het is het album met de singles Room Service, So Long, Crazy Girl en Limbo en het is een album dat niet alleen in de tijd, maar ook in muzikaal opzicht tussen Word Salad en Red Skies Over Paradise in zit. Going Deaf For A Living heeft het gitaargeluid en de memorabele songs van het derde album van de band, maar heeft ook de keyboard partijen en het vleugje reggae van het debuutalbum. In muzikaal opzicht klonk Fischer-Z anders dan haar tijdgenoten en ook in vocaal opzicht had de band een bijzonder geluid dankzij de hoge en zeer karakteristieke stem van John Watts.

Ik heb Going Deaf For A Living destijds grijsgedraaid, zeker nadat de band in 1981, vlak voor het onverwachte einde, een geweldig optreden op Pinkpop had gegeven, maar tussen het einde van de band en de onverwachte comeback van 2015 was ik Fischer-Z echt compleet vergeten. Sinds de comeback luister ik weer veel vaker naar de eerste drie albums van de band. De muziek van Fischer-Z doet na al die jaren wel wat gedateerd aan, maar de songs van de band hebben ook nog altijd iets charmants en iets origineels.

Luisteren naar Going Deaf For A Living is voor mij vooral een album vol herinneringen en nostalgie, maar als ik net wat beter naar het album luister, ben ik toch ook weer onder de indruk van de puntige en humoristische popsongs en het zo herkenbare eigen geluid van de Britse band. Fischer-Z schaarde zich uiteindelijk niet onder de grootste bands van de jaren 80 en ontbrak in nagenoeg alle lijstjes waarin het decennium werd samengevat, maar de eerste drie albums van de band blijken na al die jaren absoluut memorabel, met Going Dead For A Living als voorzichtige uitschieter. Erwin Zijleman

avatar van LucM
3,5
Fischer-Z was vreemd genoeg in de Benelux en Duitsland populairder dan in Groot-Brittannië waar deze band nooit echt populair is geweest.
Van de eerste 3 albums vind ik deze Going Deaf for a Living de minste en dat komt doordat kant 2 na het sterke kant 1 minder boeit. Hun derde Red Skies over Paradise vind ik de beste en meest evenwichtige. De twee solo-albums van John Watts nadien zijn ook sterk maar verkochten minder, waarom heeft hij ze niet onder Fischer-Z-vlag uitgebracht?
Tegenwoordig brengt Fischer-Z inderdaad nog goede albums uit en treedt ze op in kleine zalen.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:02 uur

geplaatst: vandaag om 20:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.