menu

Pink Floyd - Wish You Were Here (1975)

mijn stem
4,45 (2735)
2735 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Harvest

  1. Shine on You Crazy Diamond (Parts I-V) (13:32)
  2. Welcome to the Machine (7:33)
  3. Have a Cigar (5:25)

    met Roy Harper

  4. Wish You Were Here (5:17)
  5. Shine on You Crazy Diamond (Parts VI-IX) (12:29)
  6. Shine on You Crazy Diamond [Live at Wembley November 1974 - 2011 Mix] * (20:22)
  7. Raving & Drooling [Live at Wembley November 1974 - 2011 Mix] * (12:35)
  8. You've Got to Be Crazy [Live at Wembley November 1974 - 2011 Mix] * (18:12)
  9. Wine Glasses * (2:16)
  10. Have a Cigar [Alternative Version] * (7:11)
  11. Wish You Were Here * (6:13)

    met Stephane Grappelli

toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 44:16 (1:51:05)
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,0
Rudi S schreef:
(quote)


Klopt, zo'n album zonder autocue.


Je kunt niet van het album aflezen dat iemand autocue heeft gebruikt, hè.

avatar van Rudi S
4,5
Don Cappuccino schreef:
(quote)


Je kunt niet van het album aflezen dat iemand autocue heeft gebruikt, hè.


Ik had het verkeerd op het scherm gelezen nu staat het er correct.

avatar van Michiel Cohen
Running On Empty schreef:
(quote)



En dan vergeet je nog dat hier nog gebruik werd gemaakt van echte muzikanten met een gitaar, basgitaar en een drumkit zonder samplers, sequencers, beatboxes, computers en analoge tapes etc. om op te nemen. Maar ‘gelukkig’ is dat verleden tijd.

De uitvoering is klaarblijkelijk belangrijker dan het eindresultaat.

avatar van Michiel Cohen
Running On Empty schreef:
(quote)



En dan vergeet je nog dat hier nog gebruik werd gemaakt van echte muzikanten met een gitaar, basgitaar en een drumkit zonder samplers, sequencers, beatboxes, computers en analoge tapes etc. om op te nemen. Maar ‘gelukkig’ is dat verleden tijd.

Dat was nog in de goede oude tijd dat een een sinaasappel een traktatie was en de muzikanten met de stoomtrein reisden.

avatar van Savant
4,5
Michiel Cohen schreef:
(quote)

Dat was nog in de goede oude tijd dat een een sinaasappel een traktatie was en de muzikanten met de stoomtrein reisden.


En je vergeet dat wij als luisteraars nog korte broeken droegen en op houten banden reden. In polygoon zwart-wit uiteraard .

avatar van Tony
5,0
Zijn jullie allemaal zo oud dan??

In 1975 wist ik nog niks van Pink Floyd. Love is All was mijn favoriete song van het jaar, vooral door de videoclip met de kikkers. Later door Paul McCartney ook nog eens gedaan, met kikkers, maar toen was ik daar te oud voor. Zat toen midden in mijn metal fase. En die was wel vlak voordat ik Pink Floyd ontdekte.

Dit album wordt wat mij betreft volkomen onterecht en onnodig een beetje gebasht de laatste dagen. Hou daarmee op, wijsneuzen. Dit is een 5 sterren plaat, Punt Fluit.

avatar van Rudi S
4,5
Tony schreef:
Zijn jullie allemaal zo oud dan??

.


Niks oud, maar bij ons in het tehuis zijn er speciale Pink Floyd sond mix avonden met zo'n plankje om makkelijker met de rolator het podium op te komen.

avatar van Rudi S
4,5
Michiel Cohen schreef:
(quote)

Dat was nog in de goede oude tijd dat een een sinaasappel een traktatie was en de muzikanten met de stoomtrein reisden.


Nou daar ben ik nog steeds wel voor te porren hoor

avatar van Broem
5,0
Rudi S schreef:
(quote)


Niks oud, maar bij ons in het tehuis zijn er speciale Pink Floyd sond mix avonden met zo'n plankje om makkelijker met de rolator het podium op te komen.


