The Clash - London Calling (1979)

Bravo! Het is uiteraard een kwestie van smaak, maar ook van perspectief Zelf nooit punk gespeeld, maar kan me goed voorstellen dat je op een gegeven moment het echt zat wordt. Zag een paar jaar geleden Stiff Little Fingers in een zaal bij een kroeg nummers spelen van Inflammable Material - buikige zestigers en ik vond het niet helemaal geloofwaardig meer - zou het zelf echt niet meer kunnen, ook al zou het een goed belegde boterham betalen.

Je deed me denken aan m'n vijfjarige neefje die ik bij een uitje op een ijsje wilde trakteren: ik wil een raketje en omdat die op waren kocht ik een ander waterijsje voor 'em - wrong move IK WIL EEN RAKETJE - ze zijn op, vent; IK WIL EEN RAKETJE

En braaf - wat is nou braaf? Herinner me dat ik ooit Pretty Vacant hoorde: tada, tada, tada, tada, tida en daarna een andere meer hedendaagse punksong; klonk dat Pretty Vacant inderdaad wel tam. De Clash was never tam. Ooit met Kerst Clash live gezien, met Ian Dury & The Blockheads - nounou dat was echt tam en braaf (dus niet). Strummer zat zowat in de mic te spugen - meelij met de roadie die de mic moest opruimen/ontsmetten.

Voor alle duidelijkheid: ik heb niet in je stemmen gekeken - zulks wordt hier niet gewaardeerd - wilde alleen wat nuance aandragen. Braaf is een versimpeling, een achterafperspectief dat de historische context tekort doet. Er zijn drie perspectieven: toen (historisch); nu (terugkijken) en toen/nu (begrip voor verleden). Op MuMe lees het tweede perspectief vaak (jongere garde: veroordelen van het verleden - dat was toen; nu is alles beter)); misschien wel net zo vaak als het eerste (oudere garde: toen was alles beter); ben zelf meer van het derde - vind be-/veroordelen vaak erg simpel, zeker als je rekening houdt met de stand van techniek (zowel instrumenten, als opname/productie).

Nogmaals ik vind de Clash niet braaf, maar ik zit ook niet in de metaalsector

Je moet London Calling en Sex Pistols niet vergelijken met de latere trashmetal, dan doe je aan anachronisme.
Destijds was punk anno 1977 een sensatie (toch in Groot-Brittannië) vanwege de energieke, snelle songs en het schoppen tegen de heilige huisjes door o.a. Sex Pistols, The Clash en Crass. Punkbands ontwikkelden zich snel en werden postpunk waarbij meerdere muziekstijlen werden geïntegreerd en London Calling is daar een schoolvoorbeeld van.

Bedankt voor deze wijs bedoelde, introspectieve les.

Het punt is dat natuurlijk allemaal weet en het ook helemaal niet vergelijk met wat voor metal dan ook. Ik ben gekke Henkie niet. Het is zo dat ik postpunk, wave, gothic en aanverwanten eigenlijk al erg lang een heel warm hart toedraag en hoewel ik dergelijke elementen naast andere, zoals ska, jazz en reggae, ook terug hoor in London Calling, het album op mij erg vlakjes overkomt. De energie die jullie menen te horen, heb ik er nog niet zo in ontdekt. Daarmee is het op papier heel interessant, maar pakt het me (nog) niet helemaal in. Deels wijt ik dat aan het "ik kan dit zonder problemen aan mijn schoonmoeder laten horen"-gehalte.

Mooie laatste zin

Ik vind dit een meesterlijke plaat en dan vooral plaat 1. De sfeer, klinkt allemaal losjes, goeie nadenk teksten, goeie stem, swingt, goeie invalshoeken.

Ik ben het helemaal met Edwynn eens, ik vind deze plaat voor een punk band ook enorm tam en eigenlijk te mainstream en te poppy klinken! De hoes veraad trouwens zeker wat anders!! Deze hoes zouden ze met het dubuut album moeten omruilen omdat het daar beter bij past vind ik. Een leuk album wat in 1979 ongetwijfeld een bijzondere plaat was, maar omdat ik deze zo,n 15 jaar geleden voor het eerst hoorde, en ik al vele andere muziek beluisterd had hoor ik de impact van deze zeker niet terug. Het accent van de zanger veraad dan nog het punk verleden van het wel magistrale debuutalbum

Mainstream en poppy vind ik allemaal wel meevallen. Het is inderdaad minder punky maar daarvoor komen invloeden van andere genres voor in de plaats. Misschien werkt het niet zo goed om naar deze plaat te kijken vanuit het punkperspectief want dat is niet wat het probeert te zijn. Tegelijkertijd zit het punk-karakter er nog wel heel sterk in. Deze plaat voelt voor mij lekker eigenwijs en erg speels, en de schoonmoeders die ik hebben gehad zouden erg snel zijn afgehaakt.

Het probleem is vind ik dat de hoes een andere verwachting schept dan wat erop staat! Ik heb deze in 2010 op cd gekocht zonder daarvoor er ooit een noot van gehoord te hebben, en dacht hem wel blind te kunnen kopen. Dat was toen voor mij een enorme tegenvaller. Gister weer eens 2x in zijn geheel afgespeeld en nog steeds niet erg van onder de indruk. Een leuke plaat maar meer ook niet, geef mij het debuut dan maar. De texten heb ik mij nooit in verdiept verder, ik beoordeel alleen maar puur op wat ik hoor en hoe het bij mijn verwachtingspatroon binnenkomt.

