The Clash - London Calling (1979)

Is dit punk?! Ik wist niet dat punk zo leuk kon zijn. Heerlijke afwisselende plaat, die ook nog eens melodieus is.

Ach, the Clash was zoveel meer dan punk, wat op dit album, en ook "Sandinista!" heel duidelijk hoorbaar is. Ze draaien nergens hun hand voor om, een heerlijke Clash van stijlen.

Dit is een van die platen die niet mag ontbreken in je collectie! Een van de beste uit de jaren 70. Verschillende stijlen op een dubbelelpee of 1 cd. London Calling , Brand new Caddilac , Jimmy Jazz , I'm not Down , Guns of Brixton of Revolution Rock ,eigenlijk elke song op dit album is goed. Stop The Clash niet in een of ander hokje , maar geniet gewoon wat ze je voorschotelen. Zeldzaam goeie plaat deze.Dik 5 sterren. Die 25th anniversary edition is ook mooi met de Vanilla Tapes en de Last Testament dvd erbij. Maar 'West Way to the World' en 'The Future is Unwritten' zijn ook zeker interessante dvd's.

Volgende week zaterdag is het precies 40 jaar geleden dat de klassieker “LONDON CALLING” van de Engelse band The Clash verscheen. Op 14 december 1979 verscheen deze dubbelaar, het derde album van het kwartet. The Clash bestond uit Joe Strummer (zang & gitaar), Mick Jones (gitaar), Paul Simonon (basgitaar) en drummer Topper Headon en eigenlijk kun je van de klassieke Clash bezetting spreken tot halverwege 1982, toen Headon de band verliet. Dat jaar verscheen het vijfde album, “COMBAT ROCK” met de Top 40 hit “ROCK THE CASHBAH”. Een paar jaar eerder verscheen dus “LONDON CALLING” en het succes van dit album was groot. Negentien tracks, ruim 65 minuten muziek met een typische herkenbare Engelse sound. Ska, punky, pop, jazzy, rock, alles komt voorbij en alles wordt fantastisch gespeeld en die stem van Strummer, zo Engels als “Fish & Chips” en heerlijk karakteristiek! Niets wordt aan het toeval overgelaten. Blazers om enkele songs op te luisteren, er komt een saxofoon solo voorbij (“THE RIGHT PROFILE”), pakkende strakke ritmes in onder andere “CLAMPDOWN” en het heerlijk uptempo “DEATH OR GLORY”. Speciale vermelding voor “THE GUNS OF BRIXTON”, geschreven en gezongen door bassist Paul Simonon. De geweldige baslijn in dit nummer is door enkele andere bands, waaronder Beats International, gebruikt. Norman Cook (aka Fatboy Slim) sampelde die baslijn voor de hit van deze band, “DUB BE GOOD TO ME”, dat overigens een cover is van de SOS Band hit, “JUST BE GOOD TO ME”. Op meerdere vlakken is dit album dus uitgegroeid tot een klassieker, maar bovenal staat dat er tussen de 19 songs geen zwak nummer staat en dat is een prestatie op zich. “LONDON CALLING” laat tevens horen wat Engelse muziek zo typeert, de stijl van de liedjes, de teksten en de wijze waarop ze gezongen worden. Allemaal goed, de veertigste verjaardag mag dan ook niet onvermeld blijven!

Gisteren, 30 december 2019, stond er mooi artikel in de Volkskrant waarbij deze plaat in historisch perspectief is gezet. London Calling is neergezet als één van beste dubbelelpee's ever die van begin tot eind boeit en daarbij in het rijtje gezet met "Electric Ladyland", "Exile on main street", "Sign of the times" van respectievelijk Jimi Hendrix, Rolling Stones en Prince. London Calling maakte het jaar 1979 tot een geweldig popjaar in de ogen van de schrijver waarbij enkele belangrijke releases naar voren zijn gebracht om dit te onderbouwen. Interessant. Misschien is het album een beetje onderbelicht geweest vanwege de populariteit van een ander boeiend dubbelalbum dat toen net twee weken eerder op de markt is verschenen: "The Wall" van Pink Floyd. Desalniettemin is London Calling een geweldige plaat.

Ben ermee groot gebracht. De plaat is al 41 jaar oud, dat is schrikken. Ik word oud
Prachtplaat blijft het toch. Zoveel stijlen, maar alles is raak! The Clash forever!!

De elpee weer eens uit de kast getrokken. En wat blijft het toch een fijne plaat...kijkend naar de hoes zou je een woedende punkband verwachten maar niets is minder waar. Een album die een enorme diversiteit aan stijlen laat horen en toch voelt als een eenheid. Hier speelt een band met goede muzikanten die ook nog eens iets te vertellen hebben.

Topalbum!!

Gewoon overgenomen van Elvis. Hoezo 'woedende punkband"??

Woedend waren ze overigens wel hoor. Alleen geen punkband (meer)....

klik

Vandaag in een gulle bui en ik doe nog maar eens 5 sterren.
Deze plaat had ik meteen al op een bandje gezet, nadat een vriend van me de LP had gekocht. Bandje is nog jaren meegeweest op vakantie.

The Clash schudde dus al vrij snel het punkharnas af en komt hier met allemaal sterke nummers in een allegaartje van stijlen. De ene song is nog beter dan de andere. Mijn favorieten zijn The Guns of Brixton, London Calling, Spanish Boys, Death Or Glory, I'm Not Down, Train In Vain en nog wel een paar. Geen slechte nummers.
Essentiele rockplaat.
Het bandje is inmiddels toch maar vervangen door een CD.

Hoewel het een genietbare plaat is en waarvan ik begrijp dat hij een hoeksteen is voor de verdere muziekgeschiedenis doet hij mij te weinig om echt een hoge score uit te delen. Misschien dat het de mengeling met ska en andere genres is die er ook voor zorgt dat het rechttoe rechtaan karakter van de punk in de kiem wordt gesmoord. Het is allemaal wat te vrolijk bij momenten. Punk moet voor mij vuil, direct, snedig en donker zijn en ondanks dat dit album zeker mooie songs heeft voortgebracht, geeft het me niet de kopstoot die ik verwacht had.

Nieuw op dit forum en meteen maar mijn meest favoriete album ooit beoordeeld. The Clash! Heb ze ooit nog live mogen zien optreden als jong ventje in Lochem in de stromende regen. Dit album was de verandering van punkband (ook lekker) naar... ja wat allemaal niet... een heerlijke mix van stijlen; Latin, rock, jazz...

De lp heb ik nog steeds, maar ook al jaren op cd natuurlijk... verveelt nog steeds niet. Tijdloos.

Welkom Robocop5, ik hoop dat je hier veel mooie muziek ontdekt.

Dit album is indertijd volledig langs mij heen gegaan. Maar het is nooit te laat voor een late kennismaking. En ik moet zeggen dat dit een swingend en gevarieerd album is dat de moeite van het beluisteren meer dan waard is.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

De iconische hoes van dit album ken ik natuurlijk wel. Evenals de titeltrack trouwens. Verder niet bekend met de muziek van The Clash. Stevige muziek wel. Tempo pakken en vast houden lijkt het devies bij The Clash. Jimmy Jazz is dan een nummer die ietwat anders biedt met de blazers en Lost in the Supermarket is wat rustiger van aard. Maar meestal is het dus een kwestie van doorgaan en dat is an sich op een best wel aanstekelijke wijze. Maar te weinig om mij echt te kunnen boeien.