En elke dag weer opnieuw genieten van dit prachtige album. Dit heb ik nog nooit eerder gehoord

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Jammer dat dit gedateerde album nooit erkenning heeft gekregen....en heeft behouden. In mijn perspectief kan het zich meten met Zuma, Dotan en Wagner. Ach, waarom is westerse gitaarmuziek zo in de vergetelheid geraakt?

avatar van Boermetkiespijn
4,0
Volgens mij heeft dit album - gedateerd of niet - voldoende erkenning gekregen, en die erkenning krijgt het nog steeds. Van mij althans. Heerlijke anti-stressplaat, fijn om op weg te dromen. Wil de lp eigenlijk nog een keer zien te bemachtigen, want op dit moment heb ik alleen beschikking over de remaster van 2011.

avatar van bikkel2
4,5
Misschien iets minder beroemd dan het alom geprezen Dark Side Of The Moon, maar Wish You Were Here is naar mijn idee zeker één van de bekendste en meest gewaardeerde Floyd werkjes.
Wellicht ook omdat Roger Waters zich hier nog in houdt en er echt nog sprake is van een groepsplaat.
De mellow plaat van de band met warme klanken en een duidelijke ode aan de "gevallen" Syd Barret.


Vraagje.....was er iemand bij: Nederlandse Premiere in Theater De Kikker (toen) Janskerkhof Utrecht.....
Zou het nog gelden dat je lid was van de PF Fanclub.
Zie ons nog allemaal op de grond zitten ...met visnetten aan de muur.....

avatar van Hans Brouwer
4,5
Broem schreef:
En elke dag weer opnieuw genieten van dit prachtige album.
Niet elke dag maar ik luister wel met regelmaat naar "Wish you were here". Als Pink Floyd bij nummer 3 is aangekomen schenk voor mijzelf een glas whisky in en steek ik een rokertje op zoals bezongen in deze song....

avatar van little lion man
5,0
Hans Brouwer schreef:
steek ik een rokertje op zoals bezongen in deze song....

Hans Brouwer, weet je waar de tekst van nummer 3 over gaat?

avatar van Hans Brouwer
4,5
little lion man schreef:
Hans Brouwer, weet je waar de tekst van nummer 3 over gaat?
Ja, dat je iedere dag naar goede muziek moet luisteren onder het genot van een lekker sigaartje....

avatar van little lion man
5,0
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Ja, dat je iedere dag naar goede muziek moet luisteren onder het genot van een lekker sigaartje....

Jij gaat ver komen. Je zal hoog gaan vliegen, je zal nooit dood gaan.

avatar van meneer
Laten we zeggen dat het 1981 of 1982 was dat ik dit album voor het eerst hoorde. Ik was een jaar of 14. Natuurlijk, een lp, maar wel een bijzondere. Het was een groene vinyl lp. Ik had zowel Dark Side of the Moon als Wish You Were Here te leen gekregen waarbij Dark Side of the Moon een witte vinyl uitgave was. En dat op zich was al indrukwekkend. Veel luisteren natuurlijk maar ook bewonderend kijken naar die pick-up naald die onverstoorbaar de vele rondjes aflegde over de groeven van zowel dat witte als het groene vinyl. En wat kwam er een mysterieuze muziek uit mijn boxen. Om in weg te dwalen en te verdwalen. De begin jaren 80 waren geopend voor mij.. En wat was het jammer dat ik die geleende albums weer terug moest geven. Zulk mooi werk zowel als kunst als muziek.

In 1984 ging ik mee met een schoolreis van de eindexamenklas naar Canterbury en de albums gingen mee op cassette en werden afgespeeld op mijn walkman al dwalende door de straten van Londen. En een verbinding werd gelegd tussen deze muziek, de stad en mijn leeftijdsgenoten. We waren 16/17 jaar en voluit elkaar ontdekkend in die zo vormende puberteit. En de weken, maanden, jaren daarna dacht ik terug aan de avonturen van die week als ik op mijn zolderkamer luisterde naar dit album. Maar ondertussen ook nog zoveel andere muziek te beluisteren en te ontdekken.

