Ad Brouwers schreef:
Mirage is imo een typische compromis lp geworden. Na het overdonderend succes van Rumours en Tusk wat een meer experimenteel album was. En de daarbij persoonlijke problemen, die men op te lossen had, was men toe aan een adempauze. (...) Laten we zeggen dat het lekker soepje was, maar erg aan de flauwe kant.
Ik zal je nageven, dat ik ook Mirage pas later op zijn werkelijke waarde ben gaan schatten.
De cd is een aardig groei-briljantje geworden, waarvan de songs heel subtiel zijn, leuk ook om naar te luisteren.
Het zou nog beter kunnen, als de cd eens digitaal geremasterd wordt, zoals ook al eerder geschreven.
De plaat gaat daarmee in tegenovergestelde richting van Tango in the night. Die heb ik aanvankelijk hoger ingeschat, maar is eigenlijk de laatste 15 jaar steeds minder gebleken. Komt ook door de zwaar aangezette productie, wellicht. Alleen de adembenemende Buckingham solo in de titelsong kan me nog maar bekoren.
Ik denk dat bij Mirage het verwachtingspatroon te hoog heeft gelegen, Ad. En dat de cd daarna 'toornig in de hoek is geworpen', zoals ik dat meestal verwoord.
Maar de cd verdient beter, dat wil ik hem wel meegeven.