Broken Boy Soldiers was voor mij een leuke verrassing omdat ik het best een fris rockplaatje vond.
Deze opvolger is meer verrassend doordat het zo snel en onverwacht op de markt komt. Tussen aankondiging en release zit niet veel tijd en dat is best uniek te noemen in de hedendaagse muziekwereld.
Mooie stunt natuurlijk want aandacht volop!
Maar het gaat uiteindelijk om het album zelf en die is net als de voorganger leuk te noemen. Toch bekruipt me het gevoel dat juist het frisse van het debuut zat in de 'eenmaligheid'. Eenmaligheid die dus nergens op gebaseerd bleek getuige deze opvolger. Nu deze er dus is merk ik ook dat ik dit album niet heel erg veel meer vind toevoegen wat niet wil zeggen dat ik het geen goed album vind, integendeel, maar op zich heb ik genoeg aan Broken Boy Soldiers, althans dat denk ik. Ik voel niet meer zo de urgentie (voor zover die natuurlijk ook opging voor het debuut, maar dat voelde als een leuk uitje voor Jack White).
Toch merk ik ook dat ik met dit soort opmerkingen moet oppassen want ik ontdek telkens wel weer nieuwe dingen (blazers bijvoorbeeld) die de nummers een hoop sjeuigheid geven zoals dat ook op de laatste White Stripes het geval was.
Om een lang verhaal kort te maken: Consolers of the Lonely is een heerlijk rockplaatje zoals we zovele heerlijke rockplaatjes hebben. Laat de lente er maar mee beginnen en dan zien we later wel hoe lang het houdbaar blijkt te zijn.
Een zeer ruime 3,5, dat zeker... en als de lente in mijn bol slaat kan het altijd nog een 4* worden net als het debuut, nee, laat ik gewoon gek doen en er toch een 4* van maken (alleen al vanwege het nummer
The Switch and the Spur