De afgelopen 5 jaar ga ik met een stel collega’s zowel bij de start van de lente als de herfst twee keer per jaar wandelen over een lange route door België. De eerste keer dat ik meeging startten we in Ieper, ik reed de auto en het moment dat we Flanders Fields inreden zette ik dit album op. En alles kwam weer boven van mijn beginjaren 80. Maar nu werd het vervangen door het Vlaamse land, de Kemmelberg, Westvleteren, op restaurant gaan, Sint Bernardus, de stoppelvelden van geoogste mais en goede gesprekken. En elke keer weer als ik in zowel herfst als lente door Vlaanderen rij gaat dit album op. En ik dwaal en verdwaal.

Afgelopen woensdag uitgenodigd door goede vriend meesterdch die zichzelf op wat audio apparatuur had getrakteerd. Of ik eens wilde komen luisteren. En ik zou een kadootje krijgen omdat ik pas jarig was geweest. Dus zeer benieuwd natuurlijk. Als ik binnenkom in zijn huis zie ik een mooie platenspeler, wat vage boxen stereo opgesteld en een soort versterker. Het ziet er gaaf uit. Boven op de platenspeler ligt een ingepakt kado. Vierkant. En als ik het open komt dit album eruit. Zeer voorzichtig haal ik het vinyl eruit. Het is oranje. Met groeven. Nog voorzichtiger zet ik het album op de platenspeler en laat de naald zachtjes op de plaat neer…

En een zeer warm geluid vult de kamer. Ik sta tussen de stereo van de boxen in, mijn ogen dicht, en ik dwaal en verdwaal in de jaren 80 in Londen, lig op mijn bed op mijn zolderkamer, loop over de Vlaamse Velden. Ik luister naar belangrijke momenten uit mijn leven voortgebracht door een stuk tastbaar vinyl en een heerlijke audio ervaring. Vol, warm, perfect. Ik ben mijn vriend zeer dankbaar voor dat moment. En ik ben zo blij dat ik van muziek kan houden en er volop in verloren kan raken.

5,0
Iedereen heeft recht op een mening, ik dus ook.

Pink Floyd is voor mij Wish you were here en Animals. Waarschijnlijk door het moment en de volgorde waarmee ik met ze kennis maakte. In 1977 op basis van een recensie in de hitkrant Animals gekocht. Wauw, dat was iets anders dan George Baker Selection, Boney M of de hits uit de Chinn/Chapman stal (hoewel die ook nog steeds leuk zijn om te horen).

Ze hebben mooie en/of goede nummers op hun platen, of het nu Piper, Relics of welke dan ook is. Maar deze twee draai ik nagenoeg altijd van begin tot eind en hebben geen zwak moment. Zal ook wel met mijn cynische inborst en zwartgallige humor te maken hebben.

avatar van Funky Bookie
4,0
Ik heb een wat moeizame relatie met Floyd en dat komt vooral door Roger Waters. Ondanks dat ik eindelijk waardering voor The Wall begin te krijgen, is het voor mij vooral David Gilmour die de aandacht trekt met zijn schitterende gitaarpartijen. Op dit album is dat prima terug te horen. De eerste 13:32 minuten vormen voor mij het hoogtepunt van het album.
Het album is verder heerlijk sfeervol en verdient de aandacht tijdens het luisteren.

avatar van Marco van Lochem
5,0
In 1983 was ik op bezoek bij een muzikale oom en daar hoorde ik prachtige muziek. Het bleek Pink Floyds “WISH YOU WERE HERE” te zijn en bij thuiskomst ga ik naar de platenafdeling in onze winkel en pluk daar dat album uit de bakken. Op de pick-up al zoekend naar dat bekende deuntje, die 4 akkoorden die de gitarist laat horen. In mijn ongeduld zet in de naald op precies de verkeerde plekken neer en ik vind het niet. Weer drie jaar later nam ik op een cassettebandje “DARK SIDE OF THE MOON” en “WISH YOU WERE HERE” op en hoorde ik die overbekende gitaartonen weer...gevonden!! Het was het begin van een liefde die tot op de dag van vandaag bloeit en "WISH YOU WERE HERE" is uitgegroeid tot mijn favoriete album van Pink Floyd. 