Het debuut van the Clash vind ik sterk maar wat te eenvormig, een probleem dat ik met de meeste punkalbums heb.
Hier worden alle registers opengetrokken en diverse stijlen aangewend. Ricardo noemt dit mainstream, ik noem dat veelzijdigheid.

Ik heb het volgens mij niet over teksten gehad. Daar focus ik ook niet zo op.

ricardo schreef: en

Afgaande op de hoes en de twee voorgangers zou je inderdaad verwachten dat The Clash met hun derde nog punk speelde. Maar zoals Oor's Popencyclopedie editie '82 vermeldde: "Het spel wordt subtieler gespeeld en de nummers leunen op een veel grotere variëteit aan invloeden zoals rockabilly, jazz, honky-tonk, soul, reggae en dub. Daarnaast behandelen de teksten een veel breder scala aan onderwerpen, van Montgomery Clift via de Spaanse burgeroorlog naar het boek The Tao Of Love. Kortom: The Clash is echt muziek gaan maken, zonder aan intensiteit en ideologie in te boeten."

Met de derde zin suggereert de Encyclopedie dat The Clash op de voorgangers "niet echt muziek maakte", wat mijns inziens te kort door de bocht is. De eerste twee zinnen gaan over feiten. Ze zijn één van de bronnen bij wat ik in november bij London Calling schreef: "Met hun derde album schudde The Clash het punkdons van zich af om voor een bredere aanpak te kiezen."
Op het forum Oordelen van dazzler citeerde deze uit de recensie van Paul Evers uit de eerste Oor van 1980. Die vind je in deze link (even naar beneden scrollen als je er bent). Een recensie op dezelfde lijn wat betreft de punk-voorbij-aanpak van London Calling.

Dit is dus géén punkplaat, al doet de fraaie hoesfoto anders vermoeden. Ik zou het eigenlijk wel leuk vinden als de eega van Edwynn iets schreef over dit album, dan kunnen we het verhaal van haar kant lezen. Hoe beleeft zij London Calling?

Zoals ik eerder zei, London Calling is stilistisch geen echte
punkplaat maar de energie, intensiteit en teksten stralen wel punk uit.
Nogmaals, punk was slechts een springplank voor beginnende bands die anders niet aan de bak kwamen omdat het gemakkelijk te spelen is. Punkbands ontwikkelden zich nadien snel waaruit de postpunk/new wave ontstond. Voorbeelden genoeg: The Clash, Joy Division, The Stranglers, The Cure, The Police, The Damned, Wire, The Jam, XTC, The Sound, Siouxsie & The Banshees en wellicht ook U2. Gelukkig maar anders hadden wij niet zoveel interessante bands die periode gekregen.

In de eerste plaats zegt ze geen tijd te hebben om op die onzinplatforms waar ik op zit te gaan zitten leuteren over muziek. Ze is veel drukker met andere dingen. (Die ik had kunnen doen, terwijl ik hier zit te tikken)

Ik ken haar goed genoeg om je te kunnen vertellen dat het album voor haar vooral een 'trip down memory lane' is. Ze is verder überhaupt niet zo van de harde muziek dus dat iets braaf is, is voor haar eerder een aanbeveling. Verder spreekt de veelgenoemde afwisseling in invloeden haar erg aan.

De term punk (eigenlijk synoniem voor vuilnis) werd eerst gebruikt voor bands als The Stooges en MC5. Voordien waren er garagerockbands die als protopunk werden bestempeld (zoals The Sonics) omdat ze invloed waren op de punk net als New York Dolls die van grote invloed was op de Britse punk (met name Sex Pistols).

Berichten verplaatst naar Genres > Rock > Punk

De hele week heb ik de cd van deze in de auto gehad tijdens woon/werk verkeer, en hij begint wel een stuk beter te bevallen. Er staan zeker een stuk of 7/8 nummers op met ritme,s en melodieen die in je hoofd blijven zitten. Mijn favorieten zijn wel de eerste 2 nummers, vooral het tweede nummer, A Brand New Cadillac heeft een heerlijk aanstekelijk en pompend refrein waar ik geen genoeg van kan krijgen, lijkt wel een beetje een ZZ Top nummer! En daarna vind ik wel dat het derde nummer de vaart er wat uithaalt, om met het 4de nummer toch weer een beter vervolg te hebben. Geef nu wel een halve punt meer

Ik snap niet dat Sandanista zo hoog scoort in alle lijstjes terwijl dit wel een all killer, no filler is

Snap je dat niet davevr .
Als ik het maar begrijp🫠
London Calling en Sandinista zijn alletwee klappers van platen.
Sandinista is heilig bij mij. Wat een tripple vol genot.
Misschien net iets teveel reggaedub , maar de hele sfeer van dat album is zo lekker. Absoluut 5 sterren.

Er staat toch zo veel vulling op. Was een 5* geweest als ze 1/4de er uit gegooid hadden (en zeker niet die reggaedub)

Destijds deed het gerucht de ronde dat Sandista bewust een 'triple' was geworden, omdat The Clash op die manier aan haar contractuele verplichtingen t.a.v. CBS kon voldoen.

Hier is 't net als bij davevr - Sandinista staat in de kast achter me en is er in jááren niet uit geweest. Idd, een soort van Haribo-Colorado to the max gevoel: de neiging om de lekkere eruit te vissen en de rest te laten voor wat het is. Alleen ben ik - op dringend advies van de tandarts - gestopt met snoepen. En een hele kant Sandinista (laat staan een hele lp) gaat niet vliegen

London Calling is andere koek