"WISH YOU WERE HERE" van Pink Floyd werd op 12 september 1975 uitgebracht en was de opvolger van een andere klassieker in hun oeuvre, "DARK SIDE OF THE MOON". Met dat album uit 1973 slaagden gitarist en zanger David Gilmour, bassist en zang Roger Waters, toetsenist en zang Richard Wright en drummer Nick Mason erin hun eigen geluid te perfectioneren. Het geluid dat op "MEDDLE" uit 1971, en dan met name op "ECHOES", door het viertal werd gevonden en eigen gemaakt. Overigens nam dat nummer de gehele kant 2 van de originele vinyl release in beslag.

Pink Floyd werd in 1964 in Londen UK geformeerd en zanger/gitarist Syd Barrett was in de eerste jaren de belangrijkste schakel binnen de groep. Na het debuutalbum "THE PIPER AT THE GATES OF DAWN" uit 1967 verdween Barrett uit 'zijn' Pink Floyd, omdat drugsgebruik hem onbetrouwbaar maakte. Zijn plek werd door David Gilmour ingenomen en de jaren die volgden werden door de band gebruikt om het definitieve Pink Floyd geluid uit te kristalliseren. Daar was dus op het reeds genoemde "MEDDLE" voor het eerst echt sprake van, "DARK SIDE OF THE MOON" overtrof dat op alle fronten. Artistiek was het perfect, maar commercieel was het een ongekende klapper. Pink Floyd was van relatief kleine sporthallen gegroeid naar grote stadions, ze waren "top of the bill". Met dat gegeven gingen ze begin 1975 de studio in, de beroemde Abbey Road studio's in Londen, voor de opnames van een nieuw album. Een bekend gegeven is dat voormalig bandlid Barrett tijdens het opnameproces in de studio kwam en dat de bandleden hem in eerste instantie niet herkenden. Barrett was dik, kaal en oogde verward, maar het is bijzonder dat hij juist bij dit album zijn voormalige band bezocht, omdat enkele nummers op hem van toepassing zijn. Het album is dan ook aan hem opgedragen.

"WISH YOU WERE HERE" begint met misschien wel het mooiste Floyd nummer allertijden, althans naar mijn bescheiden mening, "SHINE ON YOU CRAZY DIAMOND", part 1 tot en met 5. Het ruim 13 minuten durende epos met een legendarisch intro, die prachtige en zo herkenbare gitaarakkoorden en mooie zangpartijen, gitaar- en toetsen solo's. Tegen het einde krijg je ook nog een saxofoonsolo cadeau. Dick Parry bespeelt zowel de tenor als een  bariton saxofoon en doet dat fantastisch! Het weergaloze nummer gaat ingenieus over in het zeven en een halve minuut durende "WELCOME TO THE MACHINE". Een song waarin de toetsen van Wright prominent te horen zijn, de leadzang van Gilmour emotioneel en soms ijzig is en de gitaar geweldig bespeeld wordt. De opbouw in dit nummer is prachtig en je zou de stijl voor een deel onder elektronische muziek kunnen scharen, wat een fantastisch nummer. 

"HAVE A CIGAR" begint met een fenomenale gitaarriff, dan volgt een lekker, voor Pink Floyd redelijk uptempo rocksong. Roy Harper was tijdens de opnames ook bezig met zijn achtste album "HQ" en nam als een vorm van wederdienst voor de hulp van Gilmour aan dat album, de lead vocalen voor zijn rekening. Zowel Waters als Gilmour waren ontevreden over hun eigen bijdrage, vandaar het verzoek aan de Engelse folk/rockzanger. In 5 minuten hoor je geweldig gitaarwerk, subliem toegevoegde toetsen bijdragen en de melodie is pakkend. Het titelnummer is uitgegroeid tot één van de bekendste nummers van de Engelsen. Rustig begin, mooie zanglijn en een pedalsteel gitaar solo die deze ballad afmaakt. Deel 2 van "SHINE ON YOU CRAZY DIAMOND" bestaat uit part 6 tot en met 9 en is een prachtige voortzetting van het eerste deel. In 12 en een halve minuut komt alles wat Pink Floyd maakt tot wat het is aan je voorbij. Wright excelleert op de toetsen, Gilmour laat zijn gitaar fenomenaal zingen, Waters zingt mooi en hij zorgt samen met Mason voor een heerlijke basis.

In ruim 44 minuten komt het album over je heen als een heerlijke warme muzikale waterval, waarbij je bij elke luisterbeurt weer verrast en geraakt wordt. Met "WISH YOU WERE HERE" heeft Pink Floyd zijn derde klassieker op een rij uitgebracht en met "ANIMALS" (1977) en "THE WALL" (1979) voegden ze daar nog 'gewoon' 2 aan toe. Dit album markeert volgens mij ook het einde aan de vriendschap tussen de 4, omdat hierna Roger Waters steeds meer de macht binnen de groep overnam. Hij werd de creatieve leider, de rest volgde zijn aanwijzingen en uiteindelijk kwam het na "THE FINAL CUT" in 1983 tot een einde. In 1987 brachten Gilmour en Mason de band weer tot leven, brachten een nieuw album uit en gingen op wereldtournee. Tijdens de optredens in 1988 openden ze in de Rotterdamse Kuip met de opener van deze klassieker, waarmee voor mij het concert toen al geslaagd was…en de cirkel rond was.

avatar van Rogyros
5,0
Marco van Lochem schreef:
Tijdens de optredens in 1988 openden ze in de Rotterdamse Kuip met de opener van deze klassieker, waarmee voor mij het concert toen al geslaagd was…en de cirkel rond was.

Voor mij was de cirkel pas echt rond toen Waters meedeed en er zo een echte reünie was tijdens het prachtige Pink Floyd optreden op Live 8 in 2005.

avatar van Roscovitsch
Lekker album

avatar van Robje1968
5,0
Een klassieker van Pink Floyd. Gaat nooit vervelen en komt regelmatig in mijn CD speler terecht.

avatar van Hans Brouwer
4,5
Heeft U dat nou ook? Er overkomt je iets en dat je dan altijd aan een bepaalde song moet denken? Ik ben op dit moment op vakantie in Noord Frankrijk en kwam tot de ontdekking dat ik te weinig sigaartjes van thuis heb meegenomen. Nog een week vakantie zonder sigaren ga ik echt niet redden. Maar niet getreurd: bij de plaatselijke Franse sigarenboer kocht ik twee doosjes sigaartjes van het zelfde merk die ik ook in Nederland koop. De Franse prijs was toch een stuk leuker dan in Nederland. U weet nu vast wel aan welke song ik moest denken: Have A Sigar" van het Pink Floyd album "Wish You Were Here". Met deze wetenschap kan ik de resterende week van mijn vakantie wel een sigaartje extra roken.

avatar van Mjuman
Hans Brouwer schreef:
Heeft U dat nou ook? Er overkomt je iets en dat je dan altijd aan een bepaalde song moet denken? Ik ben op dit moment op vakantie in Noord Frankrijk en kwam tot de ontdekking dat ik te weinig sigaartjes van thuis heb meegenomen. Nog een week vakantie zonder sigaren ga ik echt niet redden. Maar niet getreurd: bij de plaatselijke Franse sigarenboer kocht ik twee doosjes sigaartjes van het zelfde merk die ik ook in Nederland koop. De Franse prijs was toch een stuk leuker dan in Nederland. U weet nu vast wel aan welke song ik moest denken: Have A Sigar" van het Pink Floyd album "Wish You Were Here". Met deze wetenschap kan ik de resterende week van mijn vakantie wel een sigaartje extra roken...


Have a sigar zou dat de tekst geweest zijn die Ome Bill uitsprak tegen Monica, toen ie die sigaar stopte waar ie hoorde - in een doos

avatar van Hans Brouwer
4,5
Mjuman schreef:
Have a sigar zou dat de tekst geweest zijn die Ome Bill uitsprak tegen Monica, toen ie die sigaar stopte waar ie hoorde - in een doos
Zo'n gedachte zou nou bij mij niet opkomen. Ik ben onderhand een oude man aan het worden maar... ik ben geen vieze oude man. Als ik aan een sigaar denk neurie ik de melodie van Pink Floyd's "Have A Sigar" Niets meer en niets minder.

avatar van Mjuman
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Zo'n gedachte zou nou bij mij niet opkomen. Ik ben onderhand een oude man aan het worden maar... ik ben geen vieze oude man. Als ik aan een sigaar denk neurie ik de melodie van Pink Floyd's "Have A Sigar" Niets meer en niets minder.


Oh, ik heb nooit gerookt en heb dát altijd maar vies gevonden en uitgerekend de dag waarop dat nieuws naar buiten kwam, werd ik bij een niet nader te noemen krantenuitgever met een collega ontvangen in de sjieke kamer (met ovalen tafel waarop rookgerei stond) en zei de hoofdredacteur; u snapt wel dat we onder de huidige omstandigheden de doos met sigaren maar van tafel hebben gehaald.

De enige keren dat ik aan Pink Floyd denk, is als ik op de fiets een stevig tempo wil maken: One of These Days alhoewel a-ha dan ook wel werkt.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Tja, voor de negen onderdelen van het openings- en slotnummer schieten superlatieven tekort, want wat de band daar doet en hoe ze een pregnante melodie en drie tekstcoupletten uitbouwen tot een suite van 26 minuten die toch geen seconden verveelt is werkelijk briljant. De sfeer wisselt tussen meeslepend (de slidegitaarsolo na 2½ minuut in de tweede helft) en bijna uitvaart-achtig (de synthesizer vanaf 9:00 in datzelfde deel), Rick Wrights keyboards geven overal precies de juiste touch aan, en de even warme als bijtende gitaarsound van David Gilmour behoort alleen al dankzij die vier noten van het hoofdthema (vanaf 3:50 in de eerste helft) tot de herkenbaarste in de popmuziek.
        Maar over de overige drie nummers heb ik nooit enthousiast kunnen zijn, en dat komt vooral door de melodieën. Ze zijn niet boeiend, niet pakkend, er zit maar weinig variatie in, voor mijn gevoel bewegen de melodieën van met name de eerste twee nummers zich tussen uitersten die zó weinig uit elkaar liggen dat de bijbehorende zangpartijen meer op praatzang lijken, en dan moet de kracht van die nummers voor mij dus vooral uit de rijke arrangementen vol synthesizers, akoestische gitaren en sfeergeluiden komen. En die arrangementen zijn natuurlijk weer piekfijn, en de plaat klinkt als een klok, en de overtuiging waarmee alles gebracht wordt telt ook nog eens mee, maar uiteindelijk vind ik die drie nummers toch vooral taai. En hoe het titelnummer het de afgelopen jaren tot twaalf maal toe tot een top-10-notering in de Radio2-top-2000 heeft geschopt (in 2018 zelfs op de vijfde plaats) begrijp ik niet, ik kan er gewoon niet aan afhoren wat het nummer zó speciaal maakt dat het praktisch schouder aan schouder met Stairway to Heaven en Child in time en Hotel California mag staan.
        Ik ken dit album al vanaf het moment dat het uitkwam (want iedereen in mijn omgeving leek het te hebben), en de negen delen van Shine on you crazy diamond zijn zoals gezegd wat mij betreft boven elke kritiek verheven, dus de klassieke status van deze plaat kan ik prima begrijpen, maar voor mij is het middengedeelte vooral style over substance, arrangement boven melodie, en dat tast voor mij voornoemde status toch een beetje aan.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:39 uur

geplaatst: vandaag om 04:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.